Mijn maandenlange uithongeren begon rond december 2010 zijn tol te eisen. Het was de strengste winter sinds mijn geboorte en ik had het verschrikkelijk koud.

Botten

Geen wonder: mijn enigszins bescheiden dagindeling bestond slechts uit urenlange workouts en het online verheerlijken van botten. Van eten was geen sprake. Mijn in eerste instantie gezonde afvalpoging (waarvan ik het doel al lang en breed had bereikt) was geleidelijk veranderd in een psychische stoornis.

Ik was op. Mijn lichaam was uitgeput. In de eerste maand van het nieuwe jaar zat ik dan ook vastbesloten, gehuld in drie lagen warme kleding, in de kille spreekkamer van mijn huisarts waar zonder enige twijfel de diagnose werd gesteld: Anorexia Nervosa. Het labeltje op het potje waar ik al maanden een naam voor zocht.

Coming out

Na enkele bezoekjes aan bezorgde kinderartsen, akelige bloedprikpunten en ongezellige ziekenhuizen was mijn coming out als anorexiapatiënt een feit.

Al gauw was ik, binnen de schoolmuren althans, een bekende verschijning. Als een kleine kleuter namen mijn klasgenoten mij al het werk uit handen: zelfs bij het openen van mijn kluisje of deuren kon ik altijd hulp verwachten. Opmerkingen als "Hidde, zijn al die weggegooide boterhammen in de fietsenkelder van jou?" nam ik daarbij voor lief.

Iedereen op afstand

Iedereen maakte zich zorgen: mijn ouders, mijn mentor en in het bijzonder de kinderarts. Met vage beloftes en wat trucjes hield ik ze op een afstand. En op mijn verjaardag in april at ik braaf een stuk slagroomtaart. Maar echt veranderen? Nee, daar was ik nog niet klaar voor.

Bij de start van het nieuwe schooljaar besloot ik mij voor de tweede maal aan te melden bij de eetstoornissenkliniek - en dat bleek een uitstekende keuze. Eindelijk was ik klaar voor een echte verandering, ik gooide het roer om. Een wekelijks gespreksgroepje, familietherapie en afspraken met de diëtiste: vanaf dat moment zou ik iedere donderdag trouw naar de kliniek gaan. En dat deed wonderen.

2016 boterhammen

Nu, 13 maanden, 2016 volkoren boterhammen en 13 kilo later, heeft er een transformatie plaatsgevonden. Mijn sombere gevoel en uitgemergelde lichaam maakt langzaam plaats voor een lang leven vol vrienden en vreugde. Nog maar even. Ik ben er bijna. Het is bijna lente.

Anorexia is een ernstige aandoening, maar gelukkig wordt er steeds meer over bekend en zijn er goede manieren om je ervan te bevrijden. Meer info? 99gram.nl, proud2bme.nl, Stichting Anorexia Boulimia Nervosa. Speciaal voor de heren bestaat er anorexiajongens.nl en voor de droge uitleg is er Wikipedia.