D-Day

Inleiding Mijn verslag gaat over D-Day. Ik heb voor dit onderwerp gekozen, omdat het mij ontzettend interesseert. Die interesse heb ik van mijn vader overgenomen, die mij afgelopen zomer naar Normandië heeft meegenomen. We hebben daar de stranden bekeken waarop de Geallieerden zijn aangekomen. Tevens zijn wij met zijn tweeën naar de film Saving Private Ryan geweest. Het begin van de film, wat weergeeft hoe de aanval wordt ingezet, heeft mij niet in de laatste plaats ertoe aangezet deze keuze te maken. In mijn verslag hoop ik duidelijk antwoord te kunnen geven op wat er die dag precies is gebeurd. Dit wil ik duidelijk maken door niet alleen een klein verloop van de betreffende dag te geven, maar ook door wat te vertellen over de omstandigheden en welke mensen en middelen er in werden gezet om de 'verovering' van door Duitsers bezet gebied te kunnen realiseren. Dit alles moet een helder beeld geven van wat D-day precies inhoudt. De plannen van de Geallieerden In december 1943 werd beslist wie de opperbevelhebber zou worden van
Operation Overlord, de landing in Normandië: Dwight D. Eisenhower. Andere belangrijke bevelhebbers waren Sir Trafford Leigh-Mallory (opperbevelhebber van de geallieerde luchtmacht), Sir Bertram Ramsey (opperbevelhebber van de geallieerde marine) en generaal Sir Bernard Montgomery (opperbevelhebber van de geallieerde grondtroepen). In grote lijnen kwam het erop neer dat de Geallieerden de kust van Normandië op drie plaatsen zouden aanvallen: - De Amerikanen zouden in het zuidwesten van het schiereiland Cotentin landen, ten noordwesten van de monding van de Vire. Deze kuststrook kreeg de Codenaam Utah. - Een tweede Amerikaanse landing zou plaatsvinden ten oosten van de Vire, op een strand dat de codenaam Omaha kreeg. - Ongeveer 16 kilometer ten oosten van Omaha zouden Britse en Canadese troepen aan land worden gebracht op een kuststrook van 39 kilometer breed. Deze stranden kregen de namen Gold, Juno en Sword. Hierbij zouden Gold en Sword door de Britten worden bezet. De landingen vanuit zee zouden in de nacht voorafgegaan worden door een invasie vanuit het luchtruim door drie landingsdivisies, waaronder twee Amerikaanse en een Britse. Deze werden uitgevoerd om ervoor te zorgen dat de Duitsers geen hulptroepen konden sturen naar de stranden. De wegen werden eveneens vrijgesteld. De geallieerde troepen De vloot die door de Geallieerden werd ingezet, was de grootste vloot die de mensheid ooit gekend heeft. Ze bestond uit 6.500 vaartuigen, waarvan viervijfde deel afkomstig was van de Britten en de Canadezen. De invasievloot bestond uit 1.000 oorlogsschepen, 4.000 landingsschepen met soldaten en (pantser)voertuigen en de rest bestond uit hulp- en koopvaardijschepen. De vloot werd in twee delen gesplitst: de 'Eastern Task Force' (die naar de Brits/Canadese stranden ging) en de 'Western Task Force' (die naar de Amerikaanse stranden ging. Op de dag van de landing werden meer dan 100.000 soldaten ingezet en ongeveer 14.000 tanks. Nadat het bruggenhoofd gevormd was, zouden nog eens 3.250.000 manschappen en 300.000 tanks ingezet worden. Een enorm invasieleger dat de taak had zich een weg te bannen naar Nazi-Duitsland.
