Vietnamoorlog

1.Voorgeschiedenis

Na de Tweede Wereldoorlog werd Indochina – waaronder Laos, Cambodja en Vietnam vallen – bezet door de Fransen. Daarom stuurde de Vietminh aan op een strijd om de soevereiniteit. In het begin was de Eerste Indochinese Oorlog slechts een soort van burgeroorlog, maar na het bereiken van de Vietnamese grens door de Chinese communisten in 1949, begonnen de SU en de VS zich in het conflict in te mengen. Wat begon als een onschuldige strijd om de onafhankelijkheid, ontaardde dus al snel in een conventionele oorlog. De SU en de VS steunden respectievelijk de Vietminh en de troepen van de Franse Unie door het leveren van moderne wapens. De Vietminh behaalde uiteindelijk de zege, maar er waren aan beide kanten zo veel verliezen geleden dat men over een echte pyrrusoverwinning kan spreken.

[Accolades: Na de Eerste Indochinese Oorlog werden in Genève afspraken gemaakt, de zogenaamde Akkoorden van Genève: 1. Vietnam wordt tijdelijk in twee delen verdeeld. 2. Geen van beide delen mocht zich aansluiten bij militaire bondgenootschappen of een militaire basis van een ander land op zijn grondgebied toelaten. 3. In juli 1956 zouden nationale verkiezingen worden gehouden, waarna de twee delen binnen twee jaar herenigd zouden worden.]

Vietnam wordt tijdelijk verdeeld in Noord- en Zuid-Vietnam:

Noord-Vietnam wordt de Democratische Republiek van Vietnam onder leiding van Ho Chi Minh;

Zuid-Vietnam wordt de Staat Vietnam onder keizer Bao Dai.

2.Oorzaken

Voor de Vietminh was de uitslag van het verdrag van Genève ongunstig. Ze moest alle gebieden in Zuid-Vietnam opgeven. Ze gingen toch akkoord, omdat ze verwachtten dat ze sowieso de verkiezingen zouden winnen en zo op een legale manier aan de macht konden komen.

Zo dachten de Verenigde Staten er echter ook over. Daarom riep de Verenigde Staten de hulp in van Zuid-Vietnam en hielden ze samen de nationale verkiezingen in Vietnam tegen. Ze verantwoordden dit met het argument dat in Noord-Vietnam onmogelijk eerlijke verkiezingen gehouden konden worden. De rest van de communistische wereld drong niet aan op verkiezingen. China deed dit niet omdat het een verdere expansie vreesde bij verkiezingswinst van de communisten en de Sovjet-Unie wilde hun relatie met de VS niet op het spel zetten.

De Verenigde Staten plaatsten Diem aan het hoofd van Zuid-Vietnam en zetten keizer Bao Dai buitenspel. De Zuid-Vietnamezen waren hier echter niet zo gelukkig mee, aangezien hij minister was geweest tijdens de bezetting van de Fransen én hij katholiek was, terwijl 75% van de bevolking toen boeddhistisch was. Dit kon de Verenigde Staten niets schelen, want Diem was een overtuigde anticommunist, wat voor hen prioritair was.

3.Vietcong

Het Nationaal Front voor de Bevrijding van Zuid-Vietnam, door de Amerikaanse soldaten Vietcong genoemd, was de Zuid-Vietnamese communistische groep die zich verzette tijdens de Vietnamoorlog.

Na de verdeling in Noord- en Zuid-Vietnam, vluchtten vele Zuid-Vietnamezen naar Noord-Vietnam. Deze kregen dan later van de Vietminh de opdracht te infiltreren in Zuid-Vietnam en zo konden ze de plaatselijke verzetsgroepen verenigen tegen de regering. Zij werden de Vietcong genoemd, afgeleid van het Vietnamees voor ‘communist’.

