Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2023
- 186 pagina's
- Uitgeverij: Ambo Anthos
Flaptekst
Ik ken een berg die op me wacht vertelt over de veertigjarige Alma die woont in een woonboot op de Amstel, een rimpelloze rivier. Ze heeft een drukke baan. Op een dag neemt ze een radicaal besluit: ze reist in haar eentje naar Iran. Daar sluit ze zich aan bij een nomadenvolk. Saray hoedt schapen en melkt geiten. Ze is verliefd op een jongen van een andere nomadenfamilie en ontmoet hem in het geheim aan de oever van de Aras, de bruisende rivier die door het ruige berglandschap dendert.
Lukt het Alma om haar jachtige bestaan achter zich te laten? De nomaden leven bij de dag en eten wat de seizoenen te bieden hebben. In plaats van constant op hun iPhone te turen zijn ze verbonden met elkaar. Maar ze worden in hun voortbestaan bedreigd. Door de klimaatverandering wordt het steeds droger, Aras buldert minder en steeds meer jonge nomaden willen in de stad leven.
Eerste zin
De klinkende bellen van de geiten en schapen, en mijn brullende water vormen het achtergrondgeluid bij dit verhaal. In elk seizoen bewegen geiten en schapen er hun kop. Dus wanneer je dit verhaal leest, houd dan deze geluiden in je gedachten. En ook de koele wind die er altijd ronddwaalt. Hij tikt met zijn koude vingertoppen zachtjes op je huid en is altijd aanwezig, ook in de hete zomers.Samenvatting
Verteller Aras (= traan, oogwater) is een rivier. Hij geeft toe dat hij verliefd is op een mooie, jonge vrouw Saray. (= zon) Hij volgt haar vanaf de geboorte. Maar een jongeman Aydin (= schijnend als de maan) is ook op haar verliefd. Vanaf hun jeugd spelen ze met elkaar. Zijn taak is de geitenkudde naar een plek te brengen waar voldoende voedsel is. De nomadenvrouwen houden zich dagelijks met zorgtaken bezig, Dat doen ze ook als in de herfst de mannen met de kudden afzakken naar de vallei. De vrouwen blijven dan voor de ouderen (maar ook voor zwangeren) zorgen en gaan dan maar halverwege de berg en de vallei in een tentenkamp.
De rivier vertelt dat Saray van de huid van een geit een leren melkzak maakt. Ze wacht op Aydin als die van de kudde terugkomt: dan kan ze hem van de boter en de karnemelk laten proeven. Er is ook nog een andere jongen, Doeman, (= mist) die zich zorgen maakt over de toekomst van de natuur: hij ziet steeds meer dode vissen in de rivier. Hij zegt daarover: "De vissen zijn bang voor de toekomst."
Een al wat oudere vrouw Ipek (= zijde) maakt zich ook zorgen: ze weeft tapijten om de bomen tegen de kou te beschermen. Zij en Doeman zien de natuur veranderen. Aras is daar niet bang voor|: de rivier zal altijd blijven stromen. Een rivier kan toch niet sterven.
Op gezette tijdens komt er een marskramer in het tentenkamp: die ruilt goedkope plastic voorwerpen voor de natuurproducten van de nomaden. Doeman krijgt bijvoorbeeld plastic visjes waar hij niets aan vindt. Aydin koopt een spiegel voor zijn mooie vrouw: zo kan ze haar eigen schoonheid zien.
Een verliefd stel dat met elkaar wil trouwen, maar dat niet voorbestemd was door hun families, loopt weg. Maar een dag later komen ze terug en mogen ze met elkaar trouwen.
De marskramer keert terug en heeft een gast uit Nederland bij zich. Ze heet Alma en is veertig jaar. Haar oma komt ook uit Iran. Saray ontmoet haar, Alma vertelt dat ze in Nederland ook aan een rivier woont: Amstel.
Op een avond vertelt Alma over haar westerse leven, in een woonboot op een rivier (een kalme weliswaar). Ze heeft in haar huidige leven op deze manier niet veel vertrouwen meer: de beeldschermcultuur, de mobieltjes bij de jeugd, het carrière maken, het plichtmatig aflopen van evenementen, het steeds méér en méér willen van de mensen. Kortom, ze is klaar met dat westerse nepbestaan. Zij wil terug naar de natuur. Haar oma juicht dat toe. Alma (= Appel) ziet om zich heen ongeïnteresseerde mensen op Schiphol. Zij wil naar pure landschappen en ze is onder de indruk van de bergen en de rivier Aras. Ze ontmoet bij toeval de marskramer die haar meeneemt naar het nomadenkamp. Hij is juist degene die niet snapt waarom ze naar het arme Iran is gekomen, als je in Nederland alles hebt.
