Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog

Inhoud

* Joden in de Tweede Wereldoorlog

*Concentratiekampen

*Anne Frank

Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog

In 1933 kwam er in Duitsland een dictator aan de macht, genaamd: Adolf Hitler. Zijn doel was om alle Joden uit te roeien.
Het ging slecht met Duitsland en daar kon hij de Joden mooi de schuld van geven. De Joden werden steeds meer gehaat. Hij bouwde een groot leger om landen in Europa aan te vallen en deed dat rond 1940 ook. Na een tijdje hij had bijna heel Europa inclusief Nederland veroverd.
In Nederland mochten de Joden steeds minder dingen. Ze kregen eigen winkels, omdat ze niet naar een gewone winkel mochten. De tram en het park waren voor een Jood ook ten strengste verboden.
Ook moesten alle Joden moesten een ster (een Davidster) dragen. Op zo’n ster stond: jood. Er stond ook nog een J op hun persoonsbewijs.
Alle Joden werden opgeroepen voor werkkamp, maar eigenlijk gingen ze naar Westenbork in Drenthe. Daar vandaan werden ze per trein naar concentratiekampen in Duitsland gestuurd, zoals: Bergen-Belsen, Auswiths en Dachau. De sterkste mannen moesten nog werken en de vrouwen en kinderen mochten onder “de douche”, maar waar die “douches” stonden waren de gaskamers.
Ook werden er veel Joden dood geschoten of gingen ze dood door honger of mishandeling.
De Duitsers hielden ook veel razzia’s, dan werd er een straat af gezet en werd elk huis onderzocht of er Joden of bruikbare mannen voor het leger te vinden waren.
In de tweede wereldoorlog zijn er zelfs in totaal ongeveer zes miljoen Joden vermoordt.

Concentratiekampen

Concentratiekampen in het algemeen

In een concentratiekamp leven was in de tweede wereldoorlog erg zwaar. Heel veel gevangen hebben het dan ook niet overleefd.
Ze deden het zo dat het bijna onmogelijk was om te overleven in zo’n kamp. Je werd daar geen moment met rust gelaten. Gevangenen werden bijvoorbeeld ’s nachts zo uit bed gehaald, omdat ze dan moesten werken. Als ze klaar waren gingen ze weer vuil naar bed, maar daardoor werden ze weer wakker gemaakt omdat ze vies waren.

Wij gaan het hebben over de concentratiekampen in Nederland

In Nederland hadden we ook concentratiekampen. De concentratiekampen in Nederland stonden in de plaatsen: Vught, Westerbork, Amersfoort en Ommen.

De concentratiekampen in Nederland waren niet zo gruwelijk als bijvoorbeeld Dachau en Auschwitz, maar toch was het ook niet goed om in een van deze kampen terecht te komen. Wij hadden niet zulke enge gaskamers, maar ons systeem was ook niet erg prettig. Bij ons werd er gebruik gemaakt van verbrandingsovens. Hier waren het ook vooral doorgangskampen. De homoseksuelen, zigeuners en antinazi's maar vooral Joden, die tijdens razzia's in grote steden waren opgepakt, werden daarheen gebracht. Ze werden er eigenlijk verzameld om later per trein afgevoerd te worden naar kampen in Duitsland en Polen.
Als je in deze kampen terechtkwam werd je gedwongen om te werken. Als je te oud was of iets anders had waardoor je niet kon werken, kreeg je geen eten meer dus stierf je door uithongering. Anderen stierven door de zeer slechte omstandigheden, de slechte hygiëne en door de straffen en martelingen die ze kregen.
Al deze kampen waren onderdeel van het nazi-regime van Hitler. De soldaten in deze kampen waren lid van de SS. De SS--soldaten stonden bekend om hun vreselijke martelmethoden en keiharde optreden.

En nu de kampen zelf

Vluchtelingenkamp Westerbork.

