Zeehonden

Inleiding Beste lezer ik hou mijn project over zeehonden, omdat ik de zeehond een heel lief dier vind en dat we de zeehonden moeten gaan beschermen tegen het gebruiken van hun pels. Hij sterft bijna uit in de Nederlandse Waddengebied, dat komt omdat het water daar enorm wordt vervuild door fabrieken in de buurt.

Hoofdstuk 1. Soorten en de onderscheidings kenmerken De Pinnipedia (vinpotigen dieren) worden in drie families onderverdeelt: de Phocidae: de robachtigen (oorloze of echte zeehonden), de Otariidae (oorrobachtigen of zeeleeuwen) en de Odobenidae (walrussen). De robachtigen zijn in weer in twee subfamilies: Phocinae (10 soorten) en de Monachinae (9 soorten). Deze zeehonden zijn alleen herkenbaar aan hun gestroomlijnde lichaam en aan de afwezig heid van een oorschelp.

Gewone zeehond Grijze zeehond Klapmuts Baardrob

Caribische Monniksrob Mediterrane Monniksrob Hawaaïse Monniksrob Zadelrob

Ringelrob Largha zeehond Kaspische rob Baikalrob

Bandrob Zeeluipaard Krillrob Ross zeehond

Wedell zeehond Zuidelijke zeeolifant Noordelijke zeeolifant

Hoofdstuk 2. De Latijnse namen

Dieren :Animale

Afdeling : Gewervelden :Vertebratae

Klasse : Zoogdieren :Mammalia

Orde : Zeeroofdieren : Pinnipedia

Familie : Ware zeehonden : Phocidae

Geslacht : Zeehonden : Phonae

Soort : - Klapmuts :Phocinae- Cystophorini- Cystophora- C. Cristata

-Grijze zeehond/Kegelrob : Phocinae- Phocini- Halichoerus- H. Grypus

-Ross zeehond :Monachinae- Omatophoca- O. Rossii

-Weddell zeehond :Monachinae- Lepthonychotes- L. Weddelli

-Largha zeehond :Phocinae- Phocini- Phoca- P. Largha

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

-Zadelrob :Phocinae- Phocini- Phoca- P. Groenlandica

-Baikalrob :Phocinae- Phocini- Phoca- P. Sibirica

-Baardrob :Phocinae- Erignathini- E. Barbatus

-Bandrob :Phocinae- Phocini- Phoca- P. Fasciata

-Ringelrob :Phocinae- Phocini- Phoca- P. Hispida

-Mediterrane Monniksrob :Monachinae- Monachus- M. Monachus

-Monniksrob :Monachinae- Monachus- M. Tropicalis

-Hawaïaanse Monniksrob :Monachinae- Monachus- M. Schauinslandt

-Krillrob / Krabeter :Monachinae- Lobodon- L. Carcinophagus

-Kaspische rob :Phocinae- Phocini- Phoca- P. Caspica

Hoofdstuk 3. De zeehond :

-3.1. De zeehond

De zeehond is een echt waterdier dat kun je aan een heleboel dingen zien. Ze hebben geen gewone poten maar vinpoten, hiermee kunnen heel goed zwemmen. De voorpoten zien er als een soort roeispanen. De achterpoten staan niet recht onder het lichaam onder het lichaam, zoals bij een hond of kat. Ze liggen in het verlengde van het dier. De achterpoten zou je kunnen vergelijken met een roer of de schroef van een schip. De voorpoten zijn vooral voor te sturen en de achterpoten zijn vooral om snelheid te maken. Lopen kunnen zeehonden niet - ze slepen zich voort met hun buik over de grond. Dit noemt men bobberen.

Zeehonden hebben een dikke vet laag die kan wel 8 cm dik worden, deze beschermd ze tegen de kou. De zeehond heeft een gestroomlijnd lichaam, met weinig uit stekels Daarmee kunnen ze soepel door het water glijden; in tegen stelling tot de mens, want de mens moet allemaal rare bewegingen maken om vooruit te komen.

