Gandhi

Mohandas Karamchand Gandhi werd geboren op 2 oktober 1869 in Poranbar, aan de westkust van India. India was in die tijd een kolonie van Engeland. Er was een groot verschil tussen rijk, veelal blanke Engelse kolonisten, en arm. Gandhi was een Hindoe, zoals veel mensen uit India maar er woonden ook veel moslims in India. Als Gandhi 13 jaar is wordt hij uitgehuwelijkt aan Kasturba, de dochter van een zakenman. Dit was in India in die tijd heel normaal. In 1888 vlak na de geboorte van hun eerste zoon vertrekt Gandhi naar Engeland om rechten te gaan studeren. In juni 1891 slaagt Gandhi voor zijn rechtenstudie en werd toegelaten als advocaat. Hij krijgt het aanbod om als advocaat te komen werken in Zuid Afrika. In Zuid Afrika ziet hij hoe slecht de Indiërs worden behandeld: ze hebben geen stemrecht, mogen geen land bezitten en konden zich niet vrij verplaatsen van stad naar stad. Gandhi riep de Indiërs op om de onrechtvaardige wetten te overtreden of weigeren mee te werken, maar vertelde ze ook dat ze heel rustig hun straf moesten aanvaarden die ze daardoor kregen. In vier jaar tijd werd Gandhi driemaal gearresteerd. Maar dat vond hij helemaal niet erg. “Want” zo zei hij, “de ware weg naar het uiteindelijke geluk loopt door de gevangenis, om daar te lijden in het belang van zijn eigen land en godsdienst”. In juni 1914 werd er een herstelwet aangenomen waardoor de rechten van de Indiërs aanzienlijk verbeterden. Gandhi’s campagne voor burgerlijke ongehoorzaamheid kon met succes worden afgesloten. Gandhi, die vroeger niet in het openbaar durfde te spreken, was nu een bekend man geworden, door iedereen gerespecteerd om zijn eerlijkheid, bekwaamheid en moed. Uiteindelijk verbleef Gandhi 21 jaar in Zuid Afrika en keerde in 1915 met zijn vrouw en 4 zonen terug naar India.Inmiddels hadden vele mensen in India gehoord van de begaafde en onvermoeibare man en zij stonden hem op te wachten op de kade van Bombay. Dankzij Gandhi’s inspanningen in Zuid-Afrika, kreeg Gandhi in 1916 een eretitel van de dichter Tagore. De dichter Tagore noemde Mohandas Gandhi nu Mahatma Gandhi. Mahatma is een Sanskriet woord dat: “Grote Ziel” betekent. In India waren op dat moment ook grote problemen. De noodtoestand die tijdens de eerste wereldoorlog ook in India van kracht was geweest, bleef gewoon voortduren: speciale bevoegdheden voor de overheid, beperkingen van vrijheid, processen zonder jury, gevangenneming zonder proces enzovoort. Het Indiase volk, dat meegevochten had met de Britten, voelde zich bedrogen. De Britten waren duidelijk niet van plan om hun rijkste kolonie op te geven ondanks hun belofte. Gandhi wilde dat India een onafhankelijk land werd, onafhankelijk van de Engelsen. Om dit te bereiken moest, volgens Gandhi, het Indiase volk een eenheid worden. Als het Indiase volk een eenheid zou zijn, dan zouden de Engelsen het land nooit kunnen overheersen. Gandhi wilde dat de Indiërs zelfvoorzienend werden. De Indiërs kunnen nooit onafhankelijk worden als zij bijvoorbeeld voor hun kleding afhankelijk zijn van de Engelsen. Daarom riep Gandhi de Indiërs ook op om hun eigen kleding te gaan spinnen. Zelf gaf hij het goede voorbeeld. Iedere dag spon hij 183 meter garen, hoe druk hij het ook had. Het opvouwbare spinnewiel, waarop hij spon, werd voor Gandhi en zijn volgelingen gezien als een symbool van de bevrijding. Dit spinnewiel, symbool van de strijd tegen de Engelsen, is nu nog in de vlag terug te zien. Gandhi begon aan een actie van niet meewerken, stoppen met belasting betalen en geen kleding of textiel meer van de Engelsen kopen. Toen deze acties tot geweld