Saddam Hussein

Saddams biografie De geboorte en kindertijd van Saddam Saddam is geboren op 28 april 1937 in het boerengat Al Ouija bij Takrit, iets meer dan 100 kilometer ten noorden van Bagdad. De Saddam-clan staat alom bekend als de al-Takriti’s: “die van Takrit”. Zijn officiële vader, een keuterboer, is niet zijn echte vader. Zijn moeder Subha Tulfah was buitenechtelijk zwanger van een onbekende man, en probeerde herhaaldelijk maar tervergeefs de ongewenste vrucht af te drijven. Vandaar zijn bijnaam: De Volhouder. Als zijn officiële vader sterft, hertrouwt Subha Tulfah met een andere man, die van de bastaard Saddam niet moet weten. Het kind wordt ondergebracht bij een oom, Kairallah Tulfah. Een oud-officier die de allesbepalende kracht in het leven van Saddam zou geweest zijn. Kairallah is een samenzweerder, een handelaar maar ook een oplichter en een straatrover. Saddam Hussein groeit op in een uiterst geweldadige omgeving. “Als tienjarig ventje vertoonde hij al de eerste tekenen van de geweldadigheid die hem nadien aan de top van een totalitair systeem zouden brengen”, getuigde zijn schooldirectrice ooit. Naar Bagdad In 1955 verhuist zijn oom en voogd Kairallah Tulfah naar Bagdad. Hiuj verovert er eerst de controle over de Tekarte-wijk, en later over de onderwereld van heel Bagdad. De clan vecht haar vetes moorddadig uit. Saddam pleegt zijn eerste moord als 19-jarige: in opdracht van zijn oom schiet hij een rivaliserende oom dood. Saddam gaat naar school in Bagdad en net als zijn oom is hij politiek actief in de ondergrondse Baath-partij ( die preekt nog steeds het Arabisch nationalisme en socialisme) die hij vervoegt in 1957, hij is dan pas 20 jaar. Vanaf dan is hij een actief politicus en leert hij de knepen van het vak. Ook werkt hij zijn visie bij, wat een belangrijke rol zal spelen in zijn verdere politieke carrière. Vanwege zijn persoonlijkheid en zijn capaciteiten verovert hij in een mum van tijd een betekenisvolle plaats in de Baath-partij. In 1959 wordt hij daarom belast met een belangrijke taak. De Baath-partij voert oppositie tegen de eerste minister Abdul Karim Qasim die het land regeert. De partijleden, ook Saddam, achten zich klaar om de politieke macht omver te werpen en zelf te gaan regeren, wat het ook zou mogen kosten. Saddam aanvaardt de taak, wetend dat het mislukken van een aanval op de macht de dood zou betekenen. Hij werkt een plan uit om Qasim te doden en zo de laatste hindernis voor de Baath-partij weg te nemen op weg naar de politieke macht. Er worden grote voorzorgsmaatregelen genomen, maar de poging mislukt. Daarboven wordt Saddam gearresteerd en veroordeeld tot de dood. In de gevangenis zit hij te wachten op zijn terechtstelling die over enkele plaatsen zal plaatsvinden. Er lijkt een einde te komen aan zijn leven.
