Pyramus en Thisbe

Toch heb ik in naam van ons beiden nog één vraag voor jullie, diepbedroefde vader van mij en van Pyramus: een diepe liefde heeft ons verenigd, in ons laatste uur waren wij samen, misgun ons dan geen gemeenschappelijk graf. Maar jij, boom, die met je takken het beklagenswaardige lijk bedekt, nu nog van één slachtoffer, weldra zal jij er twee bedekken. Bewaar de tekens van het bloedbad en draag steeds donkere vruchten, de gepaste kleur voor rouwbeklag, de herinnering aan een dubbele zelfmoord.

Goden en mensen vermurwd. Na die woorden hield ze het zwaard tegen de onderkant van haar borst en stortte zich op het lemmet, dat nog lauw was van het bloed. Toch raakten haar beden goden en ouders. Inderdaad, bij volle rijpheid is de moerbezie zwart en de restanten van de brandstapel rusten in één urne.

Werkvertaling
Een buurjongen en een buurmeisje Pyramus en Thisbe – de ene was de mooiste van alle jong mannen en de andere was verkozen boven de meisjes die het Oosten had – hadden aangrenzende huizen in de stad die Semiramis, naar men zegt, met hoge bakstenen muren had omringd. Dat ze buren waren, bracht bekendheid met zich mee en de eerste stappen. Met de tijd groeide hun liefde. Ze zouden ook volgens het recht van de huwelijksfakkel verenigd zijn, maar hun vaders verboden het. Wat ze niet konden verbieden: allebei stonden ze evenzeer in vuur en vlam door hun gegrepen geest.

Niemand wist van hun geheim: ze spraken met wenken en gebaren en hoe meer het vuur verborgen werd, hoe meer het verborgen oplaaide.

De volgende dageraad had de nachtelijke vuren verdreven en de zon had met haar stralen het gras, dat met rijp bedekt was, gedroogd. Ze kwamen samen naar de gewone plaats. Nadat ze toen eerst met klein gefluister veel geklaagd hadden, besloten ze dat ze in de stille nacht hun bewakers zouden bedriegen en zouden proberen uit de deuren te gaan en wanneer ze uit het huis weggegaan waren, ook de huizen van de stad zouden verlaten en dat ze, om niet te moeten dwalen en rondlopen langs de uitgestrekte velden, zouden samenkomen bij het mausoleum van Ninus en dat ze zouden verborgen zijn onder de schaduw van een boom. Er was daar een boom, een hoge moerbeiboom, zeer beladen met sneeuwwitte vruchten, dichtbij een koele bron. De afspraak stond hen aan en het daglicht, dat traag scheen weg te gaan, stortte zich in het water en uit hetzelfde water kwam de nacht
naar buiten.

Nadat Thisbe de deurspil gedraaid had, ging ze sluw weg en bedroog haar mensen en nadat ze zich het gezicht bedekt had, kwam ze tot bij de grafheuvel en ze ging zitten onder de gezegde boom. De liefde maakte haar roekeloos. Kijk een leeuwin die door een recente moord op runderen besmeurd was aan haar schuimende muil, kwam om haar dorst neer te leggen in het water van een naburige bron. Bij de stralen van de maan zag de Babylonische Thisbe haar van ver en met vreesachtige voet vluchtte ze tot in een donkere grot. Terwijl ze vluchtte, liet ze haar sluier achter, die van haar rug gegleden was. Toen de woeste leeuwin met veel water haar dorst gelest had, verscheurde ze, terwijl ze naar de bossen terugkeerde, het lichte kleed dat zonder haar zelf toevallig gevonden was, met haar bebloede gezicht.

