Schildpadden

Geschiedenis De schildpad is een bijzonder dier. Ga maar na: meer dan 200 miljoen jaar geleden ontstonden oerschildpadden. En in de gouden eeuw van de reptielen liepen naast dinosaurussen reusachtige voorouders van de schildpad op de aarde rond. De schildpad overleeft de ondergang van de dinosaurussen, en in zijn huidige vorm heeft hij het al ruim 150 miljoen jaar uitgehouden. Dat is drie keer zo lang als zolang als de zoogdieren van nu en meer dan 3000 keer zo lang als de mens. Oerschildpadden De voorouders van de huidige schildpadden zijn kleine dieren, cotylosauries Genaamd. Die zo`n 250 miljoen jaar geleden leefden. Zij staan aan het beginpunt van de ontwikkeling van reptielen. De eerste echte schildpadden- voorzien van been of leerachtige schilden en een scharende kaak in plaats van tanden- verschenen in het Trias, iets meer dan 200 miljoen jaar geleden. Fossielen resten van oerschildpadden zijn gevonden in Europa, Noord- en Zuid-Amerika, Azië, Afrika en Australië. De meeste waren ongeveer even groot als de huidige schildpadden, Maar sommige waren veel groter dan welke schildpad dan ook die nu op de aarde leeft. Zo is er in India een schild van 2 meter lengte gevonden. En zijn er in de Verenigde Staten restanten van bijna 4 meter lange zeeschildpadden aangetroffen.
Het schild De meeste gewervelde dieren hebben een inwendig skelet dat bedekt is met spierweefsel(vlees). Het wordt beschermt door schubben, haar, veren en bij de mens door huid. Bij schildpadden is het andersom. Zij hebben een uitwendig skelet dat het vlees en de vitale organen beschermt. Sommige mensen menen dat het echte lichaam van de schildpad onder het schild zit en dat de schildpad zich op de een of andere manier beter zou redden als hij geen schild had. Dat is niet waar, het schild is een werkelijk deel van het lichaam van de schildpad. Het pantser van de schildpad bestaat uit twee delen. Een gewelfd rugschild, Carapax. En een plat buikschild, plastron. Deze twee onderdelen zijn door benige bruggen aan de zijkanten van het pantser. Die aan de voor en achterkant ruimten openlaten waardoor de kop, staart, en de vier poten van de schildpad kunnen uitsteken. Zowel de carapax als het plastron is samengesteld uit twee lagen. De binnenste laag van beide bestaat uit een mozaïek van stevig met elkaar verbonden beenderen. De buitenste laag van het pantser is opgebouwd uit brede, hoornen schubben in een symmetrisch patroon. De naden van de binnenste en buitenste lagen van rug en buikschild sluit niet op elkaar aan. aardoor het pantser in het geheel veel sterker wordt. Nek Naast het schild is de nek van de schildpad waarschijnlijke het interessantste en belangrijkste onderdeel van zijn lichaam. De lange en zeer beweeglijke nek van de schildpad bestaat uit acht wervelsegmenten. Zoogdieren hebben er zeven. De flexibiliteit van de nek en de spieren en het vel eromheen stelt de schildpad in staat zijn nek snel terug te trekken onder zijn schild. Schildpadden trekken hun kop op twee verschillende manieren in. Halswenders trekken hun kop terug door hun nek opzij te draaien. Vroeger leefden de halswenders in noord en Zuid-Amerika, Azië, Europa en Afrika. Door onbekende oorzaken zijn ze uitgestorven. De halsbergers trekken hun nek in. Van opzij heeft het dan net de vorm van een S. De Huid De huid van een schildpad is taai en schubbig, maar wel erg soepel. Vooral in de nek waar plooien door het uitstrekken en intrekken van de kop veel makkelijker maakt. Duimnagel Het mannetje heeft een lange duimnagel op zijn voorpoten om het rugschild van het vrouwtje tijdens de paring mee vast te grijpen. Bij vrouwelijke zeeschildpadden is de nagel wel aanwezig maar een stuk kleiner. De poten De poten van een schildpad