De ontsnapping van Saddam en zijn vlucht naar Egypte Zijn politieke carrière leidde hem dus naar de dood. Maar wanneer mensen met een rebels karakter in het nauw zitten, kunnen ze net dat ietsje meer waardoor ze kunnen overleven, bij Saddam is dit niet anders. Er is toch niks te verliezen maar alles is te winnen en daarom waagt hij een ontsnappingspoging. Deze lukt, hij komt ervan af met enkele schrammen en vlucht naar Egypte. Daar gaat hij opnieuw naar school en maakt in 1962 zijn middelbaar af. Daarna gaat hij rechten studeren aan de rechtenuniversiteit van Caïro. Hij studeert daar 2 jaar maar kan zijn studies niet afmaken. Terug naar Irak In 1963 keert Saddam terug naar Irak om zijn rol te spelen in de revolutionaire activiteiten van de Baath-partij tegen het regime. Op het einde van 1963 wordt hij verkozen als leider van de Baath-partij. Dan merkt de eerste minister een groeiende revolutionaire activiteit op, geleid door de Baath-partij. Om zijn leven en zijn macht te redden besluit hij er iets aan te doen en vaardigt hij arrestatiebevelen uit tegen de leiders van de revolutionairen. Saddam staat nr. 1 op de lijst. Er wordt koortsachtig gezocht naar Saddam en in oktober 1964 wordt hij uiteindelijk gearresteerd. Hij wordt opgesloten mar dat maakt geen einde aan zijn prestaties en zijn politieke groei. In de gevangenis slaagt hij in zijn eerste jaar rechten en wordt hij in 1965 verkozen tot lid van het overkoepelend Arabisch orgaan van de Baath-partij. In september 1966 wordt hij dan ook nog verkozen tot vice-secretaris-generaal van zijn partij, want het voozitterschap is hij ondertussen kwijtgeraakt omdat hij in de gevangenis zit. En weer zijn de muren en de tralies niet bestand tegen de overlevingsdrang van Saddam en hij ontsnapt voor een tweede keer. De tweede poging tot staatsgreep Na zijn ontsnapping, zoekt Saddam kracht, wapens en toegewijde personen om zijn missie te vervullen. Wanneer zijn partijleden zich bezighouden met het omverwerpen van de regering, krijgt hij onverhoopte steun, namelijk van de kant van het Irakese leger. Vier stafleden van het Irakese leger stemden in om steun te leveren op voorwaarde dat kolonel an Nayis en kolonel al –Daud respectievelijk eerste minister en minister van defensie mogen worden. Al-Bakr, de leider van de Baath-partij gaat akkoord en een dag wordt uitgekozen. In de morgen van 17 juli 1968 vallen leden van Baath onder leiding van Al-Bakr het paleis aan. Kolonel Ghaydon opent de deuren van het paleis en president Arif wordt gevangen genomen. En omdat Saddam en Al-Bakr geen zin hebben om bloed te vergieten, vragen ze Arif om Irak onmiddellijk te verlaten. Hij vertrekt naar Londen. De leden van Baath vormen samen met de militaire officieren de Revolutionaire Raad, die zich de absolute macht over het hele land toe-eigent. Al-Bakr wordt verkozen tot president en al-Nayif vormt zijn cabinet. Maar Al-Bakr is een man van actie en hij is niet echt geïnteresseerd in het administratieve, het politieke van de zaak. Daarom wint Saddam terrein als politiek leider. Na een tijd begint ook de gezondheid van de president achteruit te gaan en vertrouwt hij meer en meer op de jongere Saddam om zijn bestuurlijke taak te vervullen. De volgende staatsgreep… De leden van de Baath en de militairen hebben wel samen een alliantie gevormd tegen president Arif, ze hebben verder niks gemeen dan het verlangen naar politieke macht. Ze hebben fundamentele verschillen en hebben beide een andere manier van regeren. Saddam is ook niet tevreden met an-Nayif en zijn groep, vooral wanneer het op socialisme en buitenlands beleid aankomt. De meningsverschillen worden tussen de Baath-groep, de al-Nayif-groep en de al-Daud-groep worden gauw duidelijk. Op een dag wordt al-Nayif uitgenodigd op het paleis voor een lunch. Alles loopt