Sigaren

Werkstuk door een scholier
Klas onbekend | 1126 woorden
23 april 2009
28 keer beoordeeld

28 keer beoordeeld

ADVERTENTIE

Waar zou jij over willen praten?

Wist je dat praten over waar je mee zit helpt? Met De Kindertelefoon kun je over ALLES praten.

Sigaren

Geschiedenis Het is bekend dat in de wereld reeds lang voor de komst van Columbus als rookwaar werd gebruikt. In het bijzonder de Maya's rolden tabaksbladeren in een vorm die hen ertoe in staat stelde de tabak aan te steken en op te roken. Dit kon als voorloper van de sigaar worden gekenmerkt. De Cubaanse Indianen noemden dit een cohiba, nu een zeer duur merk. Tegenwoordig spreekt men op Cuba van tabacos als men een sigaar bedoelt.

Tijdens de koloniale periode ontstond een belangrijke tabakshandel tussen het Caraïbisch gebied en Europa. De Spanjaarden begonnen aan het eind van de 17e eeuw met het planten van tabak, en exporteerden de tabaksbladeren naar de rest van de wereld. Het Verenigd Koninkrijk verbouwde tabak in Virginia, en de tabaksindustrie kwam tijdens het Britse Rijk tot grote bloei.

In Europa was Spanje het eerste land dat sigaren produceerde. In 1717 begon in Sevilla het eerste sigarenfabriekje. Omstreeks 1790 ontstond er een sigarenindustrie in Frankrijk en Duitsland, en pas in 1820 ook in Engeland. Nederland en België volgden. De Nederlandse sigarenindustrie begon in 1826 te Kampen. Het betrof toen nog vooral sigaren voor familiekring en kennisen. De eerste echte sigarenfabriek opende in 1858 te Amsterdam. Naast vele andere plaatsen speelden vooral Eindhoven, Valkenswaard en Veenendaal en natuurlijk Kampen een belangrijke rol.

De specifieke sigarenindustrie kreeg in de 20e eeuw echter behoorlijke concurrentie van de sigaret, die er enerzijds toe heeft geleid dat men sigaren machinaal begon te produceren, om de prijs te drukken, en anderzijds dat de traditioneel vervaardigde sigaren steeds duurder werden. De eerste sigarenmachines deden in 1924 hun intrede. Deze konden echter nog niet alle stappen van de sigaretenmachine’s verrichten.

De meeste sigaren worden momenteel in de Verenigde Staten geproduceerd. Nederland is de grootste sigarenexporteur ter wereld, met een exportvolume van 2 miljard sigaren per jaar. De meeste van deze sigaren worden echter in België vervaardigd.

Hoe worden sigaren gemaakt?
De sigaar bestaat uit versneden tabak, het zogenaamde binnengoed, waaromheen het omblad wordt gerold (een voorbewerkt tabaksblad). Dan heeft men een zogenaamde pop. Hieromheen wordt dan het dekblad gewikkeld, waarna de sigaar compleet is.

De gebruikte tabak word bevochtigd en het binnengoed word in het omblad gerold tot een model dat pop werd genoemd. Daarna werden ze gedroogd. Daarna werden de poppen een kwartslag gedraaid om naadvorming te voorkomen, dit was het poppendraaien. Als de pop in model was, werden de uitstekende delen afgesneden en hergebruikt in nieuw binnengoed. De pop werd nu handmatig van een dekblad voorzien, dat een kwart of één zesde deel van een Sumatra tabaksblad was, dat spiraalsgewijs van het vuureind tot achteren om de pop werd gedraaid. Aangezien de zij-nerven vanuit de hoofdnerf gezien naar links en rechts uitwaaieren en deze zo weinig mogelijk zichtbaar moeten zijn, wordt een sigaar "links"en "rechts" opgedekt. Soms word de sigaar nog bewerkt door hem onder een blokje te rollen om zo de sigaar mooier te maken. Als de sigaar gereed is, gaat hij naar de sorteerderij. Daar worden de sigaren door speciale vakmensen op lange tafels gesorteerd op kleur, dit gebeurde in ruimten die werden voorzien van daglicht vanuit het noorden. Dan worden de sigaren geperst en voorzien van een code, om vervolgens enkeledagen in de droogkamer te drogen. Vervolgens worden ze voorzien vanhet bandje en daarna verpakt in kisten. Zo gebeurde vroeger. Nu gebeurt ditzelfde ook alleen dan alles met machines.