De Duitse verdediging Hitler was vastbesloten om van Europa een onneembare vesting te maken. In december 1941 besefte hij dat het westelijk deel van de 'Europese Vesting' het meest kwetsbaar was. Hitler zat eigenlijk met één probleem: terwijl het grootste deel van zijn leger in het oosten tegen de Russen vocht, moest hij zorgen dat het westelijk kustgebied verdedigd werd. Dit kustgebied strekte zich uit van het noorden van Noorwegen tot het Middellands zeegebied. In totaal een lengte van 4.800 kilometer. Maar Hitler zou Hitler (helaas) niet zijn als hij ook daar niet wat op gevonden zou hebben. In 1942 liet hij beginnen met de bouw van zijn Atlantikwall. Deze Atlantikwall bestond uit zware betonnen bunkers, ondergrondse bunkers voor de troepen, 'pilboxen' vol zware machinegeweren en antitank-geschut. Binnen twee jaar werd deze gigantische verdedigingsmuur, die zich uitstrekte vanaf een stuk Nederlandse kust tot aan Zuid-Frankrijk, in een koortsachtig tempo uit de grond gestampt. Er werden hiervoor duizenden dwangarbeiders uit het bezette Europa ingezet. Toen de Atlantikwall begin 1944 was voltooid, was het waarschijnlijk een van de meest geduchte verdedigingssystemen uit de geschiedenis. De kannonnen stonden bijna allemaal vlak achter de kust, zodat de stranden met zwaar geschutsvuur belaagd konden worden. Ook zorgden de Duitsers ervoor dat de havensteden extra verdedigd werden. Ze beseften dat een snelle inname van een haven voor iedere indringer essentieel zou zijn. Langs de Franse Kanaalkust, vanaf Duinkerken tot Brest, was iedere kustplaats veranderd in een stelling. Het weer Terwijl alle voorbereidingen op de invasie aan Geallieerde kant klaar waren en de invasievloot ook paraat was, was er slechts één factor waarover de Geallieerden geen controle hadden: het weer. Juist op de dag vóór de geplande invasie sloeg het weer om. Het was de hele maand mei mooi rustig zomerweer geweest: geschikt voor een invasie. Maar net op de dag voor de invasie, zondag 4 juni, was het stormachtig weer met laaghangende wolken. De verslechterde weersomstandigheden plaatsten de bevelhebbers voor een verschrikkelijk dilemma. Eisenhower kon niet anders dan de invasie 24 uur uitstellen. De invasie kon echter niet uitgesteld blijven worden. De troepen, opgepept voor de strijd, konden niet eeuwig opgesloten blijven zitten in de kleine ruimten van hun landingsvaartuigen. Nog meer uitstel en zij zouden de krijgslust en de motivatie, die zo belangrijk waren voor het slagen van de operatie, verliezen. Het laatste weerbericht van die dag bracht echter hoop. Er was een omslag in het weer te verwachten. De volgende dag zou er een korte periode met mooi weer zijn, die waarschijnlijk tot de middag van 6 juni zou aanhouden. Hierna zou het weer slecht worden. In de ochtend van 5 juni kwamen de bevelhebbers bijeen om de beslissing te bevestigen. De weersverwachting was nog steeds gunstig, hoewel de zee onrustig was geworden. Inmiddels was de gehele legertop optimistisch over het weer en men vond dat men deze kans maar beter kon aanpakken. De invasie begon met het simpele zinnetje van Eisenhower: 'OK. We'll go.' De Amerikaanse stranden Utah beach Terwijl er een bombardement op de Atlantikwall werd uitgevoerd, voeren de eerste landingsvaartuigen met Amerikaanse soldaten in de richting van de kust. De mannen vormden de voorhoede van de geallieerde marinemacht. De troepen waadden naar het strand, ondersteund door een dertigtal tanks die de mannen dekking gaven. Op en bij het strand ondervond men niet veel weerstand. Het was puur geluk, maar ze waren op een verkeerd strand geland! De Amerikanen besloten om de wegen rondom de dorpjes veilig te stellen zodat de pantservoertuigen gemakkelijk aangevoerd konden worden. Deze waren inmiddels ook op het strand geland. Aan het einde van de dag waren niet alle Amerikaanse doelen bereikt, maar men had toch een stevige voet aan de grond. Men had de controle over een gebied dat zich uitstrekte tot 8 kilometer landinwaarts. Op zich niet zo heel veel, maar ze hadden een belangrijk deel van Hitlers Atlantikwall opengebroken en een bruggenhoofd gevormd. Ook waren er inmiddels 21.000 troepen en 2.000 voertuigen geland en dat alles tegen een verlies van 200 levens. Omaha beach Terwijl de Amerikaanse landing op Utah goed verliep, zaten de Amerikanen op Omaha ernstig in moeilijkheden. De eerste aanvalsschepen kwamen in het westen van Omaha aan. Het zware bom-bardement en de beschietingen op de Duitse stellingen hadden nauwelijks schade veroorzaakt. De invasie kwam hier neer op een overlevingsstrijd. Ook elders op het Omaha strand verliep de invasie verschrikkelijk. Vele landingsboten kwamen ver-keerd aan, als ze ondertussen al niet gezonken waren, en dit schiep grote verwarring. Het Duitse geschut bleek veel beter dan verwacht, er was geen doorkomen aan en men kon alleen maar dekking zoeken. Alle milities verloren hun moed. Het strand raakte verstopt, aangezien steeds meer troepen landden die niet verder oprukken konden. De zo noodzakelijke tanks en kanonnen konden niet op het strand worden gelost omdat er simpelweg geen plaats was.
