Caesar, De Bello Gallico VI, 13: vertaling

Caesar, De Bello Gallico VI, 13: vertaling

In heel Gallië zijn er van hun mensen die van enig belang of eer zijn, twee standen. Het plebs wordt immers bijna behandeld als slaven, aangezien het niets uit zichzelf durft en bij geen enkele besluitvorming betrokken wordt. De meeste mensen bieden zichzelf aan voor de slavernij, omdat ze door schulden , de omvang van de belastingen, of het onrecht van de machthebbers verdrukt worden. De edelen hebben dezelfde rechten tegenover hen als meesters tegenover slaven. Van deze standen is echter de ene die van de druïden, de andere die van de ridders. Die eerste (Illi) zijn aanwezig bij religieuze aangelegenheden, verzorgen publieke- en privéoffers en geven uitleg bij de godsdienst. Een groot aantal jongemannen komt bij hen samen voor onderricht en ze genieten een grote eer bij hen. Zij komen immers tot een besluit over alle publieke- en privégeschillen en als er een misdaad of een moord gepleegd werd, of als er onenigheid is over een erfenis of over grondgebied, beslissen zij ook. Zij komen ook tot een besluit wat betreft beloningen en straffen. Als er een privépersoon of hun volk zich niet houdt aan hun beslissing; verbieden ze hen het bijwonen van de offers. Deze straf is bij hen de zwaarste. Wie het op deze manier verboden is, wordt gerekend tot de goddelozen en misdadigers. Van hen gaat iedereen weg, ontvlucht iedereen ontmoeting en gesprek, opdat ze niets nadeligs zouden ontvangen uit het contact. Ook wordt geen recht verleend als ze erom vragen, noch wordt enige eer toegekend.