muziektheater

Het Muziektheater

Inhoudsopgave
• Geschiedenis van het Muziektheater
• Architectuur van het Muziektheater
• Wat ik gezien heb in het Muziektheater & Amsterdam


Geschiedenis
De eerste discussies in de Amsterdamse gemeenteraad over de bouw van een nieuw stadhuis en operagebouw dateren van 1915. De gemeenteraad gaf in 1955 het architectenteam Berghoef en Vegter opdracht voor een conceptontwerp voor een stadhuis aan het Waterlooplein. Het concept werd goedgekeurd, maar in 1964 beëindigde de Gemeente de samenwerking omdat het uiteindelijke ontwerp volledig afweek van de eerder getoonde plannen. In 1967 werd een prijsvraag uitgeschreven voor een nieuw ontwerp. Als winnaar kwam de Weense architect Wilhelm Holzbauer uit de bus. Ingenieur Bijvoet (sinds 1948 geassocieerd met architect Holt) kreeg in 1956 de opdracht een operagebouw te ontwerpen voor het Frederiksplein. In 1961 moest hij zijn ontwerp 'verhuizen' naar de Ferdinand Bolstraat. De Gemeente keurde de bouwplannen in 1967 goedEind jaren zeventig verkeerden beide projecten in een impasse. Totdat architect Holzbauer het Gemeentebestuur in 1979 voorstelde stadhuis en operagebouw te combineren in één complex. De Raad nam dit idee over en legde het voor aan de regering. Deze stelde zich positief op en men besloot tot verdere uitwerking. Inmiddels was vast komen te staan dat naast De Nederlandse Opera, ook Het Nationale Ballet een van de huisgezelschappen van het nieuw te bouwen theater zou worden. In 1981 gaven ook Gedeputeerden Staten van Noord-Holland en de Kroon hun fiat. Bij het slaan van de eerste paal braken rellen uit. De actie kreeg de naam: 'Van Stopera naar Slopera'. De aanvang van de bouw werd een maand uitgesteld, maar daarna kon men definitief van start gaan. Op 23 september 1986 werd Het Muziektheater officieel geopend. Begin september 1988 betrok de Gemeente Amsterdam haar nieuwe stadhuis. In datzelfde jaar keerde ook de beroemde Waterloopleinmarkt, die in verband met de bouw tijdelijk was uitgeweken naar de Rapenburgerstraat, op het plein terug.







Architectuur

De architecten van de afzonderlijke bouwprojecten Stadhuis en Muziektheater (Wilhelm Holzbauer en Cees Dam), moesten samen gaan werken om uiteindelijk één gebouw te maken. De ruimtelijke en functionele versmelting van Stadhuis en Muziektheater vindt vooral plaats op de begane grond, waar binnenstraten ervoor zorgen dat het gebouw wordt opgenomen in het leven van de binnenstad.
Architectonisch hoogtepunt van Het Muziektheater is de naar de Amstel gekeerde, gebogen voorzijde van het theater, waarachter de zaal en de 14 meter hoge, rondlopende foyers zich bevinden. Hier is ook de hoofdingang. Door de glasgevel is er vanuit de foyers een prachtig panoramisch uitzicht over de Amstel, van Magere Brug tot Munttoren.
De ruimtevormende indeling van het gebouw en de niveauverschillen bewerkstelligen een speelse vermenging van binnen- en buitenruimten.
De buitenzijde van het theater is opgetrokken uit 'Frieschrode' baksteen, voor een deel bekleed met wit Carraramarmer, terwijl de binnengevels bestaan uit metalen borstweringen en glas. De toneeltoren is bekleed met een belijning van blauwgeglazuurde baksteen met aan de bovenkant een gouden tegelrand die 's avonds is verlicht.
In de foyer is voor zachte kleuren gekozen. Opvallend is de afwerking van de zaalwand met zogenaamd Stucco-Lucido, een Venetiaans stucwerk volgens eeuwenoud procedé, traditioneel gebruikt in koepels en andere gebogen ruimten die men een marmerachtige structuur wilde geven.
In het combinatie-ontwerp is de theaterzaal uit het oorspronkelijke ontwerp van Bijvoet en Holt gehandhaafd. Ondanks de bijna 1600 zitplaatsen is het een intieme zaal. Door de halfronde vorm zijn de afstanden tot het podium kort, waardoor het publiek vanuit vrijwel alle stoelen een goed zicht op het toneel heeft.
Wilhelm Holzbauer en Cees Dam hebben er bij de aankleding van de zaal naar gestreefd een aangename theatersfeer te scheppen en tegelijkertijd iets van de moderne techniek te laten zien. Daarom zijn de vlammend rode stoelen, de donkere zaalwanden en de witte balkonranden met hun koperkleurige details gecombineerd met het open, 'technische', computergestuurde lampenplafond van kunstenaar Peter Struyken.

