Vietnamoorlog

Inleiding Voor school moet ik een onderzoek doen over een onderwerp dat te maken heeft met de strijd tussen het communisme en het kapitalisme. Ik heb als onderwerp de Vietnamoorlog gekozen, omdat ik daar nog niet zo heel veel van wist en er dus wel eens wat meer over wilde weten. Ik heb een probleemstelling gemaakt waarin vragen staan die ik allemaal ga proberen te beantwoorden. Ik wil uitzoeken hoe de Vietnamoorlog is begonnen vooral ook wat daarvoor is gebeurd. Hoe het allemaal zover heeft kunnen komen dat de Amerikanen er zich mee gingen bemoeien en wie er nou eigenlijk gewonnen heeft. Ook wil ik weten wat voor wapens er werden gebruikt en hoe er gevochten werd. Dit ga ik dus uitzoeken en het resultaat moet je maar lezen. Probleemstelling
Hoofdvraag: Wat is de Vietnamoorlog? Deelvragen: - Waardoor is de Vietnamoorlog uitgebroken? - Wat was er voor de oorlog gebeurd? - Waarom begon de V.S. de Vietnamoorlog? - Wat was de rol van de V.S. in de Vietnamoorlog? - Wie was de vijand van de V.S.? - Wat voor wapens werden er gebruikt tijdens de Vietnamoorlog? - Wat voor invloed had de media op de Vietnamoorlog? - Wat waren de gevolgen van de Vietnamoorlog? - Wat waren de gevolgen voor de V.S.? - Wat waren de gevolgen voor Vietnam? - Wat is de rol van het communisme/kapitalisme in de Vietnamoorlog?
1. Waardoor is de Vietnamoorlog uitgebroken? 1.1 Voorgeschiedenis In de tweede helft van de 19e eeuw in 1885 had Frankrijk een kolonie in het gebied dat tussen India en China lag (Cambodja, Laos en Vietnam). In 1887 werd in dat gebied de Indochinese Unie gevormd. Het gebied werd Indochina genoemd, om aan te geven dat het gebied tussen India en China lag. De onafhankelijkheid in het land was voorbij. Frankrijk had het land gekolonialiseerd voor de rijst- en rubberplantages. Ze dachten ook dat de rivier de Mekong die door heel Indochina loopt een goede handelsweg vormde naar China. Maar dit viel tegen omdat er grote watervallen waren bij de grens van Laos en Cambodja. Bovendien hadden de Fransen niet veel te zoeken in de Zuidchinese provincie Yunnan. De Fransen haalden dus niet zo veel winst uit Indochina als ze gehoopt hadden. Daartegenover hadden de Engelsen in India een prachtige infrastructuur, een sterk leger en een winstgevend systeem. Dit alles was voor de Fransen nog een droom. De Vietnamezen begonnen ook steeds meer tegen te werken. Ze begonnen de Fransen steeds meer te haten. De Vietnamezen waren vooral kwaad omdat de Fransen het land hadden verdeeld in kleine stukjes. Deze stukjes land werden verpacht door Fransen. De boeren moesten soms wel 60% van de totaalopbrengst betalen. Ook de Vietnameze scholen die steeds meer Frans werden waren een doorn in het oog voor de Vietnamezen. De Chineze tekens werden ook verboden voor de bevolking met als gevolg dat het land langzaam in de greep van het analfabetisme kwam. In 1940 ging nog maar 20% van de bevolking naar school. Uiteindelijk kwamen er een aantal grote opstanden. De Fransen hielden stand en stopte alle opstanden door grote slachtingen aan te richten. Zo lieten ze zien dat opstanden met de dood bekocht moest worden. Er kwam een verzetsbeweging op gang. Een partij die hier heel sterk in was was de Indochinese Communistische Partij (ICP) onder leiding van Nguyen Tat Thanh die later bekend werd als Ho Chí Minh. (Hiernaast op het plaatje zie je Ho Chí Minh). Ho Chí Minh wordt ook wel Vader des Vaderlands genoemd, omdat hij Vietnam uiteindelijk naar de vrijheid heeft geleid. Hij organiseerde een reeks stakingen onder de boeren en een boerenopstand vanuit zijn schuilplaats in China. Ho Chí Minh reisde in zijn jonge jaren door allerlei landen en woonde in 1920 in Parijs waar hij wel eens naar de politiek ging kijken. Op een gegeven moment ging hij zelf een keer, in de stad Tour, bij een belangrijk congres een openingsspeech houden. Zijn speech ging over zijn eigen vaderland: Vietnam. Hij kwam protesteren tegen al het geweld in zijn land. Zijn speech zou daarna wereldberoemd