Atoombom

In deze tekst zijn de eerste vier deelvragen verwerkt: - Wie was de uitvinder van de atoombom? - Wanneer en voor welke doeleinde werd de atoombom ontwikkeld? - Wat voor een ontwikkeling heeft de atoombom al doorgemaakt? - Waarvoor is de atoombom al gebruikt? De ontwikkeling en de uitvinders van de atoombom Voordat de eerste atoombom viel waren er jaren aan vooraf gegaan van ontwikkeling en proeven voordat eindelijk de atoombom was uitgevonden. Er hebben vele wetenschappers en bomexperts aan meegewerkt om tot de uiteindelijke atoombom te komen. Maar dat betekende niet dat ze gezamenlijk werkten. We zullen onder aan de ladder beginnen van de ontwikkeling van de atoombom. Onder aan die ladder staat Ernest Rutherford. Rutherford bombardeerde in het begin van de twintiger jaren eeuw alfadeeltjes (kerndeeltjes die in een radioactief proces worden uitgestoten) op
stikstofgas, daardoor ontstond een transformatie van een stikstofatoom in een zuurstof- en een waterstofatoom. Dit was het begin van de atoombom, waar Rutherford nog geen idee van had. Daarna kwam er een periode van vele ontwikkelingen op het gebied van kernsplijting. Deze periode bevindt zich tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog, aan het beging van de dertigen jaren. De Italiaan Enrico Fermi was de eerste die door neutronen te bombarderen op elementen een atoomsplitsing veroorzaakte waarbij vele isotopen vrij kwamen. Alleen had hij het zelf niet door. Ongeveer omtrent 1933 waren er in Duitsland ook wetenschappers bezig om met neutronenstraling veranderingen in het binnenste van atomen te veroorzaken. Dat waren namelijk: Otto Hahn, Lise Meitner, en Fritz Strassman. Zij hadden ook de atoomsplitsing ontdekt, alleen zij hadden wel door wat ze deden. Deze wetenschappers hielden zich vooral bezig met de beschieting van neutronen op de stof Uranium. Hierdoor ontstonden kleine brokstukken Uranium en daarbij kwam

een grote energie bij vrij. Lisa Meitner had als eerste door dat hier sprake was van een atoomsplitsing. Op 3 maart 1939 ontdekten Leo Szilard en Walter Zinn dat er bij de splijting van het atoom Uranium de brokstukken na de splijting weer een ander atoom konden splijten. Zo ontstond er een kettingreactie en kwam er ongelooflijk veel warmte en energie vrij. Voor deze reactie was een bepaald soort Uranium voor nodig: U-235. In de natuur komt deze gemengd met U-238 voor. Dat betekent dus dat dat U-235 eruit gehaald moest worden. Daar zijn verschillende technieken voor en toen begonnen de problemen. Elke wetenschapper wilde weer een andere techniek toepassen, maar uiteindelijk werd er toch een oplossing gevonden. Nu gingen de wetenschappers nadenken over een grootschaliger project met atoomsplitsing. Ze realiseerden zich heel goed dat ze met deze kennis een alles vernietigende bom konden maken. Toen dit bekend werd publiceerde een journalist dit nieuws en dat was gelijk het laatste wat er gepubliceerd werd over de ontwikkeling over atoomsplitsing. Vanaf toen gebeurde alles in het geheim. Het onderzoek kwam ook op gang in Amerika. Dat kwam door een brief van Einstein aan de president waar hij het volgende in schreef: …In the course of the last four moths it has been made probably…that it may become possible to set up a nuclear chain reaction (kettingreactie) in a large mass of uranium, by which vast amounts of power and large quantities of new radium-like elements would be generated. Now it appears almost certain that this could be achieved in the immediate future. This new phenomenon would also lead to the construction of bombs, and it is conceivable -though much less certain- that extremely powerful bombs of a new type, carried by boat and exploded in a port, might very well destroy the whole port together with some surrounding territory. However, such a bomb might be very well prove to be too heavy for transportation by air… (http://huizen.daxis.nl/~mantveld/Atoombom.htm) Amerika wilde in het begin niet veel geld uittrekken voor het onderzoek, dat kwam ook omdat er gewoonweg geen geld beschikbaar was. Maar Amerika was een uitermate geschikte plek om met het onderzoek verder te gaan, want er is veel ruimte en veraf gelegen van Europa. Dat betekende dus ook dat er geen pottenkijkers waren. Maar er kwam toch geld beschikbaar via Groot-Brittannië. Die wilden in ruil voor dat geld de resultaten van het atoombomonderzoek tot zover. Amerika ging akkoord. Er werd al langer onderzoek gedaan in Amerika, maar dat ging heel chaotisch. Alle wetenschappers in Amerika deden onafhankelijk onderzoek en er was bijna geen contact onderling. Ze deden daar vooral onderzoek, omdat ze bang waren voor de Duitsers. De Duitsers waren natuurlijk ook al bezig met de ontwikkeling van de atoombom. Zij hadden alleen nog wat problemen rond het afronding van atoombomproject. Grote wetenschappers uit Europa zaten al in Amerika vanwege de oorlog. Een paar van die wetenschappers hielpen met de ontwikkeling van de atoombom namelijk: Fermi, Einstein en Szilard. Omdat de Amerikanen bondgenoten waren, is het duidelijk dat ze de Amerikanen hielpen. Alleen is het vreemd dat Einstein ook meehielp, want hij kwam uit Duitsland wat duidelijk geen bondgenoot was. Einstein was in die tijd één van de grootste wetenschappers in de wereld en hij was naar Amerika gekomen, omdat hij het te gevaarlijk vond in Duitsland ten opzichte van zijn eigen veiligheid. Hij had waarschijnlijk niet een groot nationalistisch gevoel, want hij ging de Amerikanen helpen in plaats van de Duitsers. In juni 1942 kwam er wat meer schot in de ontwikkeling van de atoombom in Amerika. Dat hadden ze te danken aan één man: Robert Oppenheimer, hij wordt ook wel de “vader van de atoombom” genoemd. Hij bracht orde in de chaos die dan tot op heden heerste onder de wetenschappers in Amerika. Er werd totaal niet goed samengewerkt op het gebied van de atoombom. Robert Oppenheimer veranderde alles, want hij liet de wetenschappers goed samenwerken en het onderzoek begon eindelijk goed te lopen. Naast zijn goede organiserende kwaliteiten had hij ook een groot kernfysische kennis. Hij had dus een groot aandeel in de ontwikkeling van de atoombom. De naam “vader van atoombom” is dus geheel terecht. Hij had dus een grote invloed op de ontwikkeling en daarom werd hij ook wel de uitvinder van de atoombom genoemd, maar dat klopt dus niet helemaal. Vele verschillende wetenschappers hebben allemaal hun steentje bijgedragen aan de ontwikkeling van de atoombom. Er is niet één persoon aan te wijzen die zonder hulp van een ander de atoombom heeft uitgevonden. Maar Robert Oppenheimer is toch wel de man van de atoombom. Als hij niet het project had opgestart en in goede banen had geleid, dan was er geen atoombom geweest. Want al die andere landen die ook bezig waren met de ontwikkeling van de atoombom hadden de belangrijkste informatie van Amerika. Dat project dat een paar maanden later werd opgestart nadat Oppenheimer aangesteld was als hoofd van het onderzoek heette het “Manhattan project”. Het “Manhattan Project” Dit project werd in september 1942 opgestart door Robert Oppenheimer. Voor dit project werd een compleet nieuw laboratorium gebouwd door brigadier generaal