liep stopte Gandhi deze actie en moedigde de mensen aan massaal onrechtvaardige wetten te overtreden. Alle arrestaties die dit tot gevolg zou hebben zouden het regeren voor de Engelsen zo op den duur onmogelijk maken. Dit protest begon met de Zoutmars. Op 12 maart 1930 vertrok Gandhi met 78 volgelingen vanuit zijn huis naar de zee. De afstand naar zee bedroeg 322 kilometer en na 24 dagen, op 5 mei, arriveerden ze in Dandi. In Dandi aangekomen is de groep inmiddels gegroeid met duizenden mensen. Nadat Gandhi het goede voorbeeld had gegeven begonnen in India de mensen massaal zelf zout te winnen, waardoor in totaal minstens 60.000 mensen werden gearresteerd. Ook Gandhi zelf werd aangehouden. Bij de bezetting van een zoutfabriek werden de betogers een voor een neergeslagen door de Britten. De Indiërs boden, in opdracht van Gandhi, geen weerstand. Omdat bij deze gebeurtenis een journalist aanwezig was, kwam het overal ter wereld in de krant. Hoe onrechtvaardiger en wreder de Britten optraden, hoe meer ze Gandhi’s plan steunden. Als gevolg hiervan kwam er het Irwin-Gandhi verdrag waarin ieder het recht kreeg voor eigen gebruik zou te winnen en alle gevangenen werden vrijgelaten. In de jaren 1932 – 1939 verbleef Gandhi voor een groot deel in de gevangenis en dacht na over de kwestie die voor hem centraal stond: de eenheid tussen de moslims en de Hindoes. Gandhi zag dat de twee groepen steeds meer uit elkaar groeiden en hij vreesde dat dit na de onafhankelijkheid alleen maar erger zou worden. Hij stelde dan ook herhaaldelijk voor om de onafhankelijkheid nog even uit te stellen om een definitieve scheiding te voorkomen. Na afloop van de Tweede Wereldoorlog stemde Engeland toe, India onafhankelijkheid te geven. Op 15 augustus 1947 werden India en Pakistan onafhankelijk, dit vooral door de grote rellen die er op dat moment waren tussen Hindoes en Moslims. Het ideaal dat Gandhi had, was een onafhankelijk, verenigd India. Dit ideaal mislukte. India werd wel onafhankelijk maar er kwam niet één nieuwe staat. De Moslims kregen een eigen staat (Pakistan) en de Hindoes kregen een eigen staat (India). Gandhi was erg tegen de splitsing, hij dacht dat de splitsing geen vrede bracht tussen de Hindoes en de moslims. Dat Gandhi hierin gelijk had bleek uit de volksverhuizing van eind augustus. Hindoes vluchtten vanuit Pakistan naar India. Moslims vluchtten vanuit India naar Pakistan. Bij deze volksverhuizing was er weer sprake van geweld, er vielen 500.000 doden. Om het geweld te sussen besloot Gandhi om in Calcutta in hongerstaking te gaan. Hij eiste dat het geweld ophield. Na 4 dagen brachten de belangrijkste burgers van Calcutta geschreven vredesbeloften van de inwoners. Gandhi voelde dat hij meer moest doen dan bidden. Er was onenigheid tussen India en Pakistan. India was Pakistan nog 550 miljoen roepies schuldig, maar toen er in de provincie Kasjmir oorlog uitbrak tussen de twee landen weigerde India dit bedrag te betalen. Gandhi besloot om voor de achttiende maal zijn toevlucht te nemen tot een hongerstaking. Hij wilde niet eerder de hongerstaking beëindigen voordat India het verschuldigde bedrag betaald had. Na 3 dagen liet de Indische regering weten dat ze het verschuldigde bedrag aan India zal betalen. Vele Hindoes waren kwaad op Gandhi. Nu er oorlog was in Kasjmir zouden de Pakistanen het geld kunnen gebruiken voor wapens. Vele, vooral extreme Hindoes, vonden de hongerstaking van Gandhi een teken van verraad. Dit was ook de reden van de dood van Gandhi. Een extreme Hindoe, Nathuran Godse, schoot bij een gebedsbijeenkomst op 30 januari 1948 Gandhi neer.