Carry Slee

Carry Slee Geboortedatum: 01-07-1949
Woonplaats: Bergen
Opleiding: H.B.S.B. Academie voor Expressie door woord en gebaar
Beroep: kinderboekenschrijfster
Werktijden: overdag van 9.00 tot 17.00 uur
Favoriete onderwerp: onrecht
Kleur ogen: blauw
Haarkleur: blond
Lengte: 1.69
Gewicht: 62 kilo
Hobbies: wandelen, lekker eten, sauna
Huisgenoten: Elles, Nadja, Masja, Doenja en kleine Fay
Lievelingseten: Couscous
Lievelingskleur: blauw
Favoriete muziek: zigeunermuziek

Favoriete kinderboek (als kind): Kruimeltje
Favoriete kinderboek (nu): Ik wil die Imme Dros
Favoriete dier: hond
Wens: Dat ik nog heel lang mooie boeken mag schrijven
Hekel aan: zeurpieten
Toekomstplannen: lekker veel schrijven Docent drama Na de middelbare school ging ze naar de Academie voor Woord en Gebaar in Utrecht. In 1975 slaagde ze voor deze opleiding. Ze werd dramadocent in het middelbaar onderwijs. Haar schrijverskwaliteiten kwamen toen goed van pas, want samen met haar leerlingen bedacht ze verhaallijnen waar ze vervolgens compleet uitgewerkte toneelstukken van maakte. De toneelstukken werden, vaak met groot succes, opgevoerd door de leerlingen. Keetje Karnemelk
Carry Slee heeft twee dochters, Nadja (1980) en Masja (1983) die haar grootste inspiratiebron vormen. Toen haar dochters nog jong waren, bedacht Carry verhalen voor hen waarin ‘Keetje Karnemelk’ de hoofdrol speelde. Nadja en Masja vonden de verhalen zo leuk dat Carry Slee besloot ze naar het tijdschrift Bobo te sturen. Daarin werden ze gepubliceerd. Gestimuleerd door het succes van ‘Keetje Karnemelk’ stortte Carry Slee zich op een boek over de belevenissen van de tweeling Rik en Roosje. Ze bood het manuscript aan bij uitgeverij Van Holkema & Warendorf, waar het in 1989 in boekvorm verscheen. Hiermee begon een succesvolle carrière. Inmiddels is Carry Slee fulltime auteur en verschenen er meer dan vijfentwintig boeken van haar hand. Ook moeilijke onderwerpen

Carry Slee schrijft voor kinderen van alle leeftijden. Soms zijn haar boeken gebaseerd op dingen die echt gebeurd zijn; in andere gevallen zijn de verhalen verzonnen. Carry Slee schrijft klare taal, die kinderen aanspreekt. De situaties die ze beschrijft, zijn heel herkenbaar en de personages zijn zo goed uitgewerkt dat de lezer zich makkelijk kan identificeren. Haar boeken zijn altijd spannend en zo geschreven dat je ze ineen keer uit wilt lezen. In haar boeken schuwt Carry Slee moeilijke onderwerpen als homoseksualiteit, pesten en scheiden niet. Door haar humoristische en luchtige stijl worden haar boeken echter nooit te zwaar. Ze schrijft eerlijk over het feit dat ouders twijfelen en niet altijd op iedere vraag een antwoord weten. Zo probeert zij kinderen aan te sporen om problemen op een creatieve en fantasierijke manier het hoofd te bieden. Sofie Mileau
Behalve onder haar eigen naam schrijft Carry Slee boeken met een meer poëtisch karakter onder het pseudoniem Sofie Mileau. Elke keer dat je de boeken leest, valt er iets nieuws in te ontdekken. Carry over Carry In 1949 ben ik geboren in een kleine bovenwoning in Amsterdam-West. Al heel jong, nog voordat ik kon schrijven, verzon ik verhaaltjes, die ik aan mijn poppen en knuffels vertelde. Ook had ik een eigen bibliotheek op mijn kamer, van zelf geplakte papieren boekjes. Toen ik al aardig kon lezen, werd ik lid van de openbare leeszaal. Elke woensdagmiddag bracht ik daar uren door. Ik herinner mij nog dat ik de boeken altijd zo lekker vond ruiken. Als de bibliothecaris even niet oplette, hield ik gauw een boek onder mijn neus en snoof de geur op. Diezelfde liefde had ik voor papier. Ik kon eindeloos genieten van lege schriften, schetsboe-ken en velletjes schrijfmachinepapier. Hoewel ik erg van boekjes en verzinnen hield, kwam het toen nog niet in mij op schrijfster te worden. Omdat ik veel fantasie had, raadde de rector van de middelbare school mij aan iets met theater te gaan doen. Ik doorliep de Academie voor Woord en Gebaar, waar ik in 1975 mijn diploma behaalde. Ik werkte tien jaar als docent Drama op een school voor mode en kleding in Zaan-dam. Ook in die tijd bleef ik korte verhaaltjes schrijven, die ik later aan mijn dochtertje