christa McAuliffe

Nadat Reagan een grote groep studenten en leraren in augustus 1984 vertelde dat hij wilde dat een lerares de 1e burger in de ruimte zou zijn , solliciteerden meer dan 11.000. Nasa voelde dat een zeer belangrijke eigenschap voor de winnaar het vermogen om de waarden van het ruimteonderzoek te brengen was. McAulliffe die overkwam als een natuurlijk talent op het gebied van communicatie, overleefde alle testen op het ruimtecentrum Johnson. Op een plechtigheid in het witte huis afgelopen 19 juli, kondigde Bush aan dat zij de winnares was. Ze zou slechts een lichaam de lucht indragen, zei McAuliffe gelukkig, maar de tien zielen van alle finalisten zouden met haar meereizen. Na drie maanden te hebben geoefend, waren de lerares en haar meer ervaren medebemanningsleden gereed voor hun meervoudige missie. De taak van Mc Auliffe was om twee lessen van vijftien minuten in de ruimte te geven terwijl miljoenen schoolkinderen keken via een gesloten televisie circuit. In een les, genaamd ‘De uiterste tocht’, zou ze een rondleiding geven in het ruimtevaartuig, terwijl ze uitlegde wat de taken van ieder bemanninglid waren en de faciliteiten aan boord. De tweede les, getiteld ‘Waar we zijn geweest, waar we naartoe gaan en waarom?’ Zou ze de wetenschappelijke, commerciële en industriële voordelen benadrukken die zijn ontleend aan het reizen in de ruimte. McAuliffe was de pionier en het stralende voorbeeld van het verbazingwekkende nieuwe tijdperk van de ruimte voor de gemiddelde mens. Een uitblinkende lerares maatschappijleer van de middelbare school uit Concord, in de staat New Hampire, zou zij de 1e gewone burger worden die de ruimte in werd geschoten, met de opdracht om miljoenen oplettende schoolkinderen te laten zien hoe prachtig het kon zijn. Ze bracht iedere Amerikaan die ooit door McAuliffe was onderwezen met zich het nieuwe tijdperk in. Ze reed in een volkswagen met haar aanstaande echtgenoot Steven door een zware regenbui in de staat Pennsylvania in 1965 toen het nieuws over de autoradio kwam: Een mens had voet gezet op de maan. Beide juichte ze, maar geen van beide had enige reden te vermoeden dat de gebeurtenis op een of andere dag hun leven direct zou veranderen. Veel later zei ze: ‘Toen ik jong was, vlogen vrouwen niet in de ruimte’. Leraren ook niet. Niemand had de laatste maanden van haar leven kunnen voorzien. Sharon Christa Corrigan Mc Auliffe was een vrouw, een moeder van twee kleine kinderen en een enthousiaste lerares op de middelbare school in Concord, N.H., toen de NASA aankondigde dat zij was gekozen om zich bij de bemanning van een shuttle te voegen. Ze was verbaasd dat haar sollicitatie haar de hoofdprijs had gebracht, en ze was niet de enige. Een medewerker van de school in Concord herinnerde zich, ‘voor ons, leek ze gemiddeld. Maar ze bleek bijzonder te zijn. Ze ging zo prachtig om met het succes.’Alhoewel ze snel zittende aantrof naast de president bij een diner in het witte huis en verschijnende in het tv nieuws en praatprogramma’s , was McAuliffe in feite een verschrikkelijke normale Amerikaan. De oudste van vijf kinderen van een accountant in Framingham, Mass., bezocht ze een plaatselijke katholieke school, ze haalde gemiddelde cijfers, zong in het schoolkoor, speelde volleybal en softbal, en ontmoette Steven. Ze trouwden nadat ze waren afgestudeerd van Framingham State College in 1970. Christa en haar echtgenoot gingen eerst naar Washington, waar Steven een graad in de rechten haalde aan de universiteit van Georgetown, en later naar New Hamshire, waar hij zich voegde bij de medewerkers van de officier van justitie van de staat. Haar energie was onuitputtelijk. Terwijl haar echtgenoot op de universiteit was, haalde zij een doctorandustitel in de opvoedkunde aan Bowie State college in Maryland. Terwijl ze haar eerste kindje verwachtte, begon ze een dagboek bij te houden in een schoolschrift, terwijl de daarin de afspraken van de dokter opschreef, de bezoekers en wat de familiekatten deden. ‘Dit was mijn geschiedenis voor mijn kinderen’, zei ze. ‘Ik zou heel graag mijn moeders leven willen weten op die manier.’Ze wierp zichzelf op het werken in de gemeenschap, terwijl ze een groepje padvindsters leidde, terwijl (werkende) ze op een afdeling voor dagopvang werkte en geld bij elkaar brengend voor het plaatselijke ziekenhuis. Terwijl ze een volledige baan in het onderwijs had, kreeg ze de naam van inovator vernieuwer, terwijl ze nieuwe cursussen bedacht over de praktische aspecten van het recht en over Amerikaanse vrouwen. Het leven in klas 305 op de middelbareschool Concord was nooit saai. ‘In haar klaslokaal was altijd iets aan de hand’, zei Principal(?) Charles Foley. ‘Er waren altijd plannen’. De benadering van McAuliffe ten opzichte van het feminisme benadrukte het positieve. ‘Ze klonk nooit boos’, zei een collega leraar. ‘Ze wilde dat vrouwen meer deden, meer leerde’. Ze wilde dat iedereen meer leerde, inclusief zijzelf. ‘Wat doen we hier? We proberen de sterren te bereiken’zei ze nadat ze bij het astronauten programma was gegaan. Ondanks haar nieuwe beroemdheid, twijfelde ze er nooit aan dat volgende op haar verblijf in de ruimte ze zou terugkeren naar Concord, naar de familie waar ze vele maanden van weg zou zijn, en boven alles, zou ze naar haar klaslokaal terugkeren. Ze vertelde afgelopen Augustus tegen een publiek, ‘Ik raak de toekomst aan, ik geef les’.