Groves. Dit lab kwam te staan in Los Almos in de staat New Mexico. Dankzij dit lab konden alle bomwetenschappers nu samen in één gebouw samenwerken en kon er dus sneller resultaat geboekt worden. Alle suburbanisaties waarvoor die wetenschappers werkten kwamen bijeen in het lab. Niet alleen dankzij het feit dat alle wetenschappers in één gebouw samenwerkten kon er snel resultaat geboekt worden, maar ook dankzij de open houding van Oppenheimer tegenover zijn personeel. Hij vertelde ze niet alleen wat ze moesten weten om iets te maken, maar hij vertelde ze over het hele project en wat daar allemaal de bedoeling van was. Dus de werknemers hadden een doel om naar toe te werken, dat werkt ook prestatiebevorderend. In het lab in Los Almos werden de twee atoombommen ontwikkeld “Thin Man” en “The Fatman”. De Thin Man was een Uranium-235 bom en “The Fatman” was een plutonium-239 bom. De grondstoffen voor deze bommen werden ergens anders geproduceerd. Het plutonium werd geproduceerd in Hanford, Washington. De reactor hiervoor werd gebouwd door 60.000 inwoners van het plaatsje. En in Oak-Ridge, Tennessee werd een fabriek gebouwd door 25.000 inwoners voor de scheiding van uranium-235 uit een mengsel met uranium-238. Toen al deze grondstoffen geleverd waren en de proefatoombommen klaar waren konden ze een paar proeven doen in één van de woestijnen van Amerika (“Thin Man” en “The Fatman” waren natuurlijk bedoeld voor het grote werk en werden eerst nog niet in elkaar gezet). Er was alleen nog een klein probleempje met de plutoniumbom. De wetenschappers moesten nog een manier vinden om de bom snel genoeg te laten imploderen. Maar dat werd snel opgelost. Op 16 juli was het grote moment daar, de eerste proef met de plutoniumbom zou plaats vinden 125 mijl van Albuquerque. De proef was een succes. De bom voldeed aan alle verwachtingen en misschien nog wel beter. Er werd ook nog een test gedaan met de uraniumbom, waar dat word niet gemeld. En toen president Truman het sein had gegeven voor het werpen van de atoombommen, viel er om kwart over acht ’s ochtends op 6 augustus 1945 op Hirosjima de eerste atoombom. Dit was de uraniumbom. Het had een kracht van 20 kiloton en de gevolgen waren afschuwelijk. De tweede bom viel om precies te zijn op twee minuten over elf op negen augustus 1945 op de stad Nagasaki. Dit was dus de plutoniumbom en had nog een grotere kracht dan de uraniumbom. Nu ook weer waren de gevolgen afschuwelijk. Dit was het einde van het Manhattan project en het heeft in totaal 2 biljoen dollar gekost. En dat was in die tijd ongelooflijk en onbeschrijfelijk veel. Dat die Amerikanen zoveel geld over zouden hebben om zo’n bom te maken, had niemand verwacht. Waarvoor is de atoombom al gebruikt? Nadat de twee bommen geworpen waren op Japan, ontstond er een ware kernwapenwedloop onder de rijke landen. Iedereen moest en zou zo’n atoombom hebben, want als je zo’n ding had werd je eindelijk ook aanvaard als groot macht. Daarom zijn vele landen toen met de ontwikkeling van de atoombom begonnen en zijn steeds verder gaan ontwikkelen. Elk land wil natuurlijk de grootste en de krachtigste atoombom hebben. Zulke landen gingen ook proeven doen, bovengronds en ondergronds. Hier een rijtje van landen die proeven gedaan hebben of nog steeds doen:  1949-1990: De voormalige Sovjet-Unie deed 207 bovengrondse en 508 ondergrondse kernproeven. De ernstige gevolgen hiervan bleven lang onbekend. De overheid blijft verklaren dat er 'niets aan de hand zou zijn'.  