Dementie

Inhoudsopgave Voorwoord
Hoofdstuk 1 wat is de ziekte van Altzheimer? Hoofdstuk 2 hoe begint de ziekte van Altzheimer? Hoofdstuk 3 de beleving van de patiënt zelf. Hoofdstuk 4 waarom vergeet je zoveel dingen? Hoofdstuk 5 hoe is het als partner? Hoofdstuk 6 Altzheimer... ...en nu? Hoofdstuk 7 HET VERPLEEGHUIS Hoofdstuk 8 schijndementie Hoofdstuk 9 stichting Altzheimer Nederland blz. 13
Hoofdstuk 10 mijn oma Nawoord Bronnen
Voorwoord Ik was aan het zoeken op internet voor een werkstuk. Ik had al een paar ideeën. En toen ik deze tegenkwam leek het me wel leuk om het hierover te doen. Ik wist er al wel wat van omdat mijn oma ook de ziekte van Altzheimer heeft. Ik wou er wel wat meer over weten. Om te beginnen met dit werkstuk heb ik al wat informatie van internet en mijn zus had er een werkstuk over gemaakt (in groep 7). Verder vertel ik ook wat van mijn oma tussendoor. Ik hoop dat dit een leuk werkstuk zal worden, en dat ik er ook wat van leer. Hoofdstuk 1 Wat is de ziekte van Altzheimer? Altzheimer is een ziekte die de hersenen aantast.als je dementie hebt is het net alsof je weer een kind bent. De meeste mensen denken meteen als het woord altzheimer horen aan een geheugenstoornis. Dat is ook wel zo maar het is nog veel meer dan alleen dat. Dementie is een syndroom, dat wil zeggen: allerlei symptomen die verschillend kunnen zijn. Deze symptomen zijn: 1. Geheugenverlies; dat is dat je heel snel dingen vergeet. 2. En 1 of meer van deze dingen: · Afasie; dat is dat je bijvoorbeeld niet meer de juiste woorden kunt vinden voor wat je wilt zeggen. · Apraxie; dat is dat je motoriek achteruit gaat. je hebt moeite met eten of lopen en
Je valt bijvoorbeeld veel sneller. · Agnosie: dat is dat je dingen niet meer herkent zoals voorwerpen. · Stoornis bij bijvoorbeeld plannen maken of de volgorde niet meer weten van aankleden. 3. De stoornissen zorgen dat de omgang met andere mensen erg moeilijk is en soms ook niet meer lukt. Symptomen die ook vaak voorkomen bij Altzheimer zijn stemmingswisselingen, woede, agressie, angst, achterdocht… Mijn oma heeft daar ook last van. DAT ze bijvoorbeeld OPEENS Gaat schreeuwen, lachen of huilen. Zonder dat daar een reden voor is. Hoofdstuk 2 hoe begint de ziekte van Altzheimer? De ziekte begint meestal heel onopvallend. De patiënt vergeet bijvoorbeeld waar hij zijn sleutels heeft neergelegd. Of hij kan niet meer op de naam van iemand komen. De omgeving heeft dan meestal nog niets in de gaten. Iedereen vergeet wel eens wat. Maar het wordt steeds erger. Men weet niet meer welke dag het is. Of welke maand, seizoen etc. Dan komt meestal het punt dat mensen naar de huisarts gaan. Deze zal doorverwijzen naar een neuroloog. Dan gaat de neuroloog praten met diegene en doet wat onderzoeken. Uit die onderzoeken kan dan bijvoorbeeld de ziekte van Aaltzheimer komen. Er bestaat nog geen medicijn om de ziekte te genezen. Wel is er een middel die de ziekte kan vertragen. Maar eigenlijk weten ze nog niet zeker of dit middel ook echt helpt. Mijn oma heeft het ook gekregen van de neuroloog. Helaas had het veel bijwerkingen. Ze werd er misselijk en duizelig van. Als de ziekte nog verder gaat krijgt de