DE AANSLAG
Perspectief
De proloog is geschreven in de alwetende vertelsituatie, in de film komt dan ook een off screen voice naar voren. De rest van het verhaal zie en lees je door de ogen van Anton. Er is dan dus sprake van een personale verteller, maar in de film kan je de gedachten van de verteller, Anton dus, niet lezen, zoals dat in het boek het geval is. Chronologie
Het verhaal wordt in het boek chronologisch verteld met hier en daar flashbacks en flashforwards. In de film wordt het verhaal ook chronologisch verteld, maar sommige flashbacks zijn naar voren gehaald en in de proloog te zien. Ook zijn de flashforwards niet in de film te zien. Verschillen
Eén van de onderdelen van de proloog klopt niet, dit is de scène waarin Anton Fake Ploeg jr. groet als die langs fietst. In het boek wordt verteld over de keer dat Fake in zijn NSB-pakje in de klas zat en de meester de andere kinderen om die reden niet naar binnen liet gaan. Anton heeft Fake toen uit deze netelige situatie verlost door toch naar binnen te gaan. In het boek wordt gewoon verteld dat Antons moeder een gat in haar kies heeft en daar, tegen de pijn, een kruidnagel in heeft gestopt. In de film zie je het gebeuren doordat er een knoop in de soep zit. De ervaring van Anton (en de gevoelens en gedachten daarbij) dat hij voor het eerst in een auto zit, wordt in de film niet echt duidelijk weergegeven. De Duitser die even later de auto in stapt, schrikt niet van Anton alsof hij hem vergeten is, zoals in het boek staat. Na de nacht in de cel wordt Anton achter op een motor naar Haarlem vervoerd, tijdens deze rit denkt hij aan wat er een aantal jaar geleden in het zwembad is gebeurd. Later heeft Anton een gesprek met de Ortskommandant en die schrijft een brief waarin staat wat er met Anton is gebeurd. Die brief doet Schultz in zijn binnenzak, maar hij wordt neergeschoten en de brief gaat verloren. In de film zit Anton in een zijspan en wordt er geen flashback getoond. Het gesprek met de Ortskommandant wordt zelfs helemaal weggelaten. Ook blijft de brief in de film bewaard. Na de aanslag gaat Anton bij zijn oom in Amsterdam wonen. In het boek zijn er een paar fragmenten waarin hij met zijn oom gesprekken heeft, deze zijn allemaal niet in de film terug te vinden. Het gesprek bij de familie Beumer klopt wel, maar de volgorde is erg veranderd. Tijdens dit gesprek herinnert Anton zich iets over de Kortewegs. Dit is één van de flashbacks die aan het begin van de film zijn geplaatst. In het boek worden Anton en Fake tegen de deur van Antons huis geduwd en dan herkennen ze elkaar. In de film ‘vallen’ zij samen het huis van Anton binnen, waarna ze elkaar herkennen. In de film gebruikt Anton zijn boekje in de kerk in Londen niet, maar luistert hij naar een gids. In het boek doet hij dit wel. Ook krijgt Anton in de film een herinnering aan de vrouw in de cel (Truus) als hij Saskia voor het eerst ziet. In het boek beseft Anton pas later dat Saskia hem aan Truus doet denken. Dit komt dan ook niet terug in de film. In het boek probeert Anton een cryptogram op te lossen om de tijd te doden, want hij moet wachten tot hij naar de tandarts kan en lost hij dit in de verdere loop van het boek op. In de film is dit cryptogram niet terug te vinden. De film houdt op op het moment dat Anton Peter weer terug vindt. Het boek gaat nog verder in de toekomst en de alwetende verteller komt weer aan bod. Mening

Ik vind dat het boek erg goed is verfilmd, want er zijn geen grote inhoudelijke ver-schillen. En als die er al zijn, dan zijn er kleine stukjes weggelaten of tussen gezet om alles wat sneller te laten verlopen of om dingen duidelijker te maken. In de film lijkt het of alles sneller gaat dan in het boek, maar dat komt omdat er dingen in het boek, ter verduidelijking, uitgebreid beschreven worden. Dit is nodig, omdat de film anders langdradig en saai wordt. Voorkeur
Mijn voorkeur gaat uit naar het boek, omdat het zeer boeiend geschreven is en ik de film na een tijdje saai begon te vinden. In het boek worden de gevoelens en gedachten van Anton goed beschreven, maar in de film kan je dit niet zien. Een acteur kan wel een bepaalde uitdrukking op zijn gezicht zetten, maar ook dan kan je eigenlijk alleen maar raden. Ook kan je je in een boek meer inleven, omdat je er zelf een voorstelling bij maakt. Toen ik naar de film keek, was deze voorstelling weg. Hierdoor is ook de spanning van het verhaal in het boek ook min of meer weggevallen.