Alexander de Grote

Inhoud Het leven van Alexander
Bucephalus
De Falanx
De overwinningen
De Slag bij Guagamela
Het rijk van Alexander
Alexandrië De vuurtoren van Alexandrië De dood van Alexander
Extra’s Het Leven Van Alexander Alexander de Grote werd geboren in Pella als Alexander III, zoon van de Macedonische koning Philippus II en de beruchte prinses Olympias. Volgens meerdere legenden werd hij niet verwekt door Philippus II, die bang was voor Olympias, die de gewoonte had met slangen te slapen, maar door de god Zeus. Alexander was zich hiervan bewust en buitte dit politiek uit door zijn vader Zeus te noemen. Het ten noordoosten van het klassieke Griekenland gelegen Macedonië werd door de Grieken als half barbaars gezien. Alexanders moeder kwam uit Molossië, Epirus. Zowel Macedonië als Epirus werden bewoond door 'grens'-Grieken. Dat wil zeggen Grieken aan de andere kant van de Olympus. De inwoners waren beduidend minder geciviliseerd dan de Grieken in de stadsstaten van het zuiden. Zijn vader benoemde de beroemde Aristoteles tot zijn leermeester, van wie volgens sommigen zijn levenslange liefde voor poëzie (vooral Homerus) stamde, hoewel dit niet bewezen is. Hij en Alexander bleven lang bevriend, maar uiteindelijk keerden ze zich tegen elkaar, waarop Alexander de vriendschap verbrak. Jullie weten al allemaal dat Alexander een militair genie was, misschien komt dit door het feit dat Alexander op zeer jonge leeftijd al in contact kwam met oorlog. Dit blijkt uit volgend feit: in Augustus 338 V. Chr. was Philippus 2 in strijd met de legendarische troepen van de Thebanen, iets ten noordwesten van Athene. Philippus had Alexander, toen slechts 18 jaren oud, aangesteld als hoofd van de cavalerie. Alexander slaagde glansrijk in zijn debuut. Maar niemand had ooit kunnen denken dat deze jongeman binnen 14 jaar bijna de hele wereld die men toen kende zou veroveren. In 359 v Chr. riep Phillipus een vergadering bijeen waarin wordt besloten om een Helleens verbond te stichten en een oorlog tegen de Perzen te beginnen. Maar in 336 v Chr. wordt Philippus vermoord door tegenstanders van het verbond. Alexander, 20 jaar, werd verkozen tot koning van Macedonië, hij moest nu alle plannen van zijn vader verder zetten. De meeste Griekse staten wilden Alexander niet als koning, maar Alexander ging onderhandelen en overtuigde hen dat hij van goede wil was om de plannen van Philippus uit te voeren. De afgevaardigden van de Griekse staten kwamen opnieuw bijeen om het Helleens verbond te bevestigen, toen werd Alexander benoemd tot opperbevelhebber. Bucephalus Alexander bereed volgens de legenden tijdens zijn veldtochten een prachtig paard dat naar de naam Bucephalus luisterde. Dit betekent runder- of stierenkop in het Latijn. Volgens de legendes was Bucephalus volledig wild en luisterde het paard alleen naar Alexander. Alexander was zeer gehecht aan zijn paard, Want toen Bucephalus stierf, liet Alexander een monument en een stad; Bucephala, bouwen ter ere van hem. Deze stad bestaat nog altijd in het huidige India.
