Feitelijke gegevens

• 1e druk, 2009
• 255 pagina's
• Uitgeverij: Carry Slee zelf

Flaptekst

Eerste zin

Samenvatting

Er zijn twee verhaaldraden. De ene draad wordt verteld door Bo en de andere door Joep. Ze wisselen elkaar per hoofdstuk af. De hoofdstukken van Bo zijn meestal aanmerkelijk langer dan de hoofdstukken van Joep. Vooral in Thailand zijn die vaak maar enkele pagina’s. Daarom worden in dit leesverslag vaak enkele hoofdstukken gecombineerd en niet apart verteld.

Bo is in het eerste hoofdstuk boos, omdat ze verlaten is door Joep. Die heeft de verkering, die drie jaar heeft geduurd, uitgemaakt. Nu denkt ze dat hij alweer met een ander meisje ligt te neuken. Ze zet de muziek hard en dan komt haar vriendin Anouk binnenstromen. Die moet studeren voor haar tentamens. Later gaat ze stappen en ze drinkt te veel. Ze versiert een wat saaie maar rijke student makelaardij. Ze gaat met hem mee naar huis: wanneer hij boven op haar kruipt, moet ze kotsen.

Joep brengt echter zijn meubels naar zijn vriend Pierre die hem met verhuizen helpt. Hij verkoopt ze aan zijn vriend voor €300 en verdwijnt daarna. Hij neemt een nieuwe simkaart voor zijn telefoon en vertrekt naar Schiphol. Op de luchthaven blijkt dat zijn vliegtuig vertraging heeft. Een iets oudere, maar aantrekkelijke vrouw zegt dat ze in een hotel zal overnachten en vraagt hem of hij met haar meegaat. Hij vindt haar wel leuk. Ze hebben seks, maar hij blijft niet totdat ze wakker is. De volgende dag stapt hij in het vliegtuig naar Bangkok. Maar hij wordt onderweg niet lekker: hij heeft veel; pijn in zijn hoofd en hij mag dan in de eerste klas verder reizen. Uren later komt hij in Bangkok aan. Hij probeert uit te zoeken hoe hij het beste naar zijn geboortedorp kan komen. Dat is nog wel een eindje uit de buurt. Het dorp ligt vlak bij Chang Mai.

Wanneer hij daar aankomt, ziet hij zijn moeder en zijn halfbroertje. Zijn moeder vertelt dat ze hem moest laten adopteren, omdat haar man verongelukt was en ze erg arm was. Hij was toen nog maar vier jaar. Ze had hem naar het weeshuis gebracht en toen ze hem terug wilde halen, was het al te laat. Hij was naar Nederland gebracht. Later was ze hertrouwd. Het broertje van Aroon (zoals Joep eigenlijk heet) is Benat.

Anouk en Bo gaan weer stappen. Ze drinken teveel en roken wiet. Daardoor raken ze behoorlijk stoned, maar ze hebben het erg naar hun zin. Wanneer Pierre belt, slaan ze onzintaal uit.

Bo denkt dat Joep is gaan samenwonen met Pierre: ze vindt het verschrikkelijk omdat ze denkt dat hij gay is. Er ligt ook een brief in zijn kamer. Die komt van het AMC, maar ze maakt de brief niet open. Verhaaltechnisch gezien is dit een subtiele vooruitwijzing naar wat er komen gaat.

Wanneer ze contact zoekt, zegt Pierre juist dat hij ook niet weet waar Joep is. Joep is bovendien zo hetero als het maar zijn kan en Pierre valt niet op hem. Dat is weer goed nieuws. Anouk wil eigenlijk een wereldreis maken en Bo zegt dat ze wel met haar mee wil. Ze gaan echter eerst naar de Rietveld Academie omdat ze willen weten waar Joep (die daar als kunststudent stond ingeschreven) is heengegaan. Dan belt Bo Joeps adoptieouders. Ze vertellen dat hij waarschijnlijk naar Thailand is gegaan. Daar komt hij immers vandaan en hij heeft altijd gezegd dat hij nog een keer naar zijn geboorteland terug wilde gaan. Nu wil Bo per se naar Thailand gaan en niet meer met Anouk mee op wereldreis. Die besluit uiteindelijk ook mee te gaan naar Thailand. Het geld voor de reis krijgt ze van haar vader die haar nieuwe collegegeld moet storten. Daarvan kunnen ze tickets kopen. Tegen haar eigen ouders zegt Bo dat ze op vakantie naar Wales is, waar een tante van Anouk woont.