1951-1992: In de Verenigde Staten werden vele kernproeven gedaan. Bijvoorbeeld in de Nevada woestijn werden meer dan 1000 bovengrondse proeven gehouden. Na 1963 ging men door met ondergrondse proeven. Daarbij werden de belangen en rechten van de Indianen in dit gebied totaal genegeerd.  1954: Op de Marshall-eilanden in de Stille Oceaan deden de Verenigde Staten een bovengrondse kernproef, zonder medeweten van de omringende bevolking, onder de naam "Bravo". Het effect op de bevolking werd uitgebreid bestudeerd.  1960-1996: Door Frankrijk werden 210 kernproeven gedaan. De zes ondergrondse kernproeven die in het atol Mururoa tegen de wil van de omringende bevolking uitgevoerd werden in 1995 en 1996, zorgden voor een storm van protesten. Met medeweten van de gehele wereld werd het milieu en de gezondheid van de bevolking van de Pacific opgeofferd. Doel was een verdere verbetering van Franse kernwapens. Deze zouden op termijn bij een Europese defensie de rol van Europese massavernietigingswapens kunnen gaan spelen.  1964: Op 16 oktober werd ook China een kernmogendheid. Toen deed men de eerste bovengrondse kernproef.  In Aboriginal-gebied in Australië werden door de jaren heen meerdere bovengrondse kernproeven door Groot-Brittannië gedaan. In totaal deden de vijf kernwapenmogendheden 1.936 grote bovengrondse kernproeven, vaak met veel grotere bommen dan die van Hiroshima en Nagasaki. In 1996 werd het verbod op kernproeven van kracht. Sindsdien worden er door alle kernwapenstaten de zogenaamde 'subcritical tests' gedaan Dit zijn mini-atoomontploffingen die het mogelijk maken om nieuwe kernwapens te ontwikkelen en de bestaande te controleren. Atoombommen worden niet alleen gebruikt om proeven mee te doen en daarna de reactie te bestuderen op onwetende mensen, maar ze worden ook gebruikt als politiek wapen. Landen met kernwapens kunnen andere naties onder druk te zetten, intimideren of bang maken. Bijvoorbeeld bij een langlopend conflict gaan naties dreigen met kernwapens, zodat de tegenpartij doet wat ze willen. Hier een paar voorbeelden van conflicten waar landen dreigden een atoombom of andere kernwapens in te zetten:  1962: Cuba-crisis, na de plaatsing van Russische kernraketten op Cuba, dreigden de Verenigde Staten met een kernaanval. De raketten werden uiteindelijk weer verwijderd door de Sovjet-Unie. Er komen de laatste tijd steeds meer verzwegen feiten aan het licht. Enkele voorbeelden:  1969 - 1974: President Nixon heeft meerdere malen de inzet van kernwapens overwogen.  1994: Nadat Franse VN-militairen in de knel kwamen in Bosnië, werden op het vliegdekschip Clemenceau kernraketten in paraatheid gebracht voor een mogelijke inzet op Voormalig Joegoslavië.  1995: Op 25 januari 1995 werd het verschijnen van een raket op het scherm van een radarstation, geïnterpreteerd als een mogelijke aanval op Rusland. De gealarmeerde Jeltsin gaf toestemming om de procedure te starten om kernraketten te lanceren voor een nucleaire 'tegenaanval'. Pas op het allerlaatste moment, twee minuten voordat dit proces in werking zou worden gesteld, kwam het bericht dat het om een Noorse onderzoeksraket ging die geen bedreiging vormde. De wereld balanceerde een half uur lang aan de rand van de nucleaire afgrond. Wat voor (maatschappelijke) gevolgen heeft de atoombom? Stel nu eens dat er een atoombom wordt gegooid op Amsterdam. Ga er eens vanuit dat er een bom van 1 megaton op 2 kilometer boven Amsterdam. Om een idee te krijgen van hoeveel 1 megaton is: De bom op Nagasaki in 1945 had een kracht van 22000 kiloton, dus bijna 50x kleiner dan 1 megaton. Echter er zijn ook bommen uitgeprobeerd van 10 megaton (10 miljoen ton). Dus het exemplaar waar wij bij deze situatie vanuit gaan mag je gerust een "middenklasser" noemen. 1,8 seconden na de ontploffing
