Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)

Amélie Poulain groeit op met weinig liefde en aandacht. Haar moeder overleed doordat er een vrouw van de Notre-Dame afsprong en haar verpletterde. Haar vader, een arts, raakte Amélie alleen aan als hij haar medische onderzocht. En omdat dat maar zo zelden gebeurtde dat hij haar aanraakte, begon het hartje van de jonge Amélie zeer snel te kloppen. Daardoor dacht haar vader dat ze een hartafwijking had en mocht ze niet naar school. Ze kreeg thuis les van haar moeder en vriendinnetjes had ze niet. Daardoor heeft Amélie haar eigen wereldje gecreëerd. Amélie, die nu ouder is, woont op zichzelf in de zogenoemde Montmarte-wijk in Parijs en werkt daar in een café ‘Les deux Moulins’. De dood van Prinses Diana verandert alles voor Amélie. Geschokt door het nieuws over het fatale auto-ongeluk, laat Amélie de deksel van een potje op de grond vallen, dat vervolgens tegen een tegeltje in haar badkamer rolt, het tegeltje raakt los en Amélie komt erachter dat en iets achter verstopt zit. Achter de tegel vindt Amélie een oud doosje waarin een jongetje lang geleden zijn “persoonlijke schatten” bewaarde. Amélie besluit het doosje terug te brengen naar de eigenaar. Ze spreekt met zichzelf af: als het teruggeven van de schat iets met hem doet, bemoei ik me voortaan met het leven van andere mensen. Zo niet, dan zij het zo. Dit verandert haar leven en begint haar nieuwe leventje: ze realiseert zich dat ze het leven van anderen aangenamer kan maken door ongemerkt hun wensen in vervulling te brengen. Zo zorgt zij ervoor dat haar verwarde conciërge brieven ontvangt van haar overleden echtgenoot en dat ze de jaloerse ex-vriend van haar collega, Josephine, op een subtiele wijze gekoppeld wordt aan Georgette, een andere collega. Op een hele aparte manier zorgt ze dat de norse kruideniersbaas, Collignon, ophoudt met zijn hulpje, Lucien, te pesten en dat haar vader uiteindelijk iets meer durft te doen. Zelf wordt Amélie verliefd op de mysterieuze Nino. Deze Nino verzamelt weggegooide pasfoto’s en is dagelijks op de grond van het metrostation te vinden. Daar zit hij dan op zijn knieën onder de hokjes naar pasfoto’s te graaien. Op een dag verliest Nino zijn album en Amélie pakt het op. Er staat 17 keer dezelfde mysterieuze man in en Amélie voelt het als haar plicht uit te zoeken voor Nino wie die man is. Verlegen als ze is, durft ze geen direct contact te leggen met haar liefde. Haar buurman Raymond weet hiervan en zal het oplossen. Hij stuurt haar een videoband waarin hij vertelde dat ze het leven en de liefde te omhelzen. Amélie beseft dat ze iets moet doen en gaat Nino achterna. Ze krijgen een relatie en ze leven nog lang en gelukkig. HET SPROOKJES-EFFECT Als je de film bekijkt, valt je waarschijnlijk al gauw op hoe kleurig en fleurig alles is. Het straatbeeld representeert het romantische Parijs; de vogeltjes fluiten, de zon schijnt en zelfs als het regent ziet het er nog sprookjesachtig uit. Dat kan toch nooit echt zijn? Nee, dat is het ook niet. Elk beeld hebben ze zo bijgewerkt dat het perfect lijkt, op de kleinste details na. Graffiti en opdringerige posters zijn weggehaald en vervangen door mooie afbeeldingen. De lucht hebben ze extra blauw gemaakt of juist wat wolkjes toegevoegd. Geparkeerde auto’s zijn weggesleept, alle verwijzingen van de moderne wereld hebben ze weggehaald en geluiden toegevoegd van vogeltjes en ouderwetse brommertjes. De kleuren hebben ze geaccentueerd, vooral het rood en groen springen eruit. Amélie zelf draagt vooral vaak rood en ook haar huisje straalt rood uit. Het metro station is vrijwel helemaal groen.
