Het lijkt er op dat je browser advertenties blokkeert. Scholieren.com kan alleen bestaan door inkomsten van advertenties. We
zouden het lief vinden als je de blokkade voor onze site uit zet. Dankjewel!
Examenleerlingen opgelet: over 50 dagen is het zo ver! Wil jij ook slim leren, zeker slagen? Ontdek alle tips, tests, trucs en tools van Examenbundel en sleep dat diploma binnen. Wil je zeker weten dat je niks mist? Meld je dan snel aan en ontvang alle tips in je mail!
Ik wil slagen!
Feitelijke gegevens
2019
272 pagina's
Uitgeverij: Podium
Flaptekst
'Had ik ook maar ergens een staartje om mijn energie mee te geleiden, om alle onrust en levenslust en zenuwen mee weg te kwispelen. Heel klein maar, zwiepzwiepzwiep.'
Drummen, boksen, schilderen, een volkstuin, archeologie; Laura van der Haar is er nooit van overtuigd dat ze het juiste doet. Tot de dag waarop ze haar kantoorbaan opzegt en een hond neemt: Takkie.
Samen lopen ze stad en land af. Ze zijn in de kroeg, in de bus en in het bos; overal snuffelen ze rond, en altijd maken ze wel iets buitengewoons mee. De sprankelende taal waarin Laura van der Haar hun belevenissen weet te vangen maakt 'Loslopen' tot een feest der herkenning voor hondenbezitters, leunstoelreizigers, vechtsporters, hangjongeren, bierdrinkers en wandelaars.
Eerste zin
ALS LIEFDE MEETBAAR is in koosnaampjes, dan is er niets waar ik meer van hou dan van Takkie.
Samenvatting
Zoals opgemerkt bij de structuur bestaat 'Loslopen' uit verschillende anekdotes die meestal niet op elkaar aansluiten. De rode draad wordt gevormd door de wandelingen die Laura met Takkie maakt. Die anekdotes zijn lastig samen te vatten, dus ik zal hieronder een opsomming geven van een aantal terugkerende onderwerpen. Hiermee doe ik het boek tekort omdat zo'n opsomming op geen enkele manier weerspiegelt wat Van der Haar zelf opschrijft, maar het is naar mijn mening de enige manier om in de buurt van een beknopte weergave van het boek te komen.
- De reizen door Nederland die ze maakt met trein en auto en samen met Takkie. Tijdens die reizen maakt ze door Takkie contact met mensen die je zelf niet een twee drie aan zou spreken en ze krijgt een keer pech met de auto.
- De verschillende steden waar ze gewoond heeft.
- Haar fiets: die gaat kapot, wordt gerepareerd, verwijderd en gestolen, de fietsenmakers spelen een rol en een taxichauffeur vervoert zelfs een keer haar fiets.
- Het verblijven in stille vakantiehuisjes of in oppashuizen: aan de ene kant wil de verteller ook zo rustig wonen en aan de andere kant beangstigen deze afgezonderde huizen en alle geluiden eromheen haar.
- Medische beslommeringen zoals een knieoperatie en een wortelkanaalbehandeling.
- De mensen die haar bezoeken in haar flat in Nieuw-West.
Nog even doorzetten en dan heb je je toetsweek achter de rug. Maar eerst moet je al die verslagen, presentaties en tentamens nog doorkomen. Met deze blogs lukt dat sowieso.