In Duitsland bleek al vele jaren voor de oorlog dat het voor Joden niet echt veilig was om in Duitsland te blijven wonen. Vele Joden vluchtten naar het buitenland. Wie veel geld had vluchtte naar Amerika, maar anderen dachten dat het in Nederland ook wel veilig zou zijn. Eigenlijk was dat ook wel zo, daarom kwamen vele Joodse gezinnen terecht in vluchtelingenkampen.
Vlakbij Westerbork was zo'n opvangkamp voor Duitse Joden. Er waren daar maar liefst 50 barakken gebouwd die plaats konden bieden aan 1800 vluchtelingen.
Toen de Duitsers op 10 mei 1940 Nederland binnenvielen waren er 700 Joden in het kamp. Het kamp werd niet langer een vluchtelingenkamp maar een transportkamp en de 700 Joden zaten als ratten in de val. De Joden die toen in het kamp zaten mochten in het kamp blijven wonen. Langzamerhand werden ook hier de regels steeds strenger en in juli 1942 werd het vluchtelingenkamp Westerbork officieel een concentratiekamp waarvandaan bijna alle Joden later werden getransporteerd.
Tegen hen werd gezegd ze naar Duitsland werden gebracht om daar zogenaamd te gaan werken voor de Duitse oorlogsindustrie, maar in werkelijkheid bleek dat zij als slachtvee werden afgevoerd naar de concentratie- en vernietigingskampen in Dachau en Auschwitz.
Westerbork was het grootste en belangrijkste concentratiekamp in Nederland waaruit alle opgepakte Joden en zigeuners werden afgevoerd naar Duitsland.

Concentratiekamp Vught.

Het concentratiekamp Vught heette officieel Konzantrationslager-KL Herzogenbosch, oftewel Concentratiekamp 's Hertogenbosch
De eerste slachtoffers werden hier op 13 januari 1943 ontvangen. Zij werden hier gebracht vanuit het concentratiekamp Amersfoort waar ze verschrikkelijk mishandeld waren.
Wat hen hier te wachten stond was echter een even grote nachtmerrie als in Amersfoort.

Het concentratiekamp was verdeeld in twee delen.
Het eerste deel was het JDL: Juden Durchgangs Lager. (Joden Doorgang Kamp). Hier werden de Joden gevangen gehouden voordat ze naar Westerbork en vervolgens naar kampen in Auschwitz/Birkenau of Sobibor, beide in Polen, werden gebracht.
Het tweede deel was bestemd voor Schutzhaftlager(veiligheidskamp). Hier werden Nederlandse en Belgische politieke gevangenen opgesloten. Ze kregen erg slecht te eten en werden veel gemarteld door de gevangenisbewaarders. Sommige gevangenisbewaarders hadden er plezier in de gevangenen te slaan met stokken die omwikkeld waren met prikkeldraad.

Strafkamp Ommen.

Het kamp in Ommen werd in 1941 door de Duitsers gebouwd. Het kamp werd Arbeitslager Erika genoemd. De soldaten die in dit kamp werkten waren voornamelijk Nederlandse collaborateurs. De eerste gevangenen arriveerden op 19 juni 1942 op het station van Ommen. De gevangenen moesten eerst 3 km marcheren naar het kamp. Daar werden ze ontvangen door Nederlandse SS-ers die onmiddellijk tegen de nieuwe gevangenen begonnen te schreeuwen en hen begonnen te slaan.
De gevangenen leefden met 60 man in kleine barakken. Ze sliepen in hangmatten die drie hoog werden opgestapeld. De kleding en het eten waren van slechte kwaliteit.
Overdag werden de gevangenen 'bezig' gehouden door hen de hele dag in hoog tempo te laten werken. Ondertussen waren de SS-ers voortdurend bezig hen te kleineren, te schoppen en te slaan en elke soldaat had daar zijn eigen voorkeuren voor het gebruik van bepaalde martelmethodes.

Concentratiekamp Amersfoort

Over het kamp Amersfoort is niet zoveel meer bekend. Wat we wel weten is dat duizenden Nederlandse en Belgische politieke gevangen hier werden opgesloten en honderden hier werden geëxecuteerd. Kamp Amersfoort was een echt strafkamp. Duitsers noemden dit een PD.(polizeiliches Durchgangslager)
Daarnaast werden er vooral in het begin ook Joden tijdelijk gevangen gezet, maar later werden zij naar het kamp Vught gebracht.
Het kamp lag vlakbij de hoofdweg van Amersfoort naar Utrecht, ten oosten van Amsterdam, in de bossen van de Veluwe. Velen hebben geprobeerd te ontsnappen aan de verschrikkelijke mensen, genaamd SS-ers. Een enkele keer lukte dat ook maar in de meeste gevallen werden zij voortijdig door de Duitse soldaten doodgeschoten.
Toen het kamp werd bevrijd waren er nog 415 gevangenen, maar geen een van hen was Jood.

