Biografie
Kees van Beijnum is in 1954 te Amsterdam geboren. Voordat hij schrijver werd was hij eerst journalist bij de Nieuwe Revu. Toen hij besloot weg te gaan en een roman te schrijven werd er cynisch reageert in de journalistiek: "die komt met hangende pootjes terug bij de Revu." Maar dat bleek dus niet het geval. Hij haalt zijn inspiratie voor zijn boeken uit het dagelijks leven: “De bouwstenen voor een roman, de aanwijzingen zijn overal, het is aan de schrijver om ze te herkennen en te gebruiken.” Naast boeken heeft hij ook filmscripts geschreven, zoals ‘De zwarte meteoor’ en ‘De langste reis’. Van zijn boek ‘De oesters van Nam Kee’ is ook een film verschenen (met oa Katja Schuurman). Maar als van Beijnum zou moeten kiezen tussen scenarioschrijver en romanschrijver zou hij kiezen voor het laatste. Een boek is van hemzelf, een film van veel mensen.
Zijn boek ‘Dichter op de Zeedijk’ is semi-autobiografisch. De verhaal speelt zich bijvoorbeeld af in en rond het café-hotel van de grootmoeder van de hoofdpersoon af. Kees stamt zelf van horecageslacht af. In dit boek zul je dus ook heel veel gelijknissen met Kees zijn jeugd ontdekken.
Zijn boek ‘Hier zijn leeuwen’ werd genomineerd voor de Debutantenprijs en geselecteerd voor de longlist van de Libris Literatuur Prijs. ‘Dichter op de Zeedijk’ werd genomineerd voor de AKO-literatuurprijs. “Een groot en groots boek,” aldus het jury rapport. ‘De oesters van Nam Kee’ is bekroond met de Bordewijk-prijs 2001.
Bibliografie
- Over het IJ, de reconstructie van een moord (1991)
- Hier zijn leeuwen (1994)
- Dichter op de Zeedijk (1995)
- De ordening (1998)
- De oesters van Nam Kee (2000)
- De vrouw die alles had (2002)
- Het verboden pad (2004)
Algemene karakterisering van het werk
Mysterie en zoektochten staan misschien wel centraal in zijn boeken. Altijd is de hoofdpersoon wel op zoek naar iets of is er iets geks aan de hand. In ‘Hier zijn leeuwen’ gaat Hans, psychiatrisch patiënt op zoek naar de witte plekken in zijn geheugen. In ‘De ordening’ ordent Stella brieven voor een weduwe en komt zo achter haar verleden. Er bloeit een vriendschap op, maar die wordt ruw verstoord als de mysterieuze Andreas langskomt. Ze raakt verstrengeld in een wreed en duister complot. Dit zijn slechts 2 voorbeelden. In het proloog van ‘Het verboden pad’ wordt de verdrinking van een meisje beschreven en gelijk de vraag opgeworpen van ‘wie zij nou eigenlijk was’ en ‘hoe dit voorkomen had kunnen worden’. Sommige mensen zeggen dat hij langdradig is. Dat is ook wel goed te merken in het fragment.
“Matige stijl vol zware symboliek, ongeloofwaardige personages: het is kritiek die Kees van Beijnum wel vaker heeft gekregen in zijn schrijverscarrière. De kritiek vertoonde juist een opgaande lijn, waarbij zijn voorgaande boek (De oesters van Nam Kee) een aantal lovende recensies kreeg en uiteindelijk met de F. Bordewijkprijs bekroond werd. Daarmee was Van Beijnum een succesvol auteur geworden, wiens boeken steeds goed verkopen.”
Om terug te komen op die ongeloofwaardige personages: de hoofdpersoon of 1 van de andere hoofdfiguren is meestal psychisch niet helemaal lekker (of was). En ze hebben ook altijd problemen (gehad). De beschrijving van Claire uit ‘De vrouw die alles had’: Claire, midden veertig, gescheiden, moeder van twee kinderen, rookster, drinkster, lensdraagster.
