WTC

NEW YORK -- ,,Mijn vader en zijn drie broers hebben het goede voorbeeld gegeven. Na de aanval op Pearl Harbor namen ze dienst in het leger en vochten ze voor Amerika. Mocht mijn vader nog in leven zijn, dan zou hij mij verplicht hebben hier te komen helpen'', zegt Ken Montovani. De bouwvakker uit New York is één van duizenden vrijwilligers die zich melden om mee te zoeken naar slachtoffers. De Amerikanen reageerden zo massaal op de vraag om hulp dat de politie vele honderden vrijwilligers teleurgesteld weer naar huis moest sturen. ,,Ik werd thuis ziek van het tv kijken. Ik moest hierheen komen om mee te helpen'', zegt Brian McGlothin. De bouwvakker uit Detroit had een autorit van meer dan 11 uur achter de rug en wachtte zaterdagmorgen met ongeduld op de kans om aan de slag te gaan op ground zero, zoals het gebied rond het verwoeste WTC sinds dinsdag genoemd wordt. En hij was niet de enige wachtende. De Amerikanen reageerden massaal op de oproep om te komen helpen. Zaterdag stonden, al voor de derde dag op rij, vanaf 5 uur 's morgens honderden vrijwilligers aan te schuiven voor het Javits-center in Manhattan om zich in te schrijven. Enkele uren later was de rij wachtenden al honderden meter lang. Het was een bont allegaartje, woest uitziende bikers, Puertoricanen, All American Boys, ze kwamen uit de Bronx en uit Harlem, uit de rijkere buurten van New York en zelfs van ver buiten de stad. Sommige waren professionele bouwvakkers, elektriciens, lassers of schrijnwerkers die speciaal verlof hadden genomen om naar Manhattan te komen. Zo was er een grote delegatie van een vakbond van mijnwerkers. ,,Wij zijn getrainde tunnelwerkers en zijn opgeleid om slachtoffers te zoeken en te bevrijden. Ik ben er zeker van dat ze ons hier kunnen gebruiken'', zegt Mike Manfredion. Maar het wachten duurde wel erg lang. In de rij stonden ook veel vrijwilligers zonder bouwervaring. Velen hadden alleen een schop of een breekijzer, een ijzeren motivatie en een flinke dosis patriottisme meegebracht. ,,Ik wil om het even wat doen als ik maar kan helpen'', zegt Ludis Schnore. ,,Om de slachtoffers te helpen, maar ook om me zelf over de schok heen te zetten. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik de torens zag instorten. Urenlang vreesde ik dat mijn zus bij de aanslag omgekomen was. Maar ze was net op tijd uit het gebouw geraakt. Dat gevoel vergeet ik nooit meer.'' De New Yorkers konden de massale opkomst duidelijk appreciëren. Ze voerden massaal eten en drinken aan om te maken dat de vrijwilligers niets tekortkwamen. Maar toch wachtte de meeste werklustigen een grote ontgoocheling: tegen de middag meldde de politie dat er geen mensen meer nodig waren. Voor sommigen, zoals voor Schnore, was het al de derde dag op rij dat ze die boodschap kregen. Veel anderen lieten zich niet zo gemakkelijk wegsturen en bleven koppig in de rij staan, vastbesloten niet te vertrekken voor ze hun job hadden gedaan. Brian McGlothin prees zich gelukkig dat hij wel door de selectie was geraakt. Het gevaar dat op ground zero dreigt, neemt hij er graag bij. ,,Ik weet dat ik hier kan sterven en ik ben daarop voorbereid. Ik heb twee plastic kaartjes gemaakt met mijn naam en adres, die stop ik in mijn laarzen zodat ze mijn vrouw kunnen verwittigen als er iets misgaat.''