Anne Frank

Jeugd in Duitsland Het is voor iemand als ik, een heel eigenaardige gewaarwording om in een dagboek te schrijven. Wie heeft dit geschreven? Het is Anne Frank. Ze werd op 12 juni 1929 geboren in Frankfurt am Main, in Duitsland. Haar ouders Otto en Edith Frank hadden toen al een dochter van 3 jaar. Margot. Je spreekt Margot uit als: Margo.. Zonder de ‘t’. Margot is rustig en gehoorzaam. Anne is heel levendig en ondeugend. Ze vraagt veel aandacht. Ze zijn erg verschillend! De familie Frank is Joods. Ze vinden de tradities en gewoontes van hun geloof erg belangrijk! Maar ze zijn niet streng gelovig. Dat betekent dat ze het zich er niet zo heeeeel erg aan houden, maar ze vinden het wel belangrijk. Naar Amsterdam Het ging niet goed in Duitsland. Bijna iedereen is werkloos en arm. De meeste zeggen dat het de schuld is van de Joden. Volgens hun zijn Joden slecht en oneerlijk. Ze verspreiden het nieuws: Joden zijn de vijand! Veel Duitsers geloven dat. In 1933 komt Hitler aan de macht. De Nazi’s maken het de Joden steeds moeilijker. Joodse kinderen en niet-Joodse kinderen mogen niet meer met elkaar omgaan. Ze moeten zelfs apart zitten. Joodse mannen en vrouwen verliezen hun baan. Otto en Edith Frank vinden het te gevaarlijk om nog in Duitsland te blijven. Ze vluchten naar Nederland. Otto vertrekt alvast naar Amsterdam om een baan en woning te zoeken. Anne en Margot logeren zolang met Edith Frank bij oma Hollander in Aken. Otto wordt directeur van een bedrijf dat een poederproducten maakt om jam te maken. Als hij een woning heeft gevonden, komt Edith naar Nederland. Daarna Margot. Als het huis helemaal klaar is, komt Anne eraan. Andere familieleden verlaten Duitsland ook. Oma Frank gaat naar familie in Zwitserland. Twee ooms van Anne vertrekken in 1938 naar Amerika. Oma Hollander komt in 1939 bij Anne wonen. Anne woont op de tweede etage van een huis aan het Merwedeplein. Ze heeft het erg naar haar zin. Ze groeit daar op als een vrolijk meisje met veel vriendjes en vriendinnetjes. Anne houdt van lezen en ook van schrijven. Dat ze van schrijven houdt is maar goed ook. Op school moet ze telkens een opstel schrijven, omdat ze telkens zat te kleppen. Anne verzamelt foto’s van filmsterren en vindt jongens erg interessant. Vaak krijgt ze te horen dat ze naar haar zus moet kijken. Die is veel rustiger en kan goed leren. Dat vindt Anne heel irritant.
De Duitsers aan de macht. In 1938 zijn er delen van Tsjechie en Slowakije door de Duitsers bezet. De regeren van die landen mogen zich nergens meer mee bemoeien. De Duiters zijn de baas en beslissen nu alles. Op 10 mei 1940 bezetten de Duitsers ook Nederland. Anne was toen bijna 11 jaar. Haar veilige leven zou langzaam veranderen. Eerst is er nog niks te merken, maar later wordt steeds meer voor de Joden verboden. Nu denkt Otto dat hij weer ontslagen wordt, dus worden twee niet-Joodse zogenaamd de baas. Maar stiekem blijft Otto gewoon nog de baas. Ook het leven van Anne en Margot verandert. Ze mogen niet eens meer naar hun eigen school! Ze moeten naar een school voor alleen Joodse kinderen. En ze moeten een gele davidster op hun jas dragen, met het woord: Jood. Hier is een stukje van het dagboek van Anne: 20 juni 1942
Na mei 1940 ging het bergaf met de goede tijden(…) Jodenwet volgde op Jodenwet en onze vrijheid werd zeer beknot. Joden moet een Jodenster dragen en. Joden moeten hun fietsen afgeven. Joden mogen niet in de tram. Joden mogen niet in een auto. Joden mogen alleen van 15:00-17:00 boodschappen doen. Joden mogen alleen naar een Joodse kapper. Joden dit. Joden dat. Van alles. Met anti-Joodse regels zorgen de Duitsers er voor dat de Joden steeds meer alleen komen te staan. Een vriendin op papier Op 12 juni 1942 wordt Anne 13 jaar. Voor haar verjaardag krijgt ze een dagboek. Die noemt ze Kitty
Als je meer boeken van haar leest, lees je wel eens ‘Lieve Kitty’. Ze schrijft er over alles en nog wat in! Vaak worden jongens verliefd op haar. Ze willen met haar naar huis fietsen en sturen kushandjes. Maar Anne heeft alleen oog voor Peter Schiff. Daar schrijft ze natuurlijk ook over. Op 12 juni schrijft Anne: Ik zal aan jou alles kunnen toevertrouwen, zoals ik het nog nooit aan iemand heb kunnen toevertrouwen. Ik hoop dat je een grote steun voor me zult zijn. Anne schrijft ook over haar vriendinnen. Daar maakt ze veel pret mee. Ze is een populair meisje. Ze is opgewekt, grappig en weet altijd wat ze zeggen moet. Toch mist ze een vriendin. Die vriendin wordt haar dagboek “Kitty”. Onderduiken Kort na Annes verjaardag heeft Otto eem serieus gesprek met haar. Hij zegt dat ze zich gaan verbergen, als het te gevaarlijk