Bizonjacht bij de Sioux

Deelvragen:

Hoe ging de vroege jacht (tot +/- 1650)

Veel stammen zwierven rond van begin lente tot eind herfst op zoek naar eten. Ze zochten zaden bessen noten en knollen. De mannen jaagden rond de sprinkhanenplagen op alles wat eetbaar was: ratten, muizen, hagedissen en zelfs wormen. Ze schoten hazen en herten, maar bizons konden ze ook vangen. Dit kostte wel veel moeite en tijd omdat ze moeilijk te vangen waren.. De zuidoostelijke streken, delen van het zuidwesten en de oostelijke rand van de vlakten waren het meest voor landbouw geschikt. De stammen die daar leefden teelden maïs tarwe groente en fruit. Ze waren hierin heel handig. Zo zetten ze bijv. de bonen naast de groeiende maïs neer zodat de maïsstengels als bonenstaak dienst konden doen.

Wat betekende de komst van het paard?

Het paard was in Amerika uitgestorven, maar werd opnieuw door de Spanjaarden in het Westen ingevoerd. De eerste 3 paarden ontsnapten uit het leger van Coronado. Indianen stalen ook veel paarden van Spanjaarden. Door de komst van het paard krijgt de Sioux de kans om de prairie op te gaan om te jagen. Dit gebeurt tussen 1650 en 1800. Het paard veranderde het leven van de indianen totaal. Eerst moesten ze alles te voet afleggen maar nu konden hun tentenkampen veel makkelijker vervoerd worden. Maar het werd vooral een stuk makkelijker om de bizonkuddes te volgen die vaak onvoorspelbare routes namen. Het was makkelijker om te jagen, want nu konden de jagers te paard de bizons inhalen en van dichtbij neerschieten.

Rijkdom wordt vanaf dat moment gemeten aan de hand van het aantal paarden dat iemand bezit. Om aan paarden te komen waren er vier mogelijkheden: paarden fokken, paarden verkrijgen door ruilhandel, paarden roven bij nederzettingen van Europeanen of bij andere Indiaanse stammen en je kon ook nog wilde paarden vangen. Dit laatste was echter niet erg zinvol. Meestal stierven de wilde paarden in gevangenschap omdat zij niet tegen de rook in de kampen konden. Jonge mannen kregen door paarden te roven bij andere stammen veel roem. Er werd veel met paarden gefokt. De paardenrassen die de indianen fokten, zijn nu bijna allemaal verdwenen. Het waren kleine paarden met een breed hoofd, een ronde buik en kleine hoeven. Ze waren erg sterk, snel en gehard.

Wat gebeurde er bij een bizonjacht?

De grote jachtpartijen vonden aan het eind van de lente en in de zomer plaats, wanneer de kuddes bij elkaar kwamen voor de paringstijd. Bij die gelegenheid kwamen ook de verschillende familieclans bij elkaar, die de rest van het jaar ergens anders woonden. De jacht was alleen voor mannen. Ze beslopen de dieren tot op enkele meters, soms verkleed als wolf, omdat de bizons daaraan gewend waren. Jagen moest voorzichtig gebeuren, onervaren en ongeduldige jonge mannen konden de bizons laten schrikken en . Op een afgesproken teken vielen ze aan om ze met pijlen en speren te doden. Daarna was het de beurt aan de vrouwen om de bizons ter plaatse te villen en te slachten. Na een bizon te hebben gedood dankten ze de goden want zij zagen de bizons als broers.

Welke wapens werden gebruikt?

Bij de bizonjacht werden verschillende wapens gebruikt Bogen en speren waren de beste wapens. Bogen waren korte-afstands wapens. Ze waren gemaakt van een buigzaam stuk hout waar een handvat van touw aanzat. De snaren waren van meerdere malen in elkaar gedraaide bizonpezen. De pijlen waren gemaakt van stevige takjes en de pijlpunten van steen of bot. Speren werden gemaakt van lange takken met een goed vastgemaakte pijlpunt. Met een speer kon dieper in de bizonhuid doordringen en was dus efficiënter. Om mensen neer te schieten waren pijlen wel goed genoeg. Strijdbijlen werden ook gebruikt voor de jacht. Die waren gemaakt van een scherp stuk steen dat vastzat aan een handvat van hout.

Sioux-indianen waren goede jagers. Jongens kregen vanaf hun 6e jaar een eigen paard en wapens van speelgoed. Op hun 10e jaar kregen ze echte wapens en oefenden op speciale doelen.

Wat werd er met bizons gedaan?

Bizons werden voor veel doeleinden gebruikt. Het belangrijkste was natuurlijk het eten. Een gedeelte van het vlees, de inwendige organen en het beenmerg werd meteen gegeten, en het bloed werd gedronken. Het vlees wat over was werd in reepjes gesneden en gedroogd (in de zon) of gerookt. Daarna werd het overgoten met vet en fijngestampt met gedroogde bessen. Dit eten heet pemmikan en bleef heel erg lang goed. Het werd bewaard in zakjes van niet-glooide huid.

De huiden werden gebruikt voor kleding, tenten en dekens. Bizonhuid was erg geschikt om schoeisel van te maken. De mest diende als brandstof, want brandhout was erg schaars. Het vet was voor de lampen. Uit de hoorns, hoeven en botten werden lepels gesneden. Uit de botten werden ook gereedschap en speelgoed gemaakt. Van de magen werden kookpotten gemaakt en van de hoeven rammelaars en lijm. De blaas kon gebruikt worden als waterzak.

Een goede jacht van 1 dag kon een hele stam een heel jaar in leven houden.

Welke rituelen gebruikten de Sioux voor de jacht?

Elke stam voerde ingewikkelde bizonrituelen uit om de kuddes te lokken. Het belangrijkste religieuze feest van de Sioux was de Zonnedans. Dit feest vond in de zomer plaats, waar de indianen in grote getale bijeen kwamen voor de bizonjacht. Het feest begon met het doden van een bizon, die dan aan de paal van de paal van ceremoniële tipi werd gehangen.

Daarna volgden ten minste 4 dagen van dansen, eten, spelen, schijngevechten en moedproeven voor de krijgers. De Sioux wilden hiermee een succesvolle bizonjacht afdwingen.

Niet alleen de dansen waren belangrijk ook gebruikte men plechtige rookrituelen om hulp van de krachten in te roepen als ze een geslaagde jachtpartij wilden afsmeken. De pijpen waren erg bijzonder en heel mooi. Een pijp maken kostte weken werk. De steel was van hol hout en de kop van zacht zeepsteen, klei of hout. Pas als steel en kop aan elkaar vastgemaakt waren konden er bijzondere krachten in de pijp komen.