Nadat hij later weggegaan was, zag Pyramus in het diepe stof zekere voetsporen van een wild dier en hij werd bleek met zijn hele gezicht. Toen hij echter ook het kledingstuk vond, dat met bloed bevochtigd was, zei hij: “Eén nacht zal twee verliefden te gronde richten, waarvan zij het meest een lang leven waardig was. Onze ziel is schuldig: ik heb jou, beklagenswaardige, omgebracht, ik, die je beval dat je ’s nachts zou komen naar plaatsen vol vrees en die niet als eerdere hierheen gekomen ben. Rijt ons lichaam uiteen en verbruik de misdadige ingewanden met wilde beet, o jullie, leeuwen, die onder deze rots leven. Maar het is eigen aan een bangerik de dood te wensen!” Hij tilde de sluier van Thisbe op en droeg hem met zich mee naar de schaduw van de afgesproken boom. En toen hij tranen liet en kussen gaf aan het bekende kledingstuk, zei hij: “Aanvaard nu ook de gulpen van mijn bloed!” Het zwaard waarmee hij was omgord, zond hij naar beneden tot in zijn buik en zonder dralen trok hij het stervend uit de gloeiende wonde en daar lag hij op zijn rug op de grond.

Kijk, nadat de vrees nog niet afgelegd was, keerde zij terug om haar geliefde niet te bedriegen. Ze zocht de jonge man met haar ogen en met haar geest, want ze verlangde hem te vertellen welke grote gevaren ze vermeden had. Ze herkende wel de plaats en de vorm van de geziene boom, maar de kleur van de vruchten maakte haar onzeker. Ze twijfelde of het wel die boom was. Terwijl ze nog twijfelde, zag ze stuiptrekkende ledematen tegen de grond slaan. Ze bracht de voet achteruit en droeg een gezicht nog bleker dan bukshout en huiverde zoals water dat trilt wanneer het bovenaan gestreeld wordt door een kleine wind. Maar, nadat ze na getreuzeld te hebben haar geliefde herkend had, sloeg ze met duidelijk gejammer tegen haar onwaardige bovenarmen en nadat ze zich de haren had uitgerukt en het geliefde lichaam had omarmd, vulde ze de wonden met tranen en mengde het geschrei met bloed en zoende innig zijn kil gelaat. Ze riep: “Pyramus, welk toeval heeft jou van mij weggenomen? Geef toch antwoord, Pyramus! Het is je liefste Thisbe die je naam roept. Luister toch en richt je neerliggende gezicht op!”

Bij de naam ‘Thisbe’ richtte Pyramus zijn ogen op, die door de dood waren bezwaard, en nadat zij gezien was, sloot hij ze opnieuw. Nadat zij haar kledingstuk had herkend en de ivoren schede, leeg van zwaard, had gezien, zei ze: “Jouw hand en jouw liefde hebben je te gronde gericht ongelukkige! Ook mijn hand is dapper genoeg voor dat ene en ook mijn liefde. Die zal mij de kracht geven voor verwondingen. Ik zal jou, die uitgeblust bent, navolgen en ik zal de heel ongelukkige oorzaak genoemd worden van je dood en je lotgenote. Jij, die alleen door de dood van mij kon weggerukt worden, zal zelfs niet door de dood weggerukt kunnen worden.” Zo sprak ze en nadat het zwaard in de juiste stand gezet was onderaan haar borst, stortte ze zich op het lemmet, dat nog altijd lauw was van het bloed. Toch raakten haar wensen de goden en ze raakten haar ouders. Want de kleur van de moerbei is zwart wanneer ze volrijp geworden is en wat van de brandstapel over is, rust in één urne.

Bij de naam ‘Thisbe’ richtte Pyramus zijn ogen op, die door de dood waren bezwaard, en nadat zij gezien was, sloot hij ze opnieuw. Nadat zij haar kledingstuk had herkend en de ivoren schede, leeg van zwaard, had gezien, zei ze: “Jouw hand en jouw liefde hebben je te gronde gericht ongelukkige! Ook mijn hand is dapper genoeg voor dat ene en ook mijn liefde. Die zal mij de kracht geven voor verwondingen. Ik zal jou, die uitgeblust bent, navolgen en ik zal de heel ongelukkige oorzaak genoemd worden van je dood en je lotgenote. Jij, die alleen door de dood van mij kon weggerukt worden, zal zelfs niet door de dood weggerukt kunnen worden.” Zo sprak ze en nadat het zwaard in de juiste stand gezet was onderaan haar borst, stortte ze zich op het lemmet, dat nog altijd lauw was van het bloed. Toch raakten haar wensen de goden en ze raakten haar ouders. Want de kleur van de moerbei is zwart wanneer ze volrijp geworden is en wat van de brandstapel over is, rust in één urne.