Anne Frank

Kamp Westerbork. Wat er gebeurd is in Auschwitz, Sobibor, Treblinka, Majdanek, Chelmno en tientallen andere vernietigingskampen is al lang bekend. Maar naast deze vernietigingskampen bestonden er ook nog een aantal andere kampen. Die kampen lagen in alle West-Europese landen die de Duitsers bezetten. Deze kampen heette Durchgangslager, in het Nederlands doorgangskamp. Deze kampen maakte een deel uit van het vernietigingsplan van Hitler. Een aantal doorgangskampen zijn Drancy in Frankrijk, Mechelen in Belgie, Fossoli di Carpi in Italie, Berg in Noorwegen en Westerbork in Nederland. Westerbork, oorspronkelijk een gehucht in Drenthe. Het gehucht bestond uit een paar huizen, heidevelden en veenmoerassen. In najaar van 1939 kwamen de eerste Joodse mensen naar Westerbork. De Duitse gevluchte Joden die daar waren woonden in eenvoudige houten gebouwen in het inmiddels gevormde kamp. De vluchtelingen, die net als in andere landen, niet over geld en papieren beschikten, waren in Nederland niet welkom. De Nederlandse regering weigerde hun asiel te verlenen en bracht de vluchtelingen onder in de armste en dunst bevolkte provincie. Onder de naam ‘Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork’ werd er een plan gemaakt en uitgevoerd. Het plan bestond uit het bouwen van 200 kleine onderling verbonden huisjes en een paar barakken voor ongeveer 3000 Joodse vluchtelingen. De huisjes waren voor gezinnen en de barakken voor alleenstaande mannen en vrouwen. Elk huisje had twee kamers, een toilet en een elektrische kookplaat. Ook was het huisje omgeven door met doornstruiken begroeid strookje grond. Dit was bedoeld als tuintje. De barakken hadden een rechthoekige vorm. Ze waren vijfentachtig meter lang, tien meter breed en ongeveer vijf of zes meter hoog. Ook waren er in de barakken aparte toiletten voor mannen en vrouwen. Op 1 juli 1942 werd Westerbork officieel overgedragen aan de Duitsers. Onder de nieuwe naam Polizeiliches Durchgangslager Westerbork ging het kamp verder. Het kamp had ook een nieuwe functie gekregen. Het was niet langer een vluchtelingenkamp, maar een opslagplaats voor Joden die overgebracht zouden worden naar de vernietigingskampen. In de dagen en weken na de bezetting van de Duitsers stond er rond het hele kamp een twee meter hoog hek. In diezelfde weken werden er zeven wachttorens gebouwd. En als klap op de vuurpijl kwam er ook nog Nederlandse politie die het kamp bewaakten. Maar het meest ingrijpende was dat de Duitse Joden die daar nog zaten een gourvernementele status kregen, het was voor hen nu toegestaan om te beslissen over leven en dood. Omdat hun taal en cultuur gelijk waren aan die van de Duitsers leiders van Westerbork kregen de Duitse Joden alle belangrijke bestuurposten. De Duitse Joden werden voortaan Alte Kampinassen genoemd. Daarom werd een groot gedeelte van die Duitse Joden vrijgesteld van deportatie. (= het wegbrengen van de Joden, Homo’s enz. naar de vernietigingskampen) De Alte Kampinassen waren blij met hun nieuwe machtspositie, deze was ook erg uitgebreid. Alles van het kamp viel onder hun beheer. Ze hadden zelfs de zeggenschap wie er wel of niet werden gedeporteerd. De commandant van Westerbork bepaalde iedere week hoeveel mensen er moesten worden gedeporteerd en dan stelde de Alte Kampinassen de transportlijst samen. Het gevolg was dat de Nederlandse Joden die de Alte Kampinassen niet mochten als eerst gedeporteerd werden. Hier werden De Duitse Joden niet geliefder op. Als de leden van de Alte Kampinassen niet meer goed functioneerden werden zij als nog gedeporteerd. Meer dan twee jaar duurde het