Er zijn genoeg scholieren die 't roepen: “Jaaa, zo’n schooljaartje buitenland, dat lijkt me nou zó leuk!” Maar het ook echt dóen, dat is een ander verhaal.

Zeker als je niet één, maar twee jaar zonder je cavia, omafiets en Appie-om-de-hoek moet overleven. Twee jaar! Ik sprak met durfal Lian (17). “In eerste instantie was ik niet heel enthousiast.”

“Vorig jaar op school gaf een meisje voorlichting over het United World College, een organisatie waarmee zij twee jaar naar Bosnië was geweest. Ik was niet meteen verkocht, maar schreef de website voor de zekerheid toch maar op. Achteraf ben ik daar heel blij om!”

Het UWC is een wereldwijde en nogal prestigieuze organisatie (Nelson Mandela is erepresident) die jongeren van over de hele aardkloot met elkaar in contact brengt, kortweg om wereldvrede te bereiken.

Net zo goed India

Zo begint Lian Swinkels (17), als ik haar vraag hoe ze op het idee kwam om twee jaar naar Wales te gaan.“Die locatie was trouwens niet mijn eigen keus hoor, het UWC heeft scholen over de hele wereld, en zij bepalen waar je geplaatst wordt. Het had dus net zo goed India of Hong Kong kunnen zijn.”

Wales dus. Bij de hoofdstad Cardiff (‘Caerdydd’ op zijn Welsh) om precies te zijn. Daar zal Lian haar laatste twee jaar van het VWO doen, en natuurlijk ook wonen. “Ik deel mijn kamer op de campus met drie andere meiden, uit Australië, Japan en Canada. Met één ervan heb ik al contact gehad, en ze speelt net als ik klarinet, dus dat wordt heel gezellig!”

Strenge selectie

Lian besloot zich uiteindelijk toch aan te melden, maar daarmee was ze er nog niet. "Het UWC verstrekt beurzen”, vertelt Lian, “dus niet iedereen die zich aanmeldt, wordt zomaar op het vliegtuig gezet."

Van de ongeveer 200 aanmeldingen wordt na twee selectiedagen een groep van 20-25 jongeren uitgekozen die daadwerkelijk weg mag. De eerste dag bestond uit het doen van allerlei opdrachten, van tekenen tot dansen, en van debatteren tot een toneelstuk bedenken en opvoeren.”

Psychologische test

Dus eigenlijk hoefde ze alleen maar een dagje gek te doen? Lian lacht: “Toen was ik er nog niet. Na die eerste dag volgde de tweede ronde". Een zwaardere.

Daarin werd Lian in een lang interview met onder andere een onderwijsdeskundige en een psycholoog helemaal gescreend, om te kijken of ze geschikt was voor twee jaar UWC. "Dat was best eng. Maar blijkbaar heb ik het er goed vanaf gebracht!”

De ontlading

Want niet lang daarna kwam het verlossende telefoontje. “Ik zat midden in een repetitie met mijn orkest toen ik gebeld werd, en ik kan wel zeggen dat er van repeteren níks meer terecht gekomen is..."

Ze vervolgt: "Het eerste wat ik deed was super hard gillen, en daarna heb ik een kwartier lang rondjes gerend, zoveel adrenaline zat er in mijn lichaam! Pure blijdschap.”

Seks is verboden

En nu is het zover, ook voor Lian begint 't schooljaar. Wat verwacht ze van haar nieuwe leven op een andere school?

Lian: “Engelse scholen zijn over het algemeen strenger dan Nederlandse. Ik zal dus hard moeten werken, ook omdat ik een eindexamenvak als Nederlands door middel van self-study moet bijhouden. En er gelden een boel strikte regels op de school en de campus, zoals een totaal rookverbod, geen alcohol, geen drugs, en ook... geen seks!”

Heimwee naar hagelsag

En tot slot: wat gaat ze het meeste missen hier? “Natuurlijk mijn vriendinnen, familie, alle contacten hier. En verder de clichédingen zoals hagelslag en drop en stroopwafels en rookworsten van de Hema en en en...".

Klinkt alsof er een koffer vol voedsel mee moet naar Wales, waar ze dan twee jaar op moet teren, "Maar met Kerstmis ben ik alweer een paar weken thuis, dus ik ben alvast begonnen aan een lijst met inkopen die ik dan ga doen!”

Benieuwd naar Lians ervaringen? Check haar blog!