Toen en nu
Soorten sigaren
Sigaren worden in vele modellen gemaakt. Sommige modellen zijn al heel lang bekend, terwijl andere modellen slechts allen met de machine vervaardigd kunnen worden, en dus een kortere geschiedenis hebben. In de tijd van het handwerk was elk standaardmodel exact omschreven en waren sommige afwijkingen van de standaard (bijvoorbeeld een kleiner vuureinde) aanleiding tot het betalen van boetes op het grondloon per 1.000 stuks. Tegenwoordig is machinale productie van elk model mogelijk, en worden sigaren nog slechts uiterst zelden handmatig gemaakt of (met dekblad) opgedekt.
Een aantal soorten

Cigarillos
Nederlands meest gerookte sigaartje. Uitstekend geschikt voor een kort rookmoment. De Cigarillos is afgewerkt verkrijgbaar.

Senoritas
Een uitstekend model om het rookgenot volledig tot zijn recht te doen komen. Een heel mooi formaat .

Wilde Havanna
Senoritas met flos. Gekenmerkt door een volle, evenwichtige smaak.

Tuitsenoritas
Mooie authentieke Senoritas die zich door zijn fijne rookeigenschappen mag verheugen in een stijgende populariteit. Aan te steken aan de tuit!

Panatella
Elegante sigaar, langer en slanker dan de gemiddelde Senoritas. Zeer in trek bij de relatief jongere roker.

Corona
De keizer onder de sigaren. Door zijn vorm ideaal voor de eche rokers Uitstekend geschikt voor na het eten.

Het sigarenbandje
Hoewel tegenwoordig nog slechts weinig Nederlandse sigaren van een sigarenbandje worden voorzien, is het sigarenbandje toch lange tijd één van het meest mooie kenmerk van de sigaar geweest.
In 1880 kwam de in sigarenverpakkingen gespecialiseerde drukkerij Schött als eerste met bedrukte ringen op de markt. In Europa werd deze papieren ring voornamelijk gebruikt om beschadiging van het dekblad tijdens het roken te voorkomen. In Amerika, waarheen Schött ook in die jaren al naar toe verkocht, gebruikte men de ring om aan te geven tot hoever een sigaar met behoud van de goede smaak kon worden opgerookt. In die jaren werden in Amerika tabakken verwerkt, die bij verbranding zoveel teerprodukten afscheidden, dat het laatste gedeelte van de sigaar ongenietbaar werd. Rond 1890 begon men het bandje te gebruiken als verfraaiing van de verpakking, en om aan te geven dat de sigaar tot de beste kwaliteitsklasse behoorde. Zo gebruikte men vóór de Eerste Wereldoorlog, toen de prijs van het gebruikelijke model sigaar tussen 5 en 7 cent lag, slechts bandjes voor sigaren van 10 cent en duurder. Eind vorige eeuw begon de firma Schött voorzichtig met het toepassen van gouddruk (met goudinkt) bij het van de ringen. Aangezien men het maken van reliëfdruk nog niet kende (en vlakgoud een doods effect geeft), gebruikte men voor de ringen 'gegolfd' papier. In 1897 kwamen de eerste ringen met echt bladgoud, die bijzonder fraai waren. Aangezien de bewerking met bladgoud buitengewoon kostbaar was, ging men echter geleidelijk over tot het gebruik van bronspoeder. Tegenwoordig wordt alleen nog in zeer speciale gevallen gebruik gemaakt van bladgoud. Omstreeks 1900 kwam de zogenaamde Bismarckring op de markt. Iedere fabrikant had in die tijd een luxe-merk in zijn collectie dat Bismarck heette. Schött ontwierp in die jaren slechts één ring per jaar voor eigen merken van fabrikanten. Na de Eerste Wereldoorlog kwam hier snel verandering in. Vanaf die tijd gebruikte iedere zichzelf respecterende fabrikant nog slechts ringen met zijn eigen merk.