wordt. Eind juni 1942 zeggen de Duitsers dat alle Joden in Nederland naar werkkamp in Duitsland moeten. Alle Joden zullen een oproep krijgen. Als je weigert, moet je naar een strafkamp. Vluchten uit Nederland is moeilijk, omdat de landen eromheen ook door de Duitsers bezet zijn. In juli 1942 krijgt Margot een oproep. Dat is wel schrikken! De familie besluit om zich te verbergen. Ze gaan onderduiken. Ze worden geholpen door Miep Gies en haar man Jan. Miep is een vriendin van de familie. Joden kunnen niet met een koffer op straat lopen. Dat zou te veel opvallen. Dan denkt iedereen natuurlijk van: Die gaat zeker vluchten en moet ik maar snel aangeven. Tot Annes verbazing verschuilen ze zich in een huis onopvallend achter haar vaders kantoor. Het heet: Het Achterhuis. Een week later komt de familie Van Pels bij hen: vader, moeder en Peter(16jaar). Anne noemt ze in haar dagboek de familie Van Daan. Maandenlang hebben ze stiekem eten, meubels, servieslakens en andere dingen in Het Achterhuis. Allemaal om te kunnen overleven! In november (nog steeds 1942) komt er nog iemand bij. Fritz Piefer. In Annes dagboek wordt hij Albert Dussel. Magot gaat naar de kamer van haar ouders en Anne deelt haar kamer met de nieuweling. Het Achterhuis Ze moeten oppasen dat ze niet worden ontdekt. Daarom zijn er strenge regels. Overdag moeten ze zachtjes lopen en praten. Er zijn dan ook mensen op kantoor. ’s Avonds mag het licht pas aan. Zware gordijnen zorgen dat niemand buiten licht kan zien. Hun afval moeten ze verbranden in de kachel. Ook op warme dagen! De slaapkamer van meneer en mevrouw Van Pels is overdag de woonkamer. In een hoek van de kamer is de keuken. Ze hebben daar veel eten in voorraad, maar dat is natuurlijk wel heel erg nodig. Verder krijgen ze helpers. Vier collega’s van Otto. Die helpers zijn hun enige contact met de buitenwereld.. Ze hebben natuurlijk ook een radio en daarmee hebben ze ook contact met de buitenwereld. Iedere zaterdag brengt Miep boeken van de bibliotheek mee. Soms helpen de onderduikers mee met zaakjes en klusjes voor het kantoor. Er zijn ook schoolboeken. Margot, Anne en Peter kunnen gewoon door met schoolwerk. Otto overhoort hun en helpt een beetje. Anne vindt het gezellig om met veel mensen te schuilen. Maar soms is er wel ruzie hoor! Anne schrijft in haar dagboek eerlijk over alle dingen in haar leven. Ook over haar zelf. De andere vinden haar brutaal en eigenwijs. Ze moet een voorbeeld nemen aan Margot en Peter. En dat vindt ze zo vervelend. Alleen haar vader neemt het voor haar op. En dat vindt ze wel fijn. Ze kan helaas niet zo goed met haar moeder omgaan. In haar dagboek schrijft ze dat ze een hekel aan haar heeft. Maar later begrijpt ze waarom. Haar moeder is bang dat ze te snel volwassen wordt. Tussen de dertiende en achtiende jaar zit jaar zit je natuurlijk in de puberteit. Je krijgt dan je eigen mening over dingen enzo. En dan heb je behoefte aan andere leeftijdgenoten om je heen. Maar Anne had die niet. En ze voelde zich erg eenzaam. In het begin van 1944 ontdekt Anne dat Peter helemaal niet zo saai is. Ze worden vrienden en na een tijdje worden ze verliefd. Anne weet al wat ze later wil worden. Ze wil in ieder geval geen moeder en huisvrouw worden. Nou ja. Wel, maar ook dan nog iets erbij. Er wordt een paar keer ingebroken in het kantoor. Dan zitten de onderduikers zo stil als een muis en wachten ze tot dat het weer rustig is beneden. Ook bombardementen zorgen voor onrust. Ze slikt kalmerende pillen. Anne voelt zich zo opgesloten. Ze wil naar buiten. Maar het enige wat ze kan doen is naar buiten kijken.
Verraden Annes laatste dagboekaantekening was op dindsdag 1 augustus 1944. Ze schrijft over twee kanten van haar. De vrolijke clown en de serieuze, lieve Anne. Dat laatste durft ze niet vaak te laten zien. Ze vindt dat jammer en wil daar iets aan doen. Maar drie dagen later zal haar leven veranderen. Op 4 augustus 1944 valt de Duitse politie het Achterhuis binnen. Ze zijn verraden. Door wie weten ze niet. Ze worden meegenomen en in een cel gestopt. In september 1944 gaan de onderduikers in de trein naar Auschwitz in Polen. Daar houden de Duitsers de joden gevangen. In een concentratiekamp. Mensen die te zwak zijn om te werken en kinderen onder de 15 worden vermoord. Anne is net 15 en blijft dus in leven. De mannen en vrouwen worden van elkaar gescheiden. In de kampen heersen ziektes die besmettelijk zijn. En er is bijna geen eten. Dagelijks sterven er veel mensen. Eind oktober worden Anne en Margot overgebracht naar concentratiekamp Bergen-Belsen in Duitsland. Hun moeder blijft in Auschwitz en overlijdt op 6 januari 1945.