Alma leert het nomadenleven kennen: ze mag Saray o.a. helpen met geiten melken. Ze blijft niet al te lang in het kamp. Ze stuurt later vanuit Amsterdam een foto op die de marskramer bij de stam brengt. Saray wil Alma via de marskramer een mooie, leren zak voor de melk sturen. Die marskramer doet er wat sceptisch over. (Die leren zak zal er nooit aankomen)
Intussen zijn de families van Aydin en Saray bij elkaar gekomen om te bepalen of die twee met elkaar mogen trouwen. Er komt een akkoord en Saray klimt meteen op haar paard om het goede nieuws aan Aydin te vertellen, die de kudden aan het hoede is. Ze kunnen beginnen aan de voorbereidingen voor de bruiloft. Het wordt een groot feest, maar om iedereen, ook aan de andere zijde van de rivier, in de feestvreugde te laten delen, moet het stel met het paard van Saray over de brug. Aras ligt op de loer: het paard is te bang om over de brug te gaan: het steigert en werpt Saray van zijn rug. Aydin kan niet meer verhelpen dat zijn mooie bruid door de rivier wordt verzwolgen.
Het laatste hoofdstuk is een soort epiloog. Aydin en het paard zijn bij elkaar gebleven. Aydin is al lang geen herder meer. Op de top van de bergen ligt al jaren geen sneeuw meer. Zomer en winter lijken op elkaar. De rivier is opgedroogd.
Personages
De martskramer
Symbool voor de boosdoeners staat de marskramer. Hij brengt rotzooi uit de stad in ruil voor fijne handelswaar vanuit het 'paradijs'. En hij brengt gasten, toeristen, en mensen zoals Alma, die weten van goed en kwaad. De marskramer staat symbool voor de zakenlui die overal geld proberen te halen en willen produceren.
Saray
Sara is een nomadenmeisje en ze doet eigenlijk alle nomadentaken voor vrouwen. Ze is haar moeder jong verloren, eigenlijk niet gekend, want ze stierf bij de bevalling. Saray groeide op bij haar vader, reed op een paard als een jongen en zorgde voor de oudere en zwangere vrouwen. Ze is verliefd op Aydin en ze maakt een mooie leren zak voor hem zodat ze hem boter en karnemelk kan geven. Ze mag van de familie trouwen met Aydin en ook zijn familie geeft toestemming. Maar de bruiloft loopt uit op een nachtmerrie. De rivier die haar d'r hele leven volgt, is verliefd op haar en neemt eigenlijk wraak voor het feit dat zij met Aydin trouwt. Ze wordt meegesleurd door de rivier.
Aras
Aras is niet alleen de verteller maar ook een personage. Hij is heet hele leven van Saray verliefd op haar. Hij vertelt over haar leven en hij vindt het fijn als ze bij hem komt baden. Maar hij heeft een concurrent. En als de kans er is, grijpt hij die.
Alma
Alma is een veertigjarige Nederlandse vrouw met een Iraanse achtergrond. Ze is veertig jaar geworden en ze vindt het leven in Nederland niet leuk meer. Ze verkeert in een midlifecrisis. Ze wil wat anders in het leven dan alle plichtplegingen van werk en vrienden. Ze besluit naar Iran te gaan (het land van haar oma). Ze ontmoet de mensen van de nomadestam en vertelt desgevraagd, wat er in Nederland te zien is. Daarna gaat ze weer terug naar huis, onder indruk van de geweldige natuur in Iran. Later stuurt ze nog een foto van haar woonsituatie via de marskramer aan de nomadenfamilie. Hoe het verder met Alma verder gaat, wordt niet verteld.
Ipek en Doeman
Ipek en Doeman zijn twee personages die zich zorgen maken om de natuur in het stroomgebied van Aras. Doeman leidt die af aan het feit dat er steeds meer dode vissen in de rivier zijn aangespoeld. Zijn vissen en hij dus ook zijn bang voor de toekomst. Ipek weeft tapijten, maar niet voor de mensen en niet voor de verkoop aan de marskramer, maar om de bomen in de winter te beschermen. Ze is bang dat de bergen ook minder sneeuw zullen krijgen door de opwarming van de aarde.
