Kinderarbeid

Dit werkstuk over kinderarbeid bestaat uit 2 opdrachten. De 1ste is een biografie van 2 personen die tegen kinderarbeid zijn, het gaat over Michael Sadler en Frances Trollope. De 2de taak is een speech tegen kinderarbeid. Alle informatie moesten we van onze leraar afhalen van de volgende site: http://www.spartacus.schoolnet.co .uk/Textiles Task 1 Frances Trollope Ik ben geboren in 1780 in Hampshire als dochter van een geestelijke. Toen mijn man zijn bedrijf over kop ging was ik 52 jaar en begon ik romans te schrijven. Mijn boeken waren zeer populair zodat het niet lang duurde de schulden van mijn man af te betalen. Ik geloofde dat romans af konden rekenen met belangrijke sociale problemen. Mijn roman "Jonathan Jefferson Whitlaw" ging over de slavernij en de roman "The vicar of Wrexhill" handelde over de misbruiken in de kerk. In 1839 raakte ik betrokken bij de actie tegen kinderarbeid en nadat ik een bedrijf in Manchester en Bradford bezocht had schreef ik de roman "Michael Armstrong, the factory boy" waarop ik veel kritiek kreeg omdat ik over zulke "gewone" mensen schreef. Een criticus beweerde zelfs dat ik de mensen op wou zetten tegen de bedrijfeigenaars en hij zei dat ik in de gevangenis zou moeten zitten voor het schrijven van deze roman. Mijn meest succesvolle romans waren "The widow Barnaby" en "The widow married". Ze overleed in 1863 en had 40 romans geschreven. Haar zoon Anthony Trollope (1815-1882) was ook een goede schrijver. Michael Sadler Ik ben geboren in 1780 in Derbyshire maar ben verhuisd naar Leeds waar ik Iers linnen invoerde. In 1832 werd ik verkozen tot Tory MP van Newick. Op 16 maart 1832 stelde ik in het hoger huis een rekening voor om al de personen onder de 18 jaat maximum 10 uur per dag te laten werken. Na een lang debat was het duidelijk dat mijn rekening niet door het parlement zou komen. Toch werd in april 1832 besloten om een andere parlementaire commissie zich over het probleem van kinderarbeid te laten buigen. Ik werd tot voorzitter gedoopt en de volgende maand werden 48 mensen die als kinderen hadden moeten werken verhoord door het parlementaire comité. Op 9 juli ontdekte ik dat er 6 van waren ontslagen wegens het doorspelen van informatie over kinderarbeid aan het parlementaire comité. Ik kondigde aan niet langer arbeiders te interviewen maar wel doctors die ervaring hadden in het verzorgen van mensen die uit de fabrieken kwamen. Bij de algemene verkiezingen in 1832 was zijn grote tegenstander John Marshall die dankzij zijn grote invloed in Leeds makkelijk de verkiezingen won. Ik zat nu zonder zetel in het hoger huis. Mijn rapport over kinderarbeid werd in januari 1833 gepubliceerd. De informatie schokte het Britse volk die hierdoor het parlement onder druk zette om de kinderarbeid tegen te gaan. Lord Ashley, zoon en leenheer van de 6de hertog van Shaftesbury nam mijn taak over als leider van de "fabrieksverandering"-beweging. Hij stierf in 1835.
Task 2 "Het parlement zou een wet moeten maken voor de afschaffing van kinderarbeid onder twaalf jaar in textielfabrieken." -------------------------------------------------------------------------------- Geacht parlement, ik ben Michael Sadler en kom reageren tegen de kinderarbeid onder twaalf jaar in textielfabrieken. Hierbij zou ik over de onderwerpen praten van de verschillende soorten arbeiders, de ongevallen, lichamelijke letsels, de lange werkuren, de straffen en het eten in de fabriek. In de textielfabriek komen twee soorten kinderarbeiders voor, de vegers: deze moeten de stukjes katoen oprapen
van de grond terwijl de machine nog steeds aan het werken was, en de wevers: deze moeten over de weefmachine leunen
om de gebroken draden te maken. Ze moeten tot twintig mijlen per dag lopen. In de fabrieken gebeuren er bijna duizend ongevallen per jaar, dit is te wijten aan de machines die onbewaakt er bij
liggen. Wanneer ze een ongeval hebben gehad dan krijgen ze geen loon meer, geen medische vergoeding, ... niks krijgen
ze van de fabriek meer. Voorbeelden hiervan vindt men in de straten van Manchester waar mensen rondlopen zonder
armen of benen. Op 16 maart 1832 introduceerde ik, Michael Sadler, een wetsvoorstel dat werd goedgekeurd dat kinderen onder 18 jaar
maximum 10 uren per dag mogen werken. Maar de volgende drie maanden ondervroeg het parlement 48 kinderen die hadden
gewerkt in de textielfabriek. Op 9 juli ontdekte ik dat 6 kinderen van de 48 een lichamelijk letsel had opgelopen. Dokters maken zich zorgen over het aantal mensen die in de fabriek werken en lijden aan lichamelijke letsels. Op 16 maart 1832 introduceerde ik ook een wetsvoorstel dat kinderen onder 18 maximum 10 uren per dag mogen werken. Van het parlement moest ik de volgende 3 maanden kinderen interviewen die in een textielfabriek werken. Ik ontdekte
dat zeer jonge kinderen meer dan 12 uur per dag moeten werken. Lord Ashley deed een speech in het House of Commons

waarin hij argumenteerde dat de helft van de dokters zei dat 10 uur het maximum is dat kinderen kunnen werken zonder
gezondheidsletsels op te lopen. Lord Ashley gaf toe dat verschillende dokters voor zijn speech niet geloofde dat
lange uren gezondheidsproblemen opleverde. Kinderen die te laat zijn voor te werken worden zwaar gestraft. Als
kinderen te laat aankomen voor hun werk, wordt ook vaak loon afgehouden. Op tijd komen is een probleem voor deze
families die geen klok kunnen kopen. In sommige fabrieken is het verboden een horloge te dragen, de kinderen denken
dat deze regel is zodat ze hen kunnen beetnemen en loon afhouden. Kinderen werken lange uren en worden zeer moe en vinden het moeilijk om het tempo te blijven volgen bevolen door de
opzichters. ze worden vaak geslagen met een draagriem om sneller te werken. In sommige fabrieken worden de kinderen
hun hoofden in water ondergedompeld als ze slaperig beginnen te worden. Kinderen worden ook gestraft als ze te laat
komen of als ze met andere kinderen praten. Weeskinderen die wegliepen van de fabriek zijn in gevaar om in de
gevangenis gezenden te worden en kinderen van wie ze denken die zullen weglopen ketenen ze. Het eten in de textielfabrieken is de verantwoordelijkheid van de eigenaars. De kinderen klagen vaak over de kwaliteit
van het eten. In de meeste fabrieken moeten de kinderen al werkend eten. Dit betekent dat het eten bedekt geraakte

met een laag stof van de kleren. Zo geacht parlement, ik hoop dat ik jullie heb overtuigd dat men een wet zou moeten maken voor het afschaffen van
de kinderarbeid onder twaalf jaar in textielfabrieken want de werkgelegenheden waarover ik jullie zonet heb verteld
zijn niet zo optimaal. Ik hoop dat we elkaar begrijpen en bedank voor jullie tijd.