[Humoristisch scènes zijn er daarna steeds wanneer haar moeder belt en denkt dat ze in Wales zit, terwijl de geluiden uit de omgeving daaraan helemaal niet doen denken. Bo fantaseert zich suf om de geluiden steeds te verklaren. Dit is wel een grappig verhaalmotief in engere zin.]

Wanneer ze in Bangkok aankomen, gaan ze de volgende dag al naar het eerste weeshuis. Ze krijgen een adres, maar wanneer een vrouw een foto toont, is het een heel andere jongen.

Joep heeft het moeilijk in het dorp van zijn moeder. Hij wordt niet lekker, krijgt helse hoofdpijnen. Er is wat met hem aan de hand. In zijn droom heeft hij geijld en “Bo geroepen”, zegt zijn broertje. Hij heeft kort daarna weer een hoofdpijnaanval. Zijn moeder laat een kruidenvrouw uit het dorp aanrukken. 

Bo en Anouk zijn nog steeds in Bangkok. Ze reizen met taxi’s en tuktuks, maar op een keer gaan ze met twee jongens op een scooter mee. Dat gaat mis, ze willen seks met hen en ook nog hun handtas stelen. Maar doordat een meisje de jongens verraadt, krijgen ze het geld weer terug. In de buurt van hun hotel is er een hoerenbuurt. Ze krijgen van een meisje een briefje in hun handen gestopt, waarop “help me“ staat. 

Die avond gaan ze stappen en ze komen in een backpackerscafé. Anouk heeft meteen een oogje op de Australiër Michael. Bo verveelt zich met zijn vriend John, totdat ze een knappe knul ziet die ze verleidt om mee naar de wc te gaan. Eerst bedient hij haar met de mond en daarna neukt hij haar op de rand van de spoelbak. Ze geniet hevig. De whisky vloeit daarna weer overvloedig.

Anouk wil met de jongens uit Australië meerijden naar Phuket, maar Bo wil nog steeds Joep zoeken. Ze krijgen ruzie, maar als puntje bij paaltje komt, gaat Anouk toch weer met haar mee. In het laatste weeshuis krijgen ze door dat Aroon waarschijnlijk uit de buurt van Chang Mai komt. Daarna komen ze een oude bekende weer tegen, de Thaise jongen Nari die zegt dat zijn broer een auto voor hen geschikt kan maken. Dat gebeurt, maar ze moeten ’s nachts eerst bij hem overnachten. Natuurlijk ziet hij wel wat in een vrijpartij met de beide meiden, maar die sturen hem toch weg.

Intussen is Joep in Chang Mai aan het werk. Ze kunnen het geld in de familie goed gebruiken. Hij moet folders uitdelen voor een toeristische organisatie. Maar hij krijgt weer last van hoofdpijnaanvallen. Dan denkt hij Bo te zien lopen, maar het is een ander blond meisje.

Bo en Anouk gaan op weg, maar nemen het Thaise hoertje Sumee mee. Die vertelt hoe ze gelokt is door ene Zubin die haar heel wat had beloofd, maar deze “loverboy” had haar in Bangkok aan een pooier overhandigd. Ze kunnen overnachten bij haar familie. Neef Dai is een zeer knappe jongen en zowel Bo als Anouk zien wel wat in hem. Op een vaartochtje naar een tropisch eilandje kan het natuurlijk niet uitblijven. Ze doen een tropisch triootje en dat vindt iedereen erg lekker. Zelfs Bo en Anouk tongzoenen met elkaar en dat valt Bo niet tegen. Dai zegt de volgende dag dat hij met zijn vrienden Zubin zal aanpakken. Sumee liegt dat hij in Pattaya zit: ze voorziet moeilijkheden voor haar neef. Anouk is inmiddels genezen van har Australische avontuur: ze is Michael door de seks met Dai alweer vergeten.

Joep krijgt steeds meer pijn en ziet af en toe helemaal niets. Hij liegt tegen zijn broertje en zegt dat hij vanwege zijn verloren lenzen naar Nederland moet. De lezer vermoedt intussen dat er wel iets aan de hand is. Hij wil ontslag nemen en naar Bangkok terugkeren, maar dan geeft zijn chef hem geen geld. Daarom gaat hij toch maar door. Hij denkt dat hij Anouk ziet lopen. Maar dat moet een vergissing zijn. 

