Boulimia

Wat is boulimia? Boulimia nervosa betekent letterlijk “eetlust als een os door nerveuze oorzaken”. Het is een eetstoornis, waarin eetbuien afgewisseld worden met perioden van weinig eten. Deze drang lijkt op een verslaving en daarom wordt boulimia ook wel eetverslaving genoemd. Tijdens een eetbui worden grote hoeveelheden eten naar binnen gewerkt. Men kan eenvoudig niet stoppen met eten. Het eten is meestal calorierijk. Mensen die aan boulimia lijden kunnen vele malen per dag een eetbui hebben, maar er zijn ook mensen die er bijvoorbeeld twee per weer hebben. Na een eetbui proberen boulimia-patienten het eten zo snel mogelijk kwijt te raken. Dit doen ze door braken of door gebruik van laxeermiddelen en/of plasmiddelen. Ook kan het zo zijn dat ze geen gebruik maken van deze middelen en dan na een periode van eten streng gaan lijnen. Door het hongergevoel, dat dan ontstaat, volgen weer nieuwe eetbuien. Boulimia-patienten zijn geobsedeerd door eten, gewicht en lichaamsomvang. De meeste mensen die aan boulimia lijden hebben echter een normaal gewicht. Mensen die aan boulimia lijden, schamen zich voor hun eetbuien en proberen dit voor anderen verborgen te houden. Hierdoor wordt boulimia een gevaarlijke lichamelijke ziekte. Lichamelijke klachten bij boulimia-patienten: Natuurlijk zijn er ernstige gevolgen voor de gezondheid van mensen die aan boulimia lijden. Door het onregelmatig eten, het braken en het gebruik van laxeermiddelen krijgen deze mensen gezondheidsklachten, zoals: - menstruatiestoornissen bij vrouwen - verstoring van het honger- en verzadigingsmechanisme (mensen weten niet meer wanneer zij honger hebben of vol zitten) - mensen kunnen verslaafd raken aan laxeermiddelen - men krijgt een tekort aan vitaminen en mineralen - men kan bloedarmoede krijgen - door het braken kan men keelpijn krijgen. Bovendien wordt het tandglazuur aangetast door het maagzuur

Deze lichamelijke symptomen kunnen zich herstellen, zodra de eetstoornis verdwijnt. Dit kan wel lang duren. Mensen die aan boulima lijden, stellen hoge eisen aan zichzelf. Hun eetgedrag, die ze niet in de hand kunnen houden zorgt ervoor dat ze zich schuldig voelen en een hekel aan zichzelf krijgen. Hun eetprobleem houden ze voor anderen verborgen. Ze kunnen zich moeilijk op andere zaken concentreren (zoals school) en zijn voortdurend bezig met eten, hun uiterlijk en hun gewicht. Afspraken maken ze bijna niet, omdat ze niet weten, wanneer ze weer een eetbui krijgen. bovendien krijgen ze door het gebruik van laxeermiddelen last van darmkrampen, waardoor ze ook afspraken afzeggen. Boulimia-patienten zijn hierdoor vaak eenzaam. Het gebruik van laxeermiddelen en het vele eten kosten veel geld. Boulimia-patienten komen daardoor bijna altijd in financiële problemen. Hierdoor worden zij nog eenzamer, want ze gaan niet meer uit. Dit kost immers ook geld. Naast lichamelijke klachten hebben boulimia-patienten ook last van psychologische klachten. Ze zijn futloos en moe. Ze hebben een hekel aan hun eigen lichaam en durven dan ook niet in een spiegel te kijken. Ze zijn erg bang voor gewichtstoename. Doordat ze de hele dag aan eten denken zijn ze vaak depressief en hebben ze moeite om zich te concentreren. Ze hebben moeite om in slaap te komen en zijn daardoor overgevoelig en prikkelbaar. In erge gevallen denken ze aan zelfmoord. Boulimia is dus een ernstige ziekte. Genezing duurt lang en naarmate de eetstoornis langer duurt, wordt het moeilijker om deze te genezen. De huisarts is altijd de eerste die te maken krijgt met een boulimia-patient. Hij moet de patiënt dan doorverwijzen naar de geestelijke gezondheidszorg (bijvoorbeeld een psycholoog, een psychiater of het RIAGG). De hulp bestaat uit gesprekken en soms uit geneesmiddelen. Voor boulimia worden soms antidepressiva voorgeschreven ter behandeling van ernstige depressiviteit. Deze geneesmiddelen worden alleen gebruikt in combinatie met gesprekken met een psycholoog of psychiater, omdat het echte probleem niet opgelost wordt. Ernstig vermagerde patiënten moeten worden opgenomen in een ziekenhuis. Als zij daar niet door zelf te eten aankomen, krijgen ze sondevoeding. Met psychische hulp kan dan pas begonnen worden, als de patiënt lichamelijk redelijk in orde is.