rustig, zonder enige discussie. Op het einde van de lunch komt Saddam het vertrek binnen, gesteund door een groep officieren en arresteert al-Nayif. Opnieuw wil Saddam geen bloed vergieten en al-Nayif wordt naar Marokko ‘gezonden’ als ambassadeur van Irak. Maar de weg naar de macht ligt nog niet volledig open. Eerst moeten alle medestanders van al-Nayif uit de weg geruimd worden. Dit gebeurt en hoewel Al-Bakr het presidentschap en het ambt van eerste mininster opeist, wordt Saddam de sleutelfiguur in de nieuwe regering. Saddams reorganisatie van de binnenlandse politieke kwesties Omdat de Baath-partij nu aan de macht is, wordt Saddam door zijn sleutelpositie bij de partij een zeer machtig persoon. Hoewel hij niet het ambt van vice-voorzitter bekleedt, is hij het achter de schermen wel. Uiteindelijk werd hij op het einde van 1969 toch verkozen tot vice-voorzitter van de Revolutionaire Raad. Ondertussen beëindigt hij ook zijn derde en vierde jaar rechten en studeert hij af. Omdat de Baath-partij steunt op socialistische principes, besluit ze om de binnenlandse problemen op te lossen. Saddam wordt hiermee belast. Hij moet binnenlandse problemen, de politieke problemen en de spanningen aan de grenzen oplossen, wat een bijna onmogelijke taak is. Een groot probleem voor Saddam is de onrust in het Koerdische deel van Irak. Deze zijn er al van voor de machtsovername door de Revolutionaire Raad, maar ze flakkeren terug op omdat de Koerden willen profiteren van de nog onstabiele toestand. Ze worden gesteund door Iran, die in de val van de Revolutionaire Raad alleen maar voordelen ziet. Na een tijd van schermutselingen besluit Saddam om te gaan praten met de Koerden. Hij belooft hen complete autonomie, maar hij zal deze belofte nooit waarmaken. Maar de Koerden zijn nu gesust. Om de binnenlandse problemen op te lossen worden drastische hervormingen door gevoerd. Dit is nodig om de Irakese economie op pijl te houden. Hij is zich welbewust van de opties die de olievoorraden met zich meebrengen. Het probleem is: Westerse holdings controleren de Irakese olievoorraden en laten de olie uit Irak richting het Westen voeren, tegen een zacht prijsje. Saddam vindt echter een weg om dit ongedaan te maken en speelt zo een beslissende rol in de nationalisering van de oliemaatschappijen. Hij heeft nu de touwtjes in de olie-industrie in handen en stuurt de prijzen van de olie de hoogte in, vooral de prijs van de olie voor het Westen. Deze stap zorgt voor een verbetering van de economie en de ontwikkeling van scholen, ziekenhuizen, universiteiten,…
Saddam wordt president Saddam is nu uitgegroeid tot een zeer machtig politicus in Irak. Dit heeft hij te danken aan zijn medewerking bij de staatsgrepen en het vice-voorzitterschap van de Revolutionaire Raad. Als jong lid van de partij is hij erin geslaagd de structuren van het land fundamenteel te veranderen. Hij heeft ook een belangrijk aandeel in het aanslepende conflict met de Koerden. Hij onderhandelde met Iran over de kwestie en sloot de grenzen daarna volledig af. De Koerden moesten het vanaf toen zonder Iraanse steun doen. Naast het winnen van politiek domein, stijgt Saddam ook in militaire rang. Hij wordt generaal in 1976. In 1977 wordt hij verkozen tot vice-secretaris-generaal van het overkoepelend Arabisch orgaan van de Baath-partij en 2 jaar later wordt hij voorzitter van de regionale Baath-partij in Irak. Al deze jaren heeft al-Bakr zich al teruggetrokken uit de politiek vanwege zijn gezondheidsproblemen en is Saddam de sterke man. Maar in juli 1979 trekt hij zich officieel terug uit de politiek en Saddam volgt hem op 16 juli op als eerste minister en als president van Irak Saddam als president Het presidentsschap is niet alleen rozegeur en maneschijn. Hij wordt geconfronteerd met allerlei problemen. Een