Zeehonden slapen op de volgende manieren:

* op een zandbank,

* in het water, als een reuzen dobber op de golven en

* onder water, gewoon op de bodem! Ze houden dit wel een

half uur vol.

Als je naar een zeehondenkop kijkt, vallen vier dingen op. De zeehond heeft:

- geen oorschelp,

- grote ogen,

- stijve snorharen en

- een ‘waterdichte’ neus.

-3.2. De zeehond fysiek

Een zeehond is aangepast aan het leven in zee, maar minder dan walvissen en dolfijnen. Zijn lichaam is aangepast aan het leven in en vooral onder water en is het dus veel werk om op het land zich voort te bewegen. Het water ondersteund zijn lichaam, zodat sommige ledematen kleiner kunnen zijn. Verder zijn er geen bruikbare zuurstof voor zoogdieren. Dat betekent dat ze regelmatig naar de oppervlakte moeten komen om adem te halen. Het water geleid ook warmte aanzienlijk de lucht, dus gaat lichaamswarmte onder water sneller verloren.

*3.2.1. De reuk

Dit wil je ook lezen:

Linda (27) werkt in de zorg: ‘Hier kun je het verschil maken’

Net als bij de meeste zeezoogdieren, kunnen zeehonden niet ruiken onder water. Als ze uit het water zijn hebben ze in eens een geweldig goed reukvermogen. Dit reukvermogen is belangrijk voor de sociale en reproduktieve bezigheden. Tijdens de voortplantigsperiode hebben de mannetjes de gewoonte - net als honden - om het achterste van de vrouwtjes te besnuffelen, waardoor hij te weten komt of het vrouwtje bereid is om te paren. De geur is ook heel belangrijk voor de moeder en haar eigen pup. Als de pup geboren is besteedt de moeder veel tijd aan het besnuffelen van de snuit van haar pup. Dit gedrag versterkt de band tussen moeder en pup, dit helpt haar om haar pup te herkennen als hij tussen vele andere zeehonden in ligt.

*3.2.2. Het gezichtsvermogen

Het gezichtsvermogen van een zeehond-onder-water is goed ontwikkeld. Dat is zeer belangrijk omdat hij veel tijd onder water doorbrengt, waar weinig licht komt. Het netvlies van een zeehond - het lijk veel op dat van een kat - heeft een zogenaamde tapetum. Het is een reflecterende laag die het licht een tweede keer door de cellen laat gaan. De lens van een zeehond is ook sterk bolvormig: dit is evolutionaire aanpassing om onder water scherp te kunnen zien. Boven water kan de zeehond slecht, wat veraf is ziet de zeehond als een schim, maar wat dichtbij ziet hij goed.

*3.2.3. Het gehoor

Gewone zeehonden hebben geen oorschelpen; in plaats daarvan zijn er twee kleine gaatjes overgebleven. Die gaatjes hebben wel een voortreffelijk gehoor, vooral onder water. In de lucht bereiken geluiden beide oren met een heel klein tijd verschil; daar door is het mogelijk voor een landzoogdier om vast te stellen waar het geluid vandaan komt. Een landzoogdier verliest dat vermogen onder water, omdat de geluidsgolf niet door zijn gehoorgang kan.

De zeehonden hebben zich dus danig aangepast dat zij toch onder water kunnen bepalen uit welke richting het geluid komt. Zij kunnen zelfs geluidsfrequenties horen (tot 70000Hz) die liggen veel hoger dan bij het menselijk oor kan waarnemen (max.20000Hz).

*3.2.4. De tastzin

De snorharen van een zeehond zijn rijk voorzien van zenuwen. De snorharen (vibrissae) zijn dus heel gevoelig voor trillingen in het water. Daardoor kan de zeehond de waterbewegingen voelen die door een zwemmende vis veroorzaakt worden. Zo kunnen de zeehonden ook in troebel water jagen, ook zelf als de zeehond volledig blind is, kan hij nog voedsel vangen.