worden. Dit was ook het startsein voor Ho Chí Minh om zich meer met de politiek bezig te gaan houden. Zijn doel was om zijn eigen vaderland, Vietnam, te bevrijden van de Fransen en weer onafhankelijk te maken. Pas in de Tweede Wereldoorlog zag Ho Chí Minh dat hij zijn kans kon grijpen. De Fransen konden hun kolonie Indochina niet genoeg steun meer verlenen en Vietnam werd door de Japanners bezet. Ho Chí Minh had nu geen last meer van de Fransen en hij bedacht dat de Japanners toch nooit de volledige steun zouden geven om Vietnam te behouden. In 1941 richtte hij de Viet Nam Doc Lap Dong Minh Hoi (Liga voor de onafhankelijkheid van Vietnam) op oftewel de Viet Minh. Ho werkte veel samen met een militair Vo Nguyen Giap. Deze man zette een groot spionnennetwerk uit en zette diverse guerrillabases op. Deze bases lagen in het bergachtige Noord-Vietnam. Rond 1943 werd al een kleine strook in het noorden van Vietnam bij de grens met China veroverd en uitgeroepen als Vrij Zone. In maart 1945 werd geheel Indochina bezet door de Japanners. Dat was het moment voor Ho Chí Minh om een echte bevrijdingsoorlog te beginnen. De bevolking begon nu ook door te krijgen dat de Viet Minh de eerste partij was die de onderdrukkers van Vietnam een beetje uit de weg kon ruimen. Maar de bevrijdingsoorlog mislukte voor het grootste deel. De communisten veroverden echter wel grote delen in Noord-Vietnam. Nadat de atoombommen door de V.S. op Japan waren gegooid kwam er weer beweging in de bevrijdingsoorlog. Toen kwam de augustusrevolutie die op 16 augustus begon. De Viet Minh richtte op die dag het Nationale Comité voor de Bevrijding van Vietnam op. Drie dagen daarna werd Hà Noi ingenomen door de communistische guerrillastrijders. Vier dagen daarna werd ook al de stad Hué veroverd. Keizer Bao Dai van Vietnam stapte van zijn troon af. Op 29 augustus riep Ho Chí Minh een voorlopige regering uit in Hà Noi. Vier dagen daarna werd Ho president van de Democratische Republiek Viet Nam. Maar de Amerikanen en Russen besloten dat de Chinese Kuomintang de noordelijke helft van Vietnam moesten bevrijden en dat de Engelsen het zuiden van Vietnam moesten bevrijden. Meteen daarna braken er gevechten uit tussen de bevolking en de Fransen. In 1946 hadden de Fransen weer de macht terug in handen. Ze haalden keizer Bao Dai weer terug uit Amerika en ze bouwden het bestuur van Vietnam weer op. Ho's plannen voor een snelle bevrijding en onafhankelijkheid voor Vietnam vielen in duigen. Maar hij had er wel voor gezorgd dat Vietnam een vrije staat binnen de Franse Unie was geworden. Na een zwaar bombardement op de havenstad Hai Phòng begon Vietnam een allesoverheersende vrijheidsoorlog tegen de koloniale overheersing. Op 26 september 1945 stierf de eerste Amerikaanse soldaat. Dat was de luitenant-kolonel Peter Dewey. De Viet Minh ging steeds meer vechten als de Chinezen. De overwinning van Mao in China van 1949 was hun voorbeeld. Ze gebruikten veel propaganda en probeerden zoveel mogelijk haat op te wekken onder de bevolking. De Fransen kregen daardoor steeds minder houvast op hun kolonie. Uiteindelijk verzwakten de Fransen zo erg dat de overwinning behaald werd in 1954 op het slagveld van Dien Bien Phu. Na al dit gevecht waren de Vietnamezen er nog steeds niet. Ho Chí Minh zat aan de onderhandelingstafel in Genève. De bevrijding van Vietnam was dichtbij. Maar de wereldleiders wisten dit weer te stoppen. De Viet Minh moest zich terugtrekken tot boven de 17e breedtegraad. Daar moest de Democratische Republiek Vietnam gevormd worden en binnen twee jaar zouden er verkiezingen gehouden worden. Maar die kwamen er nooit. 2 Waarom begon de V.S. de Vietnamoorlog? 