Quotes
"Ik ben Aras. Mijn naam betekent oogwater, traan. Mijn druppels weten wat stromen en passeren is. Ze zijn er altijd, ze bewegen, ze gaan verder. Ze steken de bergen over, spreken met vissen, mos, rotsen. Ze omarmen de maan en de sterren. Ze raken de vermoeide aarde aan en worden er nooit moe van. Ze glijden op de zomermiddagen over de bezwete lichamen van kinderen en ze zien de eenzaamheid van vissers. Aan het einde van de seizoenen schenk ik kleur en leven aan de bomen, de velden en de bergen en soms laat ik alles en iedereen grijs en wit achter terwijl ik maar blijf bewegen. Mijn druppels raken de weg niet kwijt. Ze weten waar ze heen moeten en wie mij volgt zal niet verdwalen in de bergen. Ik ben als een pad voor iedereen die ergens heen wil" Bladzijde 9
"Ik wist niet zeker of Ipek alles begreep was Doeman zei. Zijn woorden waren even mistig als zijn ogen. "Waarom gaan vissen dood?' vroeg ze. "Ze zijn bang voor de toekomst. Ze weten dat er in de toekomst geen rivier, geen sneeuw, geen seizoen meer is, en dat er geen nomaden meer zullen zijn.|"" Bladzijde 56
"Het enige wat al jouw schoonheid waard kan zijn is deze spiegel. Een spiegel waarin je naar jezelf kunt kijken en kunt zien hoeveel mooier je bent dan alles en iedereen. Mooier dan een kreet in de woestijn, een vertolkte droom, een mistige vlakte vol wilde paarden. Jouw bestaan is als de zon en de regen tegelijk, een door jou is mijn wereld als een regenboog." Bladzijde 74
""Visjes vertellen me ook vaak over hoe de sneeuw in de bergen elk jaar minder wordt. Hoe zit het met de sneeuw in de bergen waar jij woont? Is het daar ook minder geworden? Doeman vuurde zijn vragen op Alma af. het was of de mist in zijn ogen wegtrok." Bladzijde 109
"Saray, mijn Saray, was in mijn brullende en schuimende golven die als witte paarden galoppeerden, en niemand kon ons bereiken. Ik had geen angst meer voor de toekomst, om er niet meer te zijn. De hele wereld was nu van mij. Ik was een eeuwige lach." Bladzijde 185
Thematiek
CultuurverschillenEen Nederlands vrouw die zich ergert aan de Nederlandse cultuur ( luxe leven, materiële zaken, beeldschermcultuur, plichtplegingen etz.) ziet op haar veertigste verjaardag (midlifeleeftijd) dat dit niet is wat ze van het leven (en haar toekomst ) verwacht. Ze wil terug naar het land van haar oma , die haar verhalen vertelde en liedjes zong over het leven in Iran. In Iran ervaart ze in het landschap dat de bergen op haar gewacht hebben. Ze wil de bruisende en wilde rivier Aras zien die heel anders is dan Amstel, de rivier waarin haar woonboot ligt en die steeds meer troep met zich meevoert. (plastic afval bijv..|) In Iran ontmoet ze mensen van een nomadenstam die nog dicht bij de natuur zijn gebleven: de rivier, de bergen, het trekken met kuddes geiten en schapen, het zichzelf voorzien van voedsel.) Dat is een heel andere manier van leven. Sarcastisch is dan dat de jongere mensen soms een heel ander leven willen: ze zijn het trekken zat en ze willen een huis van steen, meer geld en andere dingen kopen. In Iran ontmoet ze mensen van een nomadenstam die nog dicht bij de natuur zijn gebleven: de rivier, de bergen, het trekken met kuddes geiten en schapen, het zichzelf voorzien van voedsel.) Dat is een heel andere manier van leven. Sarcastisch is dan dat de jongere mensen soms een heel ander leven willen: ze zijn het trekken zat en ze willen een huis van steen. meer geld willen verdienen om luxere spullen te kopen. De marskramer is symbolisch voor de situatie. Hij confronteert de nomaden met allerlei plastic voorwerpen en creëert daardoor een behoefte, waarop niemand zit te wachten.
