Graffiti

Wat is de oorsprong van graffiti?

De moderne vorm van graffiti die wij kennen is ontstaan in New York, en men noemde het New York Style Graffiti, deze kunstvorm begon in de late jaren 60.
Het kwam vooral voor bij de jongeren die uit de sloppenwijken kwamen en vaak spuitbussen stalen. Het begon met tagging, en dat was effectief maar van zeer korte duur, het was een manier om je naam bekend te maken over de hele stad.
Maar naarmate steeds meer kinderen dit deden werd er steeds minder op gelet en de stad steeds meer belast van graffiti. Door gebruik van stijlen, kleuren, en vormen kon men de tagger van de kunstenaar onderscheiden.
Zo ontstond de throw up. Naarmate ook deze vorm niet meer interessant werd ontstonden er gecompliceerdere stijlen zoals de stamp. Uiteindelijk ontstond uit al deze soorten graffiti steeds een nieuwe, steeds groter wordende, veelkleurige, met originele tekenfilmfiguren versierde soort graffiti, de piece.
Ik het midden van de jaren 70 startte men met het schilderen op de ondergrondse treinen, het zogenaamde ´Subway Art´stijl en artistiek talent waren en bleven zeer belangrijk want het doel was om de tekeningen, die er overdreven opzichtig uitzagen, artistiek uitzicht te geven.
Creativiteit, kleur, krulachtige omlijning en geen druipers waren bijna noodzakelijk. In het begin werkten graffitikunstenaars vaak alleen, maar de grootte en de complexiteit van de werken maakte dat ze in groepen gingen werken. Dit heet een crew. Dit was qua veiligheid ook beter. Deze groepen bestonden uit 3 tot 10 groepsleden. Alleen was er als groep niet veel naamsbekendheid te verwerven.

Illegale Graffiti

Hoewel veel mensen graffiti kunst vinden, blijft het nog steeds vernieling en vervuiling van het milieu. Volgens de APV, wat staat voor Algemene Plaatselijke Verordening, is vrijwel alle Nederlandse graffiti verboden. Een voorbeeld is artikel 64, hoofdstuk van de APV wat als volgt luid:
´Het is verboden op een ander toebehorend roerend of onroerend goed dat vanaf de openbare weg, of de spoorbaan goed zichtbaar is, zonder toestemming van rechthebbende, bekendmakingen, afbeeldingen of tekens aan te brengen, deze goederen te bekrassen of te bekladden.´

Graffiti is een dure kunstvorm. Zowel voor de graffitibeoefenaars als de graffiti-verwijderaars. Een spuitbus kost ongeveer 5 euro en je kunt er ongeveer 2 vierkante meter mee spuiten(in 2 tot 3 lagen, zodat het goed dekt). Nederland kent enkele duizenden graffitispuiters en deze groep richt schade aan van miljoenen.
De NS betaalt jaarlijks rond de 4,5 mijloen euro voor het verwijderen van graffiti op treinen en stations. Het schoonmaken van een trein kost ongeveer 75 euro per vierkante meter, een piece kost gemiddeld 800 euro aan schoonmaakkosten.

Het zetten van een piece begint met het zoeken van een geschikte muur, meestal is dit een muur van een lelijk gebouw waar veel mensen langskomen.
Thuis ga je een ontwerp maken, waarmee je ´s nachts naar je muur toegaat. Het maken ervan is een heel gedoe. Je maakt eerst met een lichte kleur de kleur en de grootte, daarna ga je het invullen. Als laatste zet je je tag eronder en maak je dat je wegkomt. Soms maakt iemand zijn piece in 2 of 3 dagen omdat het teveel werk is om in 1 keer te doen.
Vaak wordt het heel snel weer weggehaald, omdat de mensen hebben geklaagd dat het niet mooi is.

Designs

Welke vormen van graffiti heb je?

De meeste graffiti zie je op; schuttingen, treinen of gebouwen.
Graffiti wordt vooral met spuitbussen aangebracht, er zijn ongelooflijk veel kleuren. Van papyruswit tot oceaanblauw en van olijfgroen tot bordeauxrood of metaalgrijs.
Als je dan nog niet de gewenste kleur hebt spuit je 2 kleuren tegelijk, en meng je het. OP zo´n manier laat je de kleuren dan ook in elkaar overlopen.
Het is meestal de bedoeling dat kunstwerken en muurschilderingen opvallen. Daarom spuiten de meeste graffers op opvallende plaatsen maar vooral met veel verschillende kleuren die fel tegen elkaar opsteken.
Je hebt allemaal verschillende soorten graffiti, namelijk;

*De Tag*

Dit bestaat uit een met kleur gespoten woord, naam, figuurtje, of soms zelfs alleen een lekker. Dit is een herkenningspunt voor andere graffers of voor diegenen die hem kennen. Het is bijna altijd een schuilnaam, dit zet je meestal onder een kunstwerk.

*De Throw Up*

Dit is een woord of simpele tekening. Het is meestal met 2, soms drie kleuren gespoten, deze soort werd ontwikkeld doordat graffiti verboden werd. De graffers moesten sneller werken en konden dus niet meer als 2 of 3 kleuren veroorloven.