2.1 De Vietnamoorlog Nu begint de echte Vietnamoorlog pas. Die begint pas als de Amerikanen zich er mee gaan bemoeien. Als de verkiezingen wel gehouden zouden worden zou Ho Chí Minh die zeker hebben gewonnen. De Amerikanen zagen de opkomst van het communisme in het Noorden van Vietnam steeds meer als een vijand. De Amerikanen zagen het steeds meer als hun taak het Rode Gevaar (het Communisme) in de wereld terug te dringen. Na de machtsovername van Mao in China en de bloedige oorlog in Korea moesten ze dus ook een stokje steken voor Ho Chí Minh en zijn partij. Amerika steunde de partij van de katholieke premier Ngo Dinh Diem in het zuiden en begonnen na het vertrek van de Franse troepen in april 1956 militaire adviseurs te sturen. Ho Chí Minh werd steeds meer onder druk gezet door Amerika. De 17e breedtegraad werd nu al een echte grens tussen Zuid- en Noord-Vietnam. Zuid-Vietnam werd steeds meer geregeerd door Amerika. Dit alles was tegen de zin van Ho Chí Minh, die zich nog steeds hield aan de regels van Genève. Hij probeerde steeds contact te maken met Genève om te vertellen dat dit niet de juiste manier was, maar niemand luisterde naar hem. Ondertussen maakte Diem en de Amerikanen een steeds hechtere natie van Zuid-Vietnam. De boeren en enkele boeddhisten waren hier fel op tegen. Het noorden van Vietnam met Ho Chí Minh probeerde ook steeds meer een goede staat te vormen. Ze probeerden een goede industrie op gang te brengen en er werd ook veel aandacht besteed aan een goede landbebouwing. Dit zijn de grondbeginselen van een communistische staat. Na een aantal jaar werd Ho Chí Minh het wel een beetje zat dat de Amerikanen nog steeds in Zuid-Vietnam zaten in plaats van hem. In 1960 sloot hij zich in het geheim aan bij het "Nationaal Bevrijdingsfront van Zuid-Vietnam" beter bekend als de Viet Cong. 3 Wie was de vijand van de Amerikanen? 3.1 De Viet Cong De Viet Cong was de grote tegenstander voor de Amerikanen. Zij waren de harde kern van het oprukkende communisme en pleegden talloze aanslagen tegen de Amerikanen in Zuid-Vietnam. De Viet Cong beschikte over Russische wapens zoals de Ak-47. Op dit plaatje hiernaast zie je zo'n beetje alle wapens die door de Viet Cong werden gebruikt. De Viet Cong was een heel fanatiek leger. De mensen streden dan ook voor hun eigen vrijheid. Ze waren veel meer gedreven dan de Amerikanen. De Amerikanen waren in een vreemd land met één en al jungle vol met allemaal Viet Cong soldaten. De Viet Cong soldaten zaten echt overal en nergens in de jungle. Zij wisten als geen ander om te gaan met de vermomming van de jungle. De Amerikanen wisten dan ook niet wat ze tegenkwamen in Vietnam. De Viet Cong was ook heel slim in het opzetten van boobytraps die door de hele jungle zaten. De Viet Cong had nog een super slimme tactiek. Ze groeven kilometers lange tunnels in de jungle die soms zo smal waren dat er maar één met moeite door kon. Er zaten gewoon compleet gegraven bunkers onder de grond. De Viet Cong verborg zich soms wel dagen lang in zulke gangen. Zo waren ze niet te vinden. De ingang van zo'n gang zat dan ook goed verborgen en een gang had natuurlijk meerdere uitgangen. Het was gewoon één groot netwerk onder de jungle. En als je dan in zulke gangen kwam kon je heel gemakkelijk verdwalen. De gangen zelf zaten trouwens ook nog eens vol met boobytraps. Op de foto zie je een man die in een gang staat. Hij kan de gang zo afsluiten met de steen die hij boven zich houdt. Hiernaast zie je nog een plaatje van een gang die onder de jungle loopt. Die gangen zijn er nu nog steeds en je kan er in als je dat wilt. Dit is een mooie attractie voor toeristen. De Viet Cong bestond bijna alleen maar uit grondtroepen, ze beschikte niet veel over voertuigen. De Viet Cong bestond voor het grootste deel uit soldaten die vroeger van de Viet Minh waren en andere vrijheidsstrijders. Het allerbeste wapen van de Viet Cong was de jungle. 