Vrouwenemancipatie

De geschiedenis van de vrouwenemancipatie. Hoe het allemaal begon. Het emanciperen is al zo’n 2000 jaar geleden begonnen. In de Romeinse rechtspraak komt het begrip ‘e manu capere’ voor, hier is ook het woord emancipatie vanaf geleid. Letterlijk vertaald betekend het ‘uit de hand pakken’ of ‘loslaten wat met de hand gepakt is’. Dit had te maken met het plechtig vrijlaten van de zoon des huizes uit de vaderlijke macht. Later geld dit ook voor het vrijlaten van slaven. Emancipatie betekent nu meer zoiets van vechten voor je eigen rechten en mondig worden en opkomen voor je eigen belangen. Vooral vrouwen hebben een lange geschiedenis van emanciperen. De eerste feministische golf In 1870 kwam de Nederlandse vrouwen beweging op gang, dit was de eerste feministische golf. Zij hielden zich bezig met vrouwendiscriminatie op het gebied van arbeid, onderwijs en kiesrecht. Dit was ook de periode dat Aletta Jacobs afstudeerde aan de Groningse universiteit, zij was de eerste vrouwelijke student en de eerste vrouwelijke arts. Zij heeft in haar leven veel gedaan aan vrouwenemancipatie. Zij streed voor het vrouwenkiesrecht, ze had een gratis spreekuur voor arbeiders-vrouwen ze hield zich bezig met de prostituées en winkelbediendes. In de eerste wereldoorlog was ze actief in de vrouwenbeweging. In 1894 streed de organisatie “Vereeniging voor "Vrouwenkiesrecht" naar het algemeen vrouwenkiesrecht. Zij deden dit door openbare vergaderingen te houden pamfletten uit te delen en ze hielden goede contacten met het buitenland aan. In 1916 werd er een vrouwenwacht gehouden op het binnenhof. Van 19 september tot 10 november was die er voortdurend aanwezig. Het lukte de vrouwen echter niet om in de grondwet van 1917 het vrouwenkiesrecht op te laten nemen, maar uit angst voor een revolutie na de eerste wereldoorlog is er op 8 mei 1919 de ‘Wet Jacobs’ aangenomen. Nu mochten de vrouwen ook stemmen. De vrouwen hadden nu wel kiesrecht maar verder was er weinig veranderd, de vrouw hoorde nog steeds thuis te zijn als echtgenote, moeder en om het huis schoon te houden. In de jaren twintig kwamen er baantjes als telefoniste en typiste men zag dit aan voor vrouwen baantjes en het werd getolereerd als ongehuwde vrouwen gingen werken. De gehuwde vrouwen moesten nog thuis blijven om op de kinderen te passen, op een uitzondering na. Door de economische crisis in de jaren ’30 mochten de gehuwde vrouwen helemaal niet meer werken, men was bang dat ze de banen van de mannen gingen inpikken. Er werd zelfs een speciale wet gemaakt waarin stond dat de gehuwde vrouw thuis moest blijven. Er werden vele acties gehouden maar zonder succes. Toen de oorlog opkwam werden er ook weer verenigingen opgezet, zoals Korps Vrouwelijke Vrijwilligers. De vrouwen hielden vooral acties voor de vrede. In de Duitse oorlogsindustrie was veel arbeid nodig, zij wilde hiervoor Nederlandse en Duitse mannen. Veel mannen doken onder in die tijd, hierdoor kwamen veel arbeidsplaatsen vrij die de vrouwen mochten opvullen. Zij deden dit niet omdat ze dan voor de Duitsers waren. Doordat de vrouwen zich zo hebben ingespannen tijdens de oorlog, door middel van het huishouden op orde houden en nog de verzetsacties, werden zij daarna veel meer gerespecteerd. Zij werden ook actiever in de politiek, bijvoorbeeld in de Staten-Generaal, Provinciale staten en Gemeenteraden. In de jaren vijftig nam de welvaart toe, er was in bijna elk huishouden een radio, stofzuiger en een wasmachine. Het huishouden werd op deze manier veel makkelijker en het werd steeds meer geaccepteerd dat gehuwde vrouwen ook gingen werken. Door de goede welvaart werd ook de vraag naar vrouwelijke arbeidskracht groter.
De tweede feministische golf. In de jaren ’60 Ontstond er een tweede feministische golf. De vrouwen waren erg ontevreden. Er werden organisatie opgericht zoals Man-vrouw-Maatschappij (MVM) en de Dolle Mina, genoemd naar Wilhelmina Drukker zij was een feministe uit de eerste feministische golf. Doordat de vrouwen hadden bereikt dat ze ook mochten werken kwamen er weer nieuwe acties, de vrouwen wilde gratis voorbehoedmiddelen zoals de pil. Ze wilde ook dat er meer aandacht werd besteed aan seksuele voorlichting en dat ze zelf mochten beslissen over abortus. Tegenwoordig hebben de vrouwen het wel goed. Er zijn natuurlijk nog steeds werkplekken waar bij de vrouwen niet gelijk word behandeld, bij sommige geloven is dit ook nog het geval. Maar misschien zal het ooit echt gelijk worden en krijgen we nog een vrouwelijke minister-president, want dat is namelijk het enige beroep wat nog nooit door een vouw is uitgeoefend.