Tacitus, Annales XIII, 5 + 8

Tacitus, Annales XIV, 5 

De goden zorgden voor een nacht, verlicht met sterren en rustig met een kalme zee, alsof om de misdaad te bewijzen. Niet ver was het schip gevorderd, toen twee uit de kring van vertrouwden die Agrippina vergezelden, van wie Crepereius Gallus dicht bij het roer stond, (en) Acerronia, achteroverleunend boven de voeten van de liggende, met vreugde vertelde over het berouw van de zoon en over de herwonnen gratie voor zijn moeder, nadat het teken gegeven was, stortte het dak, zwaar met veel lood, van de kamer in en Crepereius, bedolven, blies onmiddellijk zijn laatste adem uit. Agrippina en Acerronia waren beschermd door de uitstekende wanden van het bed die toevallig te sterk waren, om onder de last te bezwijken. 

Maar het in tweeën breken van het bootje volgde niet, nadat allen in de war waren gebracht en omdat de meesten, niet op de hoogte,de medeplichtigen zelfs voor de voeten liepen. Vervolgens werd het gezien door de roeiers om naar één kant over te hellen en zo het schip te laten zinken. Maar enerzijds hadden ze geen plan gereed voor de plotse situatie, en anderzijds gaven de anderen, door er tegenover te steunen, de gelegenheid voor een tamelijk zachte worp in de zee. 

Maar Acerronia riep in haar onnadenkendheid dat zij Agrippina was opdat er te hulp gekomen werd voor de moeder van de keizer, (en) ze werd met vaarbomen, riemen en alle dingen, die het toeval aanbood, afgemaakt.  

Zwijgend en daardoor minder (goed/snel) herkend ontving ze (maar) één verwonding aan haar schouder. Door te zwemmen, en (daarna) door een tegenkomst van vissersbootjes gevoerd naar het Lucinusmeer, werd ze gedragen naar haar villa. 

Tacitus, Annales XIV, 8 

Nadat ondertussen het gevaar was bekend gemaakt, alsof het door het toeval was gebeurd, toen ze het hadden vernomen, renden ze (allemaal) naar de kust. Sommigen beklommen de pier, anderen dan weer de dichtsbijzijnde bootjes; sommigen gingen in de zee, tot zo ver hun lichaam het toeliet; weer anderen deden een gebedje; met klachten, met wensen, met geroep van mensen die verschillende dingen riepen of van zij die onzekere dingen antwoordden, werd de hele kust gevuld: een geweldige menigte stroomde toe met fakkels, en zodra bekend werd dat ze ongedeerd was, maakten ze zich klaar om haar geluk te wensen, totdat ze uiteen werden gejaagd door de aanblik van een gewapende en dreigende colonne. 

Anicetus omgaf haar villa met wachtposten en nadat hij de deur had opengebroken gooide hij alle in de weg staande slaven opzij, totdat hij aan de deur van haar slaapkamer aankwam: waaraan weinige(n) (slaven) stonden, omdat ze banggemaakt waren door de angst van de inbrekers. In de slaapkamer was maar weinig licht en een van haar slavinnen, terwijl Agrippina meer en meer angstig werd, omdat niemand van haar zoon kwam en zelfs Agerinus niet(, dacht ze bij zichzelf): “Het uitzicht van een vrolijke zaak zou anders zijn: nu is er eenzaamheid en plots lawaai als aanwijzing van het onheil” Terwijl vervolgens de dienares wegging, riep ze uit: “Jij ook, verlaat mij?”, en ze keek om en zag Anicetus, vergezeld door de kapitein Herculeios en de vlootcenturio Obaritus (en ze dacht bij zichzelf): “Als hij gekomen is om (haar) te bezoeken, moest hij melden dat ze hersteld was, maar als hij gekomen is om een misdaad te voltrekken, dat zij niets gelooft met betrekking tot haar zoon; dat er geen moedermoord bevolen is.” De moordenaars gingen rondom haar bed staan en als eerste sloeg de trierarchus met zijn knuppel tegen haar hoofd. Al richting de dood, vooruitstekend haar buik naar de centurio die zijn zwaard trok, riep ze uit: “Tref mijn buik!”, en ze is gedood met vele verwondingen.