De hoofdpersoon krijgt geen naam maar aangezien het boek autobiografisch is, kunnen we ervan uitgaan dat ze Laura heet en 36 jaar is. Ze is archeologe en woont alleen in Amsterdam. Haar vriend heet Peter en hij noemt haar een boerin: 'Een boerin of een heks of een poltergeist. Omdat ik zo hard ben. Omdat Takkie nooit iets van me krijgt als ze erom vraagt. Omdat ze niet in mijn slaapkamer mag komen als ik haar niet zelf in mijn bed til. Omdat ik altijd met open raam wil slapen en altijd verder door wil wandelen en altijd zeg dat het heus wel gaat, ook over anderen. Het raakt me omdat het waar is.' (p. 196-197) Verder is Laura een slechte slaper, sportief en een dierenvriend, hoewel ze ook niet kan wegkijken als een dier sterft of lijdt (voor mij is dat een tegenstelling maar dat hoeft natuurlijk niet zo te te zijn - J). Ze is zich erg bewust van wat ze doet en de ruimte die ze daarmee inneemt en is vriendelijk en behulpzaam. Ze is ook assertief en niet op haar mondje gevallen. Laura is een controlfreak, ze maakt lijstjes en heeft smetvrees. Ze is iemand die zich over het kleine en dagelijkse kan verwonderen en dat met een hoop zelfspot scherp kan opschrijven.
Takkie
Laura's hond Takkie is volgens 'het Parool' de held van het verhaal. Ze is volgens Laura een 'continue herinnering aan het nu, die alle mindfulness overbodig maakt.' [...] 'Jij weet niet wat manie in de kop is! Jij weet niet wat geld is, om smerige natte hondenbrokjes mee te kopen, wat stress is, strenge eisen voor jezelf, je weet niets van onhaalbare doelen, je weet niet eens wat gewoon een beetje voor je uit denken is.' (Boon 2019) Takkie is oranjebruin, klein en kijkt een beetje scheel. Ze luistert meestal goed, behalve als ze mensenpoep ruikt.
Quotes
"Soms pissig worden. Soms opgeven. Altijd weer opnieuw beginnen."
Bladzijde 17
"Steeds als ik hink-stap-spronggedachten kreeg die aankondigden dat dat moment van in slaap vallen naderde, schoten de controlfreak en de nieuwsgierigheid en de terrier overeind om hun werk te doen. Kom op dan laat je zien dan! briesten ze en de slaper in mij maakte vlug rechtsomkeert. "
Bladzijde 31
"Wat hou je over aan een ochtendwandeling in het bos? Een frisse blos, een opgeruimd gemoed, de ziekte van lyme."
Bladzijde 71
"Langzaam verschoof mijn droombaan opnieuw, na vuilnisman en chocoladepotlodeninpakker werd het archeoloog. Dat was het, ik wist het nu echt zeker. Dat was de beste combinatie van in de weilanden staan, fysieke inspanning leveren, nadenken over vroeger en daar dan geld voor krijgen. Bovendien was het vies, want ook als archeoloog mocht je in andermans afval peuren, je mocht zelfs een oranje hesje aan! (Wat niet voor iedereen de connotatie van succes heeft: toen ik op een dag in het centrum van Utrecht een middeleeuws muurwerk stond uit te graven in de regen, stopte er een dame met haar puberzoon naast het rasterhekwerk dat de werkput omringde en zei zonder zachter te praten opdat mijn collega's en ik het niet hoorden dat hij daarom zijn school af moest maken, anders eindigde hij zo."
Bladzijde 81
"Hoe meer je ergens in geinvesteerd hebt, des te moeilijker het wordt om ervan af te stappen, dat zie je bij godsdiensten en bij huwelijken en bij oude auto's, kortom bij alles en bij gedachten helemaal, hoe achterlijk zo'n gedachte soms ook is, als je er maar lang genoeg aan vast hebt gehouden blijf je er waarschijnlijk aan vasthouden. "
Bladzijde 180-181
"Een dood hondje is rot, maar poepkots op een nuchtere maag is niet eens optie."
Bladzijde 204
"Nee, met Wim om de hoek kon ik beter gewoon doen alsof ik aan het werk was kon ik net zo goed echt doen wat ik deed dat ik aan het doen was."
