Martin Luther King

De jonge Martin Luther King Martin Luther king werd geboren op 15 januari 1929 in de stad Atlanta, in het zuiden van de Verenigde Staten. Zijn ouders behoorden tot de welgestelde middenklasse. Dat de waren de meer voorname en ook wel rijke mensen van de stad. Zijn vader was iemand die onrecht slecht kon verdragen. Negers mochten niet als slaaf behandeld worden. En bij Martin Luther King thuis merkte je dat aan alles. Op een dag ging Martin met zijn vader schoenen kopen. In de winkel ging vader King op een plaats zitten die alleen voor blanken waren bestemd. Men vroeg
vader King om achter te gaan zitten. Daar was een aparte ruimte voor negers. Maar hij deed of hij die vraag niet begreep en antwoordde: "Ik heb al een stoel naar mijn zin gevonden." Toen kreeg hij het bevel weg te gaan of te gehoorzamen. Hij stond op, nam zijn zoontje bij de hand en ging weg. Deze gebeurtenis maakte diepe indruk op Martin. Hij zal die onwaardige behandeling nooit vergeten! Martin las graag en al op jonge leeftijd had hij al veel belangstelling voor godsdienst. Het was dus niet vreemd dat hij voor dominee ging studeren. Eigenlijk wilde hij meer zijn dan dominee alleen. Hij wildde de mensen aan het denken zetten over het werken en over hun leven. Hij zou ze doen beseffen hoe oneerlijk de negers behandeld werden. Nadat hij in 1955 zijn studie had afgemaakt, werd hij predikant in Montgomery. Die plaats ligt in Alabama. Dat is ook zo’n zuidelijke staat, waar de aprtheid ver was doorgevoerd. Zijn vrouw Correta Scott had eigenlijk schoon genoeg van die zuidelijke staten. Ook zij was opgegroeid met de daar heersende negerhaat. Maar Martin Luther King vond het zijn plicht in het moeilijke zuiden te gaan werken. Hij zou de negers naar een betere toekomst leiden. Zijn verblijf in Montgomery bracht hem meteen middenin de dagelijkse problemen van de zwarte bevolkingsgroep. Hij was toen 26 jaar.
Een paar acties Mevrouw Rosa Parks, een negervrouw van middelbare leeftijd, was de aanleiding tot de eerste grote actie. In Montgomery moesten zwarten hun plaats in de bus afstaan aan de blanken. Maar mevrouw Parks deed dat niet. Later vertelde ze daarover: "ik weet echt niet waarom ik niet opstond. Ik was allen maar moe van het winkelen. Mijn voeten deden pijn." De politie kwam erbij en mevrouw Parks werd gearresteerd en in de gevangenis gegooid. Ze kreeg ook nog een boete van 10 dollar. Dat was de druppel die emmer deed overlopen. De negers van Montgomery waren het beu. Binnen 24 uur na de arrestatie van mevrouw Parks hielden ze een grote vergadering. Daar maakten ze een plan van protest. Na lang praten werd besloten een algehele boycot van de autobussen af te kondigen. Dat wil zeggen: zij besloten niet meer met de bus mee te rijden. Ook vond men dat er een leider nodig was. Er werden verschillende namen genoemd, maar slechts èèn man was voor iedereen aanvaardbaar: Martin Luther King. De volgende maandagmorgen, het was 5 december 1955, zaten er maar enkele negers in de anders propvolle bussen. De busmaatschappiij leed flinke verlies en was dan ook woedend. Uit wraak trokken groepen blanken door de negerwijken en vielen de negers lastig. En de politie deed niks. Dominee King beklaagde zich bij het hoofd van de politie, maar hij werd in plaats van geholpen opgesloten. Wat in het begin bedoeld was als een boycot van 24 uur, groeide uit tot een staking van meer dan een jaar. Het openbaar vervoer moest voor blanken en negers gelijk zijn! De negers zouden net zolang staken tot het doel bereikt