Eind november, 1996. Een 5-jarige Lily staat met haar zusje vol hoop te zingen bij haar schoen. Eens per week mogen we onze schoen zetten, wat zullen we dit jaar krijgen? Twee kaatsenballen in een net of een letter van banket? We zingen veel liedjes en extra hard. Zwarte piet ziet namelijk alles en schrijf het op in het grote rode boek van Sinterklaas. In dat boek bewaart Sinterklaas de namen van alle kinderen, hun verlanglijstjes en wat ze allemaal goed of fout gedaan hebben. 

Voor het slapen gaan zetten mijn zusje en ik onze schoen, met daarin een wortel voor het paard Amerigo. Soms mogen we nog even kijken naar Bart Peeters, die elke dag op bezoek gaat bij Sinterklaas in zijn kasteel in België.

Bescheiden cadeautjes

"Kijk eens wat we hebben gekregen, Lily!" mijn zusje schudt me wakker en houdt blij een chocoladeletter omhoog. "En Amerigo heeft ook zijn wortel opgegeten!" ze is door het dolle heen. Naast chocoladeletters krijgen we soms etuis, chocolademunten, knuffeltjes en heel af en toe op pakjesavond een trui. We omcirkelen in de reclameblaadjes van Bart Smit wat we willen hebben. Op z'n duurst een pakje gelpennen.

De intocht van Sinterklaas is ook belangrijk. Wij lopen naar de kerk waar het hele dorp zich heeft verzameld. We zingen gezamenlijk liedjes en de zwarte pieten strooien met snoepgoed. Het gaat om de hele ervaring. Mijn zusje, Veerle, en ik kijken ook al vanaf februari uit naar pakjesavond, want dan gaan we naar oma en daar klopt zwarte piet op de deur. Of we blijven gewoon thuis.

Verwend kroost
Eind oktober, 2009. Een 18-jarige Lily loopt door de supermarkt. "Maar mam, ik wil diehiehie!! Waarom mag ik het niet? Ik mag ook nooit wat!" het kind zet het op een krijsen. Waarom denken kinderen tegenwoordig dat ze niets mogen? In mijn tijd durfden we niet eens om méér te vragen. Hooguit wilden we zelf een toetje uitkiezen. Hoewel er een kindersuprise tussen de boodschappen ligt, geeft het jongetje zijn moeder inmiddels een silent treatment. Ik oordeel niet maar... verwend nest.

Sommige steden vieren dit jaar de intocht van Sinterklaas niet. Het is te duur en er zijn niet genoeg sponsors meer voor. Je zou denken dat dit een ramp is. Hoe leggen we dat aan die arme kinderen uit? Dit jaar niet naar de kerk lopen en geen liedjes zingen met het hele dorp. De reacties zijn anders. "Je kan Sinterklaas dit jaar geen hand geven jongen, het spijt me." "Oh... maar we krijgen nog wel cadeautjes, toch?" Waar gaat dit heen? Is de essentie van het Sinterklaasfeest veranderd? Gaat het niet meer om de liedjes en het samenzijn, maar om de cadeautjes? De ervaring eromheen hoeft allemaal niet meer. Kinderen worden tegenwoordig boos als ze een fiets krijgen in plaats van een Wii.

Nostalgie

Misschien moet er meer aandacht besteed worden aan respect en met elkaar omgaan. En aan de waarde van geld. Ik kom vaker dan eens krijsende kinderen tegen omdat ze geen waveboard van honderd euro voor hun verjaardag krijgen. "Maar iedereen heeft er een!" Ik verlang terug naar de tijd van je eigen toetje kiezen. De tijd van wortels in je schoen stoppen. De tijd waarin er nog gelpennen in het reclameblaadje van de Bart Smit stonden. Wanneer staat mijn zusje weer eens met een chocoladeletter naast mijn bed?