De Falanx Het leger dat door Alexander Perzië werd binnengevoerd, bestond hoofdzakelijk uit soldaten te voet (infanterie); de Falanx: De Falanx was een gesloten infanterieformatie, bestaande uit hoplieten, d.w.z met lange lansen bewapende en met metalen helmen en grote schilden (en vaak nog andere pantsering) beschermde soldaten, die in een diepte van 8 tot 20 rijen opgesteld stonden. Bij de gevechten stonden de falanxen meestal lijnrecht tegenover elkaar. De lanspunten van de ene partij werden opgevangen door de schilden van de andere. Dan begon het serieuze duwwerk. De falanx met de grootste diepte slaagde er meestal in de andere falanx voor zich uit te duwen, totdat er een breuk in de linie kwam, waarna de verbroken falanx nagenoeg verloren was. De veldslag was vooral een kwestie van uithoudingsvermogen en duwkracht. Meestal won de partij wiens falanx het langst de slagorde bewaarde. Het was niet ongebruikelijk dat de verliezende partij 10 tot 20 maal meer manschappen verloor dan de winnende. De Overwinningen In 334 v. Chr. trok Alexander ten strijde tegen de Perzen. Met een leger van ongeveer 5000 ruiters en 30.000 man voetvolk stak hij de Hellespont over en behaalde hij bij de Granicus een overwinning op de Perzische kust van Klein-Azië en bevrijdde hij de Griekse kuststeden. Het volgend jaar werd de Perzische koning, Darius III zelf verslagen in de slag bij Issus. Darius III, bevreesd voor Alexander, die zelf zijn ruiterij aangevoerd had tegen het centrum van het Perzische leger, was op de vlucht geslagen. Een vredesvoorstel leek hem de enige uitweg: in ruil voor zijn gevangen genomen familie bood hij Alexander een grote som losgeld en bovendien de Westelijke helft van zijn rijk tot aan de Eufraat. Maar Alexander nog niet tevreden, hij wilde meer. In 332 v. Chr. veroverde hij de Syrisch-Palestijnse gang. Egypte gaf zich over, want de Egyptenaren zagen hem als hun bevrijder van de Perzische heerschappij en kroonden hem tot Farao. Toen hij Farao was, stichtte hij aan de Nijldelta de stad Alexandrië. Hij ging verder veroveren naar het Oosten, dit was niet zo moeilijk, want de meeste steden vreesden hem en gaven zich onmiddellijk over. In 331 v. Chr. viel de beslissing, Darius III werd nogmaals verslagen, en op zijn vlucht werd hij vermoord. Nu was Alexander meester van Azië. In alle veroverde gebieden stichtte hij meer dan 70 steden, die meestal ook Alexandrië genoemd werden. De Slag bij Guagamela Alexander was een schitterend veldheer, wat des te meer blijkt uit volgend voorbeeld: de geniale overwinning in de slag bij Guagamela
In Gaugamela maakte Alexander gebruik van zijn geniale militaire inzicht. Hij behaalde de overwinning op een grote Perzische overmacht onder Darius III in een veldslag die nog altijd door militairen strategen wordt bestudeerd. Dankzij deze zege kon Alexander in triomf door heel Perzië trekken. Darius koos de vlakte van Gaugamela voor zijn noodlottige laatste gevecht. Hij liet heuveltjes afgraven en bomen kappen opdat zijn cavalerie en strijdwagens beter tot hun recht konden komen. Alexander had zo een 40000 infantristen en 7000 cavaleristen tot zijn beschikking. Tegenover een misschien wel een vijfvoudige Perzische overmacht. Op een oktober van het jaar 331 voor Christus spreekt Alexander zijn mannen toe. Vervolgens leidt hij zijn leger vanaf de rechter flank aan het hoofd van zijn cavalerie naar de vijand. Hij zwenkt naar rechts om Darius naar oneffen terrein te lokken. De beruchte Perzische cavalerie hapt toe. En valt Alexanders rechter flank aan. Darius zet zijn met dodelijke zeisen bewapende strijdwagens in, maar de gedisciplineerde soldaten van Alexander ontwijken