voor de eerste trein uit Westerbork werd getransporteerd. In die twee jaar waren de Joden geleidelijk aan uitgesloten van het normale leven. Op 15 juli 1942, toen de bevolking van kamp Westerbork al 1400 inwoners telde, kwam het eerste transport. De trein kwam uit Amsterdam en maakte een tussenstop om de vracht aan te vullen. Hierbij waren 175 mensen uit het kamp de klos. Vanaf die dag voltrok het plan van de menselijke vernietiging in snel tempo. In totaal zijn er 104 duizend joden gedeporteerd over 93 transporten. Dat zijn ongeveer 1115 mensen per keer. Binnen anderhalf jaar verdwenen de Joden van de Nederlandse bodem waar ze zo lang hadden gewoond. Westerbork was voor de Nederlandse Joden het laatste contact met hun geboorteland. De Joden probeerden zolang mogelijk van de transportlijst af te blijven, omdat zij voelden dat Polen wel eens hun ondergang kon zijn. Maar wij weten nu hoe het kamp was en wat zich daarna afspeelden. Aan de enige verharde weg in Westerbork zijn nu nog de sporen te zien van het kamp. Deze weg heette Boulevard des Miseres. Dit was ook het laatste wat de Joden zagen voordat ze naar de vernietigingskampen
gingen. Hoewel het leven in kamp Westerbork niet leuk was, was het nog een goed leven in vergelijking met de vernietigingskampen. Anne Frank

Anne Frank is de tweede dochter van Otto Frank en Edith Frank-Holländer en is geboren op 12 juni 1929. De eerste dochter van de familie frank is Margot Frank. De volle naam van Anne is Anneliese Marie Frank. De families Frank en Holländer zijn joodse families, die al eeuwen in Duitsland wonen. Anne werd geboren in Frankfurt en woonden daar in een flat. Na 1929 kreeg de nationaal-socialistische partij van Hitler steeds meer macht. In de propaganda kregen vooral de joden en homo’s de schuld van de werkloosheid en de zwakke economische positie van Duitsland in de wereld. Als Hitler in 1933 aan de macht komt maakt hij met zijn anti-joodse maatregelen het leven voor Duitse joden steeds moeilijker. Meer en meer joden vluchten daarom uit Duitsland. De familie Frank vlucht op 5 december 1933 voor de Nazi's naar het neutrale Nederland. In 1933, het jaar dat Otto Frank uit Duitsland vlucht, wordt hij licentiehouder in Nederland van Opekta, een middel om jam te bereiden. Het bedrijf is gevestigd in een huis aan de Prinsengracht 263. Zoals zo vele Amsterdamse grachtenhuizen bestaat het pand uit een voor - en een achterhuis. In het voorhuis bevinden zich het kantoor en de magazijnen. Het achterhuis staat deels leeg. De familie Frank ging wonen aan het Merwedeplein in Amsterdam. Anne gaat naar de kleuterschool van de Montessorischool en bleef daar tot haar zesde jaar. Daar raakte ze al gauw bevriend met Hanneli en Sanne. Zij gingen nu als trio Anne, Hanne en Sanne door het leven. Daarna ging zij naar de eerste klas van de lagere school. Het is dan inmiddels november 1938. Vele joden worden gearresteerd en hun huizen, winkels en synagogen vernield. Door de vele ingeslagen etalageruiten staat deze gebeurtenis bekend als de 'Kristallnacht' Ze had het erg naar haar zin Amsterdam ondanks dat
