5.2 Over Lucretia

5.2 Over Lucretia

Een heimelijke uitstap

Enkele dagen later klom Sextus Tarquinius, zonder medeweten van Collatinus, op zijn paard en verliet het kamp. Hij spoort zijn paard aan, galoppeert met één slaaf naar Rome. Na een zeer snelle rit kwamen zij bij de eerste duisternis aan bij het huis van Lucretia. Lucretia, de vrouw van Collatinus, die niets vermoedde, ontving de jongeman vriendelijk, omdat ze niets wist van het slechte seksueel verlangen van haar gast. Na het avondmaal werd Sextus Tarquinius, brandend van liefde, naar de logeerkamer gebracht.

Een verschrikkelijke nacht

Toen heel het huis zeer diep scheen te rusten, kwam hij met getrokken zwaard naar de slapende Lucretia en terwijl hij met stevige hand op de mond van de vrouw drukte, zei hij: ‘Zwijg, Lucretia, ik ben Sextus Tarquinius. Ik heb een zwaard in mijn hand. Je zult sterven, als je één woord uitbrengt!’ De bange vrouw, die op vreselijke wijze uit haar slaap gewekt was, begreep: ‘Er is geen hulp dichtbij, de dood bedreigt mij!’ Dan bekent Tarquinius zijn liefde, smeekt, vermengt zijn bedreigingen met smeekbeden. Maar vastberaden wankelt Lucretia niet uit angst voor de dood. Dan zegt Sextus: ‘Bij jouw lijk zal ik mijn naakte slaaf leggen, met doorgesneden keel. Zo zal jij vermoord lijken in een beschamend overspel.’ Uiteindelijk overwonnen deze wrede woorden de schaamte van Lucretia: ze werd door Tarquinius verkracht. Tarquinius vertrok van daar als overwinnaar, omdat hij de eerbaarheid van Lucretia veroverd had.

Een onverwachte reactie

Lucretia, die treurde door zo een groot kwaad, bleef alleen achter en zond een bode naar Ardea naar haar man en haar vader: ‘Kom. Een vreselijke zaak is gebeurd!’ Haar vader en Collatinus kwamen naar Rome. Ze troffen Lucretia aan, die zwijgend in haar slaapkamer zat. Aan haar man, die bezorgd vroeg: ‘Ben je ongedeerd?’ antwoordde ze: ‘Allerminst. Hoe kan een vrouw ongedeerd zijn, nadat ze haar eer verloren heeft? Er zijn sporen van een andere man, Collatinus, in jouw bed. Sextus Tarquinius is als vijand, niet als gast vorige nacht naar hier gekomen. Maar alleen mijn lichaam is verkracht, mijn geest is onschuldig. Mijn dood zal daarvan getuige zijn.’ Het mes, dat onder haar kleed was verborgen, stak ze in haar hart, terwijl haar vader en Collatinus toekeken, en stervend viel ze neer. Na die huiveringwekkende zelfmoord riepen haar man en vader het samen uit. 

(naar Livius, Ab urbe condita)