Sommige mensen zouden dit kunnen opvatten als ongeloofwaardig.
Algemene ontvangst door de bekende recensenten
Over het algemeen worden zijn boeken goed ontvangen, zoals door kranten als de Telegraaf, de Volkskrant, De Groene Amsterdammer en Dagblad de Limburger.
Allen vinden zij dat hij buitengewoon goed kan schrijven, maar dat hij af en toe wat mindere momenten heeft. In het begin heeft hij veel kritiek gehad maar zij vinden ook dat hij nu duidelijk in een stijgende lijn gaat. ‘De oesters van Nam Kee’ heeft hij veel positieve reactie ontvangen.
Interessante werken voor scholieren
De oesters van Nam Kee
Waarschijnlijk het meest bekendste boek van Van Beijnum. ‘Berry Kooijman, alias Diablo, alias het monster van 'Schotelcity', is gevlucht naar het voormalig vakantiehuis van zijn ouders. Daar, in Normandië, wacht hij zijn arrestatie door de gendarmerie af. Eenmaal in de gevangenis beland blikt hij terug op zijn leven, een aaneenschakeling van leugens en bedriegerijen. Voor zijn criminele vrienden uit de huurkazernes van Amsterdam-West verbergt hij dat hij in 'het villastraatje' woont, voor zijn zorgelijke moeder houdt hij die vrienden geheim. De enige die hij over zijn dubbelleven in vertrouwen neemt, is Thera, de 'wiebeldanseres' die op straat twee knipperende duivelshorentjes van hem koopt. De obsessieve liefdesrelatie die volgt, luidt een even opmerkelijke als verrassende apotheose in.’ Als je geen boekenwurm bent kun je nog altijd de film bekijken.
“Ik kon me niet meer bewegen toen ik Thera voor het eerst zag. En daar is niets aan overdreven. Ik begon niet te zweten of te stotteren, nee, ik verstijfde. Dat was alles. Ik stond met twee knipperende horentjes op mijn hoofd dicht bij de brug over de gracht en was nog niet in staat mijn pink te bewegen.”
Dichter op de Zeedijk
Het jonge leven van Constant Wegman speelt zich af In en rond het café-hotel van zijn grootmoeder, een gelegenheid van twijfelachtige reputatie op de Amsterdamse Zeedijk. Om te overleven in de harde werkelijkheid van kroegen en bordelen creëert hij een eigen wereld, een veilige haven voor romantiek en dromen.
'Dichter op de zeedijk' is het tedere, opgewekte verhaal van een jeugd te midden van toegewijde alcoholisten, gevallen engelen, een onverschrokken grootmoeder én een zeventiende-eeuwse dichter. in deze semi-autobiografische roman wordt met hartstocht een portret geschilderd van een roemruchte buurt.
Over het IJ
Tenslotte voor degene die van detectives en moordzaken houden (Baantjer) is ‘Over het IJ’ zeker een aanrader. Een warme juni-nacht in 1989: een revolverschot doorbreekt de stilte in Amsterdam-Noord. De moordbrigade staat voor een raadsel. Achter de deur van zijn woning ligt een man, dodelijk getroffen; het huis is verder afgesloten. De moord kan alleen via de brievenbus zijn gepleegd.
In dit veelgeprezen boek reconstrueert Kees van Beijnum met een scherp oog voor detail de zaak die algauw "de brievenbusmoord" is gaan heten. Wie heeft het fatale schot gelost: de zwakbegaafde Ferrie of zijn bijdehante vriendje Ron? 'Over het IJ' is een aangrijpend en diepgaand relaas dat zich laat lezen als een eigentijdse roman over schuld en boete.