De Britse stranden Gold beach Precies op schema sprongen de Britse soldaten 's ochtends hun landingsboten uit en waadden naar de kust. Bij alle Britse landingen gingen eerst de gespecialiseerde pantservoertuigen aan land. De mijnenvegertanks legden goede paden aan in het mijnenveld dat door de Duitsers was aangelegd. Dit gaf de Britten een groot voordeel met het bereiken van het strand. Binnen een uur hadden de gepantserde aanvalsgroepen paden vrijgemaakt en kon het bataljon, ondersteund door de pantservoertuigen, landinwaarts aanvallen. Maar bij Le Hamel hadden de Duitsers nog een intact gebleven geduchte stelling. De beschietingen hieruit waren dodelijk en de gesneuvelden hoopten zich op. Tegen de avond hadden de Britten de Duitsers uit hun stellingen bij Arromanches verdreven en het stadje ingenomen. Dit was een belangrijk doel, want voor dit havenstadje zou de Britse kunsthaven worden gebouwd die o zo belangrijk zou blijken voor het verdere verloop van de invasie. Sword beach Hier hebben alle landingen plaatsgevonden op één smalle kuststrook van 1,5 kilometer. De aanval was dus geconcentreerd op een smal front. In tegenstelling tot de andere Britse stranden, kwamen op Sword de pantserbrigades en tanks wel op tijd aan, vlak voor de infanterie. De gevreesde Duitse tanks lieten zich voor het eerst op D-day zien op Sword. De pantserdivisie, gelegen bij Cean, had het bevel gekregen het Britse bruggenhoofd aan te vallen. Onderweg kregen ze echter te maken met de anti-tankkanonnen en drie tankeenheden van de Britten, die een goede strategische positie ingenomen hadden in het hooggelegen plaatsje Périers. Zestien Duitse tanks werden vernietigd en de Duitse tankaanval werd afgeslagen. Aanvoerhaven Mulberry Voor de Geallieerden was het belangrijkste doel na D-day het veroveren van een haven. Alleen met een veilige en gedegen haven konden de grote voorraden die de legers nodig hadden worden ontscheept. Wekenlang hadden de Britten keihard gewerkt aan de bouw van de twee enorme kunsthavens, de zogenaamde Mulberries, die samen een havencapaciteit hadden vergelijkbaar met de haven van Dover. De doorbraak In de vierde week van juli 1944 raakte de strijd in Normandië eindelijk uit de impasse. Op 25 juli, 49 dagen na de landingen op D-day, gingen de Geallieerden eindelijk over tot het lang verwachtte offensief, codenaam Cobra. De Amerikaanse troepenconcentratie op het vasteland van Normandië en Bretagne had zijn hoogtepunt bereikt. Er was nauwelijks nog ruimte binnen het bruggenhoofd om de troepen, tanks en artillerie te herbergen. Het duurde echter nog een paar weken totdat de Duitsers uit Normandië verdreven waren. Maar op 16 augustus werden de Duitsers door het Amerikaanse en Britse leger in de val gelokt. Hiermee kwam er een einde aan de bezetting van Normandië maar werd er juist een begin gemaakt met de bevrijding van Europa. D-day's positie in WO II Deze dag heeft toch wel een doorslaggevende rol gespeeld tijdens de Tweede Wereldoorlog. D-day kan gezien worden als één van de belangrijkste en grootste gevechten (denk aan de grootste vloot ooit) uit deze oorlog. Doordat Operation Overlord tot een goed einde werd gebracht, kon een begin worden gemaakt met de bevrijding van Europa uit de handen van het nazi-regime. Doordat de stranden waar de troepen landden konden worden ingenomen, maakte men het mogelijk troepen verder landinwaarts te sturen en aan te voeren van overzee. Op die manier was er meer zekerheid en houvast voor de Geallieerden. Dit stimuleerde ook de ingezette troepen om verder te vechten en Hitler van de troon van zijn Duitse Rijk te stoten.
Bronnenlijst Internet: - www.altavista.com (zoekmachine die ik gebruikt heb; geen bruikbaar resultaat) - www.internetcollege.nl (geen resultaten) Boek: - D-Day: invasie in Normandië: van de invasie in Normandië tot de bevrijding van Parijs (Stephen Badsey e.a., vertaald uit het Engels)