Natuur: klimaatproblemenDe kleine roman gaat vooral ook over de natuur. De nomaden gaan er op natuurlijke wijze mee om: ze trekken van berg naar vallei en omgekeerd. Ze trekken met de kudden naar plekken waar ze veel kunnen eten. De vrouwen werken thuis: maken zoals Saray leren zaken om boter en karnemelk te maken. Maar er komen veranderingen ; Doeman ziet dat er steeds meer dode vissen in de rivier drijven: die zijn bang voor de toekomst. Ipek en hij vrezen dat er op de bergen minder sneeuw gaat komen, waardoor de rivier minder water, zal opdrogen wat voor het landschap faal kan zijn. Het komt o.a. omdat de westerse wereld meer invloed krijgt. In dit geval brengt de marskramer die wereld dichter bij, waardoor de jongere nomaden andere ideeën krijgen. Ze willen misschien wel hun rondreizend bestaan opgeven, naar de stad trekken en in stenen huizen wonen. Dat ziet Ipek met lede ogen aan.
Motieven
De dood
Sarays moeder is bij de geboorte van Saray gestorven. Haar vader heeft nooit een andere vrouw of andere kinderen gewild. Saray sterft op haar bruiloft de verdrinkingsdood, omdat de op haar verliefde rivier Aras haar bij zich wil hebben. Doeman merkt dat er steeds meer dode vissen in Aras drijven. En in het laatste hoofdstuk is de wilde en bruisende rivier Aras opgedroogd, dus ook een dood gestorven.
Midlifecrisis
Alma heeft haar veertigste verjaardag gevierd. Aan alles kun je merken dat ze in een midlifecrisis verkeert. Als je ongeveer de helft van je leven erop hebt zitten, ga je na denken of alles wat je bereikt hebt wel zinvol is. In haar woonboot op Amstel kijkt ze terug op wat ze in haar leven heeft gepresteerd en hoe de wereld is waarin ze zich bevindt. Ze ziet in Nederland een beeldschermcultuur (tv's, pc's en mobieltjes), ongeïnteresseerdheid voor de medemens, veel maatschappelijke verplichtingen en dat wereldje is ze eigenlijk zat. Ze wil terug naar haar oorsprong: het land Iran waar haar grootmoeder vandaan komt.
De liefde
Niet alleen de liefde voor de natuur ook de liefde tussen man en vrouw. Aydin en Saray zijn van jongs af aan met elkaar opgetrokken, gespeeld, gejaagd en paardgereden. Ze voelen veel voor elkaar, maar het aanraken is er nog niet vaak bij. Eerste moeten de beide families van hen toestemming verlenen. Die komt er wel en dan mogen de voorbereidingen voor een bruiloft plaatsvinden. In Iran bij de nomaden is het trouwens een gewoonte dat de families al heel vroeg bij elkaar zitten en beslissen wie met wie zal trouwen. Als je als verliefde mensen dat niet wilt, dan moet je een nacht weglopen uit het tentenkamp. De nomaden-leden gaan je dan zoeken en het komt voor dat er alsnog toestemming voor een bruiloft wordt verleend., (bl. 76: "Mijn dochter is weggelopen! Mijn dochter is met Yanar weggelopen!" Maar het hartstochtelijk verliefde personage is Aras, de rivier, die Saray al vanaf haar jongste jeugd lef heeft. Hij verdrinkt in haar hertenogen. Hij is jaloers op Aydin en op de bruiloft grijpt hij zijn kans. Het paard waarop Saray zit wil niet over de brug en Aras overweldigt haar en sleept haar mee in de woeste stroom. Een echte schaking.
Noodlot
Het noodlot slaat toe op de dag van de bruiloft. Aras grijpt zijn kans en Saray.
Opdracht
Ik ben de Shahsevan- en de Bakhtari-nomanden, die mij als een van hen verwelkomden
in hun gebergte, tenten, verhalen en liedjes dankbaar.
En ook de rivieren Aras en Amstel, die het verhaal in mij lieten stromen.
Titelverklaring
De rivier en de bergen vormen een twee-ëenheid in het landschap. De rivier stroomt van de bergen naar de vallei en bepaalt het leven van de nomanden die in Noord-Iran wonen: Aydin en Saray, Ipek en Doeman. Zonder rivier is er geen leven. Het water komt van de bergen die met sneeuw bedekt zijn, maar de bergen krijgen steeds minder sneeuw. De titel zou dus een zin van Aras kunnen zijn.
