Tekst 103 (Rue du bac)

Tekst 103 Cijfers; wat had je? Wat had je?, in de klas, in de bus, thuis; de cijfers zijn alleen op ieders lippen. Een ochtend in December, in een school in een buitenwijk van Parijs. Mevrouw Martin geeft een s.o. aan haar zesde klas. De hoofden buigen zich over de blaadjes. Sabine is heel erg teleurgesteld. Ze heeft haar hele weekend opgeofferd, met als resultaat een slechte 6/20. En bovendien, ik krijg een preek van mijn ouders. De cijfers. Ze kwellen, demoraliseren of stimuleren. Ze verstoren de familie relatie. En ze lijken vaak onrechtvaardig. In de 4e, herinnert Anne-Clair zich, leerling op het Jacques-Prevert lyceum in Boulogne Billancourt, gaf mijn leraar wiskunde me een extra huiswerkopdracht omdat ik in de klas zat te kletsen. Ik had het serieus gemaakt en ik kreeg een O, met de opmerking: wat doe je in de 4e? Ik ben weg gegaan voor het einde van het jaar, ik had zin om zijn gezicht stuk te slaan. De resultaten die niet in verhouding staan tot het gedane werk, de vernedering voor hun vrienden, de angst dat het gemiddelde vermindert en met haar kansen om over te gaan; volgens Anne-Claire, jullie gaan ziek om met cijfers. Een onlangs uitgevoerde enquête zet de slechte cijfers op nummer een, als het gaat om waarom scholieren gedeprimeerd zijn. Hun gezin, het is echt zo, helpen vaak niet. Zij zijn vaak ook in gedachten bezig met hun schoolresultaten. Mijn ouders staan niet stil bij een cijfer, klaagt Cyril. Ik heb het hun nog gezegd, dat de docent maar wat cijfert bij iedereen met slechte cijfers, ze hebben altijd het laatste woord; je hebt een vier gekregen omdat je hem hebt verdiend. Anderen interesseren ons niet. Thuis leiden slechte cijfers vaak tot straffen, wel of niet doeltreffend. Geen basketbal, geen basgitaar, vertelt Frederic. Als ik dat hoor heb ik ook minder zin om te werken. Ik heb sport en muziek nodig om me af te reageren. Natuurlijk, niet alle gezinnen zijn zo streng. Bernadette vergeet niet, dat ze een gemiddelde leerling geweest is. Ze vermijdt zich te verheffen boven de slecht presterende leerlingen. Ze zijn vaak gekweld en teleurgesteld. Het is niet de moeite om daar nog wat aan toe te voegen, merkt ze op. Wel verwijten hun ouders hen onbegrip, ze worden aangeklaagd op hun gebrek aan vertrouwen. Resultaat: gebrek aan gesprek waar iedereen onder lijdt. Mijn zonen schreeuwen hun goede cijfers van de daken, maar houden hun slechte geheim, vertelt Helene. Ik moet inlichtingen inwinnen bij hun leraren. Het onderwijzend personeel, zouden kunnen zonder cijfers. Ze zijn van mening dat ze er zijn om kennis over te brengen en een werkmethode te geven, maar niet om cijfers te geven. Mijn leerlingen zijn erg cijfergericht, vertelt een wiskundeleraar. Is het voor een cijfer? Vragen ze elke keer als ik huiswerk opgeef, ongerust of het de moeite waard is om te maken. Wanneer ik ophoud overal cijfers voor te geven zijn ze ongeïnteresseerd. Toch hebben ze cijfers nodig om te relativeren. Een cijfer is als fotograferen, legt een docent Frans uit. Een serie foto’s of een film zijn een betere vertoning dan een beeld. Hetzelfde geld voor cijfers. Het gemiddelde heeft een tendens in het uitwisselen van de voortgang. Het is interessanter de ontwikkeling te volgen in iedere stof. Uiteindelijk, een cijfer is geen weerspiegeling van iemands persoonlijkheid. Ze schat de kennis en bekwaamheid voor het reproduceren voor ieder vak. Niet de intelligentie, noch de creativiteit nog gevoel voor anderen of een organisatiegave; kwaliteiten die vaak onmisbaar zijn in een beroep.