7.1 Alexander et Philippus medicus, naar Curtius Rufus

7.1 Alexander de Grote veroveraar?

Alexander et Philippus medicus, naar Curtius Rufus

Omdat hij tegelijk door stof en zweet overdekt was, nodigde het water van de rivier de koning uit om zijn warme lichaam af te spoelen. Nadat hij daarom zijn kleren had uitgedaan, in het zicht van de colonne - hij wilde immers aan zijn mannen tonen dat hij tevreden was met een eenvoudige lichaamsverzorging - daalde hij af in de rivier. Nauwelijks was hij het water ingegaan, toen plots door een rilling zijn ledematen begonnen te verstijven en de levenswarmte bijna zijn gehele lichaam verliet. Gelijk een stervende wordt hij door zijn dienaren opgetild op en naar zijn tent gebracht. Enorme bezorgdheid en bijna al rouw heersten in het kamp. De soldaten klaagden wenend dat de beroemdste koning van alle tijden niet in de slaglinie, niet door een vijand was neergeslagen, maar was weggerukt terwijl hij met water zijn lichaam afspoelde. Twee dagen later kwam de arts binnen met de beker waarin hij het medicijn had klaargemaakt. Nadat hij dit had gezien, nam Alexander, die zich rechtop had gezet in bed, de beker aan, met de brief die door Parmenio gestuurd was in zijn linkerhand dronk hem onverschrokken leeg. Dan beval hij Philippus de brief te lezen en hij wendde zijn ogen niet van het gezicht van de lezer af, in de mening dat een vorm van schuldbesef op zijn gezicht zelf bespeurd kon worden. Nadat die de brief had doorgelezen, toonde hij meer verontwaardiging dan angst en nadat hij de brief voor het bed had geworpen, zei hij: ‘Sire, altijd heeft mijn leven toch van u afgehangen. De aanklacht van moord, die mij verweten is, zal door uw genezing opgelost worden.’ Niet alleen opgelucht, maar zelfs vrolijk werd de koning van deze woorden, en vol goede hoop. Daarom zei hij: ‘Hoewel ik deze brief ontvangen had, heb ik toch het geneesmiddel dat jij bereid had, opgedronken.’ Na deze woorden beidt hij Philippus zijn rechterhand aan.