Feitelijke gegevens

• 17e druk, 2007
• 366 pagina's
• Uitgeverij: Uitgeverij De Arbeiderspers

Flaptekst

Eerste zin

Die ene dag. Mensen vragen altijd alleen maar naar die ene dag.

Samenvatting

Quanah, leider van de indianengroep de Comanche, zoekt Granny Parker op. Granny Parker is de overgrootoma van Quanah. Quanah is namelijk de zoon van de kleindochter van Granny Parker. In het verhaal vertelt Granny Parker haar hele geschiedenis over wat ze heeft meegemaakt.

Granny Parker woont met enkele gezinnen op Fort Parker. Op 19 mei 1836 wordt ze samen met enkele andere gezinnen door de Comanches overvallen. De overval valt niet mee voor haar, omdat ze samen met de gezinnen hele heftige dingen mee heeft moeten maken.  Zo worden enkele kinderen van de gezinnen ontvoerd. Als blijkt dat ook de kleindochter van Granny Parker, Cynthia Ann, ontvoerd is gaat Granny Parker kapot van verdriet. In een korte tijd is ze zowel haar dochter (die aan ziekte overleden is) als haar kleindochter kwijt. In het kamp wordt ze als de oma gezien, maar zelf heeft ze helemaal geen familie meer.
En niet alleen Granny Parker gaat kapot van verdriet, ook de rest van de gezinnen gaan kapot van verdriet. Iedereen beseft zich echter dat ze door moeten gaan om zelf in leven te blijven. Ze besluiten zich aan te sluiten bij de kolonisten zodat ze hopelijk een nieuw bestaan op kunnen bouwen. Daarnaast moeten ze altijd opletten, omdat de indianen zo weer opnieuw aan kunnen vallen.

Het is erg lastig om samen met de kolonisten een nieuw bestaan op te bouwen. De gezinnen worden namelijk niet geaccepteerd. Dit komt vooral door de vrouwen van de gezinnen. Tijdens de aanval van de indianen zijn meerdere vrouwen bruut verkracht. De kolonisten willen niet al teveel contact met de vrouwen hebben, omdat de vrouwen volgens hen seks met de indianen gehad hebben. Dit maakt het ontzettend moeilijk voor iedereen. De vrouwen proberen de anderen duidelijk te maken hoe het echt zit, maar dit mag niet baten.

Op een dag ontmoet ze op een conferentie de handelsman Holland Coffee. Hij heeft contact met de indianen, waardoor het hem lukt om contact te krijgen met enkele ontvoerde kinderen. De kinderen hebben echter al een leven bij de indianen opgebouwd, waardoor ze totaal zichzelf niet meer zijn. De kinderen zijn dan ook niet meer van plan om terug bij hun gezin te komen.

Op een gegeven moment wordt Granny Parker getipt over haar kleindochter. Haar kleindochter, Cynthia Ann, zou zich momenteel bij een andere vrouw bevinden. Granny Parker zoekt haar kleindochter onmiddellijk op en het blijkt inderdaad Cythia Ann te zijn. Cynthia Ann, inmiddels 25 jaar, heeft inmiddels zelf een dochter gekregen. Granny Parker neemt haar kleindochter samen met haar achterkleindochter meteen mee naar huis. De communicatie verloopt echter moeilijk, omdat ze allemaal een andere taal spreken. Met veel oefenen kunnen ze elkaar langzaamaan begrijpen. Na lang doorzetten lukt het dan ook om eenvoudig met elkaar te communiceren.

Een lange tijd leven ze met z’n drieën in één huis. Op een gegeven moment sterft Topsannah echter aan een longontsteking. Cynthia Ann kan het verlies van haar dochter niet gaan, en besluit om niet meer te eten. En zo sterft zij ook. Wederom staat Granny Parker er weer alleen voor en heeft ze geen familie meer.

Personages

Granny Parker

Granny Parker is een ontzettend sterke vrouw. In haar leven krijgt ze veel dingen te verwerken. Ondanks haar moeilijke leven weet ze toch altijd door te zetten. Dit is ook de rede waarom anderen met zoveel lof over haar praten. Daarnaast staat Granny Parker altijd voor iedereen klaar en cijfert ze zichzelf het liefste weg.

Cynthia Ann

Cynthia Ann is de kleindochter van Granny Parker. Ze wordt al op jonge leeftijd ontvoerd door de indianen. Omdat ze een leven bij de indianen heeft opgebouwd, vindt ze het moeilijk om terug te komen bij haar familie. Ze mist haar oude leventje en wil het allerliefste terug naar de indianen. Dit tot groot verdriet van Granny Parker. Als ook nog eens het dochtertje van Cynthia Ann overlijdt, gaat ze in hongerstaking en komt ze uiteindelijk te overlijden.

Holland Coffee

Holland Coffee en Granny Parker hebben een tijdje een relatie gehad. Holland Coffee had contact met de indianen, waardoor hij ervoor zorgde dat enkele ontvoerde kinderen weer herenigd konden worden met hun ouders.

Quanah

Quanah is leider van de indianengroep de Comache. Hij gaat op bezoek bij Granny Parker om te vragen wat er allemaal in zijn familie gebeurd is. Quanah is een hele beleefde en vriendelijke jongen, die erg nieuwsgierig is naar de geschiedenis van zijn familie. Hij komt over als een nette man.

