Tacitus, Annales XIV, 3
Dus Nero vermeed geheime ontmoetingen met haar, en prees haar wanneer ze wegging naar haar tuinen of haar landgoederen in Tusculum of Antium, omdat ze dan zogezegd rust nam. Uiteindelijk meende hij dat ze hem tot last was, waar ze zich ook bevond, en besloot daarom haar te vermoorden; hij twijfelde enkel op dit punt: met vergif of met het zwaard, of met een andere vorm van geweld? Eerst stond vergif hem aan. Maar als dat toegediend zou worden tijdens een keizerlijke maaltijd, zou het niet toegeschreven kunnen worden aan het toeval: de dood van Britannicus was immers al gelijkaardig geweest. En het leek lastig de dienaars om te kopen van een vrouw, die door haar gebruik van misdaden bedacht was op een aanslag. Bovendien had ze zelf haar lichaam versterkt door vooraf tegengif in te nemen. Hoe een moord met het zwaard verborgen moest worden, kon niemand bedenken; en hij was bang dat iemand die voor zo’n grote daad uitgekozen werd, de bevelen zou negeren.
Een geniaal plan kwam van de vrijgelatene Anicetus, vlootprefect bij Misenum, onderwijzer van Nero in zijn jeugd en vijandig tegenover Agrippina, met wederzijdse gevoelens van haat. Hij legde dus uit dat er een schip ontworpen kon worden, waarvan een deel op volle zee door een kunstgreep zou loskomen en haar, zonder het te beseffen, in zee zou storten. Niets was zo vatbaar voor ongelukken als de zee; en als ze door een schipbreuk van het leven beroofd zou zijn, wie zou dan zo onredelijk zijn dat hij aan een misdaad toeschreef wat winden en stromingen misdaan zouden hebben? De keizer zou dan een tempel en altaren en andere dingen toevoegen voor de overledene, om zijn respect ten toon te spreiden.
REACTIES
1 seconde geleden