ze steeds minder mochten. Anne hield veel van schaatsen en van haar school. Op een gegeven moment mocht Anne niet meer schaatsen en niet meer naar haar eigen school. Ze moest naar het Joods Lyceum. Daar had ze het ook wel naar d’r zin alleen d’r normale school was beter. In 1939 valt Duitsland Polen binnen en verklaren Engeland en Frankrijk Duitsland de oorlog. In 1940 bezet Duitsland het grootste deel van West-Europa, waaronder Nederland. De joden in Nederland zitten in de val. Nu mocht Anne bijna helemaal niks meer. Voor zo’n levendig meisje als Anne was dat natuurlijk niks. Op school zaten ze alleen nog maar op het schoolplein en deden niks meer. De joden werden steeds meer geïsoleerd van de rest van de bevolking. Vanaf juli 1942 krijgen de eerste joden een oproep om naar Westerbork te gaan. Bij weigering gaat men naar een strafkamp. Omdat ook de buurlanden bezet zijn, is vluchten uit Nederland bijna onmogelijk. Om aan deportatie te ontkomen heeft men een onderduikplaats bij niet-joden nodig. Zo'n schuilplaats is moeilijk te vinden. Het grootste deel van de joden volgt de oproep om naar een kamp te gaan op. Otto en Edith Frank houden Anne zo lang mogelijk buiten het gevaar dat hen bedreigt. Pas enkele dagen voor het onderduiken vertelt Otto dat zij niet naar een kamp gaan, maar zich zullen verbergen voor de Duitsers. Op 5 juli 1942 komt er een oproep voor Margot en de familie duikt de volgende dag onder. Hun onderduikpand was het voormalige kantoor van Opekta. In het voorhuis was nog steeds het kantoor en in het achterhuis doken de families onder. Het Opekta-kantoor van Otto Frank heeft niet veel personeel: Victor Kugler, Miep Gies, Johannes Kleiman en Bep Voskuijl. Zij werkten in het kantoor op de eerste verdieping. Beneden hen werkten nog twee magazijnbedienden, die niet op de hoogte zijn van de onderduik boven hun hoofd. Tijdens de onderduikperiode verloopt het enige contact met de buitenwereld via de kantoormedewerkers. Zij kopen voedsel, brengen boeken en vertellen wat er in de buitenwereld allemaal gebeurt. De familie Frank dook samen onder met de familie van Pels. De familie van Pels bestond uit vader, moeder en zoon. De zoon heette Peter en was net zo oud als Margot die inmiddels al weer 16 was geworden. Al snel begon Anne in haar dagboek te schrijven die ze voor haar dertiende verjaardag had gekregen. Haar verjaardag was op twaalf juni. Hoewel Anne het onderduiken nog
eerst als een opwindend avontuur zag, was het Achterhuis al gauw te klein voor haar. Door dikke vitrages voor de ramen konden de onderduikers overdag niet gezien worden door de omwonenden Voor het licht 's avonds aangaat worden de ramen verduisterd met zwart papier. Ook de toegangsdeur naar de onderduikplaats in het Achterhuis wordt gecamoufleerd. Voor dit doel timmert de vader van Bep, de heer Voskuijl, een draaibare boekenkast die voor de deur naar het Achterhuis geplaatst wordt. Tijdens kantooruren moeten de onderduikers zich stil houden voor het magazijnpersoneel en bezoekers van het bedrijf. Het eerste halfjaar sliep Anne met Margot op een kamer, maar toen er na een half jaar een nieuwe bewoner kwam moest die bij haar op de kamer. De nieuwe bewoner heette Fritz Pfeffer. Tijdens de periode dat ze in het Achterhuis zaten waren er natuurlijk forse ruzie’s. Deze worden uitvoerig besproken in Anne’s dagboek. Als er een keer wordt ingebroken doet Peter de lamp uit en valt daarbij zodat de inbreker heeft gehoord dat er nog mensen in het pand zaten. Nadat er een paar keer ingebroken was, worden 'uitstapjes' in het pand niet meer gemaakt. Doordat Anne zich staande moet houden onder bijzondere omstandigheden wordt zij sneller volwassen dan andere jongeren van haar leeftijd. Enkele weken voor haar arrestatie beschrijft Anne hoe moeilijk het voor haar is om tegen haar wil in optimistisch te blijven. Nadat de inbraak is geweest vermoeden de onderduikers, mn. Kugler en zijn goede vriend Kleiman dat mn. Van Maarlen de inbreker is geweest. Mn. Van Maarlen is een van de magazijnmedewerkers. Hij vermoedde dat er mensen in het achterhuis zaten en is dat waarschijnlijk zo te weten