Bladzijde 219
De hoofdpersoon in het boek weet niets zeker: 'Een van de voornaamste redenen dat we niet hebben wat we verlangen, is omdat we niet weten wat we willen. Ja, denk ik, dat is een beetje de kern van mijn bestaan. Ik heb dan ook maar een vraag. Zal ik ooit iets zeker weten?' (p. 201) Om die reden heeft ze bijvoorbeeld al veel verschillende baantjes gehad, is ze van studie geswitcht maar iets wat ze wel altijd al wilde, is een hond en daarom heeft ze Takkie genomen. Samen met haar verkent ze de wereld en haar leven. Takkie brengt haar niet de zekerheid die ze zoekt maar wel plezier en geluk, hoezeer ze soms ook een hekel heeft aan haar geblaf en gepoep en aan haar voorliefde voor het eten van poep. Door de wandelingen met Takkie is ze in het hier en nu in plaats van in haar hoofd. (zie ook personages) 'Iemand had het over 'het bejahen van het leven: ja ja ja ja. ... Ook de complete waanzin achter de kieren'. Volgens mij was dat Astrid Lampe. Precies dat is het, dat bejahen van het leven. Ondanks alle gruwelen, het leed en het sadisme proberen nooit je mededogen te verliezen.' (p. 60)
Motieven
Sport
De verteller heeft niet alleen houvast aan Takkie maar ook aan boksen. De anekdotes over de wandelingen en andere gebeurtenissen worden dan ook afgewisseld met letterlijke weergaven van wat haar bokstrainer haar toe...snauwt? tijdens de verschillende trainingen.
Dierenleed
De verteller houdt van haar hond Takkie en van alle dieren in de wereld, maar het lukt haar niet goed om vegetariër te zijn. Ze eet de ene periode wel en de andere periode geen vlees, om dan ook in die periode toch te bezwijken voor een rookworst die het minst op een dier lijkt. Verder redt ze regelmatig dieren en insecten, zo belt ze de dierenpolitie als ze ziet dat iemand haar hond slaat. Als ze een teek vindt in de auto en die van haar vriend moet verbranden, vindt ze dat bijna zielig.
In een stad als Amsterdam gebeurt veel, er is veel om je over te verwonderen en soms wordt de verteller daar moe van. Ook haar neiging om alles te willen controleren en de strenge eisen die ze aan zichzelf stelt, versterken deze overprikkeldheid of stress. Er is ook een periode dat ze slecht slaapt. Ze probeert hier op allerlei manieren mee om te gaan: mindfulness, een meditatieapp, boksen, naar de schoonheidsspecialiste etc maar uiteindelijk helpt wandelen met Takkie het meest.
Motto
It's a sunny, woodsy day in Lumberton, so get those chainsaws out!
BLUE VELVET, 1986
Dit is een citaat uit de film 'Blue Velvet' van David Lynch. Ik ken de film niet goed genoeg om precies te begrijpen wat dit citaat met het boek te maken heeft maar de verteller legt uit dat ze sinds het zien van deze film haar 'Lynchbrilletje' op heeft waardoor de dingen niet meer alleen 'pijnlijk, benauwend of frustrerend' zijn maar ook absurd en wonderbaarlijk. (p. 60) Voor haar is op deze manier kijken een manier om met het leven te 'dealen'.
Opdracht
Er is geen opdracht.
Trivia
Van der Haar schrijft ook voor De Speld: een satirisch online nieuwsmagazine.
Titelverklaring
'Loslopen' slaat natuurlijk op Laura's hond Takkie: als je met je hond wandelt, dan laat je die los en dan kan die bijvoorbeeld junkenpoep eten. Maar de titel slaat denk ik ook op Laura zelf, want niet alleen Takkie loopt los, ook Laura zelf. Door en tijdens de wandelingen kan ze alle eisen die ze aan zichzelf stelt en alles wat ze moet loslaten en zich verwonderen over alles wat en iedereen die ze tegenkomt.
Structuur & perspectief
Er is geen sprake van een hoofdstukindeling in 'Loslopen'. Het boek is opgebouwd uit anekdotes: elke anekdote begint op een nieuwe pagina en de eerste woorden worden dan in kapitalen geschreven. Onderaan de pagina's loopt een balk met allerlei losse observaties. 'Het is een soort constante stroom observaties', zegt Van der Haar daarover. 'Die versterken wat een groot deel van het boek uitmaakt. Het is een verwondering over en bewondering van de wereld.' (Boon 2019) Het verhaal wordt niet-chronologisch verteld.