groot probleem is de spanning tussen Syrië en Irak, maar dat kan hij diplomatiek oplossen. Een ander groot probleem is de grens met Iran waar zich de Koerdische rebellen bevinden. Om dit probleem op te lossen, richt hij een geheime, elitaire politie op die moet afrekenen met de Koerden. Ook heeft hij in 1975 een verdrag gesloten met de sjah van Iran. Dat verdrag verplichtte hem om de Iraanse ayatollah Khomeiny uit te wijzen. Khomeiny zou het hem nooit vergeten. Vanuit Londen, waar Khomeiny in ballingschap leeft, brengt hij de sjah eind 1978 ten val. Saddam, die hoopt af te rekenen met de geduchte buur Iran en ook de economie te versterken door de Iraanse olievelden te veroveren, gokt dat dit het moment is, vanwege de verzwakte toestand van Iran, om het land aan te vallen. De Irak-Iran-oorlog Het was inderdaad een groot mysterie waarom er nog nooit een gewapend conflict werd uitgevochten tussen 2 landen die constant op voet van oorlog leefden met elkaar. Aan dit probleem besluit Saddam nu een einde te maken. Ook ayatollah Khomeiny is van plan dit probleem op te lossen met wapens en zoekt zo zijn positie te versterken. Dan gebeurt het. In september 1980 valt Saddam Iran binnen. Hij boekt snel terreinwinst, maar dan moet hij het kalmer aandoen omdat de oorlog een negatief effect heeft op de Irakese economie. Rond 1982 is Saddam optimistisch gestemd over de afloop van de oorlog, maar toch gaat ze door. Hij maakt zich zorgen over het negatieve effect van de oorlog op de economie en zoekt daarom financiële steun bij andere Arabische landen en versterkt hij zo opnieuw de economie. Hij is dus opnieuw gewapend voor een verdere oorlog . Hij viseert de Iraanse olievelden en ontketent een hevige oorlog. Geen van beide partijen is klaar voor een staakt-het-vuren, dus de oorlog gaat verder voor nog 6 jaar. Nu worden de Iraniërs optimistisch over een mogelijke omverwerping van Saddam. Maar hoe verder de oorlog vordert, hoe meer het ernaar uitziet dat de oorlog voor beide landen niks opbrengt dan vernietiging. Daarom gaat Iran in 1988 akkoord met een staakt-het-vuren. De oorlog is over. Hoewel ze een versterking van de Irakese economie zou gebracht moeten hebben, rest er enkel een gebrek aan middelen en een schuld van 75 miljard dollar. De annexatie van Kuweit Kuweit is een klein land ten zuiden van Irak dat rijk is aan olievelden. Het heeft een hoog ontwikkelde economie maar bijna geen militaire voorzieningen. Daarom kost het Saddam geen moeite om op enkele dagen in augustus 1990 Kuweit volledig onder de voet te lopen. Zowel het Kuweitse bevolking als de rest van de wereld zijn geschokt door dit feit. Maar Saddam is zich bewust van wat hij aan het doen is. Dit komt door zijn visie op het ontstaan van Kuweit (dit wordt later toegelicht). Hij wil Kuweit opnemen bij Irak om zo gebruik te kunnen maken van de olievoorraden daar. Dit zou resulteren in een verbeterde Irakese economie en een betere volksgezondheid. Heel de wereld is geschokt door de brutale verovering van Kuweit, vooral de overige Arabische landen die Saddam zien als een bedreiging voor hun regime. Dit is de voedingsbodem voor de Perzische Golfoorlog. Een oorlog die een nieuwe dimensie geeft aan oorlogsverslaggeving, ze wordt namelijk live uitgezonden. De reacties blijven dan ook niet lang uit. Zijn oude bondgenoten, de Amerikanen (die voordien wapens hebben geleverd aan Irak om Iran aan het wankelen te brengen) , voelen zich bedreigd in hun eigen oliebelangen en president Bush vraagt hem dan ook om onmiddellijke terugtrekking. Saddam weigert en dit verplicht Amerika om Irak aan te vallen. Samen met zijn bondgenoten vestigt Amerika zich in het naburige Saudi-Arabië, dat zich zo veilig stelt tegen een mogelijke aanval door Irak. De militaire ontplooiing is groots, elke dag komen er nieuwe troepen aan. Op 16 januari 1991 gebeurt het dan, de Perzische Golfoorlog begint. Hij zal 6 weken duren en zou een van de hevigste gevechten worden die de wereld ooit gezien had. Hij zal in die 6 weken vernietigender zijn dan de 8 jaar durende Irak-Iran-oorlog. Duizenden Irakezen zullen hierbij het leven laten, de econmie zal in elkaar zakken en de hele wereld zal Saddam als de schuldige aanwijzen. Maar Saddam ziet niet in waarom dat gebeurt. Hij beschouwt het conflict als een Arabische kwestie en de wereld moet zich er niet mee bemoeien. Hij gelooft dat wat hij doet volledig etisch correct is omdat de volledige Arabische geschiedenis vol is van zulke oorlogen. Hij valt Kuweit aan, wat volgens hem volledig etisch correct is. Maar de Amerikanen komen zich ermee bemoeien en vallen hem aan, wat voor hem niet etisch is. Het verloop van de Perzische Golfoorlog
Saddams order om Kuweit te annexeren worden uitgevoerd door zijn troepen op 2 augustus 1990. Een dag later zendt de UN een boodschap naar Saddam met een bevel tot terugtrekking, maar dit verwerpt hij. Op 6 augustus kondigt de UN een handelsembargo af tegen Irak, met de bedoeling om Saddam onder druk te zetten. Saudi-Arabië beschouwt zichzelf, omdat het beschikt over vele oliebronnen, als een toemkomstige prooi van Saddam. Het vraagt steun en kort daarna landen Amerikaanse- en Navo-troepen in Saudi-Arabië. Maar dit is niet alles, andere Arabische landen, waaronder ook Egypte, sluiten zich aan bij de coalitie tegen Irak. Saddam wordt de meest gevreesde man van het Midden-Oosten die zou beschikken over de meest dodelijke wapens. Hij bouwt zijn leger verder uit en binnen de 2 maanden ontplooit hij een troepenmacht van 300000 Irakezen die Kuweit nu volledig in handen hebben. De UN zendt nu regelmatig boodschappen naar Saddam, maar die geeft er geen gehoor aan. Er wordt bevolen om over te gaan tot militaire actie: Operation Desert-Shield. Na het inzien van de nutteloosheid van het sturen van boodschappen naar Saddam, geeft de UN toestemming tot het gebruik van geweld tegen Irak als Saddam zich niet voor 15 januari 1991 terugtrekt uit Irak. Omdat met geen troepenverplaatsingen waarneemt, worden de troepen van de internationale coaltie verstevigd. Meer daan 700000 vaardige en getrainde soldaten wachten in Saudi-Arabië op het bevel tot aanval. Het merendeel zijn Amerikanen (540000), aangevuld met Britten, Fransen, Egyptenaren, Saudi-Arabiërs en andere nationaliteiten. Hoewel heel de wereld zich tegen hem heeft gekeerd en er een oorlog dreigt, weigert Saddam zich terug te trekken. Op 16 januari 1991 wordt de lucht van Bagdad opgelicht door inslagende raketten en Amerikaanse gevechtsvliegtuigen. Saddam is zich bewust van de gevolgen die hij in de toekomst eventueel onder ogen zou moeten zien, maar hij heeft geen optie. Langs de ene kant, is er een aan de grond geraak land door de Irak-Iran-oorlog. Langs de andere kant is er de kans om Kuweit blijvend te veroveren en zo de economie te versterken, maar dit vraagt natuurlijk een nieuwe oorlog. Betekenisvolle dingen kunnen nooit behaald worden zonder het nemen van risico’s. Dat gelovend, stippelt Saddam een risicovolle weg uit maar hij is er zeker van dat, wanneer hij erin slaagt, Irak het grootste olievoorzienend land zou zijn in de wereld. Maar deze keer zijn het technologisch achtergestelde Iran of het niet voorziene Kuweit de tegenstanders, maar de meest geavanceerde wapentechnologie van de wereld. De gevolgen van de oorlog zullen vernietigend zijn voor Irak

