De matrona ephesia

Een toonbeeld van rouw

Een zeker dame, die in Ephese woonde, was zeer bekend wegens haar kuisheid en ze werd door alle vrouwen, niet alleen van de stad, maar ook van de naburige steden, geprezen. Dus zij werd getroffen door een zeer groot verdriet nadat haar echtgenoot gestorven was. In jaar diepste wanhoop klaagde ze dat ze zonder hem niet langer kon leven. En niet was ze tevreden de lijkstoet met loshangende haren te volgen of op haar borst te slaan, zoals de gewoonte was. Daarom volgde ze haar echtgenoot in het graf, waar ze begon het lichaam te bewaken en hele dagen en nachten te wenen. Ze had immers besloten ook uit het leven te stappen en naast het lichaam van haar echtgenoot door vasten de dood tegemoet te gaan. Haar ouders en familieleden vroegen waarom zij dit deed, maar zij weigerde haar echtgenoot te verlaten.

De wil is sterk

De volgende nacht bemerkte een soldaat, die de kruisen bewaakte, een licht tussen de monumenten, dat nogal helder schitterde, en hij hoorde het gezucht van een rouwende. Hij naderde want door de ondeugd van de menselijke soort verlangde hij sterk te weten wie aanwezig was en wat die daar deed. Dus daalde hij af in het graf, en nadat hij de zeer mooie vrouw had gezien, bleef hij eerst verbijsterd stilstaan. Daarna, toen hij het lichaam van de dode en de tranen zag, begreep hij dat de vrouw het verlangen naar haar echtgenoot niet verdroeg. Daarom begon hij de rouwende aan te sporen dat ze niet mocht volharden in een zinloos verdriet. Maar de dame begon nog heviger op haar borst te slaan en legde haar uitgetrokken haar op het lichaam van haar echtgenoot. Toch ging de soldaat niet weg. Hij bracht voedsel en wijn naar het grafmonument voor de vrouwen. Uiteindelijk strekte de slavin haar handen uit, verleid door de geur van de wijn, en begon de koppigheid van haar meesteres te overwinnen. Ze zei: “Het brengt toch niets op als je sterft door te vasten, als je je levend begraafd? Het lichaam van je man moet precies jou aansporen om te leven.

Maar het vlees is sterk.

Toen stond de vrouw, die door honger overwonnen was, toe dat haar koppigheid gebroken werd, en niet minder begerig dan de slavin nam ze het voedsel aan. Nadat de soldaat bekomen had dat de dame wilde leven, viel hij nu met vele vleierijen haar kuisheid aan. De jongeman leek niet lelijk aan de kuise vrouw. Tenslotte overtuigde de soldaat haar zijn liefde niet af te wijzen. Zij lagen dus niet alleen die nacht samen maar ook de tweede en derde dag, nadat deur van het graf uiteraard gesloten was. Al wie van en onbekenden naar het grafmonument gekomen was, meende dat de heel kuise vrouw haar laatste adem had uitgeblazen boven het lichaam van haar echtgenoot.

Een toonbeeld van medelijden

De vrouw zei met evenveel medelijden als kuisheid: "De goden willen zeker niet dat ik op hetzelfde moment naar twee begrafenissen moet kijken van twee aan mij zeer dierbare mensen. Ik wil liever een dode opofferen dan een levende doden." Na deze woorden droeg ze de soldaat op dat hij het lichaam van haar man uit de lijkkist moest tillen en aan het leegstaande kruis moest vasthangen. De soldaat gebruikte het verstand van de zeer vooruitziende vrouw. De volgende dag was het volk verwonderd hoe in hemelsnaam een dode aan het kruis was terechtgekomen.