"Het is weer zover!" kondigen de gele posters die al door de hele school hangen vrolijk aan.

"Volgende week komt de schoolfotograaf, dus zorg dat je er op je best uitziet!" As if we need a reminder...

Nog voor het eerste uur begint, voel je het. Er hangt iets in de lucht. Het ruikt naar een mix van spanning en haarlak, aangevuld met een vleugje verbrand haar door overgebruik van stijl- of krultang.

Beautysalon

Tijdens het tweede lesuur verdwijnen er steeds meer leerlingen. "Even naar het toilet, meneer". Een korte observatie leert dat plusminus 98% van de bezoekers vrouwelijk is.

Als ik in de pauze nietsvermoedend de wc’s instap, blijken die compleet omgetoverd te zijn tot een soort grote DIY-beautysalon. Inclusief föhns aan het stopcontact, een omgevallen doos wattenstaafjes en een collectie haarborstels waar je u tegen zegt.

"Sterkte, meid!"

En niet te vergeten de hordes meisjes die elkaar verdringen voor de spiegel, kleding rechttrekkend en neuzen bijpoederend. "Hoe laat moeten jullie?" - "Ik moet zodadelijk al, om half 11." - "Oooh, sterkte meid!"

Whuut...

Verwaaide chineesjes

Het begint met de jaarlaagfoto, beauty-technisch gezien de minst erge omdat je gezicht niet groter is dan een stipje. Maar ach, natuurlijk kijken we allemaal recht in de zon en komt er net een windvlaag voorbij. Resultaat: een foto vol verwaaide chineesjes.

Daarna begint de ellende. Tijdens het verdelen van de plaatsen voor de klassenfoto mogen alle meisjes met een rokje of jurkje gaan staan. Waardoor ik zelf natuurlijk midden vooraan op de grond beland met mijn skinny jeans. In kleermakerszit. Note to self: de volgende keer trek ik mijn allerkortste mini-rokje aan.

Paniek om portretfoto

Tijd voor het echte feest: portretfoto’s. Opgesteld in een keurige rij schuifelen we één voor één zenuwachtig richting Het Busje. Terwijl de rij voor me steeds korter wordt, begin ik lichtelijk te panikeren.

In een een vlaag van angst zie ik ineens voor me hoe mijn compléét mislukte foto straks verschijnt in het jaarboek, op mijn schoolpasje, tijdens de diploma-uitreiking...

Altijd mannen

Mijn beurt. Ik haal diep adem en stap het donkere gat in. Meneer de fotograaf gebaart me plaats te nemen op het krukje. Ook zoiets, heb je ooit een vrouwelijke schoolfotograaf gezien? Het zijn altijd de net-iets-te-creepy-net-iets-te-oude mannen met hun foute knipoog en pathetische pogingen ons een oprechte glimlach te laten vertonen.

Maar goed. Ik doe mijn uiterste best om een mooie lach te produceren, al kom ik niet veel verder dan een vertrokken grimas. Voor ik het weet is het voorbij.

Het enige wat ik kan denken als ik weer naar buiten stap is: het was de laatste keer. Thank god.

Niet officieel

Gisteren moest ik naar het gemeentehuis om een paspoort aan te vragen. Als ik aan de loketjuffrouw vraag of ik hiervoor mijn recente schoolfoto mag gebruiken, zegt ze: "Oh nee. Nee, nee. Dan moet je een officiële pasfoto laten maken. Ik zal meteen een afspraak voor je plannen, wanneer heb je tijd?"

Zonder nog een woord te zeggen, ren ik het gebouw uit.