In “Een eind” vertelt een zijvertelster dat “bloed” heel lang zichtbaar blijft op straat. Na een voorval (er wordt nog niet verteld wat er aan de hand is) blijven de bloedvlekken jaren lang op straat achter. 

In het eerste hoofdstuk wordt Priscilla, de 22-jarige hoofdfiguur van de roman, wakker gemaakt door haar vader Tum, die haar komt vertellen dat haar Marokkaanse vriend Karim buiten het dorp Hillegom gevonden is. Hij is vermoord. Het is donderdag 4 april 2002. Priscilla is een van de laatste mensen die Karim levend heeft gezien, omdat hij haar de avond ervoor naar huis gebracht heeft. Ze wordt dan ook door de politie verhoord, maar kan die niet wijzer maken. Ze weet van niets. In het eerste hoofdstuk maken we ook kennis met de vader van Karim, de zeer geïntegreerde Hassan, die zijn eigen reisbureau Hassan Travels bezit. Hij vindt het onbegrijpelijk dat zijn zoon vermoord is. Priscilla gaat bij hen op bezoek en maakt daar ook kennis met de imam. Hoewel de ouders van Karim geen orthodoxe moslims zijn, willen ze wel een islamitische begrafenis.

In het tweede hoofdstuk wordt door middel van een flashback aan de lezer verteld hoe Karim en Priscilla elkaar hebben ontmoet: hij kwam bij haar in de winkel van de Free Record Shop waar ze na de havo was gaan werken en hij bestelde een cd die niet in voorraad was. Na een week kwam hij terug en maakten ze een afspraak met elkaar om langs het strand te wandelen. Karim is een Marokkaan die Nederlands studeert en daarom nogal schril afsteekt bij het simpele meisje Priscilla dat uit het milieu van truckers komt met een simpele vader, een lelijke doend stiefmoeder en een nog dommere stiefbroer. De Marokkanen hebben zich daarentegen in Nederland naar boven gewerkt. Priscilla wordt verliefd op de knappe Marokkaan die ze liefkozend “Moorkop” noemt. 

Er komt een stille tocht met de nodige rituelen erbij (zoals de obligate toespraken van de burgemeester, het branden van kaarsen en het leggen van bloemen op de plek van het delict), maar Priscilla heeft eigenlijk een hart van steen. Een steeds terugkerende regel in de roman is een liedregel van Lou Reed: I got a hole in my heart the size of a truck. Ze heeft een gat in haar hart met de afmeting van een vrachtwagen. Ze kan niet echt meevoelen met de dood van Karim. Ze denkt in dit deel ook terug aan een ruzie die ze hebben gehad in een patatzaak, waarbij Karim door de eigenaar in elkaar geslagen is, omdat hij een ruzie met een andere klant (een skater) wilde sussen. 
Karims lijk wordt thuis opgebaard en dan komt het nieuws van het pathologisch onderzoek: hij is met een baksteen voor zijn hoofd geslagen en vader Hassan beschouwt dat als een vernedering. Hij is gestenigd “als een overspelige vrouw” (de titel van de roman).

In hoofdstuk 4 is weer sprake van een flashback. Priscilla en Karim rijden in de grote Mercedes van Hassan naar het Zeeuwse plaatsje Kapelle, waar de opa van Karim begraven ligt. Hij maakte deel uit van het bevrijdingsleger van de Fransen en heeft zijn leven dus gegeven voor de bevrijding van Nederland. Karim wilde het graf graag aan Priscilla laten zien. Hassan was na de oorlog naar Nederland geëmigreerd en had zich in de bollenstreek gevestigd: dat schiep een relatie met Priscilla’s vader die immers als trucker vaak bollen vervoert. Hassan heeft zijn gezin laten overkomen en is daarna heel goed geïntegreerd in de Nederlandse samenleving.

In het volgende hoofdstuk wordt Karim begraven: eerst is er een dienst in Haarlem in de moskee en daarna wordt hij op het protestante kerkhof in Hillegom begraven. Toch gaat alles een beetje langs Priscilla heen. Als ze van de begrafenis thuiskomt merkt ze dat ze zich niet lekker voelt. Na een week doet ze een zwangerschapstest waaruit blijkt dat ze zwanger is. Sommige meisjes worden zwanger van de enige keer dat ze gevreeën hebben. Daarna maakt ze de lezer deelgenoot van haar vreemde hobby. Priscilla is bezeten van berichten in de krant over bloed. Alle berichten waar dit woord in voorkomt, knipt ze uit en plakt ze in een schrift. Ze heeft intussen 27 schriften met berichten. Niet lang daarna wordt ze naakt aangetroffen, wandelend langs de snelweg. De politie wordt gewaarschuwd en na een kort verhoor wordt ze naar een psychiatrische inrichting, 'Geestgrond' (we zitten in de bollenstreek), gebracht. 

Door middel van flashbacks kregen we te horen dat ze vroeger optrad in fotoreportages voor bijvoorbeeld catalogi. De buurman noemde haar Koningin Wehkamp. Ook was ze bezeten van de vrachtwagen van haar vader die door het land reed, aanvankelijk met bollen, maar later ook met andere voorwerpen. Zijn bijnaam is Tum geworden, omdat hij op een keer veel zakken snoepgoed (tumtum) achter had gehouden die moesten worden weggegooid. Ze lijkt een meer dan gewone belangstelling en aantrekkingskracht voor haar vader te hebben. Uiteraard zit in de inrichting een groot aantal psychisch gestoorden, van wie er enkele plannen hebben om zelfmoord te plegen: de spoorlijn loopt vlak langs de inrichting. Ze krijgt een vrouwelijke psychiater aangewezen, Hardinga.

In de inrichting vertelt Priscilla steeds meer over haar jeugd. Aanvankelijk was het huwelijk tussen haar ouders goed: ze leken erg verliefd op elkaar. Ze vond in het keukenkastje foto’s waarop beiden in seksueel opgewonden toestand te zien zijn. Maar gaandeweg gaat het steeds slechter met haar ouders. Vader Gerard (Tum) lijkt voornamelijk met zijn vrachtwagen getrouwd te zijn, iets wat haar moeder opbreekt. Die gaat dan ook steeds meer met andere mannen om omdat ze aandacht wil. Ze doet het ook wanneer vader Gerard met zijn vrachtwagen op pad is. Dat kan natuurlijk niet lang goed gaan en op een dag is ze dan ook verdwenen. We schrijven 15 oktober 1993 en Priscilla zit nog in de brugklas. Ze is op kamers gegaan in Haarlem. Priscilla en Gerard gaan haar opzoeken, maar ze geeft aan dat ze niet meer terug wil komen. Priscilla wordt aan haar vader toegewezen en ze drijft het huishouden. “s Avonds kruipt ze ook in bed tegen hem aan en het wordt wel duidelijk dat ze ook een seksuele relatie onderhouden. Deze incesttoestand duurt totdat Gerard een andere vrouw vindt. De hospita bij wie zijn vrouw zat ondergedoken, is na een jaar bereid om hem te vertellen dat zijn vrouw verdwenen is. Hij wordt gecharmeerd van deze Monique, ze gaan regelmatig met elkaar om en na een tijdje vertelt Gerard aan Priscilla dat Monique haar nieuwe moeder wordt. Priscilla moet dan ook haar plaats in het bed afstaan en ze voelt zich door haar vader in de steek gelaten. Bovendien krijgt ze er het vreselijk domme stiefbroertje Thijs bij, die zijn levenswerk ziet in het uitbenen van varkens bij Albert Hein. Hij betaalt haar ook geld wanneer hij haar geslachtsdeel mag zien. Seks hebben ze niet met elkaar, maar het blijft een vreemde jongen.

Aan Hardinga vertelt Priscilla dat ze zwanger is. In maart 2002 heeft ze één keer gevreeën met Karim en daarvan blijkt ze zwanger te zijn geworden. Ze wil geen abortus, maar besluit om het kind na de geboorte af te staan. Ze mag omdat ze snel “geneest” naar een projecthuis met meer vrijheid ('De Fuut'). Ze gaat nadenken over de zwangerschap: heeft een vrouw en een foetus niet meer ijzer in haar bloed nodig? Ze gaat weer te rade bij de bloedschriften, waarin de knipsels over bloed staan. Dan blijkt dat ze nooit aan die bloedschriften begonnen was wanneer Rosita er niet zou zijn geweest. In een volgende flashback wordt verteld dat Rosita het liefdeskind is van Gerard en Monique. Eerst is Priscilla natuurlijk wel jaloers, maar deze Rosita is een heel leuk kind en is een zonnetje in huis. Maar op 17 juli 1998 gebeurt er iets verschrikkelijks. Monique is een bollenpelster thuis en Gerard brengt de bollen naar de boer met zijn vrachtwagen. Op een avond zijn ze even minder attent op Rosita en Gerard beleeft het ergste trauma uit zijn leven: hij rijdt over het kleine meisje heen dat als gevolg daarvan overlijdt. De bloedvlek blijkt niet meer weg te poetsen van de straat en ook niet uit haar geheugen (zie het begin van de roman). Ze begint op dat moment met de bloedschriften en stopt met het eten van vlees.

In het huis voor begeleid wonen heeft Priscilla de beslissing genomen haar kind na de geboorte af te staan. Hardinga vraagt of ze dat zeker weet. Haar vader heeft een keer telefonisch contact opgenomen en wil haar een keer komen opzoeken. Maar ze wil het niet meer. Ze wil helemaal geen contact meer met hem.

Na de dood van Rosita groeien Gerard en Monique door het verdriet toch uit elkaar. Ze zochten hun wegen in het uitoefenen van hun werkzaamheden en hun hobby. Monique ging ook vaak op bezoek bij haar zuster en op dat soort momenten zocht Gerard zijn lichamelijke heil bij Priscilla. Opnieuw kwam incest terug in haar leven. Maar kort daarop was Karim in haar leven gekomen. Ze wordt geaccepteerd door zijn ouders en hij bezoekt ook haar ouders. Er is een duidelijk niveauverschil: dit keer in het voordeel van Karims ouders die zich beter ontwikkeld hebben. Na een half jaar verkering vindt Karim dat hij te weinig weet van Priscilla. Ze wil echter graag met hem trouwen in Marokko en ze ondertekenen hun liefdespaspoort met een druppel bloed die hij met zijn zakmes uit haar duim laat komen. Dan komt ook de tijd dat Karim blijft aandringen op seks. Op 5 maart 2002 huren ze een hotelkamer bij van der Valk en zal haar eerste keer met Karim plaatsvinden. Het wordt een boeiende keer voor haar, omdat het de eerste keer is dat ze een orgasme krijgt. Toch mocht Karim van haar niet in haar zelf klaarkomen, maar hij spuit zijn zaad op haar buik. Blijkbaar is het toch wel erg vruchtbaar zaad geweest, want van die keer is ze zwanger geworden. Omdat hij na het vrijen ietwat koel is, denkt Priscilla dat ze seksueel gefaald heeft.

In het laatste hoofdstuk komt het allemaal tot een apotheose. Er zijn twee verhaallijnen die steeds door elkaar verteld worden. De ene betreft de geboorte van haar kind: ze wordt naar het ziekenhuis gebracht en de vertelling van de bevalling wordt steeds afgewisseld met de afwikkeling van de moord op Karim. Ze was na zijn moeders verjaardag door hem afgezet, maar in de weken tussen het vrijen en de moord was het hem duidelijk geworden dat Priscilla geen maagd meer was (haar vader was natuurlijk de eerste geweest). Hij had geen druppel bloed op het laken aangetroffen en hij moest zich nu op de situatie beraden. Wanneer ze met Karim wil vrijen op de bewuste donderdag, reageert hij koel en vraagt hij tijd om na te denken. Opnieuw voelt Priscilla zich door een lover in de steek gelaten (haar vader had haar immers ook ingeruild voor Monique). Ze rijdt hem achterna met haar scooter en slaat hem met een baksteen zijn hersens in. Priscilla, het ijskonijn, die in de iglo woont met een stenen hart, doodt haar Marokkaanse vriend die haar zojuist had laten staan. De bloedspatten zitten wel op haar kleren.

In het laatste deel van hoofdstuk 20 brengt ze een kind ter wereld dat meteen bij haar wordt weggehaald. “Niemand meer om bij haar weg te lopen.” Het is 22 december 2002.

In een soort epiloog (“Een begin”) gaat ze precies een jaar later op 22 december 2003 terug naar de woning aan de Prins Hendrikstraat. Ze gaat terug om te bekijken of de bloedsporen van het eerste ongeluk (de dood van Rosita) al vervaagd zijn. Dat is gebeurd omdat het pleintje opnieuw bestraat is.