Ik zit naast mijn tante op de bank. Ze heeft een dik, stoffig boek op schoot met daarin foto’s van mensen in jaren ’80-jurken: glimmend, blauw en van een stof die op crêpepapier lijkt. “Dit is Wim, mijn eerste verkering.” Er verschijnt een traan in haar rechterooghoek. “En dit was het clubje meisjes waar ik altijd mee omging.”

Ze slaat het boek dicht en glimlacht weemoedig. “Luister goed,” fluistert ze. “De middelbare school is de mooiste tijd van je leven, koester het.” Dan zucht ze eens diep en staart ze dromerig omhoog. Ik frons mijn wenkbrauwen.

Van de zeven jaar dat ik op de middelbare school zat, heb ik werkelijk geen moment gekoesterd. Ik was vaker in het kantoor van de verzuimcoördinator dan in de les. Als ik wel aanwezig was, raakte ik enorm afgeleid. Door opmerkingen van medescholieren, de chaotische uitleg van een leraar, stofjes in de lucht… ik spijbelde liever om in de bieb te gaan leren. Weinig van meegekregen dus, school.

Talentenjacht

Het enige moment waarop ik van onderwijsschuw leerplichtslachtoffer veranderde in extatisch schoolmonster was de jaarlijkse talentenjacht op school.. Ik hielp met opbouwen, afbouwen, ik deed mee. Elk jaar. Dat vond ik echt fantastisch. De docenten waren er niet zo blij mee dat ik me daar meer voor inzette dan voor hun lessen, maar dat interesseerde me niet. Als ik op het podium stond, was ik een ander persoon.

Vorige maand ging ik - inmiddels al ruim een jaar oud-scholier – kijken naar de talentenjacht op mijn oude school. Ik kon niet meer meedoen, maar het zou fout voelen er niet bij te zijn. Ik verwachtte de piano op het podium als groot en exclusief punt van nostalgie. Ik zou met mijn vingers over de stoffige toetsen glijden en zachtjes ‘vaarwel’ fluisteren. Ik zou mijn tranen op de houten vloer van het podium laten druppelen, terwijl ik in slow motion wegrende en me nog een laatste maal omdraaide om de sluitende gordijnen liefdevol een handkus toe te werpen.

Heimwee

Zo gaat die avond het in werkelijkheid ook. Ongeveer. Behalve dan dat de piano en het podium niet het enige punt van verlangen vormen. Zodra mijn voeten het schoolplein raken, voel ik een knoop in mijn maag. Het is een raar gevoel dat me overweldigt, als ik al mijn oude docenten weer zie. Ik kan alleen maar vrede met ze hebben, naar ze glimlachen. Ik begrijp er niet veel van.

Langzaam loop ik door de hele school, met op de achtergrond de muziek van de talentenjachtkandidaten. Trappen op, trappen af, langs lokalen.

Alsof ik door de tijd aan het reizen ben. Het lokaal waar ik ineens in tranen uitbarst, is niet het muzieklokaal, maar het nablijflokaal. Míjn lokaal. Vaak was het een soort privékantoortje. Opeens besef ik dat ik heimwee heb naar school. Zelfs de toiletten worden één groot nostalgieparadijs.

Koester je middelbare schooltijd

Plotseling begrijp ik mijn tante. De tranen in haar ooghoeken, die weemoedige glimlach. Ik zie ze ook bij mezelf, als ik in de spiegel bij de toiletten kijk.

En hoewel ik geen boeken vol foto’s van mezelf met blauwe crêpepapierjurken heb, wil ik dit iedereen graag meegeven: koester je middelbare schooltijd, het is de mooiste tijd van je leven. Echt.