Als er één ding is waar ik echt slecht in ben dan is het wel netwerken, socializen, met henk-van-hannie-die-van-om-de-hoek-bij-de-bakker bellen. Oftewel: sociaal contact onderhouden.

Maar weet je, ik voel er gewoon echt niets voor om voortdurend mijn hyves wiewatwaar te updaten of om 3 uur op facebook te zitten op zoek naar wat mijn vrienden aan het doen zijn.

Twitteren doe ik nog niet, maar dat lijkt mij nog het meest interessantst van allemaal.

Zeker in een vakantie is het soms lastig niet elke dag jezelf isoleren, dan heb je even tijd om alleen te zijn en lekker je eigen ding doen.

Dat vind ik dus echt heerlijk. Daardoor voel ik mij wel schuldig, dat ik vrienden laat wachten op een reactie van mij. Alsof ik mijzelf te geweldig vind tijd met hun door te brengen. Dat vind ik echt een van mijn klote eigenschappen.

Ik schrijf nu wel voor scholieren.com en doe mee aan de kunstbende wedstrijd van 2011 en probeer op dat gebied veel nieuwe mensen te ontmoeten. (zo mocht ik laatst op de foto met Ronald Ockhuysen, hoofdredactie ’t Parool, voor een wedstrijd georganiseerd door Pathé waar ik jurylid voor ben) Dan lijkt het mij wel te lukken, mijn hele rooster omgooien om iets als het bovenstaande te doen. Ik stoor mij daaraan. Het is toch niet zo dat ik op school of met vrienden minder doe omdat ze minder ‘’machtig’’ zijn, status hebben?

Volgens mij is het meer omdat ik graag een podium zoek waar ik andere like-minded mensen ontmoeten kan. Want iedereen heeft een honger naar aandacht. Alleen dat vindt iedereen op een andere manier, in de vorm van vrienden, optreden of goed presteren op school. Misschien moet ik eigenlijk blijer zijn met het feit dat ik ambitie heb. Ik weet nog goed dat ik in de tweede klas echt een druk mannetje was. Zoals de leraren zeiden ‘’een rasecht clowntje’’. Toen kende ik mezelf nog niet (waarschijnlijk nu ook nog niet, misschien als ik 38 jaar oud ben) en wist ik niet naar wat voor soort aandacht ik opzoek was.

Zo klinkt het net alsof ik een kluizenaar ben, nee dat ook weer niet. Ook al lijkt het soms alsof ik verdrink in een zee van werk, kunst en cultuur ik kan nog wel tijd vinden dat ene sms’je te versturen.

Misschien dat ik ook zelf wel weet waarom ik liever wat verder van huis ben.

Ik denk ergens stiekem een beetje dat je alleen van ervaring jonger kunt worden.

Want door nieuwe ervaringen verander je en kun je opnieuw iemand leren kennen.

Zo vaak mogelijk opnieuw wil ik iemand leren kennen. Maar niet keer op keer want dat is herhaling.

Is een beetje vervreemden van iemand juist niet goed? Zo is het zoveel lekkerder eindelijk weer eens met iemand praten, dan word het geen herhaling, geen oude shit. Dankzij nieuwe ervaring blijf je eeuwig jong. Ook als ik later 38 jaar oud ben.

Dus om het af te sluiten, een tweede keer mogen dingen nooit gebeuren.

Ik blijf proberen zoveel mogelijk nieuwe ervaringen op te doen.

Want zo blijf je jong en kun je voortdurend nieuwe dingen leren.

Probeer nooit iets voor een tweede keer te doen, maakt nooit dezelfde fout.

Zoals bij mijn artikel 'De eerste keer’ nu ook een gedicht.

De draadjes op mijn kin

Ze doen mij denken aan Japan
En haar ontluikende kersenbloesem
Het geluid van vallende sneeuw
Deze sierlijke draadjes

Ik houd van ze maar
Wanneer zal het typen op een toetsenbord pijn doen
Gaat het geluid van de telefoon die overgaat mij boos maken
Zijn vragen die de toekomstige grijze strepen stellen

Want worden wil ik niet
Zoals mannen die onveranderd blijven willen slapen
Luidruchtig maar nietszeggend
Dromen ze over vroeger en hun toen nog zwarte strepen

Vandaag is mijn verleden
Mijn ideeën zullen zichzelf vernieuwen
Ik wil 120 kilo wegen door dikke gedachten
Met een dik iemand kun je beter knuffelen

Deze draadjes van volwassenheid zal ik
Nog maar even groeien laten
In de winter de vorst erop bewonderen
En in de zomer het water ertussen zien dansen