Fragment uit het laatst verschenen boek
Toen Djeu Kaname twee dagen voor le quatorze juillet verdween in het schuim en de deining van de oceaan blijven wij, haar metgezellen, met meer vragen achter dan we ooit kunnen beantwoorden. Wie was zij, wat was haar echte naam? Wat betekenden we voor haar, en vooral, wat was de werkelijke oorzaak van haar val? (…) Een van de zilvereeuwen, een volwassen exemplaar, landde wit en stralend op de rand van de rotsen. Hij monsterde ons met schuin gehouden kop juist toen achter ons de schreeuw klonk, het in toonhoogste stijgende geluid dat boven het granieten landschap verwaaide. Toen we omkeken zagen we de anderen, die ons op de rotsen vooruitgingen. Harley, Bruno en Tom waren het verst van ons verwijderd, ze hadden hun voorsprong uitgebouwd met dezelfde behendige gretigheid waarmee ze van meet af aan de kop hadden genomen. Dichterbij zag ik de meisjes, in het bijzonder Samantha, of liever het flesje water dat zij van haar mond nam, waardoor een zonnestraal in haar hand leek te beven. Ik geloof dat Erwin bij hen stond, maar daarin kan ik me vergissen. Wel weet ik nog dat alle blikken gericht waren op Walter, die met vreemd opgetrokken schouders en wapperende haren op de rand van een hoge rots stond en naar beneden keek, naar iets wat zich aan mijn blikveld onttrok, omdat ik me nog voor de scherpe bocht langs de afgrond bevond.
Ik kan me niet herinneren dat ik met Freis naar boven ben gelopen, gerend waarschijnlijk, of dat ik daartoe het besluit nam. Ik weet slechts dat ik Harley, zijn baard als een diepzwarte schaduw rond zijn kin, zag afdalen, van rots naar rots springend, en dat ik niet veel later naast Walter en de meisjes stond. Walter keek nog steeds naar beneden, waar, zag ik nu, een meter of vijftien uit de kust een rif in de vorm van een halve cirkel uit het water verrees. De kleur van het water tussen het rif en de steile rotswand van het vasteland was iets lichter dan op zee. Langzaam en met een zuigend geluid stroomde het water langs te punten van het rif terug, Djeu haar gezicht in de golven, haar gitzwarte haar uitwaaiend als een stuk wier met zich mee sleurend. Walter kreunde zachtjes. Toen volgde een stilte die uit mijn binnenste opsteeg en de wind en de zee en de meeuwen als in een stomme film het zwijgen oplegde. De meisjes en Erwin waren ook doodstil, in de greep van diezelfde manische angst die Walter deed huiveren en rillen over zijn hele lichaam, tot op het moment waarop iedereen tegelijk begon te praten en te schreeuwen. Een volgende golf sloeg over het rif en Djeu verdween in het kolkende water.
(uit: ‘Het verboden pad’)
Fragment uit recensie over het laatst verschenen boek
De associatie met het krantenberichtje over de verongelukte Barlaeus-leerling zit al in de eerste alinea van de proloog. 'Toen Djeu Kaname twee dagen voor le quatorze juillet verdween in het schuim en de deining van de oceaan bleven wij, haar metgezellen, met meer vragen achter dan we ooit zullen kunnen beantwoorden. Wie was zij, wat was haar echte naam? Wat betekenden wij voor haar, en vooral, wat was de werkelijke oorzaak van haar val?' Hiermee geeft Van Beijnum de plot bewust en zonder omhaal weg: tijdens een survivaltocht verongelukt een aan hulpverleners toevertrouwd meisje onder enigszins verdachte omstandigheden. Hij treedt hiermee in het voetspoor van Donna Tartt, die in De verborgen geschiedenis hetzelfde procede volgde. Eerst de fatale afloop, dan de ontrafeling.
We weten dus dat de vakantie zal uitlopen op een drama dat het leven van alle betrokkenen ingrijpend zal veranderen, maar over het hoe en waarom worden we pas honderden pagina's verder ingelicht. Des te knapper dat Van Beijnum de spanning tot het einde weet vast te houden en zelfs op te voeren.