Maar de titel heeft ook betrekking op Alma, die het in haar ogen nutteloze leven in Amsterdam zat is en terug wil naar de rivier van haar oma. Een citaat dat dicht in de buurt komt van de titel staat op blz. 135:" De stilte van de berg omhelst me als en grote vogel met zachgte veren en laat me vliegen.Ik hoor mezelf niet eens meer denken. Het is alsof de hele wereld bestaat uit deze stille bergen die naar me kijken. Ze wachten al jaren op mij. Ik snap waarom mijn oma over niets anders wil praten."
Alma uit die gedachte als ze in Noord-Iran uit haar auto is gestapt en met de natuur van het landschap wordt geconfronteerd.
Structuur & perspectief
De kleine roman is onderverdeeld in iets meer dan twintig ongenummerde en ongetitelde kleine hoofdstukjes. De scheiding tussen de hoofdstukken wordt aangegeven met witregels. Ergens midden in het verhaal staan drie hoofdstukken gecursiveerd afgedrukt. Dat is het verhaal dat de Nederlandse Alma vertelt aan de nomaden Saray, Doeman, Aydin en Ipek. Zij vertelt in de ik-vorm over haar woonsituatie in een woonboot in Amstel.
Het bijzondere aan deze roman is dat de ik-verteller de eeuwenoude rivier Aras is. Hij vertelt in de o.v.t., Dan gebruikt Aras de o.t.t. Je ziet dus het verhaal door de ogen van de rivier.
Maar in het kleine laatste hoofdstukje is de rivier opgedroogd (lees: dood) en wordt de situatie van Aydin en het paard door een auctoriale verteller voor zijn rekening genomen in de o.t.t.
Het verhaal heeft ook wel de kenmerken van een Arabisch sprookje.
Decor
Wat de tijd betreft worden er geen aanwijzingen in de tekst gegeven. Uit het verhaal van Alma kun je afleiden dat zij in het moderne Amsterdam leeft (de beeldschermcultuur, de vervuiling van Amstel etc.). Het laatste hoofdstuk van de opgedroogde rivier zou dan in de toekomst kunnen spelen.
Aras is een rivier die door Iran stroomt, maar ook Azerbadjan en Armenië aandoet. (zie kaartje onder bronvermelding). Een tweede plaats van handeling is de woonboot in Amstel waarop Alma woont.
Eigenlijk is de streek een paradijselijke omgeving. Iran ligt (mogelijk) immers niet ver van de plek waar het paradijs door christenen wordt gesitueerd. Er lijkt nog geen goed en kwaad in de samenleving die wordt beschreven. En ja, dan komen er vreemdelingen: de marskramer die ook nog gasten (en daarmee de onrust) in d egemeenschap brengt.
Stijl
Sholeh Rezazadeh is nog maar een paar jaar in Nederland. De Iraanse schrijfster heeft zich in die korte tijd op het Nederlands gestort. Ze schrijft in de eerste plaats vlekkeloos Nederlands. Maar volgens de kenmerken van de Iraanse letterkunde is haar stijl heel poëtisch. Liefdespoëzie is een bekend element in de Iraanse letterkunde, vergelijk dat bijvoorbeeld ook met de poëtische stijl van de Bijbel in vooral het bijbelboek Hooglied.
Het kost geen enkele moeite om metaforen uit de tekst te halen: het boek staat er vol mee.
- (blz. 8) : "Na het eerste jaar was haar dood als rook die van tijd tot tijd uit het vuurt van hun dagelijkse leven opsteeg en in hun ogen en keel prikte.")
- ( blz. 15:" Als je wilt weten hoe hij klinkt, denk dan maar aan het geluid in de lucht, net voordat het gaat regenen op droge zomerdagen. Als het gebrul van een oude leeuw in een stil bos.")
- (blz. 21: Zijn pupillen warern als twee zwarte visjes.")
- (blz. 31: "Aydin legde zijn hand op de hare, die als een kleine voigel op zijn borst was gaan zitten en drukte er zachtjes op. Toen ging hij zitten en keek naar de gele boter die straalde als barnsteen in de zon.")|
- (blz. 54: "Er kwam lichte twijfel in Sarays ogen, ze was net een patrijskuiken dat onder een rots in de bergen op zijn ouders wacht.")
