Globalisme: Delokalisatie

Samenvatting
Delokalisatie is een actueel onderwerp dezer dagen. Het gebeurt overal op de wereld. Zowel in rijke en arme landen. De tekenen van het vertrek van jouw bedrijf zijn bijvoorbeeld; investeringen die worden teruggeschroefd, amper aanwervingen, productiedelen die verhuizen naar elders, onzekerheid over nieuwe producten, herstructureringen,… Dit kunnen allemaal voortekenen zijn van delokalisatie. Je bedrijf verhuisd naar het buitenland. Dit gebeurt ook in arme landen, zoals bijvoorbeeld in Mexico en Turkije. Zij zijn allen het slachtoffer van de opkomende Chinese Industrie.

Bedrijfsleiders, die niet worden getroffen door de gevolgen van delokalisatie, zien het als geen andere uitweg. De concurrentie is te groot. Ze doen het, zeggen ze, om te overleven. Zij willen meespelen op de steeds vrijere wereldmarkt. Dus zij gaan op zoek naar goede infrastructuren, productieve werknemers,… Maar zij gaan ook op zoek naar de goedkoopste werkkrachten, lagere belastingen, onbelaste winsten,…


Economen en politici kijken toe, en zeggen dat het goed is dat de handelsgrenzen verdwijnen, dat er wereldconcurrentie ontstaat. Dit leidt tot verhoogde welvaart. Dit klopt, want dit zorgt voor grotere productiviteit. Het is zelfs positief op voorwaarde dat er werkgelegenheid komt en een sociaal vangnet. Ook de werkomstandigheden moeten verbeteren.

De onbegrensde vrijheid op de wereldmarkt zorgt voor vele onschuldige slachtoffers. Hun economische situatie staat wankel. Geen gegarandeerd inkomen en werk. Door de steeds sneller draaiende wereldeconomie kan men van de ene dag op de andere werkloos worden, geen sociale bescherming hebben, armoede, uitbuiting,…

Wereldbanken, politici en economen mogen zich niet focussen op het voortbrengen van welvaart, maar op de verdeling hiervan. Het is niet waar dat rijkdom naar arme landen doorsijpelt. Arme landen worden niet vanzelf rijk. Men moet het maatschappelijk nut van economische activiteiten in vraag stellen. De economie moet de middelen leveren om te overleven, maar de rechten van de mens moeten hier wel voorrang op krijgen, net zoals maatschappelijke zekerheid.

Economie moet democratisch zijn, een middel in dienst van mens en samenleving, maar dit is het niet. Moeten we het allemaal aanvaarden, deze sociale economische onzekerheid? Nee, de mensen moeten vrij zijn om hun lot in handen te nemen. Het economisch systeem moet in functie zijn van het algemeen belang, niet enkel in belang van de bedrijfsleider.

Om tot een oplossing te komen zou men delokalisaties die leiden tot mondiale sociale achteruitgang moeten aanpakken. Zo is er nood aan sociale minimumregels die wereldwijd gelden. Politici mogen zich niet langer meer verstoppen, en moeten de feiten onder ogen durven zien. Zij hebben de macht om de dingen te veranderen. De mens en de samenleving mag niet langer de speelbal van de economie zijn!

Toepassing domeinen van globalisering
Het is onvermijdbaar delokalisatie de linken aan het eerste domein van de globalisering, namelijk het economische domein. Er is steeds meer vraag naar globale publieke goederen, en dit voert ook de concurrentie op. Om tegen deze concurrentie op te boksen, wil men kwaliteit leveren voor een zo laag mogelijke prijs. Bedrijfsleiders zien dan delokalisatie als de oplossing. Men verhuisd hele (of delen van) producties naar lageloonlanden, waar men dus nog geen euro per dag verdient, waar men minder belastingen moet betalen en men geen last heeft van de vakbonden (dus geen eisen voor hogere lonen of sociale zekerheid, wat geld kost en dus verlies).
Ook kunnen we het sociale domein toepassen op delokalisatie. Bedrijven die hun productie verhuizen naar andere landen, laten misschien wel 100en werklozen achter. Hun inkomen
(die voor de delokalisatie een gezin opving) valt weg, en de sociale zekerheid valt ook weg. In de meeste gevallen is er geen sociaal vangnet, of ander werk voorzien. Naar het land waar de productie is verhuisd kan dit wel een voordeel zijn. Er komt ginds werkgelegenheid en ze krijgen een inkomen. Maar deze medaille heeft ook een keerzijde. Vaak zijn de werkomstandigheden verre van optimaal. Er is geen ruimte voor vakbonden, en als die er dan toch wel is, worden zij vaak naar de mond gepraat, of zijn ze al blij met kleine toegevingen die voor bedrijven niets voorstellen. De lonen zijn vaak ook onaanvaardbaar.
We kunnen delokalisatie ook plaatsen bij het politieke domein. We zien dat internationale organisaties, meer macht hebben dan andere regeringen. Deze internationale instellingen (bijvoorbeeld Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds) misprijzen wel eens de sociale en de economische rechten van het individu. Zij verkiezen eerder voor het grootse, het mondiale, en laten het individu achter zich.


Eigen opinie
Volgens mij, en volgens de tekst is delokalisatie niet absoluut negatief. Als we willen meespelen met de ‘economiemonopoly’ moeten we gehele bedrijven of delen van de productie verhuizen naar andere landen, waar het rendabeler is. Zo krijgen lageloonlanden de kans zich financieel bij te sterken (ten minste als dit op een faire manier gebeurt), en zich stilletjes aan te ontplooien tot wereldspelers (natuurlijk is delokalisatie die op een juiste manier wordt gedaan, niet de enige factoren dat daar voor moet zorgen). Anderzijds vind ik dat er in de landen waar bedrijven van weg gaan een sociaal vangnet moeten hebben, om zo de individuen die uit de boot vallen op te vangen, en hen zekerheid te bieden. Men mag niet hals over kop vertrekken zonder achterom te kijken. Voor de mensen die hun baan verliezen moet er nieuwe werkgelegenheid worden gecreëerd, zodat zij hun levenswijze niet te veel moeten aanpassen omdat enkele bedrijfsleiders hun bedrijf rendabeler willen maken. Dat is onaanvaardbaar, de mens moet nog steeds boven het materiële komen, ongeacht de kans weggeconcurreerd te worden. Ook vind ik dat er dringend een herschikking moet komen in deze grootse internationale instituten, want als zij eens meer naar het individu zouden kijken, dan zou er al een grote verandering tot stand komt, door hun grootse macht. Kort samengevat mag de economie, het materiële, het geld niet de dictator zijn van de wereld maar moet het de slaaf zijn, een middel waar iedere wereldburger recht op heeft.