voorlas. Ze gingen over Keetje Karnemelk. Gestimuleerd door mijn kinderen heb ik de verhaaltjes naar het tijdschrift Bobo gestuurd. Daar werden ze geplaatst. Pas toen is het idee bij mij opgekomen om schrijfster te worden. Ik nam ontslag in het onderwijs en barstte los. Ik bedacht twee kinderen, de kleuters Rik en Roosje. Dit werd mijn eerste serieuze manuscript, dat in 1989 als debuut bij Uitgeverij Van Holkema en Warendorf verscheen. Het ene verhaal na het andere over de kleuters Iris en Michiel groeide in mijn hoofd. En later ook verhalen voor kinderen van zes jaar en ouder, zoals Het drakepad. En toen mijn oudste dochter 10 jaar was, besloot ik voor die leeftijd ook een boek te schrijven. Ik bedacht Verdriet met Mayonaise, dat ik 1992 de prijs van de Kinder-jury behaalde. Mijn boek Rood met witte stippen kwam in de Boeken-top-tien terecht. In 1994 kreeg Confetti conflict de Prijs van de Nederlandse Kinderjury en in 1995 Ridder Schijtebroek. Spijt werd bekroond door de Nederlandse Kinderjury en de (allereerste) Jonge Jury. In 1998 werd Pijnstillers bekroond door de Nederlandse Kinderjury. Mijn boek Haas en Kip, dat ik schreef onder het pseudoniem Sophie Mileau, kreeg de Pluim van de Maand. Meester Paardenpoep en Afblijven werden in 1999 bekroond door de Nederlandse Kinderjury. Schrijfhond Doenja is heel belangrijk voor mijn werk. Ze ligt altijd bij me. En zodra ik klaar ben ga ik met haar langs het strand wandelen of in de duinen. Ik heb al twee kleine boekjes over haar geschreven waarin Doenja zogenaamd over mij vertelt. Hier waak ik en doenja de boekenbakker Dochters Minstens zo belangrijk voor mijn werk zijn Nadja en Masja, mijn twee dochters. Je kunt ze zien op de foto. Door hen ben ik eigenlijk schrijfster geworden. Ik vertelde hen altijd verhaaltjes over Keetje Karnemelk en toen zeiden ze: ‘die moet je opschrijven, mam.’ En dat heb ik gedaan. Ik stuurde ze naar de Bobo en sindsdien ben ik schrijfster. Eerst dacht ik dat ik alleen voor jonge kinderen kon schrijven, maar toen Masja op de middelbare school zat, hoorde ik zulke spannende verhalen dat ik een boek voor 12+ ben gaan maken. Verhaal Melissa springt een gat in de lucht als haar gevraagd wordt mee te dansen in een videoclip. Jordi, die al jarenlang veel met Melissa optrekt, is ook razend enthousiast. Melissa kan zo keigoed dansen dat ze vast en zeker ontdekt wordt. Maar al snel blijkt dat het niet goed gaat met Melissa. Om haar onzekerheid te verbergen en beter te kunnen dansen, slikt ze pillen. En dat worden er steeds meer. Haar vrienden staan machteloos. Wat kunnen ze doen om Melissa te helpen? Hoofdpersonen: Jordi: hij is behulp zijn, bang dat Melissa wordt ingepikt door Jim, en heel erg bezorgd. Hij is een doorzetter want hij moest en zou Melissa van de drugs af helpen en niet rusten voordat Jim achter slot en grendel zat. Hij heeft meestal goede ideeën waar hij ook de andere in mee krijgt. En hij wil Melissa graag van de drugs af helpen wat op een gegeven moment min of meer toch lukt met hulp van iedereen. In het begin is hij een beetje stil maar zodra Melissa echt in de problemen komt neemt hij het steeds meer voor haar op en daardoor wordt hij steeds “drukker”. Hij heeft eerst met iedereen een vriend/vriendin-relatie maar dat word met Melissa aan het eind van het verhaal wat meer. Ze wonen in een stad waardoor er toch meer drugs en kraakpanden e.d. zijn dan in een dorp. Het uiterlijk van deze persoon (en ook van de andere) valt niet te beschrijven. Melissa is snel beïnvloed door alles en iedereen en denkt dat ze alles verkeerd doet en niks kan, wat dus absoluut niet is en ze is iedereen aan het voorliegen over het feit dat ze drugs gebruikt, maar op een gegeven moment komt ze er achter dat het geen zin heeft om iedereen voor te liegen dus dat stopt op den duur geen zin heeft dus dat is op den duur afgelopen. Ze is een eigenwijs typ, want ze wil niks van iemand aan nemen totdat het bijna te laat is. Ze heeft geen invloed op een bepaald persoon. In het begin van het verhaal is ze een braaf en onschuldig meisje wat op een gegeven moment aan de drugs gaat en op het einde nadat ze in het ziekenhuis heeft gelegen omdat ze teveel drugs geslikt had en te weinig gedronken had begon ze weer een normaal leven te lijden. Ze heeft met iedereen ook een vriend/vriendin-relatie maar dat word net als bij Jordi wat meer met Jordi. Andere personen: Kevin is een vriend van Melissa en Jordi en hij helpt Jordi ook om Melissa van de drugs af te halen. Hij is altijd vrolijk en laat dat merken op een volgens iedereen eenvrij irritante manier. Debby was eerst ook vrienden van Melissa en Jordy maar toen ze wist dat Melissa aan de drugs zat begon ze daarover behoorlijk lullige dingen te vertellen en doen ze heeft ook iedereen uit hun klas tegen Melissa en haar vrienden opgestookt maar uiteindelijk hebben Melissa en Debby het toch weer goed gemaakt. Iedereen die in haar ogen wat fout doet laat ze dat merken door lullige opmerkingen te maken. Jim is de persoon die eigenlijk eerst als danspartner was bedoeld voor Melissa maar niemand wist eerst dat hij ook in drugs dielden waarin hij Melissa ook heeft meegesleept. Het is een stoere jongen die nergens bang voor lijkt te zijn en een zeer grote bek heeft. Toine is de vriend van Fleur en hij wil ook graag meewerken om Melissa van de drugs af te helpen. Hij is lief maar geloofd alles veel te snel en zeker wat Debby allemaal zegt (zij heeft er voor gezorgd dat het uit was tussen Fleur en Toine, maar dat wat op en duur ook weer aan) Fleur de vriendin van Toine en help heel hard mee met Jordi en de rest op Melissa van de drugs af te halen. Ze is behulpzaam maar net als Toine gelooft ze alles veel te snel. Annelies is de lerares van het hele stelletje en heeft veel invloed op haar leerlingen en zorgt er ook voor dat de hele klas alles komt te weten over Melissa en hoe ze daar mee om moeten gaan. Ouders van Melissa zijn hele goede vrienden van de ouders van Jordi en veel te bezorgt om Melissa. Ze hoeft nog maar 2 minuten te laat thuis te komen of het is gelijk van waar was je? Ouders van Jordi zijn meer bezorgd om Melissa en haar ouders dan om hun eigen zoon. Het verhaal bevat eigenlijk maar 1 gebeurtenis en dat is: Melissa gebruikt drugs, en als je dan leest dat ze er verslaaft aan is wil je toch wel graag weten hoe het dan verder afloopt. Ook omdat je weet dat heel veel mensen die op straat leven en drugs gebruiken het niet halen. Hoe de gebeurtenissen achter elkaar gezet zijn is voor mij een logische volgorde. Eerst wil Melissa dansen en daardoor gebruikt ze drugs. Ze raakt verslaafd. Komt op straat, omdat ze een schuld gevoel heeft tegenover iedereen. En uiteindelijk vinden haar echte vrienden haar in de oude papierfabriek terwijl ze naar het ziekenhuis wordt afgevoerd. En als ze eenmaal thuis is vertellen Jordi en Melissa aan elkaar dat ze van elkaar houden. Het zijn voor mij herkenbare gebeurtenissen, omdat als je in een grote stad woont gewoon heel veel met dat soort dingen te maken krijgt. En aangezien ik in een grote stad heb gewoond het ik zoiets van dat had ik ook kunnen zijn, maar daar was ik gelukkig nog te jong voor om te beseffen dat drugs bestaan. Mijn eerste keuze was langdradig maar hoe meer ik er over na ga denken hoe beter ik het eigenlijk uit gelegd vind worden. En dan draaien bijna alle 160 bladzijde wel over drugs maar je word er in ieder geval goed voor gewaarschuwd en ook echt met de werkelijkheid geconfronteerd. Want meer jonge kinderen die drugs gebruiken komen op straat te leven en dan hebben ze niet allemaal van die goede vrienden die ze er vandaan proberen te halen. De gebeurtenissen hebben me echt aan het denken gezet en dat heb ik hier in dit verslag al vaker gezegd ik wist dat drugs slecht waren maar dat ze zoveel met je deden wist ik echt niet. Dat een heel braaf meisje dat zich altijd netjes aan de regels hielt en heel erg veel van dansen hielp dan een aanbod krijgt om in een clip te dansen en daardoor dus aan de drugs raakt en haar vrienden en ouders min of meer verwaarloosd en dan nog weglopen van huis voor zeker 2 weken, dat heeft toch de meeste indruk op me gemaakt

De hoofdpersoon (Melissa) daar zou ik absoluut niet op willen lijken, want als je dan leest hoe ze aan die drugs verslaafd is en wat ze dan met haar vrienden doet is al helemaal niks voor mij want ik ben gewoon niet iemand die helemaal hele dagen alleen kan zijn maar op Jordi zou ik heel graag willen lijken, want hij heeft gewoon iemand van de drugs afgehaald en ik weet bijna zeker dat iedereen die aan de drugs zit dat niet kan zeggen dat hij/zij iemand heeft die zoveel van hen houd dat hij/zij probeert hem van de drugs te halen. Dus ik heb heel veel bewondering voor Jordi. Melissa is een eigenwijs typ wat opzicht niet verkeerd is maar ze is zo eigenwijs dat ze haar eigen fout niet wil inzien en dat vind ik toch ver onder niveau. Maar wat Jordi doet is helemaal geweldig hij zet zo lang door totdat Melissa van de drugs af is. Ik vond iedereen eigenlijk wel op echte personen lijken alleen de ouders van Jordi niet want die hadden toen ze hoorde dat Melissa aan de drugs zat alleen nog maar oog voor Melissa en haar ouders en wat Jordi verder deed maakte niet veel uit totdat hij iets deed wat eigenlijk niet helemaal paste waren ze gelijk kwaad. De personen en dan vooral Jordi en Fleur reageren op het probleem van Melissa heel anders dan dat je eigenlijk in werkelijkheid zo verwachten. Want je zou eigenlijk verwachten dat ze Melissa heel hard zouden laten vallen zoals Debby dat deed, maar als ze er dan toch helpen is dat toch weer iets uit liefde. Van Melissa kom je het meest van allemaal te weten ze is heel eigenwijs en van Jordi krijg je ook wel wat te weten (dat hij heel bezorgd is) maar niet zoveel als Melissa. Ik ben het eens met het geen dat Jordi en Fleur, Melissa van de drugs proberen af te halen en als ik in hun schoenen zou staat had ik dat waarschijnlijk ook zo gedaan. En dat Melissa aan de drugs ging zodat ze volgens haar zelf beter kon dansen is een hele stomme fout en als ik Melissa was had ik dat absoluut niet gedaan, want ze probeert haar probleem optelossen door middel van drugs wat natuurlijk heel erg stom is en ik zou dat zelf absoluut niet doen. De normen in dit verhaal gaan over de drugs, dat Melissa er aan verslaafd word en daardoor heel erg ziek word en naar het ziekenhuis moet, en haar vrienden vinden ook dat ze heel slecht bezig is en daar ben ik het helemaal mee eens, maar ook dat drugs slecht zijn wat niet zo letterlijk in het boek staat. Het verhaal zit goed in elkaar, want er wordt precies verteld wat er allemaal gebeurd en eigenlijk alles wat er met je kan gebeuren omdat je drugs gebruikt wordt wel behandeld op zo’n manier dat je het helemaal kan volgen. Op zich is het niet zo’n heel spannend verhaal maar je wil eigenlijk toch wel weten wat er met Melissa gebeurd als je eenmaal aan het lezen is. Het is een boeiend boek ook om de reden eigenlijk dat je toch wel wilt weten hoe het met Melissa afloopt. Het is een heel begrijpelijk verhaal want er wordt precies gezegd hoe ze in aanraking komt met de drugs en hoe haar vrienden haar de vanaf willen helpen en wat er allemaal met haar gebeurt. Hoe er in het boek verteld word over drugs vind ik een hele goede manier om ons er voor te waarschuwen wat er allemaal met je kan gebeuren als je drugs gebruikt en er dan dus ook mee door gaat. Het boek is helemaal geschreven in het heden wat op zich heel goed is omdat er tegenwoordig ook veel drugs wordt gebruikt onder jongeren en als je dat boek dan leest weet je hoe slecht het is. Het eind loopt heel voorspelbaar af, want als alles dan weer goed is met Melissa dan hebben Jordi en Melissa ineens wat met elkaar en dat gebeurd dus in zoveel boeken dat je wel een afvraagt of er niks origineler is om een boek te eindigen. Het is een heel makkelijk verhaal om te lezen omdat er ook rekening is gehouden met ons eigen taalgebruik. Er is heel weinig beschrijving van wat er gebeurd maar alles wat mensen denken word meestal ook gezegd en als het niet hardop gezegd word houden ze het wel voor zich maar meestal word en gezegd wat ze denken. De taal die gebruikt word past zeker bij het onderwerp want het onderwerp is drugs en dan krijg je dus met allemaal junks e.d. te maken en als je dan die een taalgebruik van grote mond geven hebben en in het verhaal is dat dus Jim die daar voor zorgt en hoe Melissa en Jordi daar op reageren vind ik ook helemaal niet vreemd.