*De Stamp*

Dit is een geëvolueerde vorm van de throw up. Deze stijl maakt gebruik van letters die een driedimensionaal effect veroorzaken. Dit kan door middel van schaduwen of lichtere kleuren lijntjes binnen in het werk. Deze vorm maakt meestal gebruik van 3 of 4 kleuren.

*De Piece*

Dit is meestal een groot geheel en er is de tijd voor genomen. Alles wordt hierin erg goed uitgewerkt en er wordt met veel kleuren gewerkt. Er wordt gebruik gemaakt van een omlijning, schaduw, en dergelijke.
Als je, nadat je de piece hebt gemaakt, vind dat hij erg mooi is geworden, zet je je tag eronder. Er is een ongeschreven graffitiwet dat je nooit over een andere piece heen van graffen. Je schend hiermee zijn en ook je eigen respect.

Bekende graffers

Enkele bekende graffers zijn: Keith Haring, Futura 2000 Dondi, Ramelzee, Basquiat.
Hier volgt wat informatie over de bekendste van allemaal, Keith Haring.

Keith is geboren op 4 mei 1958, zijn ouders zijn Joan en Inbus Haring.
Hij is opgegroeid in Kutztown, in Pennsylvanië en was de oudste van vier broers en zussen.
Zijn artistieke vermogens heeft hij al vanaf jongs af aan ook van thuis meegekregen.
Zijn vader maakte karikaturen en hij hielp daar vaak mee en verzon er verhalen bij.

Keith ging in zijn jeugd vaak naar musea en las veel boeken, toen begon hij zich een bewustzijn van moderne kunst te ontwikkelen. Na middelbare school schreef Keith zich in voor de Ivy School of Professional Art (Klimop School van Professionele Kunst) in Pittsburgh.
Zijn ouders zeiden tegen hem dat als hij kunst serieus nam hij het ver zou kunnen schoppen in de kunst. Hij moest dus een commerciële kunst achtergrond hebben.
Dus hij ging naar een commerciële kunstacademie, waar hij vlug besefte dat hij geen illustrator of een grafisch vormgever wilde zijn. Hij ontmoette mensen die hem vertelde dat ze dit vak deden omdat het goed verdiend niet omdat ze het leuk vinden. ´Zo raakte hun eigen kunst verloren´zijn Keith´s woorden daarop.
Hij stopte met die school.

In 1976 liftte Keith weg van zijn woonplaats en stopte langs de weg om naar andere kunst programma's te kijken. Toen hij later dat jaar terug was gekeerd naar Pittsburgh, zat hij in de klas aan de Universiteit van Pittsburgh en werd uiteindelijk betrokken bij Pittsburgh Arts and Crafts Center (Pittsburgh Handenarbeid Centreren), waar hij zijn eerste belangrijke vertoning had.
Keith ging naar een reusachtige terugblikkende expositie van Pierre Alechinsky op Carnegie Museum of Art (het Carnegie Museum van Kunst). Pierre was enthousiast over zijn tekeningen en zo raakte Keith weer gemotiveerder en kreeg meer zelfvertrouwen.
Daarna bracht hij heel veel tijd door in de bibliotheek waar hij heel veel las.
In die tijd begon hij grotere dingen te doen, het ´signaal´ kwam van Alechinsky, die hem vertelde dat hij veel kon, maar dan niet met inkt, hij moest zich niet druk maken.

Keith werd het zat te werken met artistieke rol modellen en het tonen van zijn werk in Pittsburgh.
Enthousiast begon hij verder aan zijn volgende ´fase´als artiest.

Wanneer iemand een tentoonstelling annuleerde bij de Pittsburgh Arts and Crafts Center en ze hadden een lege ruimte bood de directeur Keith een tentoonstelling van zijn werk aan in een van de galerijen. Voor Pittsburgh dit was een groot ding.
Zeker voor Keith, die nog maar negentien was toen.
Dit was zijn grote doorbraak.

In april 1986 opende Keith de Knal Winkel, een winkel in New York. Hij legt zijn filosofie in het verkopen van zijn kunst door een commerciële ontmoetingsplaats uit.

In 1988 werd Keith met AIDS gediagnosticeerd. De diagnose is als een verrassing naar Keith niet gekomen. Hij erkende openbaar zijn ziekte in een merkwaardig rondborstig interview in het tijdschrift Rolling Stone.
Natuurlijk is de reputatie van Keith verder gegaan met groeien en zijn werk is meer bewonderd dan ooit. Het Whitney Museum van Amerikaanse Kunst plande een belangrijke tentoonstelling van zijn werk dat in juni 1997 openen zal en bereist dan de Verenigde Staten en de wereld tot de jaren 2000. Voor zijn dood vestigde hij de Keith Haring Stichting om verder zijn liefdadige steun van van de kinderen en aids- organisaties te gaan.
De bijdrage van Keith aan de kunst van de 20ste eeuw is moeilijk helemaal te waarderen, omdat uiteindelijk hij ons idee van wat kunst is transformeerde.

Zijn nu wereld beroemde poppetjes maakte hem toen populair, nu zijn er kaarten en allerlei opdrukken van hem te vinden.