- (blz. 169: "En wat moest ik zonder Saray doen? Saray is mijn levende vis. Niemand mocht haar van me afnemen. Een rivier kan niet zonder vis en een vis kan niet zonder rivier. Ik golfde en keek naar Saray die er mooier uitzag dan ooit.")
Sholeh schrijft mooie dialogen. Ze wisselt korte en lange zinnen af. Voorbeeld van zo'n lange zin op pagina 5: "Van alle vrouwen die elke ochtend in hun kleurige, tot hun enkels reikende jurken, met vestjes in een donkere kleur, sjaals met bloemenpatroon die hun hoofd en de onderkant van hun mond bedekken, met kleine hoofdbanden die ze in hun nek vastbinden, naar me toe komen met aardewerken kruiken op hun schouders of leren waterzakken in hun handen, en die met mijn heldere water vullen, trekt vooral één vrouw mijn aandacht."
Slotzin
Ze kijken elkaar enkele seconden in de ogen, zijn even te gast in elkaars wereld en keren dan weer terug naar hun eigen wereld. Een wereld zonder zon. Zonder seizoenen. Leeg van het gaan.Bijzonderheden
Beoordeling
Prachtige vertelling in een fraaie stijl. Vrijwel geen Nederlandse equivalent op dit moment. Op bijna iedere bladzijde zijn wel een aantal poëtische metaforen te vinden. Het verhaal is ook actueel: de klimaatverandering in de wereld en de aantasting van het berglandschap in Iran. En dan is er ook nog de idylle van een rivier die verliefd wordt op een mooie, jonge vrouw. Het lijkt op een sprookje in de Perzische traditie.
Een door Ambo/Anthos fraai uitgegeven hardcover met een prettig leesbare bladspiegel.
Een kleine 200 bladzijden genieten. Zeker ook voor scholieren in het VO.
Recensies
"Het verhaal doet qua sfeer denken aan Perzische sprookjes over liefde, moed en heldendom. De personages zijn wat clichématig: de mooie Saray en sterke Aydin die een huwelijk voorbereiden. Je krijgt en passsant wat gebruiken mee over de nomaden. Ook het meisje Alma dat rust zoekt bij de nomaden, blijft wat oppervlakkig. Het verhaal lijkt vooral een ode aan de natuur te zijn, waarmee we respectvol moeten omgaan. Die boodschap ligt niet echt subtiel verscholen, maar is regelmatig onderwerp van gesprek tussen Alma en de nomaden, Doeman en Ipek, maar ook onderwerp van de overpeinzingen van de rivier Aras, die zich af en toe afvraagt of een rivier echt zou kunnen ophouden met bestaa" https://www.tzum.info/202...-me-wacht/
"Ook personages zoals de nukkige rivier Aras of de mysterieuze Ipek, die tapijten weeft uit bezorgdheid voor de verstoorde slaap van de bomen, zullen de lezer bijblijven. De auteur trekt regelmatig mooie parallellen zoals tussen de dode vissen die op de Aras drijven en de blikjes, plastic en sigarettenpeuken die op de Amstel drijven. Het enige minpuntje dat op het boek aan te merken valt, is dat Rezazadeh de tegenstelling tussen de idyllische nomadenwereld en de onverschillige westerse wereld zo absoluut stelt, waardoor het af en toe ietwat richting een tirade gaat. Toch moet gezegd dat ze vele terechte punten aanstipt, zoals wanneer ze de jonge nomade Doeman verbaasd laat vragen of mensen in het westen betalen om een uur te mogen rusten en niets doen, of om in de natuur te wandelen. Met dit mooie kleinood houdt de auteur de westerse lezer absoluut een spiegel voor." https://www.hebban.nl/rec...p-me-wacht
"Dit tweede boek van Sholeh Rezazadeh is in dezelfde poëtische stijl als haar debuut geschreven. Het verhaal zelf is echter complexer dan in haar eerste boek. Met veel gevoel laat ze haar lezers kennismaken met een eerder onherbergzame streek in Noord-Iran en zijn veranderende natuur. Daaraan koppelt ze een ontluikende liefde tussen twee jonge mensen en de jaloerse rivier die om de liefde van Saray lijkt te willen strijden. Het bijzonder perspectief van het verhaal dat volledig verteld wordt vanuit het standpunt van de rivier, schetst een mooi beeld van de omgeving. Toch werd ik meer geraakt door het eerste boek van de auteur, omdat daar de gevoelens van de personages centraler stonden. Toch is dit zeker een aanrader voor iedereen die van poëtische romans houdt en graag meegesleept wil worden in het landschap van deze onbekende streek." https://hetboekenrijk.com...rezazadeh/
"Ik ken een berg die op me wacht is onmiskenbaar een allegorische en poëtische roman. Soms ligt de boodschap en het dichterlijke er te dik bovenop. Waar Rezazadeh het over water heeft, schrijft ze, welke vorm dat water ook heeft, steeds ‘druppels’. Saray doopt haar hand in druppels. Bij mij stuit dat op verzet. En ook bij een stem die meerdere keren warm is als de zon die schijnt, haak ik af." https://www.trouw.nl/tijd...gle.com%2F
Bronnen
Interview met de schrijfster over haar tweede roman op NPO1
https://www.nporadio1.nl/...p-me-wachtInformatie over de echt bestaande rivier Aras.