Herhaaldelijke Amerikaanse luchtaanvallen vernietigen de Irakese luchtafweer en verlammen de steun voor de Irakese verdediging vanuit de lucht. Later worden ook gebouwen, wapenfabrieken en communicatienetwerken waarop Saddam steunt, aangevallen.. Saddams Irak is nu vanuit de lucht vernietigd door de operatie Desert Strom. Om zijn persoonlijke veiligheid te garanderen, verplaatst Saddam zichzelf en zijn communicatienetwerk naar ondergrondse bunkers. Terwijl hij bezig is om alles op een rijtje te zetten nadat Irak vernietigd is vanuit de lucht, valt een zeer grote troepenmacht het Irakese
grondgebied binnen vanuit Saudi-Arabië. Het doorklieft de Irakese verdedigingswerken en in een mum van tijd rukt het 180 kilometer op. De Irakese troepen zien dat het nutteloos is verder weerstand te bieden en trekken zich terug uit Kuweit. Hierop kondigt president Bush op 28 februari 1991 een staakt-het-vuren aan. De oorlog is teneinde, maar vrede zal er nooit komen. De jaren na de oorlog Nu rust er op Saddam de zware taak om zijn land volledig opnieuw te organiseren. Ondanks de Golfoorlog blijft hij aan de macht. De UN stelt het olie-voor-voedsel-plan voor. De UN zou dan olie kopen van Irak en met dat geld kon Irak dan voedsel kopen. Eerst weigert Saddam, maar dan aanvaardt hij het toch zodat de Irakese bevolking er weer bovenop kan komen. De UN legt Saddam ook resoluties op. Zo moet Saddam toegang geven tot al zijn installaties waar vermoedelijk massavernietigingswapens zouden geproduceerd worden. Hij laat dit aanvankelijk toe, maar legt de wapeninspecteurs zijn wil op. Ze worden gecontroleerd en de toegang tot verschillende gebouwen wordt het ontzegd. Hiermee nemen de Amerikanen geen vrede en samen met de Britten voeren zijn in 1998 luchtaanvallen uit. Een derde Golfoorlog dreigt, maar Saddam laat net optijd weer wapeninspecteurs toe en vermijdt zo een oorlog. De wapeninspecties leveren niks op, Saddam laat hen hun gang gaan, maar na een tijd gebeurt er weer hetzelfde: er wordt hen de toegang tot verschillende paleizen van Saddam verboden. De UN wil dit verder diplomatiek uitdiepen, maar de VS wil aanvallen. Deze keer krijgen ze echter weinig steun van de rest van de wereld die steeds meer de vraag begint te stellen of er wel massavernietigingswapens zijn, want telkens als de VS een doelwit had aangevallen, bleek het achteraf een onschuldige fabriek te zijn. Hierop publiceert de CIA een rapport dat het standpunt van de VS uiteenzet en naar eigen zeggen genoeg bewijzen aanhaalt om te kunnen concluderen dat er wel degelijk massavernietigingswapens in Irak aanwezig zijn (Dit rapport vindt u bijgevoegd in appendix 1. Het rapport werd wel zomaar van het internet gehaald aangezien het onmogelijk was om het te bewerken en te vertalen. Daarom behoort het ook niet tot het eigenlijke werk.). Amerika blijft maar aandringen en vindt uiteindelijk in de UK een eerste bondgenoot in zijn strijd. Nu Saddam recentelijk nieuwe resoluties heeft verworpen, helt de wereld uiteindelijk toch over naar de Amerikanen. Een resolutie die handelt over een militaire interventie is in de maak. Bush weet zich, na de verkiezingen voor het Congres en andere machtsorganen die gewonnen zijn door de republikeinen, de partij van Bush, gesteund door de Amerikanen. De overwinning wordt beschouwd als groen licht voor een militaire interventie. Ook Saddam is recentelijk herverkozen met 100% van de stemmen!!!!! (Dus zelfs kreupelen, bejaarden, mensen uit een onherbergzaam gebied,… zijn naar de stembus geweest om voor hun ‘favoriete’ leider te kiezen). Saddam heeft dus ook de steun van het volk aan zijn kant en om hiervoor te bedanken verleende hij amnestie aan vele gevangenen. Het persoonlijke leven van Saddam
Bij al deze ontwikkelingen zou je nog vergeten dat Saddam als jonge twintiger getrouwd is met Sajida, een dochter van zijn oom. Daar heeft hij 5 kinderen mee, 2 zonen en 3 dochters. De oudste zoon, Uday, zal in de toekomst Saddam opvolgen en belooft nog wreder te zijn dan zijn vader (Lees het boek: ‘Ik was Saddams zoon’ en je weet genoeg.). Er wacht ons nog een leuke tijd.