Anne frank

Anne Frank
Anne Frank was een joods meisje dat op 12 juni 1929 in Duitsland geboren werd. Ze had een oudere zus Margot, zij was geboren op 16 februari 1926. Op 13 maart 1933 waren er verkiezingen in Duitsland, waarbij de Nazi’s (de aanhangers van Hitler) veel stemmen wonnen. Hitler kwam aan de macht. De ouders van Anne Frank zagen voor henzelf en de kinderen geen toekomst meer in Duitsland en ze vluchtten in 1933 naar Nederland. Ze groeide tot haar 11e op in Nederland. Vanaf 1940 moesten alle Nederlanders zich laten registreren en opgeven of hij Jood was of niet.
Er kwamen steeds meer maatregelen tegen de Joden. Op 29 juni stond er in alle Nederlandse kranten dat de Duitse bezetter besloten hebben om de Joden over te brengen naar werkkampen in Duitsland. Margot was een van de eerste die te horen kreeg dat ze naar een werkkamp moest. Anne hoorde van haar vader dat ze gingen onderduiken. Achter een bedrijfsgebouw aan de Prinsengracht 263 stond een klein huis aangebouwd, dat leeg stond. Het heette het Achterhuis en was het achterste deel van het bedrijf Opekta waar Otto Frank, de vader van Anne, directeur was. Op zes juli 1942 verstopten zij zich in dat huis met nog een paar andere mensen.
De dood van Anne en haar familie

Anne en de onderduikers werden naar een concentratiekamp over gebracht. Anne leefde een halfjaar. In maart 1945 stierf ze. Anne was een van de zes miljoen joden die in de oorlog waren vermoord. In de concentratiekampen waren Edith, Margot en Anne overleden. Edith in Auschwitz en Margot en Anne in Bergen-Belsen. Edith was zwak en erg mager en overleefde dat niet. Margot en Anne in Bergen-Belsen leden aan vlektyfus. Vlektyfus was een infectie ziekte. Haar vader Otto Frank was de enige van de onderduikers uit het achterhuis die het concentratiekamp had overleefd. Toen hij terug kwam gaf Miep Gies hem Annes dagboekpapieren. Later was hij ook nog hertrouwd met Elfriede Markovits. Otto Frank is een paar jaar geleden ook gestorven.
het Achterhuis
Ze maakten gordijnen voor de ramen en ze moesten heel stil zijn, zodat de mensen die overdag in het bedrijf werkten ze niet konden horen. Ze wisten dat er zware straffen op het onderduiken stonden. Voortdurend was er angst voor ontdekking. Niemand wist hoe lang de oorlog zou gaan duren. Anne schreef regelmatig in haar dagboek. Het werd haar beste vriendin. Die ze Kitty noemde. In Nederland waren er duizenden Joden die wouden onderduiken, maar onderduiken was moeilijk. Er waren maar weinig mensen die Joden durfden te helpen, want dat was strafbaar. Joden moesten meestal ook kostgeld betalen, maar de meeste joden hadden daar niet genoeg geld voor. Meer dan twee jaar lang zat Anne daar ondergedoken. Twee jaar lang mocht ze niet naar buiten. De onderduikers leefden met angst om ontdekt te worden. De meeste dagen waren echt vreselijk saai. Soms hoorden de onderduikers verhalen over wat er buiten allemaal gebeurde. Miep Gies, de vrouw die er voor gezorgd had dat ze konden onderduiken, vertelde over de jodenvervolging en over het voedsel, dat steeds duurder werd. Ze hoorden ook dat de meeste Nederlanders steeds meer hekel aan de Duitse bezetter kregen. Maar bijna iedereen hield zijn mond, want anders kon je gearresteerd of mishandeld worden.

Op 4 augustus 1944 kwamen plotseling 5 mannen het huis van de familie Frank binnen. Eén van hen in het uniform van de Duitse politie. De anderen waren in burgerkleren. Waarschijnlijk waren het Nederlandse nazi’s.
De mannen wisten alles. Ze gingen naar boven. Bij de boekenkast trokken de mannen hun revolver. De kast werd opengemaakt en ze gingen naar binnen. Alle onderduikers werden ontdekt.
De onderduikers mochten nog wat kleren inpakken, maar daarna werden ze in een vrachtauto naar het gebouw van de Duitse politie gebracht. Later werden ze in een kamp opgesloten. Otto Frank was de enige die terug kwam uit de kampen. Twee maanden nadat hij bij het huis was teruggekomen, ontving hij bericht dat z’n beide dochters waren overleden.