https://nl.wikipedia.org/...s_(rivier)Kaart van het stroomgebied van Aras
https://www.researchgate...._279200568
Geschreven door Cees
Ik heb verreweg het grootste deel van mijn leven voor de klas gestaan. Eerst vijf jaar op een basisschool, daarna veertig jaar op diverse scholen voor voortgezet onderwijs: havo en vwo, onder- en bovenbouw. Leraar Nederlands zijn vond ik veel leuker dan directielid spelen. De laatste jaren was ik conrector. In 2004 begon ik aan mijn eerste boekverslag voor scholieren.com. Dat is dus ruim twintig jaar geleden.
Ik vond het destijds mijn 'missie' om de vaak verouderde en 'afgezaagde' literatuurlijsten voor Nederlands te vernieuwen en mijn leerlingen kennis te laten maken met onbekende en / of jonge schrijvers. Lezen kan namelijk gewoon leuk zijn. Het is de taak van een docent om het lezen te stimuleren.
Docenten kunnen je met het aanprijzen van aantrekkelijke en/of spannende boeken enthousiast maken. Passages die interessant zijn, kun je voorlezen in de klas. Kort vertellen waarover een boek gaat, kan ook een stimulans voor je keuze zijn. En vergeet niet dat je van je medeleerlingen ook kunt horen welk boek ze (erg) leuk gevonden hebben. Dat is vaak de beste manieren om te weten te komen of een boek aantrekkelijk is. Hoewel smaken altijd blijven verschillen..
Ik heb tot nu ( 1 juli 2025) 1530 boekverslagen gemaakt, waarvan vrijwel de meeste Zeker-Weten-Goed-verslagen zijn. Er staan de laatste jaren aan het einde van het verslag vragen over de inhoud en de structuur, zodat je kunt controleren of je je het boek in grote lijnen begrepen hebt.
Bij Scholieren.com probeer ik zo veel mogelijk boeken van nieuwe schrijvers te bespreken. Elke maand ontvang ik boeken van diverse uitgeverijen die hun schrijvers uit 'hun fonds' onder de aandacht van de lezer willen brengen.
Ik hoop altijd dat de 'leraar Nederlands' het zijn leerlingen toestaat om de wat minder bekende of zelfs beginnende schrijvers op de leeslijst te accepteren.
Lezen kan leuk zijn, maar boekverslagen maken doe je meestal niet voor je lol. Ikzelf vond dat vroeger namelijk helemaal niet leuk. Ik kocht in die tijd daarom ook alle uittrekselboeken van alle talen. (Bijvoorbeeld Literama (Ne), Aperçu (Fa), Survey (En), Der Rote Faden (Du). En als ik heel eerlijk ben, heb ik ook wel eens uit tijdgebrek alleen met een boekverslag een mondeling tentamen gedaan. Maar dan voelde je je toch niet altijd op je gemak. Nu maak ik zelf al jaren boekverslagen voor scholieren.com.
Nog een welgemeend advies: wees verstandig en lees altijd het boek. Dan kan een boekverslag op scholieren.com een prima geheugensteun voor je mondeling zijn.
En geloof me, docenten kunnen vanwege tijdgebrek echt niet alle boeken lezen die jaarlijks verschijnen; zij raadplegen daarom ook wel de boekverslagen die scholieren.com aanlevert. Daar is natuurlijk helemaal niks mee.
Waarschuwing van mijn kant : Pas op met het opvragen van verslagen via Chatgpt. Ik heb verslagen gelezen waarin pertinente onjuistheden staan.
REACTIES
1 seconde geleden