gekomen. Hij is ook waarschijnlijk de verrader die de onderduikers heeft verraden. Op 4 augustus 1944 valt de Grüne Polizei het Achterhuis binnen. Anne en de zeven andere onderduikers worden gearresteerd. De arrestatie ging als volgt. Als eerste stopten er een paar auto's voor de deur, daaruit kwamen een viertal Ss-ers. Ze gingen naar binnen en vroegen naar mn. Kugler. Ze werden naar zijn kantoor gestuurd en zorgden dat mn. Kugler de Joden in dit pand aanwees. De geheime deur werd na een paar keer proberen geopend en de Ss-ers stormden de trap op en arresteerden de onderduikers. Ze kregen 5 minuten om hun spulletjes in te pakken en werden op de trein gezet. Daarna volgt er een lange tocht van Amsterdam naar de kampen in Nederland, Polen en Duitsland. Van alle onderduikers overleeft alleen Otto de kampen. Als eerst komen de onderduikers terecht in het Nederlandse doorgangskamp Westerbork. Anne vindt het hier helemaal niet erg, ze is eindelijk na 2 jaar ondergedoken weer ‘vrij’ in de natuur. Ze maakte weer vrienden en leeft weer. Vanuit het doorgangskamp Westerbork in Nederland worden de acht onderduikers met het laatste transport naar Auschwitz getransporteerd. Na een maand in Auschwitz worden Anne en haar zuster Margot in oktober 1944 op transport gesteld naar het kamp Bergen-Belsen. Eerst werden ze geselecteerd en werden bij de groep zieken maar kans tot herstellen geplaatst. Bergen-Belsen is oorspronkelijk een ruilkamp. Hier werden Joden geruild tegen Duitse officieren. Alleen toen het kamp een nieuwe commandant kreeg werd dit afgeschaft. Dit kamp staat bekent dat ze de meeste ziektes hadden In dit kamp stierven duizenden mensen per dag door honger en ziekte. Margot en Anne worden in het slechtste deel van het kamp geplaatst. Hier ziet Anne voor het laatst Hanne. Margot en Anne krijgen vlektyfus en sterven kort na elkaar in maart 1945, enkele weken voor de bevrijding van het kamp. Als Anne geweten had dat haar vader nog had geleefd zou ze zich misschien nog staande hebben gehouden. Maar omdat Margot dood ging dacht ze dat er niemand verder meer was en ‘ heeft ze zich laten gaan’. Haar moeder stierf in Auschwitz aan uitputting en honger. De vader van de familie van Pels werd gelijk bij aankomst in Auschwitz naar de gaskamers gebracht, de moeder werd ook naar Bergen-Belsen geplaatst en daarna naar Buchenwald. Ze overleed uiteindelijk in Thereseinstadt. Peter, zoon van van Pels, bleef eerst bij Otto maar ging daarna naar een ander kamp (Mauthausen) en overleed daar 3 dagen voor de bevrijding van het kamp. Pfeffer overleed in het concentratiekamp Neuengamme daar was hij gekomen via het kamp Buchenwald. Anne is wel dood maar ik weet niet of ze de hongerwinter wel was doorgekomen. Toen ze gearresteerd werden hadden ze al weinig en ze hadden in de hongerwinter dus waarschijnlijk niks gehad. Anne ligt nu begraven in een van de massagraven in Bergen-Belsen. Inleiding
Ik hou mijn werkstuk over Anne Frank. Ik heb dat gedaan omdat zij me heel erg aanspreekt. Het is een van de weinige unieke documenten over de WO2 die zo uitgebreid en bewaard is. Als je haar dagboek leest denk je echt hoe kan dat allemaal . Anne Frank is eigenlijk gewoon een puber maar wordt door het onderduiken snel volwassen. Wat oorspronkelijk een druk meisje was werd juist een heel rustig meisje. Je kan veel over Anne Frank schrijven maar dat vond ik niet leuk dus heb ik mijn werkstuk gecombineerd met het Nederlandse doorgangskamp Westerbork. Dit kamp heeft toch wat met Anne Frank te maken, omdat ze daar enige tijd verbleef. Het laatste stuk over Anne haar laatste kamp Bergen-Belsen