was. Wat in Montgomery gebeurde sprak ook veel studenten aan, vooral in Noord-Carolina. Daar wilden de jongeren een eind maken aan de apartheid in snackbars en restaurants. Zij gingen elke dag weer naar binnen, ook als zij werden geweigerd. Zij gingen zitten en eisten bediend te worden. Deze manier van protesteren werd bekend onder de naam "sit-ins" (zitacties). In 1956 besloot het Hooggerechtshof de rassenscheiding in de bussen op te heffen. Voor het eerst hadden de zwarten door een goedgeregelde actie een overwinning gehaald. Het was een eerste stap naar andere grote acties. Die hadden allemaal hetzelfde doel: gelijke rechten voor negers. Martin Luther King werd hierdoor erg bekend. Honderden kranten en tijdschriften uit de hele wereld besteedden aandacht aan hem. De ogen van duizenden blanken werden geopend voor de waarheid, die zo lang verborgen was. King wist dat de sit-ins en protestdemonstraties zouden leiden tot confrontatie met de commissaris van de politie, Eugene Conor, die bij de acties altijd gewelddadig ingreep. Conor zette waterkanonnen en politiehonden in tegen de demonstranten. Meer dan 3.000 mensen, onder wie Martin Luther King, werden gearresteerd. Op stukjes papier die de gevangenis binnen waren gesmokkeld schreef King zijn ‘brief uit de gevangenis van Birmingham’, de wijze waarop de politie te keer ging tegen de demonstranten. Amerika reageerde geschokt op de beelden de ze hadden gezien van de demonstranten en de politie. President Kennedy zei dat hij misselijk werd bij het zien van de foto waarbij een oude vrouw werd aangevallen door een enorme politiehond. Woedende reacties uit het hele land dwongen de stadsbestuurders tot een overeenkomst waarin stond dat in parken, bibliotheken en andere openbare gelegenheden de rassenscheiding werd afgeschaft en dat warenhuizen ook zwarten in dienst moesten nemen. In het hele land vonden honderden demonstraties plaats voor gelijke burgerrechten. Die lente in 1963 was belangrijk voor de gelijke burgerrechten. Geweldloos verzet King eistte van zijn volgelingen dat zij geen geweld zouden gebruiken. "Want geweld lost niets op", zei hij altijd. Het kostte hem vaak moeite om de woedende negers te kalmeren, maar het lukte hem. Steeds leerde hij hen wat geweldloos verzet inhoudt: -Het is wel degelijk verzet. Er is moed voor nodig; het is niet voor lafaards. -Het is niet de bedoeling van geweldloos verzet dat je de tegenstander verslaat; wel dat je begrepen wordt. -De aanval is in de eerste plaats gericht tegen het onrecht dat er heerst en niet tegen de personen. Tijdens een toespraak in Chicago zei Martin Luther King: "De geweldloze man weigert niet alleen zijn tegenstander neer te schieten, maar ook hem te haten". Dat was helemaal nieuw voor de Amerikanen. Zij waren opgegroeid in een tijd van "oog om oog, tand om tand." Dat wil zeggen: als je geslagen wordt, dan sla je terug!!! Maar de beroemde negerleider geloofde daar niet in. De man de man die zijn vijand juist niet terugslaat, zal volgens hem de wedstrijd winnen. En als hij de strijd niet wint, zullen zijn kinderen zegevieren. Martin Luther King heeft veel van zijn ideeën op papier gezet. Hij heeft verschillende boeken geschreven zoals: -De geweldloze revolutie. -De kracht van het liefhebben. -Waarom wij niet kunnen wachten. Zo konden vele anderen zijn ideeën lezen en horen. Hij heeft ook veel buitenlandse reizen gemaakt. In 1964 reisde hij naar Oslo om de Nobelprijs voor vrede te ontvangen. Daar kom ik straks op terug. De burgemeester van Berlijn, Willy Brandt, nodigde