patiënt nog meer problemen. de motoriek en coördinatie gaan dan ook achteruit. Men kan niet meer fietsen, lopen gaat moeilijker en zelf eten wordt ook een probleem. De patiënt wordt totaal afhankelijk van anderen en wordt, als het echt niet Meer gaat, opgenomen in een verpleegtehuis. Hoofdstuk 3 de beleving van de patiënt zelf. Als uit de onderzoeken van de neuroloog blijkt dat je de ziekte van Altzheimer hebt, is dat voor veel mensen een grote schok. Je weet dat je ziek bent en niet meer beter zult worden. Het vooruitzicht om steeds verder achteruit te gaan, steeds meer dingen te vergeten, en steeds minder dingen zelf te kunnen doen is heel erg. De patiënt wordt hierdoor natuurlijk erg verdrietig en sommigen worden er zelfs depressief van. Als de ziekte steeds verder gaat komt er uiteindelijk de fase dat de patiënt er zich niet meer van bewust is. De ziekte wordt ook wel kindsheid genoemd (wat natuurlijk niet zo’n leuk woord is) omdat, hoe verder de ziekte is hoe meer de patiënt teruggaat naar zijn kinderjaren. Op het laatst gedraagt de patiënt zich bijvoorbeeld als een kind van 3, en kan de patiënt alleen nog maar schreeuwen, lachen en huilen. Natuurlijk is dit erg moeilijk. Zowel voor de patiënt als voor de familie en andere bekenden. Hoofdstuk 4 waarom vergeet je zoveel dingen? Alles wat je onthoudt – je geheugen dus – kun je in 2 verschillende groepen zetten. Het korte termijngeheugen en het lange termijngeheugen. In één seconde komen miljoenen prikkels via de zintuigen binnen. Dat kunnen we natuurlijk niet allemaal onthouden. Alles wat je langer wilt onthouden komt in het lange termijngeheugen. En de rest vergeet je. Je geheugen is als een grote bibliotheek vol dagboeken die vanaf je geboorte zijn geschreven. Bij de ziekte van Altzeimer gaat het op 2 plaatsen mis. Er is iets waardoor iemand nog moeilijker nieuwe dingen leert of onthoud. (er worden geen dagboeken meer bij geschreven.) en het geheugen gaat terug.(dagboeken vallen 1 voor 1 uit de kast.) de patiënt vergeet daardoor van alles, waardoor hij steeds hetzelfde vraagt, allerlei dingen kwijtraakt, of vergeet dat hij pas gegeten heeft. Nieuwe dingen die emotioneel zijn blijven meestal wel hangen. Gevoelens zitten namelijk ergens anders in ons geheugen dan ons verstand. Als de huisarts het, waar de patiënt bij is, bijvoorbeeld heeft over een eventuele plaatsing in het rusthuis, is de betrokkene dat na een halve minuut vergeten. Toch kan hij/zij de dag daarna wel nog behoorlijk onrustig zijn omdat het gevoel ‘ze gaan iets met mij doen’, wel bleef hangen. Daarom is regelmaat en structuur zo belangrijk v0or de patiënten. Dat is soms nog het enige houvast. Naast het feit dat er geen nieuwe boeken meer worden bijgeschreven, vallen ook de vele persoonlijke dagboeken, waar een leven lang aan geschreven werd, één voor één uit de bibliotheek. De onbelangrijke gebeurtenissen verdwijnen het eerst, maar stilaan moeten ook herinneringen van tien, twintig jaar en langer geleden eraan geloven. Wat in het leven de meeste indruk maakte, blijft vaak langer zitten, terwijl ingewikkelde dingen zoals een fiets herstellen of een feestje organiseren er als eerste uitvallen.