4. Aanleiding

In 1957 brak het conflict helemaal los en viel de Vietcong het regime van Zuid-Vietnam aan. De Vietcong kon op heel wat sympathie rekenen binnen Zuid-Vietnam door de groeiende ontevredenheid over het regime van Diem.

Dit wil je ook lezen:

Zo schrijf je een goed opiniestuk

5.Verloop

Noord-Vietnam werd gesteund door de Sovjet-Unie en China, Zuid-Vietnam door de Verenigde Staten en Zuid-Korea, maar ook in mindere mate door Thailand, Australië, Nieuw-Zeeland en de Filipijnen.

De Verenigde Staten pompten miljarden dollars in de Zuid-Vietnamese economie, maar Diem bevoordeelde de katholieke minderheid sterk en trok alle macht naar zich toe. Hij voerde dus een corrupte dictatuur, die een hoogtepunt bereikte op 8 mei 1963. Op die dag, de 2725ste geboortedag van Boeddha, protesteerden boeddhisten omdat ze geen vlaggen mochten gebruiken om deze feestdag te vieren. Als antwoord opende Diem het vuur op hen.

De Verenigde Staten beseften dat dit uit de hand liep en John F. Kennedy, die toen president was, liet de Zuid-Vietnamese generaals weten dat ze een staatsgreep zouden toestaan. Op 1 november 1963 voegden ze de daad bij het woord en bezetten ze bepaalde delen van Saigon. Diem zou vrijgeleide krijgen naar het vliegveld, maar werd op weg daar naartoe vermoord.

Dankzij Diems val maakte de Vietcong een snelle opmars. Johnson, de opvolger van JFK, vond dat er militair moest ingegrepen worden en wilde daarbij niet beperkt worden door het congres. Daarvoor had hij echter een gegronde reden nodig, dus lokte hij een aanval op Amerikaanse torpedobootjagers uit voor de kust van Noord-Vietnam, namelijk in de Golf van Tonkin.  Dit incident, het Tonkin-incident genoemd, vond plaats op 2 augustus 1964. Hoewel er bijna geen schade was aan het schip, zorgde dit toch voor veel opschudding in de VS. Een paar dagen later zond Johnson weer een torpedobootjager en hij berichtte dat deze weer was aangevallen en compleet vernietigd was.

Later bleek echter dat dit incident compleet verzonnen was. Deze twee incidenten hebben er wel toe geleid dat de VS nog meer ging investeren in ‘defensie’ van Zuid-Vietnam en zo de druk opvoerde.

Vanaf nu werd het een echte vuile oorlog met veel slachtoffers aan beide kanten. Op het hoogtepunt van de oorlog, april 1969, bevonden zich 543.400 Amerikaanse soldaten in Vietnam. Hoewel de VS zo sterk investeerde, hadden ze de overhand nog steeds niet kunnen halen door verschillende factoren. Zo vochten de Vietcong in het oerwoud, een omgeving die voor de Amerikanen onbekend was. De Vietnamezen maakten heuse tunnelcomplexen die verschillende dorpen met elkaar verbonden en zetten primitieve, maar heel efficiënte vallen op. De Amerikanen maakten gebruik van verschillende chemische middelen, zoals bv. het bekende Agent Orange dat het oerwoud ontbladerde. Ook aan het tropische klimaat en het vele ongedierte konden de Amerikaanse soldaten niet wennen. De Vietcong werden ook voortdurend door Noord-Vietnam bevoorraad via de Ho Chi Minh-route.

Vanaf 30 januari 1968 begon het laatste grote offensief van de Vietnamoorlog, uitgevoerd door de Vietcong. Dit offensief draagt de naam ‘Tet-offensief’, aangezien het begon op Tet Nguyen Dan, de nationale feestdag. Op die dag werd normaal een wapenstilstand gehouden, maar de Vietcong voerde een verrassingsaanval uit en zo raakten de Amerikaanse gelederen nog meer ontmoedigd dan ze al waren.

6.Einde