Dat is het niet want de meisjes zijn inmiddels in Chang Mai aangekomen. Maar onderweg is er iets verschrikkelijks gebeurd. Bo heeft even het stuur overgenomen en niet goed opgelet. Sumee had geroepen dat er een motorrijder (Zurbin!) op de weg stond en die had een lelijke smak gemaakt. Ze denken zelfs dat hij dood is en besluiten door te rijden, want in de Thaise gevangenis is het geen lekker leventje. Ze gaan naar Chang Mai maar ze zijn bang dat Zubin niet dood is. Sumee wordt door haar moeder opgehaald en is hun eeuwig dankbaarheid verschuldigd.

De opvallender Anouk ontmoet natuurlijk na korte tijd weer een knappe Thai en uit de omschrijving is het voor de lezer wel duidelijk dat dit de broer van Joep/Aroon is. Ze willen weg uit Chang Mai omdat ze denken dat Zubin niet gestorven is en wraak zal willen nemen. Maar ze missen de bus naar het vliegveld en moeten dus nog een dag en een nacht wachten. Hij smokkelt hen het hotel in waar hij werkt. Ze bezetten een kamer op de bovenverdieping. De volgende dag willen ze weg uit Chang Mai om naar Vietnam te vliegen. 

Bo wordt wakker: ze merkt dat ze haar paspoort in de auto die ze willen achterlaten, heeft laten liggen. Ze durven het niet zelf op te halen uit angst voor een herrezen Zubin. Dat moet Benat voor hen doen.

De volgende dag heeft Joep van zijn broer begrepen dat Bo terug is om hem te zoeken. Hij loopt wat rond in de toeristische zone en ziet Bo zitten bij een tempel. Die wacht op Anouk en Benat. Ze laat haar boosheid merken, maar Joep kan het vertrek naar Thailand niet uitleggen. 

Bo vertelt het verhaal van Joep aan Anouk. Die vindt dat hij de auto naar Bangkok terug moet brengen. Dan kunnen zij vliegen naar Vietnam. Maar de plannen gaan helemaal niet door. Er stopt een politieauto bij de leenauto en de agenten beweren dat de bestuurder daarvan een man heeft gedood (dus toch!). Joep is een held, want hij neemt de schuld op zich en hij wordt ruw vastgepakt. Anouk en Bo gaan nu naar het vliegveld, maar ze merken dat het niet pluis is: andere meisjes die op hen lijken, worden uit de rij bij de incheckbalie geplukt. De politie is dus naar hen op zoek. Ze gaan weer weg en krijgen een lift van een vrachtwagenchauffeur naar Laos. Het is even spannend bij de grensovergang, maar ze komen er heelhuids door.

Joep/Aroon zit in een smerige Thaise gevangenis opgesloten. Hij vertelt nu dat hij een ongeneselijke ziekte heeft: een hersentumor. Hij kon niet meer behandeld worden en hij kon het niet aan om dit aan Bo te vertellen. Bovendien wilde hij nog een keer zijn geboorteland zien. Hij voelt zich wel schuldig, maar heeft door zijn “bekentenis” hopelijk wat goed gemaakt. Lang zal hij niet meer leven.

Anouk en Bo zijn weer veilig in Amsterdam. Ze willen een advocaat inschakelen om Joep vrij te krijgen. Die zegt dat ze dan zelf hun misdaad moeten bekennen en dan kunnen ze hun straf uitzitten in Nederland. Over die bekentenis verschillen Bo en Anouk van mening.

Joep zit in de gevangenis: hij verzwakt steeds meer. In dit korte hoofdstuk vertelt hij dat hij zweeft. Hij sterft.

In het laatste hoofdstuk krijgt Bo een mail van Sumee. Ze vertelt over Joeps dood en zijn tumor die de oorzaak is. Bo begrijpt alles, maar is heel boos op Joep. Ze gaat naar zijn adoptieouders en die willen dat hij naar Nederland wordt overgebracht. Ook vertelt ze de geschiedenis aan haar eigen ouders die nu door hebben dat ze helemaal niet in Wales zat.

Bo voelt zich erg buitengesloten door Joep. Het gaat toch goed totdat zij z’n kist in de aula ziet staan. Dan breekt ze. Anouk pept haar op. Joep heeft het echt uit liefde voor haar gedaan. Anouk is heel lief voor haar.

Personages

Bo

Bo is een 19-jarige student Nederlands uit Amsterdam die een makkelijk leventje heeft, tot haar vriend Joep het na drie jaar uit maakt, en daarna spoorloos verdwijnt. Met haar vriendin Anouk gaat ze hem zoeken om te weten te komen wat er gebeurd is en waarom hij het uit gemaakt heeft.

