Epistolografie

Cicero: brieven in ballingschap (vertalingen) Ad Att. III, 3 Moge ik de dag nog zien waarop ik je zal danken omdat je me dwong verder te leven. Maar tot nu toe spijt het me ten zeerste. Ik smeek je onmiddellijk naar me toe te komen in Vebo, waarheen ik mijn reisweg, om verschillende redenen, heb omgedraaid. Pas als je daarheen komt, zal ik kunnen beslissen over de totale reisweg. Het zou me verwonderen dat jij dat niet doet, ik vertrouw er echt op dat je dat zal doen. Ad Att. III, 5 Terentia dankt jou niet alleen dikwijls maar ook zeer erg. Daar ben ik blij om. Ik leef als een zeer ellendig mens, ik word verteerd door een groot verdriet. Ik weet niet wat ik aan jou moet schrijven. Als je nu nog in Rome bent, kan je me niet meer bereiken. Wanneer je echter al weg bent, kunnen we de dingen die gedaan moeten worden, bespreken als je me hebt bereikt. Ik smeek je dat je nu nog steeds dezelfde genegenheid voor mij voelt omdat je dat altijd al gedaan hebt, ik ben immers dezelfde. Mijn tegenstrevers hebben datgene wat van mij was me ontnomen, maar niet mezelf. Hou je haaks.
Ad Fam XIV, 4 §1: Ik geef minder brieven naar jullie mee dan ik kan omdat, terwijl al mijn momenten ellendig zijn, ik echter door tranen wordt verteerd wanneer ik een brief naar jullie schrijf of wanneer ik jullie brieven lees zó dat ik het niet meer kan verdragen. Was ik maar minder gehecht geweest aan het leven! Ik had zeker geen ongeluk of toch niet veel in mijn leven gehad. Als het lot ons heeft gespaard om nog enige hoop op ooit een beetje geluk te hebben. Als ons ongeluk echter vast staat, verlang ik jou, mijn leven, te zien en te sterven in jouw omhelzing, omdat noch de goden die jij zo vroom hebt vereerd en noch de mensen die ik altijd het gediend, ons dank betuigen. §2: Gedurende 13 dagenwaren we bij M. Laenius Flaccus in Brundisium geweest, een allerbest man die het gevaar op verlies van eigen bezittingen en leven voor mijn gezondheid heeft verwaarloosd. Het heeft deze wet met zijn boosaardige straf zich er niet van laten weerhouden om zijn geldende verplichting als gastheer en vriend na te komen. Ik hoop dat ik hem ooit zal kunnen vergoeden! In elk geval zullen we hem altijd dankbaar zijn. §3: We zijn vertrokken uit Brundisium op de tweede dag voor de Kalenden van mei en we begaven ons naar Cyzicus via Macedonië. Oh, ik ben een verloren man! Een gebroken man! Waarom zou ik je nu vragen om te komen, zieke vrouw die zowel geestelijk als lichamelijk is uitgeput. Of zou ik het niet vragen? Zou ik het dan zonder jou moeten stellen? Ik denk dat ik het zo ga doen. Als er hoop is op mijn terugkomst, bevestig dat dan en help de zaak vooruit. Maar als, zoals ik vrees, het met mij gedaan is, zorg ervoor dat je naar me toe komt, op welke manier dan ook. Weet dan zeker dit: als ik je bij mij heb, zal het me lijken dat ik niet helemaal ten onder ben gegaan. Maar nu, wat zal er met mijn kleine Tullia gebeuren? Zien jullie dat maar, ik heb geen idee. Hoe de zaak er ook voor zal staan, er moet gezorgd worden voor de bruidsschat en de goede naam van mijn ongelukkige kleintje. En Cicero, onze Cicero, wat gaat daarmee gebeuren? Hij zou nog altijd op mijn schoot in mijn armen moeten zijn. Ik kan niet meer schrijven, het verdriet belet me.