Hoofdstuk 5 hoe is het als partner. Als partner is het natuurlijk heel moeilijk. Al van af het begin. Het is al heel moeilijk om te zien dat je echtgenoot(e) heel veel vergeet enz. en dat je niet weet wat er aan de hand is. Dat geeft veel onzekerheid, maar ook onbegrip en irritatie. als er dan de ziekte van Altzheimer of dementie uitkomt is dat natuurlijk heel moeilijk. Toch kan het ook wat opluchting geven doordat er meer duidelijkheid komt in waarom de patiënt zich zo gedraagt. Het feit dat de gemiddelde levensduur van een Alzheimerpatiënt ongeveer zeven jaar is, is ook iets waar je mee moet leren leven. Om te zorgen dat de partner het vol kan houden, wordt er ook altijd persoonlijke begeleiding aangeboden. Dit bijvoorbeeld in de vorm van een keer per week of per twee weken een gesprek met een maatschappelijk werker. Mijn opa heeft ook gebruik gemaakt van deze begeleiding. Het deed hem goed om zijn verhaal kwijt te kunnen en adviezen en tips te krijgen voor de omgang met oma. Ook heeft opa deelgenomen aan een lotgenotencontactgroep. Dat is een groep mensen die in de zelfde situatie zitten en elkaar daardoor goed kunnen begrijpen en steunen. Het aantal overledenen aan dementie Hoofdstuk 6 Altzheimer... en nu Als er Altzeimer is geconstateerd, wordt er gepraat over hoe het nu verder moet. Er wordt dan gepraat over of de partner het nog wel alleen aan kan. Meestal gaat het eerst nog wel maar later wordt het steeds zwaarder, want de partner wordt natuurlijk ook steeds ouder. Als het te moeilijk wordt dan komt de thuiszorg hulp bieden. De thuiszorg doet bijvoorbeeld dingen zoals mensen uit en in bed helpen of huishoudelijke dingen zoals: stofzuigen, strijken, ramen lappen enz. Bij mijn oma kwamen ze op het laatst 2 keer per dag. ‘s morgens kwamen ze oma uit bed helpen en wassen en ‘s avonds hielpen ze oma weer in bed. Zo ging dat dag in dag uit. Verder is er ook nog een dagopvang. Daar ga je 2 of meerdere keren per week naar toe. daar gaan ze dan allemaal leuke dingen doen, zoals een cake bakken, liedjes van vroeger zingen, koffie drinken en wat de patiënt verder nog wil en kan. Dat is fijn, zowel voor de patiënt als voor de partner. Dit gaat zo nog een tijdje door, tot dit ook niet meer lukt. Dan moet er serieus nagedacht worden over opname in een verpleeghuis. Dit is vaak een heel moeilijke beslissing. De partner kan het gevoel hebben te falen. Hij/zij had toch trouw beloofd tot de dood? Ook hierin is goede begeleiding erg belangrijk. Toen oma opgenomen moest worden, was ze de dag daarvoor erg verdrietig. Ze begreep niet wat er ging gebeuren, maar voelde aan dat er iets naars ging gebeuren (zie hoofdstuk 4). Hoofdstuk 7 het verpleegtehuis In een verpleegtehuis worden mensen verzorgd met verschillende ziekten. In bijna ieder verpleegtehuis is een speciale afdeling voor mensen die dement zijn. Dit zijn gesloten afdelingen. Dat wil zeggen dat je alleen de afdeling in of uit kunt door middel van een code in te toetsen. Dit is uit veiligheid voor de patiënten. Zij kunnen zo niet ongemerkt de afdeling verlaten en zo verdwalen. Vaak slapen de patiënten met 2 of 4 personen op een kamer. Soms als de patiënt erg onrustig is ’s nachts en anderen daardoor stoort krijgt die persoon een eigen kamer. Ook als iemand rolstoelafhankelijk is en met een tillift in en uit bed geholpen moet worden is een eenpersoonskamer nodig. verder hebben ze een gezamenlijke huiskamer waar ze kunnen zitten wanneer ze willen. Daar wordt ook gezamenlijk gegeten, televisie gekeken, koffie gedronken en naar muziek geluisterd. Verder zijn er iedere dag ook verschillende activiteiten, zoals koekjes bakken, handwerken, samen zingen enzovoorts. Deze activiteiten gebeuren weer in andere ruimtes. Dit alles is natuurlijk wel afhankelijk van de toestand van de patiënt, wat kan/wil hij of zij