4 Vervolg: De Vietnamoorlog President John F. Kennedy kwam in 1961 aan de macht. Op 8 september in 1958 was de SEATO al opgericht. Deze verdragsorganisatie bestond uit de VS, GB, Frankrijk, Australië, Nieuw-Zeeland, Pakistan, Thailand en de Filippijnen. Franse troepen verlieten op 9 oktober in datzelfde jaar Hanoi. Generaal J. Lawton Collins - speciaal afgezant van Eisenhower, kwam naar Saigon om de steun van de VS aan Diem te bevestigen en daarbij 100 miljoen aan hulp toe te zeggen. Honderdduizenden vluchtelingen gingen van Noord- naar Zuid-Vietnam daarbij geholpen door de US Navy. In 1964 verslechterde de toestand in Zuid-Vietnam zeer snel. De militaire junta bracht er nog minder van terecht dan Diem. Johnson, die Kennedy opvolgde na zijn dood (John F Kennedy was vermoord), kon daar ook al niets aan doen, omdat de verkiezingen voor de deur stonden en hij naar zich voordeed als vredeskandidaat. Zodat hem niet te veel vredelievendheid verweten kon worden en om op actie te mogen overgaan zorgde Johnson er in augustus 1964 voor dat het Congres hem een blanco cheque gaf. Met deze blanco cheque kon hij nu een oorlog beginnen tegen de Viet Cong. Op dit plaatje zie je links Johnson en rechts Kennedy. Op 4 augustus werden twee Amerikaanse torpedobootjagers in de golf van Tonkin aangevallen door Noordvietnameze torpedoboten. Dit werd "het Tonkin- incident" genoemd.
4.1 Het Tonkin-incident Zuidvietnamese commando’s, die onder bevel stonden van de Amerikaanse bevelhebber lt. W. Westmoreland, deden op 30 juli 1964 een amfibieaanval op de twee Noordvietnamese eilanden Hon Me en Hon Nieu in de Golf van Tonkin bij de monding van de Rode Rivier. Een Amerikaanse torpedojager patrouilleerde op dat moment voor de Noordvietnamese kust. Dit schip heette "De Maddox" en voer af op de 2 Noord-Vietnameze eilanden zonder te weten dat daar een operatie aan de gang was. Vijandelijke Noord-Vietnameze schepen vielen toen "De Maddox" aan. Deze Vietnameze schepen waren aan het jagen op andere vijandelijke schepen. De "Maddox" liep geen schade op, maar twee van de Noordvietnamese schepen werden beschadigd door Amerikaanse vliegtuigen die te hulp waren gekomen en het derde werd door een voltreffer van de "Maddox" tot zinken gebracht. Volgens de Amerikaanse lezing bevond de "Maddox" zich op dat moment 23 mijl uit de Noordvietnamese kust en had het schip pogingen gedaan de Noordvietnamezen uit de weg te gaan. Maar volgens de Noordvietnameze kant waren ze niet eerder tot schieten over gegaan nadat "De Maddox" hun eerst een paar keer beschoot. De volgende dag besloot Johnson het hele gebied en de vloot te versterken. "De Maddox" moest samen met een andere torpedobootjager terugkeren naar de Noordvietnamese kust, dit keer tot op een afstand van 11 mijl, een mijl binnen de door Noord-Vietnam aangehouden, maar door de VS niet erkende 12-mijlszone. In de nacht van die zelfde dag hadden nieuwe aanvallen plaats van Zuidvietnamese motortorpedoboten op militaire doelen langs de Noordvietnamese kust. 's Avonds op 4 augustus werden twee Amerikaanse oorlogsboten aangevallen door de Noordvietnamezen. Noord-Vietnam zei dat deze aanvallen nooit plaats hebben gevonden en dat er helemaal geen schepen in de buurt waren. De Amerikanen begonnen gelijk allemaal plannen te treffen om Noord-Vietnam terug te kunnen pakken. Er werd uitgezocht wat ze zouden gaan aanvallen en iedereen werd voorbereid. Negen uur later vlogen de vliegtuigen al door de lucht en vielen de Noord-Vietnameze vloot aan die ze bijna totaal vernietigden. Hierna volgde een reeks van Amerikaanse aanvallen die veel erger waren dan de aanval op hun eigen twee torpedobootjagers. Johnson liet hierna het Amerikaanse volk weten dat de Amerikanen in gevecht waren geraakt met Noord-Vietnam. Met deze aanval van Noord-Vietnamezen kon Johnson nu dus echt de oorlog beginnen, maar niet iedereen uit het Congres stond achter de Amerikaanse president en stemden tegen. Maar daar werd toch niet naar geluisterd. 