TOCH EIGENTIJDS Hoe sprookjesachtig het ook is, toch is Amélie een eigentijds verhaal. Het belangrijkste element om het in deze tijd te houden is de dood van ‘Lady Di.’ Daardoor word je weer even in de realiteit terug gebracht. Verder oogt de omgeving een beetje ouderwets, maar dat hebben ze dan ook met opzet gedaan. DINGETJES VAN DE REGISSEUR De regisseur Jean-Pierre Jeunet heeft sinds zijn kindertijd anekdoten en aantekeningen verzameld en die wou hij in een film stoppen, maar hoe? Veel daarvan heeft hij in de film kunnen stoppen, die dingentjes zijn vooral kleine toevoegingen aan het verhaal waardoor de film naar mijn mening leeft. Zo zie je in het begin een shot van een tafeltje waarvan het kleed opbolt door de wind waardoor de galzen lijken te ‘dansen’. Dit heeft hij zelf gezien in Griekenland en vond het zo’n mooi beeld. Amandine, de moeder van Amélie, houdt niet van rimpelvingers in bad. Dat is ook iets van hemzelf. Net als het stukje in het midden van de kip, waar Dominique Bretodeau zo van houdt, houdt Jeunet eigenlijk gewoon zelf heel veel van. Wat ook grappig is: Amélie heeft een vis met zelfmoordneigingen, zoals ze het in de film noemen en Jeunet had dus zelf vroeger een vis die dat ook steeds deed (uit de kom springen.) Dan is er ook nog de shot van het jongetje dat op ‘die ene tragische dag’ alle knikkers van de klas won, maar ze scheurden uit z’n zakken. Daar was Jeunet zelf bij geweest. Hij was niet het jongetje zelf, maar zat er bij in de klas. Als Amélie later in de film een blinde man helpt oversteken en vertelt wat er om hen heen allemaal gebeurt, is dat eigenlijk één van de fantasieën van Jeunet: hij had het zelf altijd zo graag willen doen, maar durfde het niet. Wat later bekent is geworden is dat er wel een meisje uit Frankrijk dat ook zo intrigerend vond, dat ze het ook heeft gedaan… (Elle va changer votre vie...? Het zou maar zo waar kunnen zijn…) DE NAMEN Zelfs de namen zijn niet onbelangrijk in Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain. Amélie doet denken aan het franse werkwoord ‘améliorer’. Dat betekend verbeteren, en ‘poulain’ is veulen. Amélie Poulain kijkt met twee onschuldige veulenogen naar de mensen in haar omgeving die ze gelukkig wil maken, oftewel, wiens leven ze wil verbeteren. ONDERZOEKJE Ik heb aan 20 jongens en 20 meisjes van mijn leeftijd de volgende vragen gesteld: 1. Hoe vaak heb je de film gezien? a) nooit (ga door naar 2) b) 1 keer (ga door naar 3) c) 2-3 keer (ga door naar 3) d) vaker dan 3 keer (ga door naar 3) 2. Heb je er wel eens van gehoord? Zo ja: hoe lijkt de film jou? 3. Wat vond je van de film? Nou is dit geen grootschalig onderzoek, maar misschien kan ik voor een verdere uitbreiding nog mensen op straat om hun mening vragen. Het viel in ieder geval op dat er veel jongens zijn (40%!) die nog nooit van de film hebben gehoord en dus ook geen mening hadden. 20% had de film nooit gezien, maar hebben er wel van gehoord en lijkt ze wel leuk. Dat betekend dus dat 60% de film nooit heeft gezien, wat natuurlijk een belachelijk hoog percentage is! Mijn hoofddoel met dit onderzoek is, om te bewijzen dat je deze film vaker dan 1 keer moet hebben gezien, want zoals ik al had gedacht, vinden de mensen die de film 1 keer hebben gezien wel leuk, maar een beetje vreemd en vaag. Dit had ik ook toen ik hem voor de eerste keer zag, maar de tweede keer is hij al stukken leuker, dit beamen ook anderen die de film vaker hebben gezien. “Ik heb nog nooit van de film gehoord, het klinkt wat middeleeuws ofzo…” “Ik heb de film (jammer genoeg) nog nooit gezien. Ik heb wel vaak van de film gehoord, ik heb geen idee waar de film over gaat maar hij lijkt me wel boeiend! (ik heb wat van anderen gehoord).” “Ik heb de film een keer gezien. Ik vond het een beetje een vage film, wel mooie muziek. Maar die Amélie was een beetje raar vond ik.” “Ik vond hem zelf redelijk.. nahja.. saai de eerste keer, maar toen ik hem de tweede keer zag werd hij wel grappig ofzo, let je meer op de details hè. Hij is eigenlijk best leuk. Zeker als je probeert om een beetje inzicht te krijgen in de persoonlijkheid van Amélie, is hij na een tijdje best fascinerend. J )” “Ik vind het een van de liefste, fijnste en mooiste films die er bestaat!! Ik heb hem zelf ook op dvd J en toevallig heb ik hem afgelopen zondag weer gezien, voor de 6e keer, haha!”