Er is sprake van een ik-verteller die dus geen naam krijgt maar van wie we mogen aannemen dat ze Laura van der Haar zelf is (zie ook personages).
Decor
Het verhaal speelt in het heden en vooral in Amsterdam Nieuw-West. Je leert deze buurt goed kennen: de fietsenmaker die vermoord wordt, de 'Marokkanenflat' waarin ze woont en waar ze goed contact met haar buren heeft, haar junkiebuurjongen en de wandelingen die ze maakt door het Rembrandtpark. Ze maakt ook regelmatig uitstapjes naar bossen in Nederland.
Vanwege het anekdotische karakter van het verhaal kan ik niet inschatten wat de vertelde tijd is.
Stijl
'Wellicht is mijn hoofd al vol genoeg van zichzelf of ligt het aan mijn voorkeur voor wat diepzinnigere fictie, maar inhoud en stijl zijn de mijne niet. Amper kom ik door dit soort langdradige passages over wissewasjes uit haar echte leven heen. Het is me te infantiel van toon. Van der Haar bedient zich op het irritante af van onomatopeeën en het herhalen van woorden en woordgroepen:
Ik ben het hier niet mee eens: ik vind Van der Haars stijl juist prettig, want vol zelfspot. Regelmatig moest ik hardop lachen om haar zinnen en om die onomatopeeen. Het deed me denken aan de innerlijke monologenstijl uit de 19e eeuw en voor mij zijn die gedachtestromen over juist kleine gebeurtenissen erg herkenbaar. Voorbeeld: 'Ik had mijn neus al twee keer aan mijn mouw afgeveegd en dat kon zo niet langer, dus moest ik de sportmannentruc maar eens proberen. Ik zorgde dat ik achterop raakte, ging zijwaarts hangen met mijn duim tegen mijn goede neusgat en fwuuuf heel hard uit te blazen, en toen hing er een snottebel van minstens een meter aan mijn neus. Dat die meter snot al die tijd al in mijn hoofd had gezeten, wonderbaarlijk! Ik had wel eens gelezen dat een mens anderhalve liter snot per dag produceert, maar had nooit begrepen dat die ook echt meteen paraat was voor gebruik.' (p. 212-213)
Beoordeling
Ik heb 'Loslopen' met heel veel plezier gelezen, volgens mij niet alleen omdat ik zelf sinds een jaar twee honden heb die me iedere dag mee naar buiten nemen. Ik vond het vooral plezierig om in Laura's hoofd te verkeren en me met haar mee te verwonderen en met haar mee te lachen. Haar eerste boek vond ik prachtig maar het werd wel traag verteld en was wat zwaar, dit lijkt een veel luchtigere maar daarom niet minder scherpe tegenhanger. Ik ken niet zo veel boeken die ook over dieren gaan en hierop lijken. Ik heb ooit 'Junival' gelezen van Wolkers over zijn kat en ik weet dat Kees van Kooten ook verhalen heeft geschreven over zijn hond maar ik weet niet in welke bundel die zitten. 'Loslopen' is een aanrader in ieder geval, zowel voor de beginnende lezer als voor de gevorderde.
Recensies
"De bundel Loslopen is eerder een reeks – bij tijd en wijle vermakelijke – columns over bagatellen die uit haar eigen leven zijn gegrepen. "
https://www.tzum.info/201...-loslopen/
"Het boek gaat alleen niet over Takkie. Ze is gewoon de hond, die niets anders doet dan haar baasje meesleuren of begeleiden bij herkenbare, soms ontroerende en vaak Âtragikomische situaties. Daarbij begeef je je als lezer vooral in het hoofd van Van der Haar, die haar scherpe observaties afwisselt met sprankelende en originele gedachten. Door de fantastische, wervelende zinnen die ze schrijft - soms zo lang dat er een pagina mee wordt gevuld - sleept ze je mee in elke situatie.
"
https://www.parool.nl/nie...ogle.nl%2F
Bronnen
Miriam Piters - Recensie: Laura van der Haar - Loslopen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden