How the english eat

De engelse keuken heft een slechte reputatie in de rest van Europa. De Fransen vertellen niet te herhalen grappen over haggis (schots gerecht van schaapsingewanden), de trots van de Schotse keuken, de Fransen zijn geschokt door de helder groene kleur van onze diepgevroren erwten en, en begrijpelijk, ze vergelijken vanillesaus in ongunstige zin met hun eigen crème patissiere, Italianen vragen zich af hoe wij zoete geleien kunnen eten bij gebraden vlees en Italianen zijn niet blij om spaghetti te gaar te zien opgediend als hoofdgerecht. De Belgen zijn van streek door de kleffe engelse patat; De Duitsers zijn beledigt door ons vochtig, smakeloos, voorgesneden brood; de spanjaarden vinden het een belediging de naam koffie te geven lauwe, waterige, grijze vloeistof. Heel Europa is geschokt door onze melige jus, slasaus uit azijn bestaand en stukken vis bedekt met heldere oranje broodkruimels. Alhoewel, de fransen natuurlijk moeten leren om haggis te waarderen en de Italianen niet weten wat ze missen om geen appelmoes te gebruiken bij gebraden varkensvlees, het moet worden toegegeven dat er ruimte is voor verbetering op velen terreinen van de Engelse keuken. Identy=de aard
Te oordelen naar de Engelse kookboeken uit de 18e en 19e eeuw, die een begrip tonen voor goede voedsel en goed eten, was er eens een traditie van de goede Engelse keuken. Dus wat is er gebeurd? Van vroeger af was koken een vaardigheid die overgeleverd werd binnen families. Toen, na de Industriële revolutie, Groot Brittanie ophiel een platteland natie te zijn, verloren families hun contact met het platteland, het platteland dat altijd de bron van goede kookkunst was geweest. Later, brachten de twee wereldoorlogen rantsoenering en tekorten die de traditie verder doorbraken, zodat bijna een hele generatie de genoegens van het koken misten. Een gevolg hiervan is geweest dat de engelse keuken zijn echte aard/karakter is kwijtgeraakt. Een enquête uitgevoerd in restaurant verleden jaar toonde dat het meest populaire gerecht in Engeland de garnalencocktail, biefstuk, en zwarte Forest taart is. Er is niet een traditioneel engelse schotel bij deze drie favoriete gerechten in engelse restaurants, alleen maar een onavontuurlijke keus aan het typt luchthavenvoedsel. Exotica=spannen, uit verre landen

Echter het feit dat de engelse keuken niet langer een sterk eigen karakter heeft, heeft zijn voordelen. Het betekent dat de engelse keuken door een fase van verandering en aanpassing kan gaan. We zijn bezig van onze koloniën te leren. Omdat Chinees en Indiase restaurants steeds populairder worden, is het koken thuis op de oosterse tour gegaan. Zelfs de kieskeurige Franse vinden Chutneys lekker die we hebben geleend van de keuken uit India. Groente in Chinese stijl, klaargemaakt in de steeds populairder wordende wok, betekent dat, tenslotte, de engelse aan het leren zijn niet alle smaak en kwaliteit uit hun groente te koken. En sinds we bij de EU zijn gegaan hebben we geleerd dat er meer is in het leven dan wortelen en cool. Courgettes en groene peper, bijvoorbeeld, worden niet langer wantrouwig aangekeken als buitenlandse exotische gerechten (groenten). Op dezelfde manier, heeft het engelse manier heeft het engelse voedsel zich aangepast aan de moderne obsessie met gezondheid en diëten Het gevolg is dat de groenteboeren nu venkel en andijvie even goed als drie of vier soorten als verkopen. En in restaurants, is er nu een spannender benadering van sla. De traditionele engelse salade – een paar slappe slablaadjes en een half paars hardgekookt ei erbij, verkleurd naast liggen stukken van zure bieten en een stuk niet geschilde komkommer, alles gedompeld in slasaus - maakt plaats voor knapperig, frisse salade gegarneerd met ansjovis, walnoten of advocado.