5 Vervolg: De Vietnamoorlog. Johnson vroeg om de volmacht om alles te doen om herhaling te voorkomen. De president kreeg het recht om verdere aanslagen te verhinderen en mocht alles doen wat noodzakelijk was om naties die in het SEATO-verdrag genoemd waren te beschermen. Als vergelding voor de aanval liet Johnson vervolgens de havens bombarderen van waaruit de Noordvietnamese torpedoboten opereerden. Toen Johnson Kennedy opvolgde had hij gelijk een einde kunnen maken aan alle Amerikanen in Vietnam. Dit deed hij echter niet omdat hij niet wilde dat Vietnam communistisch zou worden door middel van het domino-effect. Zo werd het opkomende communisme genoemd. Het werd zo genoemd omdat de landen steentje voor steentje elkaar aanstootte en communistisch werden. Johnson had al heel lang plannen klaar liggen om Noord-Vietnam te gaan bombarderen. Deze bombardementen werden "operatie Rolling Thunder" genoemd. 5.1 De bombardementen Deze bombardementen begonnen in 1965 en duurden maar liefst acht jaar lang. De Amerikanen bombardeerden alles door heel Vietnam wat ze maar bombarderen konden. Zo goed als alles werd platgegooid. De bombardementen duurden tot januari 1973. De Amerikanen beheersten het complete luchtruim van de Noord-Vietnamezen. De bombardementen gingen onafgebroken door. Ze hebben uitgerekend dat er in Noord- en Zuid-Vietnam meer bommen zijn gegooid dan op heel Europa in de Tweede Wereldoorlog. De Amerikanen hebben voor maar liefst 6 miljard dollar bommen gegooid op Vietnam en daar hebben ze 600 miljoen dollar schade mee aangericht. De Vietcong wist ook weer handig om te gaan met de bommen die niet ontploften en maakten er zo goed als alle booby-traps van. Er is ongeveer voor 4 miljoen ton aan bommen gegooid op Vietnam. Onder de 21e breedtegraad werden alle steden, dorpen, fabrieken, bruggen en andere gebouwen weggevaagd. Complete steden als: Tanh Hoa, Vinh, Haiphong, Namdinh en Phuly zijn helemaal platgegooid. Er zijn alleen nog maar ruïnes van over. De bevolking moest een manier zien te vinden om verder te kunnen leven tussen die 8 jaar lange bombardementen door. Ze groeven allerlei schuilplaatsen; sommigen waren klein voor maar één persoon, die hielpen dan ook alleen maar tegen de scherven, maar sommigen waren ook zo groot en goed gemaakt dat grote groepen mensen er maanden konden blijven en gewoon eten, werken en rusten. Deze grote en kleine schuilplaatsen stonden allemaal met elkaar in verbinding door middel van tunnels en loopgraven. Ook ondergrondse scholen, fabrieken en dorpen werden met elkaar verbonden door tunnels en loopgraven. Zo kon het gewone leven zeg maar "gewoon" door gaan en werd er een ondergronds leven gecreëerd. Al die bommen richtten verschrikkelijk veel schade aan, maar de Noordvietnamezen werden er niet door gebroken. De mensen in het binnenland konden meestal op tijd gewaarschuwd worden voor aanvallen van de Amerikanen. Hierdoor kon het aantal slachtoffers redelijk laag gehouden worden, maar aan de kust waren de mensen nooit veilig. De schepen lagen vlak voor de deur en konden altijd een verrassingsaanval uitvoeren. Er kwam ook een ander soort wapen in de strijd sinds 1961. Dit wapen heette "Agent Orange". Hier rechts zie je een plaatje van twee vliegtuigen die Agent Orange over de jungle sproeien. Het was een chemisch wapen, een ontbladeringsmiddel, die zorgde dat complete stukken oerwoud hun bladeren verloren en alles dus kaal werd. Het werd vanuit een vliegtuig over een stuk jungle gespoten en alles werd bedekt met een oranje laag, vandaar dus ook "Agent Orange". Zo konden de Amerikanen niet meer gemakkelijk in een hinderlaag van de Vietcong lopen en konden ze allerlei schuilplaatsen ontdekken. Doordat er geen bomen meer waren konden vliegvelden en wegen ook makkelijker bewaakt worden. In totaal is er zo'n één derde deel van de Vietnameze bossen verdwenen. Hier links zie je een plaatje van Zuid-Vietnam. Het rode gedeelte is besproeid met Agent Orange, daar is dus niets meer. Maar later bleek dat het Amerikaanse wapen ook kankerverwekkend was. Na 1967 gingen de Amerikanen op grote schaal over op het gebruik van fragmentatiebommen. De bommen waren niet langer bedoeld voor het vernietigen van gebouwen. De fragmentatiebommen werden gebruikt voor het doden, verwonden en verminken van mensen. Dit was geen goede zaak. De Vietnamezen begonnen dan ook allemaal maatregelen te nemen om zich zo goed mogelijk schuil te houden voor