hem uit om voor een grote menigte te spreken. Paus Paulus VI ontving hem in Rome. In 1965 was hij in Amsterdam. Uit waardering voor zijn werk kreeg hij van de Vrije Universiteit daar een eretitel. Hij werd eredoctor in de sociale wetenschappen. Heel belangrijk was ook zijn reis naar Indië, het land van Gandhi. India was vroeger een Britse kolonie. De Indiërs moesten hard werken en de Engelsen staken de winst in hun zak. Onder leiding van Gandhi kwamen de Indiërs in verzet. Ook Gandhi wilde geen wapens gebruiken, daarom was hij het grote voorbeeld van Martin Luther King. Gandhi kwam door zijn verzet in de gevangenis terecht. Hij hield een hongerstaking van drie weken en vele andere acties. Net zo lang tot de Indiërs op 8 augustus 1948 vrij en onafhankelijk waren. Jammer genoeg heeft Gandhi dit niet kunnen meemaken. Hij werd op 30 januari doodgeschoten door een Indiër die geweldloosheid als slapheid zag. Toen Martin Luther King nog student was las hij boeken over Gandhi. Hij leerde er hoe je geweldloos verzet moest organiseren. Onder andere door het houden van marsen. Dat zijn tochten te voet met heel veel mensen. Nobelprijs Elk jaar worden de zogenaamde Nobelprijzen uitgereikt. Ze zijn bedoeld voor mensen die een prestatie van wereldbelang op hun naam hebben. De prijzen zijn vernoemd naar Alfred Nobel. Hij was een Zweedse ingenieur en scheikundige. Hij vond onder anderen dynamiet uit, een stof dat met veel kracht kan ontploffen. In 1986 stierf Alfred Nobel als een rijke man. In zijn testament stond dat zijn geld aan de staat geleend moet worden. Het zou dan elk jaar een groot bedrag van rente opbrengen. Van de rente worden de Nobelprijzen betaald. Het is een grote eer om tot de prijswinnaars te horen. Vooral de vredesprijs wordt heel hoog gewaardeerd. Het is zelfs zo dat niet elk jaar iemand wordt gevonden die de prijs verdient. Martin Luther King, was op zijn 35ste jaar, de jongste die voor deze prijs in aanmerking kwam. Eerder was deze vredesprijs toegekend aan Henri Dunant (stichter van het Rode Kruis), Theodore Roosevelt (president van de V.S.), Albert Schweitzer (theoloog, filosoof, medicus en organist) en Dag Hammarskjold (secretaris-generaal van de Verenigde Naties). De mars naar Washington Heel bekend was de mars naar Washington, die op 28 augustus 1963, onder zijn leiding werd gehouden. Mannen en vrouwen, blanken en zwarten, riep hij op om mee te doen. Nu kon men laten zien en horen dat men vrede en rechtvaardigheid wenste. Meer dan 250.000 mensen gaven zich op. Daar waren 60.000 blanken bij. Daarbij bleek dat ook vele blanken Amerikanen voor een eerlijke behandeling voor de negers waren. In lange rijen trokken de betogers van verschillende kanten de stad in. Ze ontmoetten elkaar in het monument van president Lincoln, de bevrijder van de slaven. Alles verliep volgens plan en rustig. Zo’n samenkomst was in de hoofdstad nog niet vaker te zien geweest. Dominee King sprak een rede uit, die de indrukwekkendste uit zijn hele loopbaan was. Er luisterden 250.000 demonstranten naar hem. Miljoenen anderen uit de hele wereld konden hem op televisie zien. In zijn toespraak vertelde King van een droom. Een droom die over een toekomst ging waarin alle mensen elkaars gelijken
