Omdat hij tegelijk door stof en zweet bedekt was, nodigde het water van de rivier de koning uit om zijn warme lichaam af te spoelen. Nadat hij zijn kledij had neergelegd, daalde hij daarom in het zicht van de legertroep af in de rivier, hij wou hen immers tonen dat hij tevreden was met zijn eenvoudig lichaamsverzorging. Hij was nauwelijks de rivier ingegaan toen plots zijn ledematen door een rilling begonnen te verstijven en de levenswarmte verliet bijna heel zijn lichaam. Zijn dienaren namen hem die leek op een stervende op brachten hem naar de tent. In het kamp heerste een enorme bezorgdheid en bijna al rouw. De wenende soldaten klaagden dat de beroemde koning van alle tijden niet in een veldslag, niet door de vijand was neergeworpen, maar hij was aan hen ontvallen toen hij zijn lichaam met water afspoelde.
Twee dagen later kwam de arts binnen met een beker waarin hij het medicijn had klaargemaakt. En nadat hij dit gezien had, nam Alexander die zich rechtop had gezet in het bed, de beker aan, met de brief die door Parmenio geschreven was in zijn linkerhand en dronk hem onbevreesd leeg. Dan beval hij Philippus de brief te lezen en hij wendde zijn ogen niet af van het gezicht van de lezende, in de mening dat ene schuldbesef op het gezicht zelf bespeurd kon worden. Nadat hij de brief doorgelezen had, toonde hij meer verontwaardiging dan angst en nadat hij de brief voor het bed geworpen had, zei hij: “Koning, altijd toch heeft mijn leven van u afgehangen. Jouw redding zal de aanklacht van de moord tenietdoen die tegen mij opgeworpen is.” Deze woorden maakten de koning niet alleen opgelucht, maar zelfs vrolijk en vol goede hoop. Daarom zei hij: “Hoewel ik deze brief ontvangen had, heb ik toch het medicijn dat jij klaargemaakt had opgedronken.” Nadat hij deze woorden gezegd had, bood hij Philippus zijn rechterhand aan.
REACTIES
1 seconde geleden