de vliegtuigen. Het meest gebruikte camouflage-materiaal was stro. Honderdduizenden en zeker wel miljoenen mensen stierven of werden verminkt. De gevolgen van de fragmentatiebommen zijn nu nog steeds zichtbaar. Er worden nog steeds kinderen met afwijkingen geboren. Uiteindelijk stopten de bombardementen eind december 1972. De Vietnamezen hebben nog steeds last van de bombardementen van nu al 30 jaar geleden. Er liggen nog steeds gigantisch veel onontplofte bommen in Vietnam. Elk jaar weer vallen er veel slachtoffers. Er liggen nu nog waarschijnlijk zo'n 3 miljoen onontplofte bommen. Vanuit Amerika is er dan nu ook hulp gekomen. Er zijn Amerikaanse bommen-opruimdiensten gekomen die zo veel mogelijk bommen opsporen en onschadelijk maken. 6 Wat voor invloed had de pers op de Vietnamoorlog? De pers had een hele slechte invloed op de Vietnamoorlog. De pers heeft er waarschijnlijk ook aan meegeholpen dat de Vietnamoorlog verloren is door de Amerikanen. Toen de oorlog al een tijdje aan de gang was begon de pers zich ook steeds meer met de oorlog te bemoeien. Ze gingen naar Vietnam en volgden daar het leger op de voet om alles maar te fotograferen, beschrijven en te filmen. Heel veel van dat materiaal werd ook echt uitgezonden in Amerika. Zo kwamen alle Amerikanen er achter wat voor een vreselijke dingen er gebeurden in Vietnam. Ze zagen hoe hun eigen leger mensen mishandelden en vermoorden, ook gewone burgers die helemaal geen bedreiging vormden. Hierdoor moesten de Amerikaanse soldaten steeds gaan opletten voordat ze ergens aan begonnen of er geen pers in de buurt was. Dat was natuurlijk niet gemakkelijk. De pers die naar de Vietnamoorlog trok was natuurlijk geen gewone pers, dat was de echte doorgewinterde pers. Bovendien was de pers heel gedreven om al die "spannende" beelden vast te leggen. De Vietcong zelf had veel voordeel van de pers. Ze gebruikten veel onderschept materiaal voor de Vietnameze bevolking om zo grote haat tegen de Amerikaanse soldaten te kweken. Steeds meer Vietnamezen sloten zich dan ook aan bij het bevrijdingsfront. In 1965 richtte de eerste krant zich al tegen de Vietnamoorlog. Ze zeiden dat de Verenigde Staten er alleen maar slechter van werden en dat het toch al een verloren oorlog was. Het zou ook een slechte invloed hebben op de economie van de V.S. Onderhand begonnen de Amerikaanse burgers zelf ook steeds meer door te krijgen dat wat zich daar in Vietnam afspeelde helemaal verkeerd ging. Er kwamen opstandjes en steeds meer protesten die steeds groter werden. De Amerikanen begonnen ook de dienstplicht te weigeren en op veel scholen en universiteiten werden er zogenaamde "teach-ins" gegeven waarin verteld werd aan studenten dat het niet goed was om nog in dienst te gaan en dat je de dienst plicht moest weigeren. De mensen protesteerden ook tegen de chemische en biologische wapens die in de Vietnamoorlog werden gebruikt. Tegen het "Agent Orange" en ook tegen het verspreiden van ziektekiemen in het drinkwater van de Vietnamezen die bedoeld waren voor de Vietcong. Ook waren de Amerikanen fel tegen de napalm-bommen. Deze brandbommen werden gebruikt om alles in een grote straal plat te branden, waar ook zeer veel mensen aan stierven. Veel soldaten uit het leger zelf begonnen ook orders te weigeren. Ze zagen in dat de Vietnamoorlog niet te winnen viel. Ze wilden hun mannen of zichzelf niet de dood insturen. 7 Wat waren de gevolgen van de Vietnamoorlog? Het einde van de Vietnamoorlog was in zicht. Het Amerikaanse leger had zoveel verliezen dat president Nixon uiteindelijk in het einde van december in 1972 stopte met het bombarderen boven de 20ste breedtegraad. Daarna op 23 januari 1973 kwam er nu dan ook een echte wapenstilstand in de Vietnamoorlog. Weer daarna op 15 augustus van datzelfde jaar werden alle militaire acties van de Amerikanen in Vietnam beëindigt. Zuid-Vietnam bestond daarna nog 2 jaar en op 30 april 1975 gaf Zuid-Vietnam zich over aan de communisten. De communisten hadden de oorlog gewonnen.