zouden zijn. Vele aanwezigen hadden tranen van ontroering. Zonder ophouden bleef King zich inspannen voor zijn ideaal. Door zijn toespraken groeide het aantal mensen dat hem steunden. King werd beschouwd als de man die de negers kon redden. Een andere mars was de mars van Selma naar Montegomery, de hoofdstad van Alabama. Maar er was ook kritiek. Men was boos op hem omdat hij bij marsen altijd studenten en middelbare scholieren liet meedoen. Zelfs kinderen van de lagere school en de kleuterschool raakten soms bij acties betrokken. Ze marcheerden in 1961 en 1962 door de straten van Albany (Georgia) en werden direct achter slot en grendel gezet. Maar was die kritiek wel eerlijk? Mocht Martin Luther King geen beroep op de kinderen doen? Toen dominee King werd gevraagd waarom hij kinderen gebruikte bij demonstraties, antwoordde hij: "Zij moeten de kans krijgen zich te uiten over het onrecht dat al vanaf hun geboorte begint..." Er was ook kritiek onder de zwarte bevolking. Er waren negers die sneller succes wilden door geweld te gebruiken. Maar King heeft altijd vastgehouden aan zijn overtuiging dat geweld allen maar nieuw geweld voortbrengt en dat haat alleen maar nieuwe haat kan uitlokken. Het was vooral de organisatie Black Power (zwarte macht) die het geweldloos verzet afkeurd. Black Power streeft ook naar gelijkheid voor de negers, maar schrikt niet terug voor geweld. De leden van Black Power beschouwen de blanken als hun tegenstanders. Zij zijn het dus niet eens met King over een geweldloze revolutie. Maar zij geloven wel in hetzelfde ideaal. Ondanks die kritiek werd Martin Luther King tot ver buiten Amerika gewaardeerd. Zo werd hij in 1953 tot het weekblad Time uitgeroemen tot "man van het jaar". En toen hij zijn invloed in 1964 een hoogtepunt had bereikt, kreeg hij de Nobelprijs voor vrede.
Speeches van Martin Luther King: Free At Last
I’ve Seen The Glorie
Worth Dying For
I Have A Dream
End Of Last Speeches Zijn Dood De aanslag op Martin Luther King was de niet de eerste aanslag op hem. Hij was al eens eerder met een mes gestoken. Er is ook meermalen een bomaanslag op zijn huis gepleegd. Bij een daarvan werd zijn huis vrijwel geheel verwoest. De daders moest men zoeken bij de blanke racisten: mensen die dachten dat hun ras beter was dan elk ander ras. Ook werd hij meerdere keren aangevallen en ernstig mishandeld door racistische tegenstanders. En daarbij kwamen nog talloze keren dat hij in de gevangenis werd opgesloten. Op 4 april 1968 lostte een blanke het fatale geweerschot. Nog dezelfde dag had Martin Luther King een toespraak in Memphis gehouden. Daar zei die: "Er wordt gesproken over bedreiging van onze zieke blanke broeders. Ik wil graag nog lang leven maar ik ben daar niet bezorgd om. Ik ben nergens bezorgd om." Het bericht van zijn dood veroorzaakte grote droefheid in Amerika en daarbuiten. President Johnson vroeg elke burger het geweld, waarvan King het slachtoffer
was, na te vertellen. Maar in Memphis was het geweld al begonnen. Binnen 24 uur na het bekend worden van de moord. Scherpschutters schoten op de politie, er werd brand gesticht en geplunderd. Het geweld breidde zich snel naar de anderen steden uit. Martin Luther King heeft zijn leven gegeven voor zijn ideaal: gelijke rechten voor zwart en blank. Helaas is dat ideaal nog geen werkelijkheid. Nog altijd worden negers als minderwaardigen behandeld. Dat alleen omdat ze zwarte huidskleur hebben en vroeger slaven zijn geweest !!! Toch heeft King zijn strijd niet voor niets gestreden. Hij heeft veel mensen aan het denken gezet over ongelijkheid en geweldloosheid. Hij werd op 9 april 1968 begraven in Atlanta. Hij had net zo’n begrafenis als een slaaf in vroegere tijden. Twee ezels trokken een kar met daarin de doodskist. Ongeveer 150.000 mensen, waarvan grotendeels blanken waren, trokken mee met de rouwstoet.