zijn in vorm aangepast aan de omgeving waarin hij leeft en de manier waarop hij zich voortbeweegt. Voedsel Schildpadden zijn bijna alleseters. Het is eigenlijk helemaal geen probleem om ze afwisselend voedsel te geven. Een blaadje sla per dag is niet genoeg. Bij de meeste schildpadden is sla hun favoriete kostje. Sla bevat sommige vitamines wat een schildpad nodig heeft. Maar nog lang niet allemaal. Het bevat nauwelijks mineralen en helemaal geen eiwitten. En uit mineralen en eiwit bestaat het zwaarst wegende deel van de schildpad: het schild. Daarom hebben schildpadden niet alleen plantaardig voedsel nodig maar ook eieren, vlees, kwark. Maar het allerbeste is regenwormen slakken en andere kleine dieren. Groepen en soorten Er bestaan meer dan tweehonderd soorten schildpadden. Die kan je verdelen over twee groepen. 1: de halsbergers, die trekken hun kop helemaal in. 2: de halswenders, die krommen hun hals tot een S-vorm. Sommige schildpaddenleven op het land, weer andere leven in moerassen en er zijn ook schildpadden die in de zee leven. Daarom kun je ze ook in drie groepen verdelen: de landschildpad, de moerasschildpad en de zeeschildpad. Landschildpadden: Landschildpadden herken je aan hun hoge bolle schild. Ze leven in warme gebieden zoals de woestijn en zo. De landschildpadden hebben sterke poten, hun vijf tenen zijn aan elkaar gegroeid zodat ze het zware lichaam kunnen dragen. Moerasschildpadden: Moerasschildpadden zijn uitstekende zwemmers. Hun schild is veel minder bol dan die van de landschildpad, met zo’n afgeplat schild heb je meer stroomlijn dus kom je makkelijker vooruit in het water. Ook de vliezen tussen de tenen maken de moerasschildpad een echte zwemmer. Moerasschildpadden leven niet alleen bij moerassen maar ook bij hebben geen zwemvliezen meer maar zijn vergroeit tot stevige roeispanen. Hij wordt daarom ook wel eens de waterschildpad genoemd. Zeeschildpadden: Zeeschildpadden zijn van alle schildpadden het best aan het water aangepast. Je hoort het al aan de naam, deze schildpadden leven in de zee. Dat moet wel want ze leven en slapen er en ze komen zelden of nooit aan land alleen de vrouwtjes als die eieren gaan leggen
Ademen Schildpadden hebben een vreemde manier van ademen. Zoogdieren, vogels en andere reptielen kunnen lucht in hun longen opnemen door de borstkast uit te zetten. Schildpadden moeten het anders doen. Omdat hun ribben deel uitmaken van hun rugschild. Schildpadden ademen in met behulp van twee spieren. Die naast de gewrichtsholten van de achterpoten zitten. Wanneer deze uitzetten kan er geen lucht in de longen stromen. Dat gaat ongeveer op dezelfde manier als het middenrif bij zoogdieren werkt. Voor het uitademen gebruiken schildpadden een derde complexe spier. Die de vitale organen tegen de longen drukt zodat de lucht eruit wordt geperst. Een schildpad moet echter nog een andere methoden toepassen om te ademen. Want als hij zich bedreigd voelt en zijn kop en poten intrekt wordt lucht uit zijn longen geperst. Grootste vijand De grootste vijand van de schildpad is de mens. Bijna alle zeeschildpadden worden met uitsterven bedreigd omdat mensen de stranden inpikken waar de schildpadden al jaren hun eieren leggen. Verder eist de garnalenvisserij zijn tol: veel zeeschildpadden raken verstrikt in de garnalennetten en verdrinken. Ook landschildpadden hebben het zwaar te verduren. Ze worden door mensen uit de natuur weggehaald en vervolgens als huisdier verkocht. Veel schildpadden overleven de vangst of de reis niet. En de schildpadden die wél in leven blijven, worden vaak door ondeskundigheid slecht verzorgd. Hierdoor gaan ze alsnog binnen korte tijd dood, terwijl veel landschildpadden in de vrije natuur gemakkelijk 60 tot 100 jaar oud kunnen worden.