7.1 De gevolgen voor Amerika De gevolgen voor Amerika waren zeer groot. De soldaten werden dan ook niet als helden onthaald. De hele Vietnamoorlog was een zware klap voor de economie in de V.S. Er was een grote inflatie. Maar ook het hele Amerikaanse bestuur had een grote klap gekregen. Zij hadden meegedaan aan allemaal illegale en geheime activiteiten. Hierdoor was het vertrouwen van de bevolking in de regering helemaal weg. Ook hadden de andere landen van de wereld allemaal gezien wat Amerika in Vietnam gedaan heeft. Dat heeft natuurlijk geen goed uitwerking op de handelswegen en het vertrouwen in Amerika. De scheidingslijn tussen het communisme en het kapitalisme was ook groter geworden. Veel Amerikaanse soldaten kwamen met trauma's, verminkingen of vaak nog erger; met een kist terug. Uiteindelijk is de hele Vietnamoorlog een grote mislukking geweest voor de V.S. 7.2 De gevolgen voor Vietnam Vietnam heeft de ook heel zwaar geleden en lijdt nu nog steeds. Je kan dan ook niet zeggen wie er de meeste fysieke en/of mentale schade heeft opgelopen. Die is aan beide kanten gewoon te groot. Behalve alle slachtoffers van Vietnam is het landschap ook voor het grootste deel verwoest. Overal vond en vind je nog kale plekken van alle bombardementen. Bijna alle steden en dorpen zijn wel gebombardeerd door de Amerikanen. Je kan ook niet echt zeggen of het een overwinning is voor de Vietnamezen. Ze waren weliswaar bevrijd van de kolonisering en waren eindelijk een vrij en zelfstandig land, maar er zijn natuurlijk ook Vietnamezen die niet communistisch wilden worden. 8 Conclusie van de Vietnamoorlog en de rol van het communisme/kapitalisme Nou, je kan deze oorlog gewoon zien als een oorlog van kapitalisme (V.S.) tegen het communisme (Noord-Vietnam). De officiële reden dat Amerika mee deed was dat ze de Zuid-Vietnamezen zouden helpen te vechten tegen de aanvallen van de Noord-Vietnamezen. Dat de Zuid-Vietnamezen dit helemaal niet wilden maakte de Amerikanen niets uit, want de echte reden voor Amerika was eigenlijk dus gewoon het opkomende communisme tegenhouden. Dit is uiteindelijk dus niet gelukt. Ze haalden zichzelf gigantisch onderuit en de spanningen tussen de bron van het communisme, de Sovjet-Unie, en de Amerikanen liepen alleen maar hoger op. De Vietnamoorlog was ook een hele smerige oorlog, waarin gemene wapens werden gebruikt, heel veel mensen zijn gemarteld, verminkt en vermoord zijn. Dit is dus mede dankzij de pers zo goed naar buiten gekomen. De mensen konden zo voor het eerst goed zien wat hun soldaten in zo'n oorlog nou werkelijk deden. De Amerikanen mogen nooit meer zo'n oorlog beginnen, dat zullen ze ook wel niet doen na deze grote mislukking.