Er ontstaat een extreem hete en oogverblindende vuurbal met een lichtintensiteit die feller is dan de zon. Er wordt zo'n intense hitte afgegeven door de vuurbal, dat tot in de verre omtrek grote branden zullen ontstaan. De hitte dichtbij de vuurbal bedraagt zo’n miljoen graden, maar hoe verder je van de vuurbal verwijdert raakt zal de temperatuur redelijk snel afnemen. Op zo’n 1000 meter kan de temperatuut nog meer dan 2000 graden zijn. Tijdens de explosie ontstaat er een vernietigende schokgolf, die met de snelheid van een straaljager uitdijdt. Zo’n atoomstorm kan heel dicht bij de ontploffing 1000 km/u halen en wat verder weg zal het weer afnemen, maar op 1000 meter bedraagt de wind nog een snelheid van 420 km/u. Na 1,8 seconde is de schokgolf al meer dan een kilometer verwijderd van het middelpunt (vuurbal). Rondom de vuurbal ontstaat een vernietigende radioactieve straling. Deze straling bevat extreem gevaarlijke dosis, waaraan je als je er een lange tijd aan wordt blootgesteld doodgaat. 4,6 seconden na de ontploffing

De schokgolf knalt op de grond en kaatst terug. De terugkaatsende schokgolf vormt samen met de oorspronkelijke schokgolf een allesvernietigende storm. Het blaast alles omver wat het op zijn pad tegenkomt. Huizen, bomen, mensen, dieren, alles. 11 seconden na de ontploffing
De schokgolf is in een cirkel al zo'n 5 kilometer ver. Achter de schokgolf waait een wind met een snelheid van bijna 400 km/uur
37 seconden na de ontploffing
Doordat alles meewaait met de schokgolf, ontstaat er binnen in de steeds groter wordende cirkel een onderdruk. Alle lucht wordt weggezogen. De krachten zijn zo groot dat vensterglazen (als die er nog inzaten) alsnog gebroken zal worden. De vuurbal is afgenomen in felheid en is niet meer oogverblindend. Door de enorme hitte van de vuurbal stijgt deze naar grote hoogte. Geholpen door de schokgolf die ook naar boven toe uitdijdt (deze is immers op de grond teruggekaatst en klimt naar boven), ontstaat in het spoor van de vuurbal een zuil van opstijgend gruis, puin en stof. De steel van de bekende paddenstoel ontstaat zo. Ook in en rondom de paddestoel waaien enorme winden (nawinden) met gigantische snelheden. In de top van de paddestoel ontstaat een gasvormig overblijfsel. 110 seconden na de ontploffing
De vuurbal heeft een hoogte van zo'n 11 kilometer bereikt en begint af te koelen. De paddestoel zal in de breedte gaan uitdijen en de beruchte grote paddenstoel zal ontstaan. In de paddenstoelwolk zitten radioactieve deeltjes die over de hele omgeving zullen neervallen en hun vernietigende werk zullen doen. Dit wordt ook wel de “fall out” genoemd. Dit is radioactieve regen die in dikke, zwarte druppels naar benden komt en verspreid wordt over vele vierkante kilometers. Hierin zitten ook nog steeds grote hoeveelheden straling en zal alles besmetten wat er op zijn pad komt. De schokgolf drukt alle wolken in de nabijheid van de paddestoel gewoon weg, door die gigantische snelheden die om de paddenstoel heen draaien. De rode pijlen in de foto geven de rand van de weggedrukte wolken aan. In het wolkendek ontstaat een cirkelvormig gat dat steeds groter wordt. Het resultaat van deze geweldige explosie de verdwenen stad Amsterdam. Hij zal volledig met de grond gelijk gemaakt zijn. Alleen een paar zeer sterke gebouwen zouden het overleefd kunnen hebben. Een paar dagen na de explosie