Donderdag 6 maart 2008
7.45 uur: verzamelen op school om te vertrekken
8.15 uur: vertrokken we langzaam met de bussen richting Amsterdam. Het was een hele gezellig bus reis: muziek luisteren, tijdschriften lezen, praten, praten en nog eens praten.
Rond half 12 kwamen we aan in Amsterdam. Na een stukje gelopen te hebben kwamen we aan bij het muziektheater. Hier moesten we even wachten en hadden we de tijd om iets te eten, te drinken en wat te vertellen.
Half 1: om half 1 kregen we een rondleiding door het muziektheater. Onze groep werd in 3 groepen opgesplitst. De meneer die ons de rondleiding gaf vertelde ons over het theater. Wij begonnen in de zaal zelf. Er worden verschillende dingen uitgevoerd op het podium: Opera, dansvoorstellingen, enz. Deze optredens hebben ieder hun eigen decor. Deze moeten dus ook per voorstelling opgebouwd worden en afgebroken worden. ’s Middags zijn er meestal repetities op het toneel, dus het opbouwen en afbreken moet redelijk rap gaan, anders gaat het ten kosten van de repetitie tijd. Het muziektheater heeft het grootste oppervlakte aan toneel van Nederland. Het is een lijsttheater. In de toneeltoren( dat is de ruimte van 30 m boven het toneel) hangen naast een groot deel van de decorstukken ook nog 4 grote lichtbruggen waar een groot deel van het theaterlicht in hangt. deze bruggen kunnen omhoog en omlaag bewegen in de toneeltoren. Iedere avond staan boven op zo’n brug een paar mannen, zij bewegen de hele avond mee met de ‘spelers’ van het stuk. Ze zetten de ‘spelers’ in de spotlight (witte kring om persoon die bijv. aan het zingen is). Voor het toneel bevind zich de orkestbak. Hier zit het orkest in tijdens de voorstelling. Ook vertelde hij dat er allerlei technische dingen in de zaal waren gebruikt, omdat de akoestiek niet optimaal was. Hierna gingen we naar het gedeelte achter het toneel. Hier kregen we te zien waar de decorstukken hingen en hoe de mensen achter de schermen werken. Er wordt door deze mensen heel veel werk verricht tijdens de voorstelling. Ze zorgen ervoor dat het licht, de muziek, de decorstukken, enz. op het juiste moment te zien en te horen zijn. Ze zorgen dus voor een goed verloop van het stuk. Ook vertelde onze leider ons dat naast en achter het hoofdtoneel ook nog drie tonelen liggen. Deze tonelen, het achter-, zij- en montagetoneel, zijn gebouwd om decors op te kunnen bouwen en om de decors van meerdere producties tegelijkertijd rond het hoofdtoneel te kunnen laten staan. Dit hebben wij zelf niet kunnen zien, maar het is ons wel verteld. Hierna gingen we naar de plek waar de decorstukken geleverd worden en weer opgehaald worden, we stapten in een lift en gingen naar de 3de of 4de etage. Op deze etage bevond zich de ververij, de kostuumateliers, enz. Hij vertelde ons dat zelfs Viktor & Rolf naar het muziektheater kwamen voor de ververij. We liepen langs de ruiten waar de kostuums van de opera zangers en de dansafdeling gemaakt werden. Vervolgens liepen we door allerlei gangen waar je de kostuums van de huidige voorstellingen kon zien. Uiteindelijk kwamen we bij een aantal glazen kasten uit. Hier stonden wat kostuums in en pruiken. Hij vertelde ons iets over het gebruik van de kostuums en over de maak van de pruiken. Hierna liepen we een aantal trappen omlaag en kwamen we in een gang uit met allemaal kleine raampjes in de muren. Door deze raampjes moesten we gaan kijken. Achter de raampjes waren een aantal professionele dansers aan het oefenen voor een voorstelling. Ze werden begeleid door een mevrouw achter de piano. Sommige meisjes droegen zelfs bij de repetitie tutu’s. Het was heel interessant om te zien. Hierna waren we aan het einde gekomen van onze rondleiding en verlieten we een uur later het muziektheater weer.

Kwart voor 2: we gingen opzoek naar de P.C Hooftstraat. Het was een hele klus om het te vinden zonder kaart. Maar rond kwart over 2 hadden we het eindelijk gevonden. We kwamen aangelopen en zagen alleen maar witte limousines staan. De Stiletto Run begon om 3 uur. We wisten helemaal niet dat die zou zijn, maar het was heel leuk om te zien. Ook kwamen we een aantal bekende Nederlanders tegen: Renate Verbaan, Nikkie van tmf en Hanna Verboom. Het was heel leuk om te zien en al die naaldhakken te horen. Nadat we alle etalages bekeken hadden en de run gezien hadden, zijn we op weg gegaan naar de Kalverstraat. Bij aankomst hadden we ongeveer nog anderhalf uur om te winkelen, maar met heel veel mensen gaat dat heel moeilijk. Dus hadden we de groep opgesplitst en om half 5 bij de Mc Donalds afgesproken om wat te eten. Na het eten hebben nog even bij een paar winkeltjes gekeken, maar het was alweer tijd om naar de bus te gaan.
Rond 6 uur vertrok de bus weer richting Brunssum. Het was weer een heel gezellige busreis en rond kwart over 9 waren we weer in Brunssum.