Quotes

"Van de tocht, die evengoed een uur geduurd kan hebben als een dag, herinner ik me verder weinig tot het moment waarop we afdaalden naar de rivier en ik, nadat we die een eind hadden doorwaad, van onder dichte struiken en distelbossen overbleven kinderen tevoorschijn zag kruipen." Bladzijde 84

"Alsof ik geen andere heb geleefd. Of ik me die nog herinner, durven ze soms te vragen. Jazeker, ik herinner mij die dag. Ik herinner hem mij zoals andere mensen van mijn leeftijd zich een heel leven herinneren. Geen wonder, ik bén die vierentwintig uur." Bladzijde 3

"In sommige gesprekken wordt het belangrijkste zwijgend verteld. Elke stilte raspt je ziel, maar het is niet anders. Wat Quanah en ik te bespreken hebben is nu eenmaal te groot om te worden genoemd. Dus zitten we zij aan zij nors te wezen, vierkant, ontoegeeflijk, met soms een uit beleefdheid moeilijk opgetrokken zin." Bladzijde 71

Thematiek

Eenzaamheid en isolement

Eenzaamheid en isolement is het thema van het verhaal. Granny Parker heeft in haar hele leven iedereen om zich heen verloren. Op 18 mei 1836 wordt hun kamp aangevallen door de indianen. Op dat moment wordt haar kleindochter ontvoerd. Kort na de ontvoering, overlijdt haar dochter. Op dat moment heeft Granny Parker geen familie meer en staat ze er alleen voor. Als ze na jaren weer wordt herenigd met haar kleindochter en achterkleindochter, is dat maar voor korte duur. In een korte tijd overlijden beide. Granny Parker staat er continu alleen voor. Ze weet zichzelf sterk te houden, maar voelt zich tegelijkertijd erg eenzaam. Ze heeft niemand met wie ze haar verdriet kan delen.

Motieven

Verdriet

Granny Parker heeft het erg moeilijk met alles wat er om zich heen gebeurt. Elke keer krijgt ze weer een nieuwe klap te verwerken. Omdat ze bijna niemand om zich heen heeft, staat ze er ook nog eens alleen voor. Granny Parker is vaak erg verdrietig maar wil dit niet laten merken omdat ze sterk wil blijven.

Rouw(verwerking)

Granny Parker krijgt klap op klap te verwerken en moet elke keer weer opnieuw rouwen om de vele mensen die ze om zich heen verliest. Ze weet zich hier echter goed doorheen te slaan.

Familiebanden/familiebetrekkingen

Familiebanden en/of familiebetrekkingen spelen een grote rol in het verhaal. Quanah, de leider van de indianengroep de Comanche, gaat bij Granny Parker op bezoek om meer te weten te komen over zijn familie. Granny Parker is de enige die nog in leven is. Granny Parker vertelt haar hele levensverhaal, waardoor Quanah meer over zijn eigen leven komt te weten.

Opdracht

Voor Benjamin Moser
die mij naar het hart van Quanah reed

Trivia

Dit verhaal is gebaseerd op echte historische feiten. Aan het einde van het verhaal staan deze historische feiten opgesomd.

Titelverklaring

Structuur & perspectief

Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief. Het verhaal wordt daarbij verteld door de ogen van Granny Parker. De gedachten en handelingen van Granny Parker komen sterk naar voren.

Onderstaand een quote die het gebruikte perspectief illustreert:
'Hij stond om mijn botheid te grinniken, zoals alleen mensen doen die me lang genoeg kennen. Dat maakte me toch nieuwsgierig. Ik bekeek die vlooienzak nog eens en er was iets aan die scheve grijns wat k herkende maar niet meteen kon thuisbrengen.' - bladzijde 165

Decor

Het hele verhaal speelt zich af in het westen van Texas.

Stijl

De schrijfstijl van Arthur Japin is erg formeel en afstandelijk, waardoor het af en toe erg lastig is om het verhaal te lezen. Het verhaal heeft een wat sobere schrijfstijl waarin niets teveel wordt verteld. Dit heeft wel als voordeel dat de lezer geen leesvertraging oploopt: over één lang moment wordt niet eindeloos gepraat.

In het verhaal worden af en toe niet alledaagse worden gebruikt, waardoor het verhaal lastig is om te lezen. Als lezer moet je hier vooral aan het begin van het verhaal erg aan wennen.

Onderstaand een quote van de schrijfstijl van Arthur Japin:
'Het lukte die dag nog zo'n vijf mijl af te leggen, maar tegen de avond was iedereen zo verzwakt en uitgehongerd, waren ieders voeten zo stuk en ontstoken dat ook voor de andere vrouwen en de kinderen verder gaan uitgesloten was. James was er zo zeker van dat we nog slechts enkele uren van onze redding waren verwijderd, dat hij besloot alleen verder te gaan.' - bladzijde 88

Slotzin

'Kijk,' sprak hij, 'daar gaat de geest van de Comanche.'

Beoordeling

Ik vond het erg lastig om door het begin van het verhaal te komen. Het verhaal was moeilijk en langdradig geschreven, waardoor ik mijn aandacht er niet bij kon houden. Het doorlezen van het verhaal loonde, want het verhaal werd steeds beter naarmate ik het verhaal vorderde.

Bij dit boek moet je niet verwachten dat het eenvoudig te lezen is, maar als je er eenmaal door bent gekomen kom je er als lezer achter dat het verhaal heel interessant opgebouwd is. Arthur Japin heeft geen nutteloze details in het verhaal geplaatst, maar laat ook zeker geen fragmenten weg.

Recensies

"Op zeer intelligente wijze beschrijft Nir Baram de levens van deze twee willekeurige mensen en biedt hij de lezer een heel ander beeld van de verschrikkingen van de oorlog dan gebruikelijk is. Eigenlijk staan in deze meer dan 500 pagina's nauwelijks passages die ons doen gruwen. Al is dit niet helemaal waar, de waarheid en de geschiedenis worden tussen de regels door verteld." http://www.postscriptum.n...ensen.html