De straling die is vrijgekomen bij de explosie zal dagen en weken, misschien maanden en jaren ook nog veel schade aanrichten. Deze straling bestaat uit vier verschillende straling. Er zitten alfa- en bètastraling in, die zijn alleen schadelijk als je het binnenkrijgt, bijvoorbeeld via lucht, eten of drinken. En je hebt ook nog gamma- en neutronenstraling. Deze straling is uitermate gevaarlijk voor elk levend organisme. Je kunt je hier tegen alleen beschermen door een meters dikke laag aarde, beton of water. Al deze vier straling zijn onzichtbaar en ontastbaar. Als je gelijk na de bomexplosie aan enorm grote hoeveelheden straling wordt blootgesteld, sterf je binnen een paar uur. Mensen en dieren die wat met een mindere mate straling te maken krijgen, hebben een grote kans “stralingsziekte” op te lopen. Deze ziekte is op den duur voor een groot aantal mensen ook dodelijk. Deze ziekte verloopt in drie stadia. Stralingsziekte
Eerste stadium: Dit is een onmiddellijke reactie op de hoeveelheid straling waaraan men is blootgesteld. Dit stadium is ook gelijk dodelijk voor een groot aantal mensen, die de explosie ternauwernood overleefd hebben, die zich in een zeer korte straal van de explosie bevonden, namelijk 95%. Vele duizenden op een wat grotere straal zullen in dit stadium ook sterven. Mensen die niet in dit stadium dood gingen hadden last van misselijkheid, hoofdpijn, diarree of koorts. Tweede stadium: Dit stadium zal ongeveer 10 tot 15 dagen na de explosie beginnen, als men dan nog in leven is gebleven na het eerste stadium. Een goed kenmerk hiervan is haaruitval. Verder krijgt men last van diarree en erge koorts. 25 tot 30 dagen na de explosie krijgt men afwijkingen in het bloed. Dat uit zich in bloedend tandvlees, sterke daling van witte bloedlichaampjes wat slechte genezing van wonden en grote kans op infecties geeft en puntvormige bloedinkjes in huid en slijmvliezen. Als men dit ook overleeft treedt er aan het eind van het tweede stadium bloedarmoede op. Derde stadium: Dit is een compensatieregeling van het lichaam op de schade en wonden van de explosie. Het witte bloedlichaampjesgehalte steeg bijvoorbeeld ver boven de normale waarden en er kwam een dikke laag littekenweefsel op de brandwonden. Het lijkt als of mensen na dit stadium niet meer dood konden gaan, maar dat gebeurde toch wel. Ze stierven alsnog aan de gevolgen die de infecties hadden veroorzaakt. Er overleefde maar een klein percentage van diegenen die de stralingsziekte hadden opgelopen en ook nog eens de drie stadia hadden doorlopen van de ziekte. Behandeling van deze ziekte is mogelijk met leverextract, vitamines en bloedtransfusies. De explosie van de atoombom zal al direct ongeveer honderdduizend mensen het leven kosten en door verwondingen of de stralingsziekte zullen nog eens ongeveer honderdduizend mensen later sterven. En dan hebben we nog niet eens gesproken over al die gewonden en slachtoffers die wel overleven en die nooit meer een normaal leven zullen leiden. Want zij zullen misschien in de toekomst te maken krijgen met verminkte of geestelijk gehandicapte baby’s of onvruchtbaarheid. Maatschappelijke kwestie De atoombom draagt zeer zeker een maatschappelijke kwestie met zich mee. Zou hij wel ingezet mogen worden? Vormt de atoombom geen bedreiging voor de mensheid? Moeten al de kernwapens niet vernietigd worden? Dit zijn allemaal vragen die de regeringsleiders elkaar stellen en ook de burgers doen hier aan mee. Die hebben goed door wat een atoombom of andere kernwapens aan kunnen richten. De atoombom boezemt bij de maatschappij veel angst in als er dreiging is om er één in te zetten. Recentelijk was er ook dreiging van het inzetten van de kernwapens bij een conflict tussen