Joep

Joep, die eigenlijk Aroon heet, heeft een ongeneeslijke hersentumor. Omdat hij het niet kan opbrengen dit aan zijn vriendin Bo te vertellen, dumpt hij haar. Bovendien vertrekt hij naar Thailand, waar hij zijn geboortedorp wil bezoeken. Bo is boos op hem omdat hij er vandoor is gegaan, maar achteraf blijkt dat hij het allemaal uit liefde gedaan heeft. Hij overlijdt aan het eind van het boek.

Anouk

De kamergenote en vriendin van Bo. Ze is avontuurlijk en wil op wereldreis, maar gaat dan toch met Bo mee naar Thailand. Ze is ook niet vies van een avontuurtje met een man (de Australiër bijvoorbeeld).

Thematiek

Dood van een geliefde

Op het allerlaatst in het boek blijkt dat Joeps reis naar Thailand niet zomaar was: hij had een tumor en wilde nog een keer zijn geboorteland zien. Bo wist dit niet. Haar reis naar Thailand, het boek, leidt uiteindelijk naar de dood van Joep. Deze dood is erg belangrijk voor het boek, ook al weten we dit pas op het eind.

Motieven

Verbroken liefdesrelatie

Joep heeft de relatie met Bo verbroken. Toch is de liefde er nog, zo blijkt als Bo hem achterna gaat naar Thailand. Bovendien houdt Joep nog steeds van Bo, maar voor zijn tumor maakt hij het uit. Hij wil haar verdriet sparen. De liefde leidt ons door het hele boek.

Seksualiteit

Anouk en Bo zijn studenten en seks speelt een rol in hun leven. Als Joep het uitmaakt met Bo, gaat zij ervan uit dat hij met een ander meisje aan het vrijen is. In Thailand regelen zowel Anouk als Bo een jongen om seks mee te hebben. Ook Joep heeft seks, met een vrouw op het vliegveld.

Coming of age

Bo, Anouk en Joep zijn nog maar studenten. Tijdens hun reis leren ze allemaal veel. Ze zijn immers helemaal zelfstandig en komen veel nieuwe mensen tegen.

Geheim

Joep draagt een geheim met zich mee: hij heeft een tumor en zal binnenkort sterven. Dit geheim is zijn gehele reis bij hem. Als hij sterft, betekent dat ook het einde van zijn geheim, want iedereen komt het nu te weten. Hij is tweemaal \'vrij\': geen ziekte en geen geheim meer.

Trivia

Op de vraag waarom ze meestal voor kinderen en jongeren schrijft antwoordde Carry Slee ooit: "Volwassenen luisteren toch niet naar je."

Titelverklaring

“Bangkok Boy” is natuurlijk niet zo moeilijk te verklaren. Joep is een Thaise geadopteerde jongen. Zijn moeder kon niet voor hem zorgen. Hij heette toen Aroon Thai. Het is natuurlijk een mooie allitererende titel, maar Joep brengt niet veel tijd door in de hoofdstad.

Structuur & perspectief

Structuur en/of verhaalopbouw 
“Bangkok Boy” is een chronologisch vertelde roman voor jongeren. Er zijn twee verhaallijnen. In precies 41 hoofdstukken wordt het verhaal verteld. Boven ieder hoofdstuk wordt verteld wie de verteller is: Bo of Joep. Die vertelt vervolgens in de ik-vorm wat zij of hij meemaakt. Voor de lezer is deze vertelstructuur natuurlijk aardig, want je kunt nu de gedachten en gevoelens van twee personages te weten komen. Bo neemt één hoofdstuk meer voor haar rekening dan Joep. Sommige verhaalelementen worden zowel door Bo als door Joep verteld.

Gebruikt perspectief 
Er zijn zoals hierboven vermeld is twee vertellers: Bo en Joep. Bo is 19 en Joep is 22 jaar oud. Hij is op 4- jarige leeftijd geadopteerd door Nederlandse ouders en nu hij een geheim te verbergen heeft, gaat hij terug naar zijn “roots.”

Decor

De tijd van het verhaal 
De schrijfster strooit niet met data en jaartallen. Maar je kunt uit tekstgegeven herleiden in welk jaar de jeugdroman speelt. Joep is in 1990 geadopteerd. Hij was toen vier jaar en op het moment dat hij weer terugkeert naar Thailand is hij 22 jaar. Dat is dus 18 jaar na zijn adoptie. Dat betekent dat het “Verhaal-Nu” in 2008 speelt. Omdat er ook een opmerking wordt gemaakt over de hitte en het hoogseizoen, valt bovendien aan te nemen dat het in de maand juli of augustus is. De vertelde tijd is enige weken.