(uit: ‘De Volkskrant’)
Bronnen
www.keesvanbeijnum.nl (Met veel informatie over ‘De oesters van Nam Kee’
www.knipselkranten.nl (Een demo van Literom, uittreksels en nog meer)
www.schrijversnet.nl
www.scholieren.com (Voor samenvattingen van boeken)
Literom (De echte)
Kees van Beijnum is in 1954 te Amsterdam geboren. Voordat hij schrijver werd was hij eerst journalist bij de Nieuwe Revu. Toen hij besloot weg te gaan en een roman te schrijven werd er cynisch reageert in de journalistiek: "die komt met hangende pootjes terug bij de Revu." Maar dat bleek dus niet het geval. Hij haalt zijn inspiratie voor zijn boeken uit het dagelijks leven: “De bouwstenen voor een roman, de aanwijzingen zijn overal, het is aan de schrijver om ze te herkennen en te gebruiken.” Naast boeken heeft hij ook filmscripts geschreven, zoals ‘De zwarte meteoor’ en ‘De langste reis’. Van zijn boek ‘De oesters van Nam Kee’ is ook een film verschenen (met oa Katja Schuurman). Maar als van Beijnum zou moeten kiezen tussen scenarioschrijver en romanschrijver zou hij kiezen voor het laatste. Een boek is van hemzelf, een film van veel mensen.
Zijn boek ‘Dichter op de Zeedijk’ is semi-autobiografisch. De verhaal speelt zich bijvoorbeeld af in en rond het café-hotel van de grootmoeder van de hoofdpersoon af. Kees stamt zelf van horecageslacht af. In dit boek zul je dus ook heel veel gelijknissen met Kees zijn jeugd ontdekken.
Bibliografie
- Over het IJ, de reconstructie van een moord (1991)
- Hier zijn leeuwen (1994)
- Dichter op de Zeedijk (1995)
- De ordening (1998)
- De oesters van Nam Kee (2000)
- De vrouw die alles had (2002)
- Het verboden pad (2004)
Algemene karakterisering van het werk
Mysterie en zoektochten staan misschien wel centraal in zijn boeken. Altijd is de hoofdpersoon wel op zoek naar iets of is er iets geks aan de hand. In ‘Hier zijn leeuwen’ gaat Hans, psychiatrisch patiënt op zoek naar de witte plekken in zijn geheugen. In ‘De ordening’ ordent Stella brieven voor een weduwe en komt zo achter haar verleden. Er bloeit een vriendschap op, maar die wordt ruw verstoord als de mysterieuze Andreas langskomt. Ze raakt verstrengeld in een wreed en duister complot. Dit zijn slechts 2 voorbeelden. In het proloog van ‘Het verboden pad’ wordt de verdrinking van een meisje beschreven en gelijk de vraag opgeworpen van ‘wie zij nou eigenlijk was’ en ‘hoe dit voorkomen had kunnen worden’. Sommige mensen zeggen dat hij langdradig is. Dat is ook wel goed te merken in het fragment.
“Matige stijl vol zware symboliek, ongeloofwaardige personages: het is kritiek die Kees van Beijnum wel vaker heeft gekregen in zijn schrijverscarrière. De kritiek vertoonde juist een opgaande lijn, waarbij zijn voorgaande boek (De oesters van Nam Kee) een aantal lovende recensies kreeg en uiteindelijk met de F. Bordewijkprijs bekroond werd. Daarmee was Van Beijnum een succesvol auteur geworden, wiens boeken steeds goed verkopen.”
Sommige mensen zouden dit kunnen opvatten als ongeloofwaardig.
Algemene ontvangst door de bekende recensenten
Over het algemeen worden zijn boeken goed ontvangen, zoals door kranten als de Telegraaf, de Volkskrant, De Groene Amsterdammer en Dagblad de Limburger.