India en Pakistan. (AD, 9 januari 2002) Het conflict ging om een stuk grensland waar ze het niet eens over konden worden bij wie het nou hoorde. De kernwapens werden wel in gereedheid gebracht voor een eventuele aanval, maar werden niet gebruikt. De Indiase regering reageerde gelijk met dat er over alles te praten viel en Pakistan stemde toe. Beide landen hadden ook wel door dat een kernoorlog niks opschoot, want dat zou alleen maar vernietiging veroorzaken en ze alleen een stukje land opleveren. Zo werd er weer een kernoorlog voorkomen, maar de bevolking was toch flink bang gemaakt. Tussen India en Pakistan zal altijd een spanning blijven en dat weet de bevolking daar ook. Ze zullen dus altijd met de angst leven dat er op een dag een keer een atoombom op hun dak zou kunnen vallen. En zo is het, wel in mindere mate, ongeveer het geval in de hele wereld. Er zijn landen die wapens bezitten die de aarde drie keer kunnen opblazen. Dit is natuurlijk wel een aparte zaak, want waarom zou de mens wapens willen bezitten die de aarde kunnen opblazen. De mensheid voelt zich hierdoor alleen maar meer bedreigt in plaats van dat ze zich veiliger zouden moeten voelen door al die wapens. De regeringsleiders hebben dit in meerdere mate wel door en daarom zijn er verdragen opgesteld, die het gebruik en productie van kernwapens belemmeren. Eerder waren er al verdragen getekend voor het tegengaan van productie en transport van chemische en biologische wapens (Protocol van Genève, 1925 en Conventie inzake Biologische Wapens, 1972) voordat er een in 1970 het Non-Proliferatieverdrag kwam en het MAD-plan. voor het tegengaan van verspreiding van nucleaire wapens. De vijf kernwapenstaten mogen geen kernwapens leveren aan niet-kernwapenstaten en die mogen op hun beurt ook geen kernwapens verwerven. In 1995 werd dit verdrag verlengd. Maar dit betekent nog niet dat de maatschappij veilig is, want de vijf kernwapenstaten bezitten natuurlijk nog kernwapens (en nog meer landen die zelf kernwapens ontwikkeld hebben in het geheim, zoals Irak, Pakistan). Dit verdrag lijkt een verbetering, maar dat is maar een hele kleine verbetering. Er zijn geen kernwapens vernietigd of kernwapenontwikkeling stopgezet, want dat is een groot aantal landen nog volop bezig. Een wat grotere verbetering is recentelijk de afspraak tussen Amerika en Rusland om een groot deel van hun kernwapenarsenaal te vernietigen. Maar die afspraak werd na een tijd weer ingetrokken door Amerika. Tegenwoordig zijn de regeringsleiders slim genoeg om conflicten verbaal op te lossen, zodat er niet een bloederige oorlog ontstaat waar vele slachtoffers zullen vallen en waar geen kip iets aan heeft. Maar waarom zijn er dan nog kernwapens? Die vraag is heel makkelijk te beantwoorden, want landen die kernwapens hebben voelen zich veiliger en groter met zulke wapens. Geen land zal er aan denken om hun aan te vallen, want dan kunnen ze het ergste verwachten ondanks alle verdragen. Dat betekent dus dat er altijd kernwapens zullen blijven bestaan en de maatschappij altijd onder spanning zal moeten leven. Deze tekst hierboven vermeld alleen nog maar de gevolgen van het bestaan van de atoombom of kernwapens en dan hebben we het nog niet gehad over de maatschappelijke gevolgen bij de ontploffing va een atoombom. Bronvermelding: http://huizen.daxis.nl/~mantveld/Atoombom.htm
www.atoombom.cjb.net
boektitel: Hirosjima

schrijver: John Hersey
uitgever: Albini B.V. te Amsterdam
jaartal: 1985
boektitel: Kind van Nagasaki
schrijver: Peter Townsend
uitgever: Sijthoff’s Uitgeversmaatschappij bv te Amsterdam
jaartal: 1985