De plaats van handeling 
Er zijn drie plaatsen die een rol spelen. In het eerste deel van de roman zijn Bo en Anouk nog in Amsterdam. Er worden opmerkingen over Amsterdamse straatnamen gemaakt en ze bezoeken de Rietveld Academie. Ze keren ook naar Amsterdam terug zoals het in een echte queeste betaamt. De tweede plaats is de wereldstad Bangkok, waar Joep, Anouk en Bo aankomen na hun vliegreis. Bo moet daar ook op zoek naar een adres van een weeshuis. Ze beleven er nog een paar interessante avonturen (seks in een wc, een bijna-verkrachting). De derde plaats is de noordelijke Thaise stad Chang Mai. Daarheen is Joep vertrokken en Bo en Anouk reizen hem achterna. Ze ontmoeten hem.

Beoordeling

Carry Slee doet met het uitgeven van een boek voor jongvolwassenen (ouder dan 16 jaar) wel iets unieks in haar carrière. Meestal vallen leerlingen van de 3e en 4e klas in het middelbaar onderwijs tussen het wal en het schip als het om het lezen van boeken gaat. Ze zijn te groot voor de jeugdboeken en te klein voor de wereld van de literatuur. De erkenning van Slee dat er in ieder geval een overgang moet zijn tussen die twee groepen lezers is m.i. heel belangrijk. Dat betekent wel dat we er in het onderwijs rekening mee moeten houden. De poging van Carry Slee is geslaagd te noemen. Ik denk dat de doelgroep dit een erg spannend, ontroerend en snel verteld verhaal zal vinden. Alles is gericht op de inhoud en dat zal de internetgeneratie van 2009 waarschijnlijk wel kunnen boeien.

Slee gebruikt ook een techniek die in veel boeken voor volwassenen voorkomt: het naast elkaar vertellen door twee personages. Om dat duidelijk te maken staat steeds boven een hoofdstuk vermeld wie er aan het woord is. 

Je moet overigens niet kinderachtig wezen, want er zitten in het verhaal expliciet beschreven seksscènes. Ja, de jeugd van nu is nu eenmaal een andere generatie met nieuwe normen en waarden. Minister Rouvoet van Jeugdzaken zal als moraalridder niet alles kunnen waarderen en Anouk en Bo zijn ook geen meisjes die in de rij zullen staan bij het opgeven voor het programma “Veertig dagen zonder seks.” Maar een lezer(es) die daar niet voor terugschrikt, zal het boek met veel plezier en in een ruk uitlezen.

Ik zou het als docent wel aandurven om dit boek te laten lezen voor de literatuurlijst. Voor Mavo-4 lijkt me het geen probleem qua niveau (misschien wat te jong voor dit soort seks, of is dat ouderwets beschouwd?). Ook voor havisten zou ik een pleidooi willen houden om het op de lijst te mogen zetten. Onder het motto “liever lekker gelezen te hebben in een boek voor 16 jaar en ouder dan in slaap gevallen bij een boek voor volwassenen.” Probeer je leraar ervan te overtuigen dat dit best op de literatuurlijst kan. Tenslotte vormt de jeugd een subcultuur. Zelfs voor vwo-leerlingen zou ik een lans willen breken. Die kunnen en moeten m.i. in staat zijn het onderscheid tussen jeugdboeken, adolescentenliteratuur en de volwassen literatuur kunnen maken. Docenten (of scholen) die een puntenwaardering geven voor het samenstellen van de literatuurlijst kunnen daarmee het onderscheid aangeven. In een dergelijk geval zou ik het boek op de mavo -en havo-literatuurlijst willen waarderen met 2 punten. Het zijn tenslotte ook nog eens 255 bladzijden die je moet verteren. Voor vwo-kandidaten zou ik dan 1 punt op de lijst toekennen. 

Recensies

"Voor zestienjarigen die houden van avontuur, is dit boek een aanrader. Het verhaal is spannend, zit vol avontuur en tienerproblemen." http://www.cultuurbewust....-avontuur/

"Bangkok Boy is een belediging voor jongeren van boven de zestien. Laat die maar lekker Joe Speedboot gaan lezen of voor mijn part Ronald Giphart." http://www.jaapleest.nl/r...y-en-crazy

Bronnen

Website van de schrijfster

http://www.carryslee.nl/