Allen vinden zij dat hij buitengewoon goed kan schrijven, maar dat hij af en toe wat mindere momenten heeft. In het begin heeft hij veel kritiek gehad maar zij vinden ook dat hij nu duidelijk in een stijgende lijn gaat. ‘De oesters van Nam Kee’ heeft hij veel positieve reactie ontvangen.
Interessante werken voor scholieren
De oesters van Nam Kee
Waarschijnlijk het meest bekendste boek van Van Beijnum. ‘Berry Kooijman, alias Diablo, alias het monster van 'Schotelcity', is gevlucht naar het voormalig vakantiehuis van zijn ouders. Daar, in Normandië, wacht hij zijn arrestatie door de gendarmerie af. Eenmaal in de gevangenis beland blikt hij terug op zijn leven, een aaneenschakeling van leugens en bedriegerijen. Voor zijn criminele vrienden uit de huurkazernes van Amsterdam-West verbergt hij dat hij in 'het villastraatje' woont, voor zijn zorgelijke moeder houdt hij die vrienden geheim. De enige die hij over zijn dubbelleven in vertrouwen neemt, is Thera, de 'wiebeldanseres' die op straat twee knipperende duivelshorentjes van hem koopt. De obsessieve liefdesrelatie die volgt, luidt een even opmerkelijke als verrassende apotheose in.’ Als je geen boekenwurm bent kun je nog altijd de film bekijken.
“Ik kon me niet meer bewegen toen ik Thera voor het eerst zag. En daar is niets aan overdreven. Ik begon niet te zweten of te stotteren, nee, ik verstijfde. Dat was alles. Ik stond met twee knipperende horentjes op mijn hoofd dicht bij de brug over de gracht en was nog niet in staat mijn pink te bewegen.”
Het jonge leven van Constant Wegman speelt zich af In en rond het café-hotel van zijn grootmoeder, een gelegenheid van twijfelachtige reputatie op de Amsterdamse Zeedijk. Om te overleven in de harde werkelijkheid van kroegen en bordelen creëert hij een eigen wereld, een veilige haven voor romantiek en dromen.
'Dichter op de zeedijk' is het tedere, opgewekte verhaal van een jeugd te midden van toegewijde alcoholisten, gevallen engelen, een onverschrokken grootmoeder én een zeventiende-eeuwse dichter. in deze semi-autobiografische roman wordt met hartstocht een portret geschilderd van een roemruchte buurt.
Over het IJ
Tenslotte voor degene die van detectives en moordzaken houden (Baantjer) is ‘Over het IJ’ zeker een aanrader. Een warme juni-nacht in 1989: een revolverschot doorbreekt de stilte in Amsterdam-Noord. De moordbrigade staat voor een raadsel. Achter de deur van zijn woning ligt een man, dodelijk getroffen; het huis is verder afgesloten. De moord kan alleen via de brievenbus zijn gepleegd.
In dit veelgeprezen boek reconstrueert Kees van Beijnum met een scherp oog voor detail de zaak die algauw "de brievenbusmoord" is gaan heten. Wie heeft het fatale schot gelost: de zwakbegaafde Ferrie of zijn bijdehante vriendje Ron? 'Over het IJ' is een aangrijpend en diepgaand relaas dat zich laat lezen als een eigentijdse roman over schuld en boete.