nog. Naast verzorgend personeel: ziekenverzorg(st)ers en helpenden in de verzorging, is er ook een teamleider,;dit is meestal een A-verpleegkundige. Zij is het aanspreekpunt voor de familie als zij er met de verpleging niet uit kunnen komen.Verder is er een keukenassistent(e) en een activiteitenbegeleid(st)er. Daarnaast lopen er ook iedere dag vrijwilligers rond die helpen bij het koffie inschenken, eten geven en wat er verder maar te doen is. Dit is erg fijn omdat de verpleging het vaak erg druk heeft. Verder is er ook een verpleeghuisarts die er voor alle afdelingen van het tehuis is. De verpleging overlegt met deze arts als zij dingen niet vertrouwen wat betreft de gezondheid van de patiënt. Ook is deze arts het aanspreek baar Voor eventuele vragen van de familie over de gezondheid van de patiënt. Hoofdstuk 8 schijn dementie Afspraken vergeten, de weg in huis of in de buurt kwijt zijn; altijd met de verkeerde boodschappen thuiskomen of steeds meer moeite hebben met organiseren van alledaagse bezigheden. Als zich meerdere van deze problemen bij een oudere voordoen , dan is er sprake van geheugenstoornissen. Maar ook dan hoeft er nog geen sprake te zijn van "echte" dementie. Het is natuurlijk wel verstandig om een bezoek aan de huisarts te brengen. Deze kan onderzoeken wat de oorzaak van de geheugenstoornissen is. Bij een deel van de mensen blijkt na onderzoek dat er sprake is van oorzaken die goed te behandelen zijn. Lichamelijke oorzaken van geheugenproblemen kunnen zijn: · hartklachten, · nierziekten, · gebruik van bepaalde medicijnen, · slechte voedingsgewoonten of · teveel alcoholgebruik. Bij psychische oorzaken kunt je denken aan problemen als: · verdriet na een ingrijpende gebeurtenis (zoals het overlijden van een partner), · een ziekenhuisopname, · stress, · eenzaamheid of · een depressie. In al deze gevallen spreken we van "schijndementie". In tegenstelling tot echte dementie zijn de oorzaken meestal goed te behandelen. Het is dus van groot belang om bij iemand die verschijnselen vertoont, die op dementie lijken, goed na te gaan of er iets ingrijpends is gebeurd. En te kijken of deze persoon wel goed voor zichzelf zorgt. Geef niet te snel het etiket "dement", maar laat de klachten door de huisarts onderzoeken. Hoofdstuk 9 stichting Altzheimer Nederland Stichting Altzheimer is een stichting die mensen helpt die bijvoorbeeld een vader, moeder, opa of oma hebben die dementie heeft. aan die mensen geeft stichting Altzheimer extra aandacht. Ze gaan bijvoorbeeld met je praten over moeilijke situaties. Of geven je steun en tips bij het omgaan met de patiënt. Stichting Altzheimer heeft verschillende locaties in verschillende delen van Nederland. Daar doet iedereen z’n best om zijn/haar werk zo goed mogelijk te doen. Locatie Nijmegen zorgt bijvoorbeeld voor de regio’s: · GENNEP · GROESBEEK · HEUMEN · MILLINGEN A/D RIJN · NIJMEGEN · UBBERGEN · WIJCHEN

Nu noem ik alleen maar Nijmegen maar er zijn natuurlijk nog veel meer regio’s. Wat doet stichting Altzheimer locatie Nijmegen? · Stichting altzheimer doet verschillende dingen. Allereerst het houden van voorlichtingsavonden. Die avonden organiseren ze samen met thuiszorg zuid Gelderland en de ggz zuid Gelderland. Deze avonden zijn 4 keer per jaar. Op deze avonden geven ze mensen die dement zijn of mensen die familie van een dement iemand zijn voorlichting. Ze informeren deze mensen over hoe ze op de beste manier met de ziekte om kunnen gaan. Ze geven bijvoorbeeld tips of voorbeelden van wat je in situaties het beste kunt doen. Deze voorlichtingsavonden vinden plaats op de locatie van de Thuiszorg Zuid Gelderland . · Er worden ook regelmatig seniorenbeurzen gehouden. De stichting is daarbij aanwezig met folders, brochures en ander voorlichtingsmateriaal. En met natuurlijk uitleg voor iedereen die vragen heeft. · De Afdeling Regio Nijmegen heeft ook een Regiogids samengesteld. die geeft informatie over de zorg en andere dingen voor dementiepatiënten. De gids verschijnt 2 keer per jaar omdat de gezondheidszorg voor ouderen voortdurend in beweging is en er dus steeds weer dingen veranderen. De gids is gratis te verkrijgen bij het secretariaat van de Afdeling Regio Nijmegen. · Er is ook een Altzheimer café. Dat is een café waar mensen samen komen om over de ziekte te praten. Er zijn mensen die de ziekte hebben maar ook mensen die familielid zijn van iemand die de ziekte heeft. Onder leiding van een deskundige wordt, met behulp van gastsprekers, gesproken over allerlei kenmerken van dementie. Elke maand staat er een ander onderwerp centraal. Na een inleiding, video of interview vormen zich groepen die in ongedwongen sfeer met elkaar in discussie gaan. Er is na afloop volop gelegenheid voor het stellen van vragen aan de inleider, gespreksleider en andere deskundigen. Hoofdstuk 10 mijn oma Mijn oma heeft dus ook dementie, net al vele andere mensen. Het begon ongeveer toen mijn broertje geboren was (10 jaar geleden) mijn oma ging toen steeds meer dingen vergeten. De dokters konden er toen nog niks van zeggen. Later ging ze steeds meer dingen vergeten en zijn ze ermee naar de dokter geweest. Die dacht dat er ook meer was. Toen gingen mijn opa en oma naar de neuroloog voor gesprekken. (zie hoofdstuk 6) daaruit bleek dat mijn oma de ziekte van Altzheimer heeft. Het ging allemaal langzaam maar zeker achteruit. Dat was een moeilijke periode. Ze begon steeds meer dingen niet te kunnen. Zelf naar de kapper fietsen ging niet meer, omdat ze anders de weg kwijtraakte. Bij dat soort dingen moest mijn opa bij haar zijn, wat hem dus erg veel energie kostte. Op het laatst ging dat dus ook niet meer. Toen kwam er een tijd dat ze naar de dagopvang ging . (zie hoofdstuk 6) Twee keer per week ging oma naar de dagopvang. Oma zelf vond het vreselijk omdat ze vroeger een stil en verlegen meisje was en omdat ze het niet leuk vond om uit haar huis te gaan. Maar voor opa was het natuurlijk wel fijn. Zo had hij 2 keer per week ‘rust’. Toen kwam ook de thuiszorg 2 keer per dag langs. ‘s morgens kwamen ze oma uit bed helpen en wassen en ‘s avonds hielpen ze oma weer in bed. Mijn oma heeft ook een tia gehad. Dat is een bloeding in je hoofd. Daardoor kan ze nu niet meer lopen en zit ze in een rolstoel. Vlak daarna is besloten dat ze naar een verpleegtehuis ging. Ze ging naar het miosotes in kampen. Mijn opa ging elke dag vanuit Genemuiden met de bus of taxi naar kampen. In miosotus kwam mijn oma eerst op een 4 persoonskamer terecht. Dat werd te druk voor haar en ze kwam op een 1 persoonskamer. Dat ging wel wat beter. Ondertussen ging de meente (het bejaardentehuis waar opa woont) uitbreiden, en bouwde er een verpleegafdeling bij. Mijn oma zou daar waarschijnlijk naartoe verhuizen en kwam daarvoor op de wachtlijst te staan. Toen eindelijk de bouw voorbij was kon oma naar de meente verhuizen. Dat was natuurlijk heel fijn, ook voor mijn opa want die kon daardoor komen wanneer hij wilde. Omdat mijn opa iedere dag, ook al was ze nog zo ver weg, bij mijn oma kwam/komt vind ik dat geweldig! Zo blijft hij oma toch trouw tot de dood. Nawoord Ik vond het best leuk om het hier over te doen omdat mijn oma natuurlijk ook de ziekte heeft. Daardoor ben ik er nog meer te weten over gekomen. Het heeft op zich best wel veel tijd nodig gehad. Het was ook best wel moeilijk om de plaatjes er bij te zoeken. Maar verder viel het best wel mee. Ik hoop dat u dit met plezier hebt gelezen. Bronnen Van internet had ik informatie gevonden op de sites: www.dementie.be
www.alzheimer-ned.nl
verder had ik natuurlijk ook informatie van mijn bezoeken aan opa en oma. En ik had ook het docu werkstuk van Maaike (mijn zus)