deze waarna boogschutters en speerwerpers de wagenmenners doden. Op de linkervleugel wordt de Macedonische generaal Parmenio bijna omsingeld. Hij levert wanhopig strijd en houdt stand. Rechts lokken Alexanders versterkingen meer Perzische ruiters weg uit het centrum waar de vijandelijke linies ongemerkt dunner worden. Alexander grijpt zijn kans. Hij duikt in de bres aan het hoofd van een wigvormige groep ruiters en stormt op Darius af. Er ontstaat een chaotische situatie. De falanxen van Alexander, met de lange lansen, dringen massaal op. De Perzische linie valt uiteen en Darius slaat op de vlucht. Alexander achtervolgt hem Maar keert al spoedig terug voor de eindstrijd met de resterende Perzen. Duizenden vinden de dood de onteerde Darius vlucht naar het Oosten en Alexander roept zichzelf uit tot heer van Azië. Het rijk van Alexander Na zijn overwinningen bezat Alexander een zeer groot grondgebied. Alexander was van plan om de Macedoniërs en Perzen tot één cultuur te versmelten. Hij liet op één groot feest zijn Macedonische vrienden met Perzische vrouwen trouwen. De bijna10.000 uitgenodigde soldaten kregen geschenken en de menghuwelijken met Aziatische vrouwen werden aangemoedigd. Maar dit lukte niet zo goed. In 323 v. Chr. trok Alexander naar Babylon, en hij maakte deze stad tot de hoofdstad van zijn rijk. Nu maakte hij plannen om zijn rijk naar het westen uit te breiden. Maar hij stierf, en zijn plannen bleven onvoltooid. Na zijn dood maakten de Macedonische generaals ruzie over de heerschappij van het Rijk. Hierdoor viel het rijk van Alexander uiteen in kleine rijkjes, de Diadochenrijken genoemd. Tussen die Diadochenrijken ontstond al snel een soort wereldhandel, een wereldeconomie. Tot in het Verre Oosten reikten de contacten. Zo hadden bijvoorbeeld Egypte en Syrië contacten met Arabië, ze handelden in kruiden en andere luxeproducten. De diadochenrijken Alexandrië Alexander stichtte in 332 v. Chr. zijn stad, Alexandrië, aan de aan de Middellandse-Zeekust in de Nijldelta. Dit was al snel een grote havenstad en een centrum voor Griekse wetenschap en cultuur, terwijl in Athene zich het centrum van filosofie, handhaven. In 280 v. Chr. werd hier een zogenaamd museum opgericht. Dit museum werd door de staat gesteund. Er was hier een: -zoo -botanische tuin -sterrenwacht -anatomiegebouw

Ook was hier de grootste bibliotheek ter wereld. Deze bibliotheek bevatte voor de allesverwoestende brand in 47 v. Chr. ongeveer 700.000 boekrollen. De Vuurtoren van Alexandrië Op het eiland Pharos voor de kust van Alexandrië liet Alexander een reusachtige vuurtoren bouwen. Het licht was tot op een afstand van 50 km te zien! De bouwkosten bedroegen 21.000 kg goud. De vuurtoren werd verscheidene keren geteisterd door aardbevingen, maar uiteindelijk brandde hij af. Maar er was lange tijd onzekerheid of de vuurtoren wel daadwerkelijk bestaan heeft, maar het is ondertussen bevestigd: de vuurtoren heeft bestaan; een team wetenschappers heeft voor de kust van Pharos brokstukken gevonden. De vuurtoren is een van de 7 prestigieuze wereldwonderen uit de oudheid. De Dood van Alexander Aan alles komt een eind, dus ook aan het leven van Alexander. 13 juli 323 v. Chr., een rampzalige dag, Alexander de Grote is gestorven op 33 jarige leeftijd. Hij stierf tijdens de voorbereidingen om zijn rijk naar het westen uit te breiden, waarover al verteld is tijdens het stukje over Alexanders rijk. Alexander is niet spontaan gestorven; hij stierf door een hevige koortsaanval waar hij al een tijdje aan lijdde. Maar hij zou niet snel vergeten worden, zijn dood staat bekend als het begin van het hellenistische tijdperk, dat zou duren tot 31 v. Chr.