Fragment uit het laatst verschenen boek
Toen Djeu Kaname twee dagen voor le quatorze juillet verdween in het schuim en de deining van de oceaan blijven wij, haar metgezellen, met meer vragen achter dan we ooit kunnen beantwoorden. Wie was zij, wat was haar echte naam? Wat betekenden we voor haar, en vooral, wat was de werkelijke oorzaak van haar val? (…) Een van de zilvereeuwen, een volwassen exemplaar, landde wit en stralend op de rand van de rotsen. Hij monsterde ons met schuin gehouden kop juist toen achter ons de schreeuw klonk, het in toonhoogste stijgende geluid dat boven het granieten landschap verwaaide. Toen we omkeken zagen we de anderen, die ons op de rotsen vooruitgingen. Harley, Bruno en Tom waren het verst van ons verwijderd, ze hadden hun voorsprong uitgebouwd met dezelfde behendige gretigheid waarmee ze van meet af aan de kop hadden genomen. Dichterbij zag ik de meisjes, in het bijzonder Samantha, of liever het flesje water dat zij van haar mond nam, waardoor een zonnestraal in haar hand leek te beven. Ik geloof dat Erwin bij hen stond, maar daarin kan ik me vergissen. Wel weet ik nog dat alle blikken gericht waren op Walter, die met vreemd opgetrokken schouders en wapperende haren op de rand van een hoge rots stond en naar beneden keek, naar iets wat zich aan mijn blikveld onttrok, omdat ik me nog voor de scherpe bocht langs de afgrond bevond.
Ik kan me niet herinneren dat ik met Freis naar boven ben gelopen, gerend waarschijnlijk, of dat ik daartoe het besluit nam. Ik weet slechts dat ik Harley, zijn baard als een diepzwarte schaduw rond zijn kin, zag afdalen, van rots naar rots springend, en dat ik niet veel later naast Walter en de meisjes stond. Walter keek nog steeds naar beneden, waar, zag ik nu, een meter of vijftien uit de kust een rif in de vorm van een halve cirkel uit het water verrees. De kleur van het water tussen het rif en de steile rotswand van het vasteland was iets lichter dan op zee. Langzaam en met een zuigend geluid stroomde het water langs te punten van het rif terug, Djeu haar gezicht in de golven, haar gitzwarte haar uitwaaiend als een stuk wier met zich mee sleurend. Walter kreunde zachtjes. Toen volgde een stilte die uit mijn binnenste opsteeg en de wind en de zee en de meeuwen als in een stomme film het zwijgen oplegde. De meisjes en Erwin waren ook doodstil, in de greep van diezelfde manische angst die Walter deed huiveren en rillen over zijn hele lichaam, tot op het moment waarop iedereen tegelijk begon te praten en te schreeuwen. Een volgende golf sloeg over het rif en Djeu verdween in het kolkende water.
Fragment uit recensie over het laatst verschenen boek
De associatie met het krantenberichtje over de verongelukte Barlaeus-leerling zit al in de eerste alinea van de proloog. 'Toen Djeu Kaname twee dagen voor le quatorze juillet verdween in het schuim en de deining van de oceaan bleven wij, haar metgezellen, met meer vragen achter dan we ooit zullen kunnen beantwoorden. Wie was zij, wat was haar echte naam? Wat betekenden wij voor haar, en vooral, wat was de werkelijke oorzaak van haar val?' Hiermee geeft Van Beijnum de plot bewust en zonder omhaal weg: tijdens een survivaltocht verongelukt een aan hulpverleners toevertrouwd meisje onder enigszins verdachte omstandigheden. Hij treedt hiermee in het voetspoor van Donna Tartt, die in De verborgen geschiedenis hetzelfde procede volgde. Eerst de fatale afloop, dan de ontrafeling.
We weten dus dat de vakantie zal uitlopen op een drama dat het leven van alle betrokkenen ingrijpend zal veranderen, maar over het hoe en waarom worden we pas honderden pagina's verder ingelicht. Des te knapper dat Van Beijnum de spanning tot het einde weet vast te houden en zelfs op te voeren.
(uit: ‘De Volkskrant’)
Bronnen
www.keesvanbeijnum.nl (Met veel informatie over ‘De oesters van Nam Kee’
www.knipselkranten.nl (Een demo van Literom, uittreksels en nog meer)
www.schrijversnet.nl
www.scholieren.com (Voor samenvattingen van boeken)
Literom (De echte)
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden